Πάντα κάτι μένει. Στο επισκίασμα της Αλήθειας σου, στο όνειρο που τραυματίζεται από μία αστοχία κυνισμού, στις περιπλανήσεις που βγάζουν μια κραυγή ματαιότητας. Ζαλίζεσαι μέσα στους θολούς σου λογισμούς, δεν είναι δυνατό να είναι καν δικοί σου, δε γίνεται εσύ να ήσουν αυτός που διέσχισε αυτό το δρόμο και δεν παρατήρησε τίποτα. Γυρεύεις την αλήθεια σου που σε πονάει, δε σου φταίει κανείς άλλος που εσύ δεν αντέχεις τη θέα του ουρανού. Σκύβεις και κοιτάζεις χαμηλά, αυτό το πιο κάτω από τις περιστάσεις είναι πια ο κανόνας. Σε ενοχλεί να είσαι ένας κανόνας και εσύ. Τυπικός, σαφής, ανεξαίρετος.Από την άλλη, σε πονάει να ζεις με την αλήθεια σου που σαν γρίφος σε αλλοιώνει και αρπάζει κομμάτια από τη σάρκα και την ψυχή σου. Ένα ολοκληρωτικό δόσιμο. Ακόμα και στις εποχές που τίποτα δεν προμηνύει ένα σωτήριο θαύμα, τότε που λαχταράς όσο ποτέ τη σωτηρία, υπάρχει μια εικόνα, μία λέξη, μία σκέψη, που θυμίζει πως τίποτα δεν πάει χαμένο. Όταν έχεις χαθεί μέσα στην αλήθεια σου, όταν έχεις χαθεί μέσα σε κάποιον άλλο, η ζωή σε αγγίζει, δε σε προσπερνά. Ακριβώς τότε που τα θαύματα δεν προμηνύονται, αρχίζεις να τα διακρίνεις εσύ. Ίσως είναι παράγωγα της τόλμης και της δύναμης που ανέσυρες μέσα από τα συντρίμμια και το θάνατο του διαφορετικού. Συναρμολογείς απαρχαιωμένα σου κομμάτια, που, στο τέλος, μοιάζουν εντελώς καινούργια. Δικά σου όλα, ακόμα και αν κάποτε σε ρήμαξαν, μέσα από την πάλη, γεννήθηκε μια νέα οντότητα. Εσύ. Παράξενος, χαμένος στη μοναχικότητά σου, απόκοσμος πάντοτε, αλλά με τη γνώση που μπολιάζει τα πάντα ομορφιά. Με τη γνώση ότι τίποτα δεν είναι φευγαλέο, εκτός αν του το επιτρέψεις. Είσαι ο δημιουργός της δικής σου αιωνιότητας, με τον πόνο και την αλήθεια αδιαχώριστα και θαυματουργά της στοιχεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου