Τύχη

Και της το έλεγε, να μην προκαλεί την Τύχη της. Εκείνη είχε μια εγγενή τάση τυχοδιωκτισμού που δεν μπορούσε μα και δεν ήθελε να αποδιώξει. Έβρισκε πολύ γουστόζικη την πρόκληση της Τύχης, είχε μια σπάνια νοστιμάδα, εκείνη του ένοχου εθισμού.
Αυτή η τόλμη της που αψηφούσε κάθε ρασιοναλιστική νουθεσία, έκανε τη σχέση της με την Τύχη αμφίδρομα ενδιαφέρουσα. Πολλές φορές, και μέσα από ένα δυσεξήγητο γαϊτανάκι αλυσιδωτών συμβάντων, η Τύχη της δώριζε πλουσιοπάροχα όσο και ανέλπιστα από υλικά αγαθά έως πάσης φύσεως ευκαιρίες.
Σε διηνεκή εγρήγορση, η μορφή της μοιάζει να περιμένει εναγωνίως την επόμενη ευκαιρία.
Σα να της χρωστάει κάτι αυτή η κυκλοθυμική Θεά Τύχη.

Τα απότομα γυρίσματά της την τρομοκρατούν. Ακόμα δεν έχει εξοικειωθεί με την προσωρινότητα του θυμικού της. Δεν υπάρχει τυχερός και άτυχος, παρά μόνο υπό τη μορφή περιστασιακής ταμπέλας αναφερόμενης σε δείνα χρονική στιγμή ή ευρύτερη χρονική περίοδο.
Εκτός από την ευτυχία, που θεμελιώνεται στην εμπέδωση της παροδικότητάς της, η Τύχη είναι εξίσου φευγαλέα δύναμη. Φευγαλέα αλλά καταλυτική. Τα στίγματά της παραμένουν ανεξίτηλα ακόμα και αν τη διαδεχθούν αλλεπάλληλες περίοδοι αδιανόητης ατυχίας.
Γιατί κάθε φορά που η Τύχη συμπράττει μαζί σου σε μία αθέατη συνομωσία, σε κατακλύζει μία ευγνωμοσύνη βαθύτατη, από εκείνες που σε οδηγούν σε αγαλλίαση και ανάταση.
Η στιγμή, η αλληλουχία των γεγονότων, οι αιφνιδιασμοί, το αναποδογύρισμα των σχεδίων, η πλεκτάνη που στήνει με σαρδόνιο γέλιο αυτή η τετραπέρατη επίφαση της πραγματικότητας.

Η Τύχη τη συνετίζει κάθε φορά που παρασύρεται σε λογικοφανή συμπεράσματα. Κάθε φορά που οι γελοίοι της απολογισμοί αποτιμούν τους καρπούς κάθε μέρας με ζαβολιάρικες ζυγαριές. Αλλά και κάθε φορά που η φιληδονία της οδηγεί σε έξαρση την άπληστη φύση της νομιμοποιώντας ένα υβριστικό αίσθημα ανεπάρκειας. Με μία απροσδόκητη έλευση υπογραμμίζει ότι είναι απρόβλεπτη και ασταθής. Αδυνατεί να είναι πάντα παρούσα- το ζητούμενο είναι να αδράττεις την ευκαιρία που έστω και μεταμφιεσμένη σου παρέχεται. Να μην κοιμάσαι, να μη φοβάσαι, να μη φοράς παρωπίδες, να μην αφήνεις την όρασή σου να θαμπώνει.

Έτσι και σήμερα. Μία μέρα όπου όλα μοιάζουν στραβά και ένας καλός οιωνός μοιάζει από καιρό άφαντος. Βρέχει καταρρακτωδώς, φυσάει μανιασμένα, οι δουλειές κωλυσιεργούν και όλοι μοιάζουν κατσουφιασμένοι. Η ελπίδα δε διακρίνεται πουθενά. Ακόμα και ο καφές της έχει αλλιώτικη γεύση, άνοστη. Είναι από εκείνες τις μέρες που περιμένει την επόμενη αναποδιά, όχι την επόμενη ευκαιρία.
Κι εκείνος την έχει στήσει εδώ και ένα τέταρτο, ακούει τη φωνή του να επιμένει''Άσε την τύχη σου ήσυχη. Μην την προκαλείς''- και ο άνεμος μαίνεται, κόρνες ακούγονται παντού, μια διάχυτη δυσαρέσκεια γύρω της.

Μέσα της όμως αναφύεται ένας άλλος κόσμος. Ξέρει πως όλη αυτή η ατυχία είναι τέχνασμα της Τύχης για να την αποζητάμε με λαχτάρα. Και μέσα από τους λασπωμένους δρόμους, τα μουτρωμένα πρόσωπα, τις οικονομικές τραγωδίες και την οχληρή βοή κάθε μερας, διακρίνει την Τύχη σαν δύναμη μαγικής μεταμόρφωσης. Ξέρει ότι θα έρθει κάποια στιγμή να νεκρώσει αυτό το Χάος αλλά δεν ξέρει το πότε. Μέχρι τότε λέει να το απολαύσει- χωρίς να πάψει λεπτό να την προ(σ)καλεί.

Το απόλυτο

Ζω για το απόλυτο μονάχα, κι ας πληγώνει, κι ας είναι αυταρχικό.
Σε κάθε ζήτημα βλέπω μία οπτική γωνία, ακόμα και αν δεν είναι η σωστή, ξέρω ότι είναι η δική μου.
Πολλοί με πολέμησαν για τις δογματικές μου πεποιθήσεις που με σημαία την αδιαλλαξία διεκδικούσαν...απόλυτη ισχύ. Άκαμπτες, με σκληρό πυρήνα, αυτεξούσιες.

Οι πολλές εκδοχές και οι διφυείς συλλογισμοί δεν είναι για εμένα παρά εξαπάτηση της Αλήθειας. Η Αλήθεια είναι μία, πώς μπορεί να είναι μετριοπαθής και να διέρχεται μέσα από εναλλακτικούς δρόμους;
Το Πάντα και το Τίποτα είναι οι μόνες αποδεκτές λέξεις στο λεξιλόγιό μου. Κατάφαση ή άρνηση, ποτέ η αποτρόπαια φύση μιας ασαφούς απάντησης.
Τα διλήμματα είναι κόλπα πρόχειρα για εκείνον που είναι ανίκανος να αποφασίσει.

Η ασίγαστη ορμή μου να κυνηγάω όσο και να λέω την Αλήθεια με όλη την ανεπιθύμητη συχνά ωμότητά της, με έκανε μη αρεστό, ακόμα και παρείσακτο. Μου δημιούργησε εχθρούς που ποτέ δεν τους είδα έτσι. Ο εχθρός είναι υπολογίσιμος και πώς να μετρήσει κάποιος που αρέσκεται να ακούει ό,τι του θωπεύει τα αυτιά;
Η τάση μου για αμείλικτη, εξονυχιστική κριτική, μου άνοιξε νέους επαγγελματικούς ορίζοντες, ακριβώς τη στιγμή που το να παρέχω ψυχολογική συνδομή σε άτομα ανεπίδεκτα μαθήσεως και ολότελα άμοιρα θελήσεως, είχε αποβεί μια πληκτική, ανυπόφορη διαδικασία.
Έγινα κριτικός τέχνης, και μάλιστα με επιτυχία. Η αιχμηρή μου πένα δεν άργησε να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς. Ένα από τα πιο ερεθιστικά κομμάτια της κριτικής είναι η αναλγησία της. Ο σχολιασμός  του κρινόμενου αδέκαστα, αλλά και από τη σκοπιά του απαιτητικού κριτή που ανιχνεύει τα ψεγάδια μακρόθεν. Ελλείψει λογοκρισίας, άφησα τη δηκτικότητά μου να οργιάσει.

Με εξέφραζε η δουλειά μου και η καθημερινότητά μου ήταν απόκοσμη μεν, με τις ποθητές συναναστροφές δε. Ωσπου από το πουθενά έπεσε στα χέρια μου ένα δημοσίευμα που χαρακτήριζε την κριτική μου υπερφίαλη και σνομπ ! Άλλαξα χίλια χρώματα και ήπια τρία ποτά για να χαλαρώσω.

Κριτική στην κριτική ! Πού ακούστηκε; Είχαν αρχίσει να παρεισφρύουν στα χωράφια μου ιταμοί εισβολείς. Εκτός του ότι αμαύρωναν την ποιότητα της δουλειάς μου, έθιγαν σε σπουδαίο βαθμό την τιμή και την υπόληψή μου.
Κίνησα γη και ουρανό για να βρω αυτόν τον άσημο δημοσιογραφίσκο που τόλμησε να με προσβάλλει με τη θρασεία του πένα. Δε δέχτηκε να με συναντήσει από κοντα, η φωνή του στην άλλη άκρη της γραμμής ειρωνική.
'' Δε βλέπω το λόγο. Κάνω τη δουλειά μου, όπως και εσείς.Θα απολογηθώ και για αυτό'';
''Από πότε κρίνετε την κριτική κάποιου; Στερέψατε από ιδέες;''
'' Δε χρειάζομαι ειδική εξουσιοδότηση για αυτό. Κρίνετε και είστε αλλεργικός στην κριτική'';
''Αρκετά ! Δε γνωρίζετε τίποτα για εμένα''
''Ούτε και εσείς γνωρίζετε τίποτα για εσάς. Δε νοείται κριτική χωρίς αυτοκριτική''
Κατέβασα το ακουστικό με σαστισμάρα. Η σύντομη συνομιλία με εξουθένωσε.
Ένας ΄άγνωστος κατάφερε να σαρώσει τις σταθερές μου μέσα σε λιγα λεπτά και να κλυδωνίσει συθέμελα το οικοδόμημα των απολυτοτήτων μου.

Ήμουν άραγε μονόχνωτος;;Έκλεινα σε κουτάκια κάθε τι που έμοιαζε επιρρεπές στην αποστασία; Απλοποιούσα κάθε συνθετότητα που έμοιαζε πρόθυμη να μαράνει την κατανυκτική ηρεμία της μέρας;
Εστίαζα με πάθος στην κριτική αλλότριων προσώπων, δημιουργημάτων και καταστάσεων για να μην αφεθώ στης ψυχής μου τα δύσβατα μονοπάτια;
Και τελικά γύρευα το απόλυτο όταν στην αυτοκριτική μου ήμουν απόλυτα τυφλός;

Απεικάσματα μιας ζωής σε αέναη ανασύνθεση, να λησμονεί από πού ξεκίνησε και για πού κινεί.
Ακροβάτης ανάμεσα σε έννοιες με φορτίο ασήκωτο, να επιλέγω ασυλλόγιστα μια όχθη για να μη γευτώ την κατάρα της αμφιταλάντευσης.
Σιγμή δε σκέφτηκα αν οι επιλογές μου με εξέφραζαν στο ελάχιστο. Μου αρκούσε που τις έκανα σε μια αυτοματοποιημένη διαδικασία, και έπειτα καμάρωνα πίσω από το προσωπείο της εξέχουσας προσωπικότητας.
Οι ατέλειες των γύρω μου που διόγκωνε η νοσηρή μου σκέψη, απομάκρυναν το βλέμμα μου από τα σημάδια της δικής μου ψυχής με την οποία είχα συνειδητά κόψει παρτίδες.
Απόλυτα χαμένος, απόλυτα ψεύτικος, απόλυτα μόνος.
Σε μια νίκη από καιρό χαμένη, να κυνηγάω χίμαιρες και να διχάζομαι χωρίς καν να το συναισθάνομαι.
Να μην ανήκω πουθενά, αυτή νομιζα πως θα ήταν η λύτρωσή μου.

Και τώρα που τα χρόνια πέρασαν και δεν είμαι περήφανος για τη φτηνή επιδίωξη του Απόλυτου, ξέρω πως εκείνο κατοικεί εκεί όπου το βλέμμα με παρρησία πλανάται στης Ψυχής τα έγκατα και τη συγκλονίζει με τη διαπεραστική του δύναμη. Δεν δειλιάζει, δεν κρύβεται, δεν εθελοτυφλεί εξωραϊζοντας τερατουργήματα. Δεν αρκείται σε ψήγματα Αλήθειας παρά μόνο στην Αλήθεια ολάκερη. Δεν τολμάει να κρίνει αν δεν κριθεί πρώτα με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Μέχρι να αποχαιρετήσω τα θρασύδειλα τεχνάσματα της ελιτίστικης κομπορρημοσύνης μου, το Απόλυτο θα παραμένει υψηλά ιστάμενο, αν όχι απροσπέλαστο.
Και δε μπορώ να κρίνω αν πρώτα δεν κριθώ. αυτό είναι κάτι στο οποίο θα συμφωνήσω απόλυτα με τον κριτή μου, και ας συγχύζομαι ακόμα όταν σκέφτομαι εκείνη τη συνομιλία μας.

Διαφορετικότητα

Δεν είναι οξύμωρο να απαιτεί κανείς να αγαπηθεί για αυτό που είναι χωρίς να ξέρει τι όντως είναι;

Η προσωπικότητα είναι η ιδιάζουσα αύρα, οι λόξες και τα διαφοροποιητικά γνωρίσματα που δύσκολα ανέρχονται αυτοβούλως στην επιφάνεια. Θέλουν μια χείρα βοηθείας να τα ανιχνεύσει, να τα αποκωδικοποιήσει, να τα καθοδηγήσει. Αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι μαγική ή τρομακτική, μαγική και τρομακτική. Τις περισσότερες φορές όμως θυσιάζεται στο βωμό της...δελεαστικά εύκολης απομίμησης. Η αντιγραφή σε επίπεδο ιδεών, στυλ, κοσμοθεωρίας, εκτός του ότι κατατείνει στη συγκρότηση ενός ομογενοποιημένου συνόλου δίχως ταυτότητα, στερεί από το άτομο τα στοιχεία εκείνα που υπάρχουν εν δυνάμει εντός του και αιχμαλωτίζονται επειδή το δημιουργηθέν

lifestyle κελεύει τυφλή υπακοή στις επιταγές του.
Η μόδα είναι βαριά αυτοκρατορία. Οι τάσεις, το λανσάρισμα, οι κανόνες, η ποινικοποίηση του αναχρονισμού και του αυτοσχεδιασμού. Πολλές φορές κυριαρχεί η αυταπάτη ότι με το κατάλληλο ντύσιμο μπορείς να ανέλθεις από όλες τις απόψεις, ότι υιοθετώντας το ύφος του πολυάσχολου αστού με τις μύριες υποχρεώσεις και το κινητό ενσωματωμένο στο αυτί σου θα μορφώσεις την  πρέπουσα κοινωνική εικόνα. Και η αυτοεικόνα;
Νομίζεις ότι είσαι η πλαστή φιγούρα που χωρίς μόχθο έπλασες. Στην πραγματικότητα, γίνεσαι αυτή η φιγούρα, μεταλλάσσεσαι με ρυθμό ανεμπόδιστο ακόμα και με μέτρα δραστικά καταστολής του παράγωγου εαυτού σου. Και οι αθέατες πλευρές σου παραμένουν κρυφές, αγωνιώδεις για το πότε θα αποκαλυφθούν και αν, τρεμάμενες μέσα στην παράξενη σκλαβιά τους. Απορρίπτοντας κάτι που δε γνωρίζεις το καταδικάζεις στην ανυπαρξία.
Και είναι κρίμα γιατί σε έναν πλανήτη που η μάζα κρατεί τα ηνία, η ανάγκη για διαφορετικότητα καθίσταται επιτακτική. Η διαφορετικότητα που γεννά τους κανόνες, δεν τους υπακούει. Που φοράει πολύχρωμα όταν όλοι είναι μαυροντυμένοι. Που τολμά αυθάδικα να είναι αναχρονιστική παλινδρομώντας σε άλλες εποχές. Που μέσα από τα τρωτά της γίνεται ερωτεύσιμη. Η ακομπλεξάριστη διαφορετικότητα που είναι ανεπιτήδευτα εκκεντρική, χωρίς να εκλιπαρεί σιωπηλά για επαινους και παράσημα. Η διαφορετικότητα που θεωρεί την απομίμηση θανάσιμο αμάρτημα γιατί πράγματι είναι μηχανισμός αλλοίωσης και παραποίησής της.Η επίθεση στο πανομοιότυπο που όχι μόνο δεν παράγει στυλ αλλά και το παρακωλύει.
Εκείνη η άγνωστη έννοια που βιώνεται τόσο δύσκολα αλλά χαρίζει τους πιο πολύτιμους καρπούς προσωπικής ευτυχίας, η αυθεντικότητα. Αν δεν είσαι αυθεντικός, πώς θα είναι αυθεντική η ευτυχία σου;

Φλεβα-ρης

Χτύπησε φλέβα ο Φλεβάρης. Με τις πολικές του θερμοκρασίες, τις παράξενες συμπτώσεις, τις ζοφερές εξελίξεις μιας πάσχουσας κοινωνίας. Με τα ανορθόδοξα να ακολουθούν την ανιούσα.

Ο καιρός εναρμονίζεται με τη διάθεση..Ενέργεια μηδέν, κέφι χαμένο σε μια φιλόδοξη ουτοπία.

Όσο κυλάει ο καιρός, τόσο αντιλαμβάνεται πόσο πολύτιμος είναι. Για τα ανούσια δεν υπάρχει πλέον χώρος, ούτε χαριστικά. Ενοχικά σύνδρομα πυρπολούνται σε μια εκρηξη διαύγειας.

Αναμνήσεις υφέρπουσες και οχληρές απορρίπτονται για την υβριστική τους τάση να ακυρώνουν το παρόν.

Σχέσεις χαζές και αστείες, λόγια και πράξεις που την πλήγωσαν, αντιλήψεις που τής λήστευαν τη γαλήνη, όλα εκείνα που δεν καταλάβαινε και την εξόργιζαν...τώρα τα ατενίζει με χιούμορ, σα να είναι γραφικά στιγμιότυπα που σατυρίζει δηκτικά, σα να κατασκευάστηκαν προς τέρψη της.

Χρειάζεται ανάπαυλα από το μονότονο ρου του σύμπαντος- και με τα ανορθόδοξα βρίσκει την ορθή της πορεία. Μια ισορροπία πολυπόθητη όσο και ζόρικη που με πολύ πόνο κατακτά κανείς. Αφού πρώτα συναντήσει τα δικά του ανορθόδοξα με τρόμο και φρίκη. Αφού κατορθώσει να τα αντιμετωπίζει με χιούμορ, όπως και τις έξωθεν παραφωνίες.

Είναι πολύτιμος ο χρόνος και οι αναβολές επιφέρουν τη σύντμησή του. Δεν έχει χρόνο για αμφιβολίες, διλήμματα, δεύτερες σκέψεις, ενδοιασμούς. Τα παγωμένα πρωινά θα ξεκλέβει λίγο χρόνο να ερωτοτροπεί με την απροσδιόριστη σαγήνη του χειμώνα απολαμβάνοντας την αχνιστή της σοκολάτα. Θα καταστρώσει εκείνο το ταξίδι χωρίς τα δαιμόνια των σχεδίων. Σα να μην υπάρχει άυριο. Θα δει φίλους παλιούς και γνώριμα μέρη και θα περπατάει με μελωδικές συνομωσίες να νοηματοδοτούν τα βήματά της. Θα αφεθεί στον τυχοδιωκτισμό των τυχαίων συναντήσεων.

Δε θα αναρωτηθεί τι έκανε λάθος και πότε. Τα λάθη της είναι εκείνα που τελικά την έκαναν σοφή.

Δε θα ζει άλλο πια με τον ψυχαναγκασμό της τελειομανίας.

Η απόλυτη αρμονία είναι η μέγιστη αυταπάτη.

Γιατί είναι όμορφος ο Φλεβάρης. Γλυκά μελαγχολικός, περίεργα αφυπνιστικός.

Δεν θα ακούσει ούτε εκείνον πια. Λόγια μεγάλα και αναξιόπιστα, δε θέλει άλλα λόγια πια. Δεν έχει χρόνο πια για διαπραγματεύσεις και υποσχέσεις.

Έχει χρόνο μόνο για τη στιγμή που φευγάτη την κυκλώνει με πελώρια δύναμη, για όσα κυλάνε και όσα έρχονται.

Για τους πρωινούς της περιπατους που είναι κάθε μέρα και διαφορετικοί, ακόμα και αν η διαδρομή είναι ακριβώς η ίδια.

Κόσμος

Ένας Κόσμος υπάρχει αλλά συντίθεται από αμέτρητους μικρόκοσμους.
Ταγμένος σε ένα γαλαξία ολοδικό μου, χρόνια γκρίζα, ηθελημένα μοναχικά.
Φρουρός άγρυπνος του πολύτιμου ζωτικού μου χώρου, ορκισμένος εχθρός των εισβολών.
Να θέλω αυτό που στο βάθος με τρόμαζε πιο πολύ από όλα- την ησυχία μου.

Και πώς άραγε αυτός ο κόσμος ο ιδιάζων, με τις λόξες και τις σιβυλλικές του αμφισημίες θα αντάμωνε έναν άλλο κόσμο που με τη σειρά του θα είχε μύριες ιδιομορφίες;

Διστακτικός, δε σε άφηνα να πλησιάσεις. Έκανα αυτό που ήξερα άριστα, να διώχνω όποιον έστω και χωρίς σκοπιμότητα κατεδάφιζε τις παντοδύναμες άμυνές μου.
Κόπιασα καιρό να τις οικοδομήσω- μου πήρε χρόνια να τις νιώσω σμιλεμένες να με βυθίζουν σε εκείνη την αποχαυνωτική αίσθηση ανυπαρξίας, εκεί που όλα τα συναισθηματα αχνά είναι και ανίσχυρα.
Με είχε κουράσει η χρησιμοθηρία και η ποταπότητα των γύρω μου. Προβλέψιμοι, σε βαθμό αποτρόπαιων χασμουρητών. Όλοι να θέλουν ένα κομμάτι από εμένα και να διαολίζονται αν δεν το πάρουν.. Κουράστηκα με τους όρους, το ζύγισμα, τους αναπόκριτους έρωτες , όλο ψεύδος και υποκρισία.

Δε χρωστάω σε κανένα, αυτό κατάλαβα μία από εκείνες τις στιγμές συμπυκνωμένης σοφίας.
Αποσύρθηκα στον κόσμο μου όπου τουλάχιστον δεν υπήρχαν δοσοληψίες, αξιώσεις και υπολογισμοί.
Και νόμιζα ότι βρήκα γιατρειά, την ευτυχία την καθάρια που μόνο ο αυτάρκης δύναται να συλλάβει.
Ο Κόσμος μου διαποτιζόταν από τη νηνεμία μιας ζωής ελεγχόμενης, κόντρα στο ανεξέλεγκτο.

Μέχρι που έληξε η περίοδος χάριτος, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του Απρίλη.
Τι κλισέ να ερωτεύεται κανείς Άνοιξη ! Σχεδόν το υπαγορεύει η πανέμορφη πλάση, ο έρωτας ανασαίνει παντού, προκαλεί και προκαλείται !

Έψαξα τις άμυνές μου αλλά δήλωναν απούσες. Ανήμπορος, τρεμάμενος, σαστισμένος.
Αίφνης, χάθηκε η γνώριμη και ασφαλής τροχιά.

Μου μιλούσες πιο πολύ με τα μάτια, τις λέξεις τις χειριζόσουν με σεμνότητα. Έμοιαζες ανυποψίαστη, πολύ αθώα για τα διανοητικά μου τερατουργήματα. Σα να μην περιμένεις κάτι από εμένα, σα να μη ζητάς τίποτα.
Και όμως, φοβόμουν ότι σύντομα θα ξεκινούσαν τα αβάσταχτα αιτήματα. Αυτή η φρικτή διαδικασία όπου πρέπει να ανοίξω την καρδιά μου, να εξωτερικεύσω συναισθήματα, να καταπιέσω άλλα τόσα, να αποδεικνύω ποιος είμαι και γιατί.
Μαινόταν η πανίερη τάξη του μικρού μου κόσμου ψυχανεμιζόμενη επικείμενη διασάλευση.
Τώρα που καλείται να αλληλεπιδράσει με έναν άλλο κόσμο, ζορίζεται, ενδοιασμοί στήνουν ενέδρα παντού, γίνεται λίγος. Ένιωθα την αιδώ του άβγαλτου ανθρώπου, την απειρία του εφήβου.

Ένας είναι ο Κόσμος αλλά πώς καταφέρνουμε την αποθέωση της απομόνωσης;
Πώς φοβόμαστε ότι η συνάντηση με επιμέρους σύμπαντα θα επιφέρει την κατάρρευση του δικού μας;

Κατέληξα ερωτευμένος με τη μοναξιά μου, δεν εξηγείται αλλιώτικα.
Άρχισα με ζηλευτή επιδεξιότητα να εφευρίσκω δικαιολογίες για να αποφύγω τη Συνάντηση.
Τόσο αδύναμος , που ακόμα και ένα ραντεβού θα με διέλυε.
Σταμάτησες να προσπαθείς, δεν ήταν στη φύση σου να πιέζεις τα πράγματα.
Και με έναν κάθε άλλο παρά αυθόρμητο άνθρωπο σαν εμένα θα έπρεπε να το αναγάγεις σε τέχνη.

Εγώ και οι άμυνές μου, εγώ και ο Κόσμος μου, σε πλήρες αλληλοδόσιμο, σε τυφλή αλληλεξάρτηση.
Σε ένα χάος αυτοερωτισμού και θηριώδους μοναχικότητας, η αιώνια αυτοαναφορά.

Σα να μη μου έμαθαν ότι οι υπερκόσμιες συγκινήσεις κρύβονται στην υπέρβαση του μονοδιάστατου μικρόκοσμου.
Αυτή μου η φυγοπονία είναι που με έκανε τόσο ευάλωτο στον πόνο...

Α-σθενής

Όταν όλα ερεβώδη και ανέλπιδα στέλνουν ένα σινιάλο παραίτησης,
τότε που ο εφησυχασμός προβάλλει θελκτικός, σαν μεγαλοδύναμο δέλεαρ,
τότε που όλοι σκυφτοί και αμήχανοι αγγίζουν τα όρια της απόγνωσης
και η αισιοδοξία ενταφιασμένη κάπου σωπαίνει επιτακτικά,
τότε που η σήψη τα πάντα αγκαλιάζει και η Ψυχή στρεβλωμένη δε μπορεί να διακρίνει αποστροφή,
τότε που όλα παράγωγα της συνήθειας, σπρώχνουν σε έναν αυτόβουλο μαρασμό,
τότε που κρίνεσαι κάθε στιγμή και δεν έχεις εξουσία να κρίνεις,
έτσι άλαλο που σε άφησαν, χωρίς φωνή και βλέμμα,
τότε είναι που το σθένος πρέπει όλα να τα αψηφήσει και να πρωταγωνιστεί.

Είναι εύκολο να χαντακώνεις τις Αξίες όταν όλα προστάζουν την αέναη κινητοποίησή σου,
να περιφρονείς ένα Όνειρο επειδή σκόνταψε σε απρόσφορες συγκυρίες.

Το Όνειρο βασιλεύει όταν οι συγκυρίες περιφρονούνται, είναι Υψηλό για να χαμηλώνει σε πρόσκαιρες συνθήκες, φύσει Διαχρονικό για να θυσιάζεται στο βωμό της παροδικότητας.

Όταν όλα σε υποδουλώνουν και η αβεβαιότητα τσακίζει ακόμα και την πιο ελπιδοφόρα ύπαρξη, τότε είναι που πρέπει με ιερή μανία να ξεκινήσεις την αναζήτηση του θαυματουργού σου εαυτού. Θυμάσαι τι σου είχαν πει κάποτε, στην παραφορά μιας θεωρητικής έξαρσης;
Στη Δοκιμασία θα μεγαλουργήσεις. Όταν όλα είναι μικρά, σε πεισμώνουν για αγέρωχα μεγαλεία. Η πρόκληση είναι πηγή πείσματος αστείρευτη, και εκεί δεν υπάρχει νίκη και ήττα, υπάρχει μόνο η στάση απέναντι σε αυτές.

Θα χρειαστεί να κατεδαφίσεις είδωλα που χρόνια κατασκεύαζες, ίσως και να αφορίσεις ανεπίκαιρες πεποιθήσεις. Να κοιτάξεις στον καθρέφτη σου και να τρομάξεις από το ανοίκειο αντίκρυσμα.

Ίσως να σε σνομπάρουν, να σε υποτιμήσουν, να γελάσουν με την αφελέσταστη κοσμοθεωρία σου. Το να κυνηγάς την ευτυχία όταν όλα τρέχουν σαν παρανοϊκά είναι μέγιστη πολυτέλεια, θα σου πουν. Εκεί που προέχει η επιβίωση και το βόλεμα, δεν υπάρχει χώρος για τόσο φιλόδοξες αξιώσεις. Απλώς πρέπει να ξεχάσεις τα Όνειρά σου, έτσι και αλλιώς καταδικασμένα είναι στο ανυπόστατο. Αυτά θα σου τα ψιθυρίζουν εκκωφαντικά, μέσα από μισόλογα ξέπνοα, άψυχα βλέμματα και ντουζίνες συμβιβασμών.
Θα σε πουν αποτυχημένο επειδή δεν είσαι ωφελιμιστής- πρέπει να προσπαθείς ίσα ίσα για να ζεις-παραπάνω προσπάθεια είναι αθέμιτη. Μόνο ένας αιθεροβάμονας θα τολμούσε να αγνοήσει τα όσα ανήλεα τον περικυκλώνουν και να επιζητήσει μια μαγική διέξοδο.

Είναι όμως η μαγεία δύναμη μυστική, κατοικεί εντός σου, η λανθάνουσα μορφή της σε τυλίγει σαν αύρα δροσερή κάθε φορά που πλησιάζει ένα ακόμα ''αδιέξοδο''. Είναι εκείνη που πανηγυρίζει ακόμα και στην πιο τρανή πανωλεθρία. Γιατί ξέρει πως μόνο μέσα από την αποσύνθεση του υπάρχοντος συστήματος θα τεθούν τα θεμέλια για ένα νέο σύμπαν. Πως όλα παροδικά είναι, και ας εμφανίζονται σαν αιωνόβια όντα. Φευγαλέοι επισκέπτες που αγνοούν την αδυναμία τους. Σαν τον άνεμο, δοκιμάζουν και εξαφανίζονται.

Θα σε πουν αποτυχημένο γιατί θα βάλεις σε δεύτερη μοίρα την επιτυχία που για εκείνους είναι αυτοσκοπός. Ανθρωπάκι άβολο και βολεμένο ταυτόχρονα, θα τρέμεις κάθε φορά που ένα ''αδιέξοδο΄΄ θα κλονίζει το οικοδόμημα του συμβατικού σου κόσμου.
Γιατί απορρίπτεις τη δοκιμασία, δεν έχεις το σθένος να παλέψεις, ούτε να χάσεις την απατηλή πηγή της ισορροπίας σου.
Γιατί δεν έχεις σθένος να ανταμώσεις μια εναλλακτική οδό, ούτε και το θαυματουργό σου εαυτό.
Γιατί μια ζωή εκπαιδευμένος σε μονόδρομους, βλέπεις παντού αδιέξοδα.
Πρυτανεύει ο φόβος σε μια ζωή αναξιοπρεπή, όπου όλα ακολουθούν ελεγχόμενο ρου και δεν πρέπει λεπτό να εκτροχιαστούν.

Τα αδιέξοδα είναι άλλοθι για μια ζωή βουτηγμένη στο συμβιβασμό, προσχήματα για την αποφυγή κάθε παράπλευρης οδού, τεχνάσματα νοερά για να συντηρούν το τέλμα.
Και όταν α-σθενής πια δεν έχεις τη δύναμη να περάσεις στον απέναντι δρόμο γιατί φοβάσαι τι αδιέξοδα σε καρτερούν μνησίκακα εκεί, τότε είναι πολύ αργά ακόμα και για εκείνο το θαυματουργό κομμάτι σου που ανιχνεύει διεξόδους.

Από το πουθενά.

Χρόνος

Μία νέα εικόνα που την ξενίζει και τη συνταράζει. Μαζί πάντα μάχονταν με τα τερτίπια του Χρόνου, μαζί έθεσαν τον ευγενή πόθο να του ξεγλιστρήσουν σε μία φιλόδοξη, αυθάδη διεκδίκηση αγνότητας, μαζί κλήθηκαν να ξεστομίσουν εκείνα τα ζοφερά, όσο και αναγκαία αντίο στις αναμνήσεις. Όλα μαζί, ανέκαθεν.

Έμαθαν έτσι όπως στροβιλίζονταν οι εποχές, βάρβαρα και χαοτικά, θαμπές και ξεχασμένες, διψασμένες για μύθους και αίγλη από το χθες, ότι δεν υπάρχουν πια κόλπα. Ούτε ευφυή και ευρηματικά, ούτε εύκολα και πρόχειρα. Ότι πρέπει να παλέψουν , να αγωνιστούν, να επαναπροσδιορίσουν τα πάντα. Αυτή η αφύπνιση, η υπενθύμιση της άγνοιας, την έκανε να νιώθει ζωντανή και ασφαλής. Το απρόοπτο, μια υπογράμμιση της μαγείας μιας ζωής που ατέλειωτη εχθρεύεται την πλήξη.

Πώς να νιώσει τώρα, χρόνια μετά, αντικρύζοντας την αιώνια φίλη της που μοιάζει νέα οντότητα; Άγνωστη, παράξενη, ξένη;
Ο Χρονος καμαρώνει για το μεγαλεπήβολο δημιούργημά του. Σακατεμένη η παλιά της μορφή κραυγάζει για αναβίωση αλλά έχει κουκουλωθεί από ένα αψεγάδιαστο πρόσωπο, με ανέκφραστο βλέμμα, λέξεις σμιλεμένες με περίσσευμα λογικής και φειδούς, κοιτάζει κάθε λεπτό συνοφρυωμένη το πανάκριβο ρολόι της, δέσμια του Χρόνου που κάποτε η ίδια υποδούλωνε. Όταν μιλάει, είναι για να περιαυτολογήσει..Για τον πρόσφατο εργασιακό της θρίαμβο, το απίθανο ταξίδι της στη Βιέννη ή το πόσο ασφυκτικά γεμάτη είναι η ζωή της από προθεσμίες.

Τής έρχεται να γελάσει. Προθεσμίες !
Τότε έλεγαν ότι οι προθεσμίες είναι οιωνοί μέγιστου ψυχαναγκασμού.  Ήθελαν μια ισορροπημένη σχέση με το χρόνο, συνομωτικά αντάλλασσαν υποσχέσεις πως ό,τι και αν συμβεί, δε θα ξεχάσουν εκείνο το κομματι του εαυτού τους που άθελά του υποσχόταν μια αλληγορική μορφή αθανασίας. Την πηγαία ευτυχία.

Πόσο σκληρό είναι να αποχωρίζεσαι ένα κομμάτι σου με το οποίο έμαθες να συνυπάρχεις;
Άλλαξε η φίλη που εκπαιδεύτηκε να τη συντηρεί μέσα της σαν μια ανάμνηση- κίνητρο.
Τόσα χρόνια αντιστεκόταν πεισματικά στην αλλαγή και εκείνη τής παραδόθηκε άνευ όρων.
Ο χρόνος την έκανε όχι απλώς να ξεχάσει αλλά και να ξεχαστεί.
Να αφανιστεί.

Και όπως την βλέπει να περπατάει αγέρωχη , με όψη αφιονισμένη, νιώθει την εποχή εκείνη να ξεμακραίνει και να αλλοιώνεται. Δεν είναι σίγουρη αν υπήρξε όντως ή η ίδια της προσέδωσε μια υποκειμενική διάσταση που είχε την αλαζονεία να αξιώνει διαχρονική ισχύ.

Η ίδια όμως, όσα ραπίσματα και να την προσγειώνουν, ξέρει ότι η απογειωση έχει περισσότερο γούστο. Και επιμένει να αγνοεί τις προθεσμίες και να χλευάζει τα αυταρχικά ρολόγια που σιωπηλά την προστάζουν να συμμορφωθεί.  Απείθαρχη και άχρονη, θα μπερδεύεται στο αλλοπαρμένο ανακάτεμα των καιρών , χωρίς πουθενά να ανήκει και πουθενά να δίνεται.
Ο Χρόνος πάλι το έκανε το θαύμα του.

Κλισέ

Έχει ο καιρός γυρίσματα. Πάντα της το έλεγαν, πάντα φιγούραρε στο μυαλό της σαν μότο ενοχλητικό, αυταρχικά επιβαλλόμενο.
Το έβλεπε κιόλας. Σημεία και τέρατα των καιρών, μεταβολές και ανατροπές, αφαιμάξεις και αναγεννήσεις.
Το σαρωτικό πέρασμα του καιρού, η λεηλασία και η επινόηση καινών οικοδομημάτων.
Συνήθως με τρόπο που θα ζήλευε και ο πιο ευρηματικός σεναριογράφος.

Φάση είναι, θα περάσει. Κλισέ υπ' αριθμόν δύο που λατρεύει να αναμασάται με την πρώτη ευκαιρία.
Σε κάθε συγκυρία μάλιστα, επαληθεύεται. Δεν ξέρει πώς ή γιατί αλλά όλα ανακυκλώνονται. Ακόμα και τα ανίατα και τρομερά που δοκιμάζουν την αντοχή μας σκληρά. Ακόμα κι αυτά έχουν κερδοφόρο απόσταγμα όταν δεν υποτασσόμαστε στις δογματικές τους εντολές.

Τα κλισέ την οδηγούν σε μια πολυπόθητη ασφάλεια, γι' αυτό έμαθε να τα αποθεώνει.
Ο κόσμος είναι αδυσώπητος και έχει ανάγκη από σταθερές.

Ο χρόνος παίζει αλλόκοτα παιχνίδια. Η ίδια, μουδιασμένη, με εκείνη την ζοφερή γεύση να την πικραίνει, η γεύση μιας ζωής αδιάφορης που ολοένα την εγκαταλείπει.
Εύχεται να είναι φάση, το κλισέ της να είναι θαυματουργικά αληθινό.
Η θλίψη που καιρό τώρα ντύνει πρόθυμα την κάθε της μέρα, και τις νύχτες σκαρφαλώνει στα απόκρυφα δώματα των ονείρων της.
Η αίσθηση ότι όλα ανέφικτα είναι και μάταια, η νοσταλγία που τη σημαδεύει, οι αναμνήσεις με την αιώνια αίγλη, κομμάτια που έχασε-ή ξέχασε. Κι ένα μέλλον που εξακολουθεί να την κοιτάζει με μια θανάσιμη ασάφεια. Ικετεύει να επισπεύσει κάποια μαγική δύναμη την έλευσή του, όμως εκείνο κάνει ανεπηρέαστο τα δικά του σχέδια.

Το μέλλον που μας φεύγει μέσα από τα χέρια, και προτού το καταλάβουμε έχει γίνει παρελθόν.
Η μοναξιά που δίνει στην ώρα μια παράξενη υφή, δραματικής ενάργειας , νοσηρής θεραπείας.
Σα να αγγίζει τον πυθμένα και ακόμα πιο κάτω για να προετοιμαστεί για την επικείμενη κορυφή.

Πού είναι όλοι όταν τους είχε ανάγκη; Μάλλον χαμένοι στις δικές τους ανάγκες- ή μήπως δεν τους είχε ποτέ ουσιαστικά ανάγκη;

Ανέκφραστη εποχή, παντάξενη. Οι θύμησες την αφήνουν να απορεί. Πώς ήταν δυνατό να τα βλέπει όλα τόσο τραγικά και διογκωμένα; Νέα, στη δίνη υπερχειλούς συναισθηματισμού. Επιπόλαιη, με την επικίνδυνη ορμή της απειρίας, την ονειροβασία της αθωότητας.

Σκεφτόταν ότι μεγαλώνοντας, οι πόλεις και οι άνθρωποι θα έμοιαζαν βουτηγμένοι σε ένα εικονικό γήρας. Τώρα, εύχεται να ήταν εικονικό.
Εκείνη τη νιότη την αυθάδη, με όλη της την παράλογη νηπιότητα, την εκλιπαρεί να επιστρέψει.
Μήπως και της θυμίσει, μέσα στη θύελλα της στιγμής, ότι δεν είναι μάταιη η προσπάθεια, ότι μέσα στην αδράνεια αργοπεθαίνει, ότι η ζωή καιροφυλακτεί με τα πιο απίθανα σενάρια μπροστά στα οποία τα κλισέ γίνονται καθ' όλα ανασφαλή ως ευτελή κόλπα.
Αντισυμβατικά, αναπάντεχα, λυτρωτικά, συνταρακτικά.
Όπως προσταζει ο καιρός που αυτόνομα κυλάει αδιαφορώντας για την προβλέψιμη φύση μας..

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !

Mε την αυτάρκεια που τόσο μακρινή και μη ρεαλιστική φαντάζει.
Ευτυχισμένος όποιος δε θεωρεί όσα του λείπουν πηγή βασάνων αλλά πηγή κινήτρων για ένα βήμα παραπέρα.

Όποιος στο πέρασμα του Χρόνου δεν ανιχνεύει κούραση, φθορά και παρακμή αλλά νιότη, ζωή, αναγέννηση.

Εκείνος που δε συνθηκολογεί με την αυθαιρεσία μιας αυθάδικης ρουτίνας αλλά δίνει στην κάθε μέρα ξεχωριστή υπόσταση.

Εκείνος που μπορεί να πειθαρχήσει στην τήρηση ενός προγράμματος και με την ίδια ευκολία να το θυσιάσει στην προκλητική ιδέα μιας απόδρασης.

Εκείνος που ξέρει ότι το συναίσθημα δίνει τόσες συγκινήσεις όσα είναι και τα τιμήματά του.

Εκείνος που έχει λυτρωθεί από την ανάγκη να βρει τον προορισμό του γιατί γνωριζει καλά ότι οι ανατροπές και οι περιπέτειες είναι τα πιο όμορφα κομμάτια της περιπλάνησης.

Εκείνος που, γαλήνιος πια και χωρίς δαιμονικές εξαρτήσεις, δεν έχει την ανάγκη να διατυπώσει ευχές..Γιατί η ζωή είναι παράξενη, μυστήρια, άδικη αλλά είναι ωραία. Απρόβλεπτη και μαγική.

Ευτυχισμένος είναι όποιος δε νιώθει την επιθυμία για επίκριση αλλά την ανάγκη για αυτοκριτική.

Αυτή είναι και η ευχή μου για τη νέα χρονιά..Περισσότερη  και ποιοτικότερη αυτοκριτική. Συνειδητοποίηση του πόσο απέραντη είναι η ζωή και πόσο μικρή η ύπαρξή μας μέσα σε αυτή.
Αλλά και πηγαία αισιοδοξία τώρα που όλα δοκιμάζονται..Ανάγκη επιτακτική και κραυγαλέα.
Καλή χρονιά σε όλους !!

Ατρόμητος

Δεν ήταν από τους ανθρώπους που αφήνονταν σε παρορμητικές λόξες.
Λογική τετράγωνη, χειμαρρώδης εγκεφαλικότητα.
Σε κάθε στοά της σκέψης του σουλατσάρουν τα αλμυρά φιλιά της.
Σαν προδοσίας σκιά τον κοιτάζουν ενοχικά, με εκείνη τη συρρικνωμένη αξιοπρέπεια.

Μια σχέση που από παντού πάσχει, ξεφτίζει ολοένα, τον εξευτελίζει και παραμορφώνεται.
Ό,τι ξεκίνησε με την αγνότητα που μόνο ξέμακρα από τα δεδομένα ανταμώνεται.
 Η ιστορία και τα δεδομένα οικοδομούν τη φθορά και την ανάμνηση που τόσο υποχθόνια κυβερνά την ψυχή.

Όχι, ποτέ δε θα μπορούσε να παρεκκλίνει από της Λογικής τα κελεύσματα.
 Η Αξιοπρέπεια πάντα ύφαινε και τις πιο λεπταίσθητες αποχρώσεις των πράξεών του.
 Ήθελε όλα να έχουν λόγο ύπαρξης, ουσία ζωογόνα ,νόημα διαυγές.
 Διαφορετικά, μπορούσε και αυτόματα καρπωνόταν το αμετάκλητο Αντίο: το Τέλος, την Αρχή, τη Σοφία, την Αστοχία.

Και όμως. Μέσα σε τυφλά πρωινά φλεγόμενου πάθους, δεν το είδε. Δεν την είδε.

Έτσι σκυφτή, με το μαραμένο χαμόγελο, σε μια ελεγεία ερωτική.

 Δεν παρατήρησε τα μαλθακά της βήματα που παραιτημένα την έβαζαν σε άλλο αδιέξοδο.

 Και έτσι ακριβώς αφέθηκε στην υπ' αριθμόν ένα παρορμητική λόξα: τη μονόδρομη ευτυχία.

 Μεθυσμένος σε μια ευδαιμονία που οικοδομείται σε ψευδαισθήσεις, στης υπέρτατης δυστυχίας το ζενίθ.

Οι μέρες περνούσαν, ερμαφρόδιτες, μεταμφιεσμένες, εικονικές.

Μέχρι που η Αλήθεια, μην αντέχοντας τη μακροχρόνια νάρκη, φανερώθηκε.
Εκείνη αναγκάστηκε να του τη φανερώσει.
Δεν τον θέλει πια, δε νιώθει για αυτόν τίποτα.
Όσα έζησαν τυλίχτηκαν σε μία ανάμνηση που τους χαιρετά από μακριά.

Ράκος, στον πυρετό της μέρας ψήνεται, αλαφιασμένος γυρνά πίσω, οι αισθήσεις του σε παραλήρημα.
Τι έκανε λάθος, πώς δεν κατάλαβε τίποτα, πώς όλα έληξαν από το πουθενά.
Ο μεγεθυντικός φακός της  αυστηρότητας φωτίζει δραματικά τα περασμένα.
Απόγευμα βροχερό, θέλει ο χρόνος να σταματήσει.
Να σβήσει η δική τους ιστορία που τον αναστατώνει και τόσο υποκειμενικά πλάθει η βασανιστική του φαντασία.

Σεναριογράφος της ζωής του, χωρίς έμπνευση.
Συγγραφέας που μαθαίνει την πλοκή από τον αναγνώστη του, σα να μη σκαρφίστηκε ο ίδιος την ιστορία, σα να αναποδογύρισε η τροπή της.
Σα να μην ήταν Εκεί.

Η ζωή συνεχίζεται αλλά κάποια πράγματα είναι ανυπόφορα οχληρά.
Η ξεχασμένη της ομπρέλα δίπλα από το ακατάσταστο γραφείο του.
Το άρωμα από πικραμύγδαλο που τύλιγε την αύρα της.
Εκείνο το βιβλίο που άλλαξε τη ζωή της με κάθε του λέξη.
Το τραγούδι που έδινε την αφετηρία σε κάθε της μέρα.
Μα πάνω από όλα, μια εικόνα σφηνωμένη στον ταλαίπωρο νου του, τα μάτια της όλο συγκατάβαση και πίκρα, ένα'' δεν μπορώ'' απεικονισμένο, ο χωρισμός τους σε μια έκφραση φυλακισμένη στη στιγμή.

Η ανάμνηση τον λεηλατεί τις πιο παράδοξες στιγμές.
Για έναν μεγάλο Έρωτα, αξίζει και η πιο βάρβαρη μορφή πολέμου.
Το Τέλος του είναι μια αλληγορική μορφή Θανάτου, μια αναμέτρηση με το Θάνατο.
Μαζί της ένιωθε τόσο ζωντανός κάποτε, που έχει γίνει Ατρόμητος.
Απέναντι στο Θάνατο, την Απουσία ,την Απώλεια.
Απέναντι σε όλα.

Συναίσθημα

Μέσα στην επιβεβλημένη γιορτή των ημερών που ντύνονται με τη μιζέρια των εξελίξεωνπροσπαθεί να ζει την κάθε μέρα όσο το δυνατόν αναίμακτα. Περπατά στη βροχή, χωρίς προορισμό, αντικρύζει τα πάντα σε ένα θλιβερό πανηγύρι να συνεχίζουν να υπάρχουν, δε μπορεί να ανταμώσει την έκπληξη πουθενά. Και αυτή η πλήξη η πελώρια την οδηγεί πεινασμένα και ικετευτικά στη λήθη. Είναι τόσο λυτρωτική !
Μη μου τους κύκλους τάραττε, η αρμονία είναι άξια περιφρούρησης και εκείνη χρόνια τώρα αφήνει θεούς και δαίμονες να τη διασαλεύουν. Φορτωμένη ενοχές από τη φύση της που ξεπηδούν πάντα άκαιρα, παράταιρα, παράφορα.
Λιτά, όπως και οι καιροί επιτάσσουν. Έτσι θέλει να ζει πια. Χωρίς το άχθος της σκέψης, χωρίς τη λεηλασία του πόνου.
Ο πόνος είναι απότοκος διάψευσης, προϋποθέτει συναίσθημα. Και πού να το βρει το συναίσθημα σε έναν κόσμο που την αδειάζει από αυτό συστηματικά;Με τρόπους υπόγειους, που και η ίδια δε συναισθάνεται, έχει καταστεί ανήμπορει να συναισθανθεί. Γενικώς και ειδικώς.
Η ανυπαρξία επιθυμίας είναι μια μασκαρεμένη μορφή θανάτου, αργού και βασανιστικού.

Έμαθε να μην επιθυμεί, να μη δικαιούται να επιθυμεί. Η ρεαλιστική της φύση επανίσταται κάθε φορά που αποτολμά να ποθήσει κάτι. Σα να διαπράττει άλλη ιεροσυλία την κατακεραυνώνει.
Η αμφιβολία τη χλευάζει σε ένα παιχνίδι άνισο.
Σαν πένητας πρέπει να πορεύεται στη ζωή της, σαν άστεγος που δεν πρέπει, και δε μπορεί να αξιώνει καταφύγιο. Απλώς να υπάρχει, και να το κάνει αθόρυβα, χωρίς να γίνεται φορτική.

Είναι το καθεστώς έτσι, ένα σύνολο παγιωμένων κανόνων που δε γίνεται να αψηφήσει. Όνειρα που τώρα μοιάζουν με εφηβικές λαχτάρες, αφελώς μεγαλεπήβολες. Αλλά και σχέδια που είχαν τη θρασύτητα της συγκυρίας και του εφήμερου, καταδικασμένα σε αποτυχία.

Βρέχει τρελά και ο καθένας συνεχίζει τη δουλειά, το πρόγραμμα, το παραμύθι του. Όλα γύρω σε μια αμηχανία, προσπαθούν να ξεχαστούν στην κίβδηλη θαλπωρή των Χριστουγέννων, για να μην απολογηθούν στους άλλους, για να μη μείνουν μόνοι με τον εαυτό τους.
Και όλοι κατάβαθα και ανομολόγητα να ελπίζουν σε ένα θαύμα. Ότι από το πουθενά θα έρθει μια λύση σωτήρια, ότι η ζωή δε μπορεί να είναι ένας μακραίωνος εξευτελισμός.

Κάποιοι όμως, όπως και αυτή η ίδια, βασανίζονται. Είναι κάποιες αιώνιες στιγμές που δεν την αφήνουν να ησυχάσει. Ακόμα και η λήθη τότε γίνεται ακατάδεχτη. Στιγμές σιωπής εκκωφαντικής, όπου τα λόγια παρελαύνουν καθάρια, χωρίς αμφισημίες και παραπλανητικά κόλπα.
Δεν ξέρει πώς να νιώσει, και δε μπορεί να νιώσει.
Το συναίσθημα που πάντα τής έδειχνε το δρόμο, είναι τώρα απόν. Στη θέση του βρίσκεται ένα κενό απροσμέτρητο που μπροστά του δε μπορεί να δει φως , δεδομένα και σημάδια.

Δε μπορεί να νιώσει αγανάκτηση, πόνο, απορία, θλίψη, χαρά, ελπίδα, ανυπομονησία. Τίποτα.
Και καθώς νιώθει περικυκλωμένη από όντα χωρίς ταυτότητα, στραγγισμένα και αυτά από κάθε ίχνος συναισθήματος, παραμένει καθηλωμένη στο ίδιο σημείο, σε μια μαζική ακινητοποίηση.

Χωρίς θυμό και χωρίς πόνο, δε νοείται Άνθρωπος. Ας βρούμε τη δύναμη για αυτά, προτού η απάνθρωπη φύση μας(στην οποία είμαστε ευλαβικά πιστοί) οδηγήσει σε πανανθρώπινη δυστυχία..

Δεκέμβριος

Δεκέμβριος. Ο μήνας των πιο αντιφατικών συναισθημάτων. Της εφιαλτικής αναμέτρησης με τα παρελθόντα και της κάθαρσης που αναφύεται μέσα από το ανεπίστρεπτο της φύσης τους.
Ο μήνας της αναγκαστικής γιορτής που αποθεώνει τα κλισέ και μασκαρεύεται πίσω από καταναλωτικές παρασπονδίες και απενοχοποιημένες αφθονίες.
Το τέρμα και η αρχή την ίδια στιγμή. Πόσα και τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Όπως στέκομαι σ'ένα σταυροδρόμι μετέωρη, με την αμφιταλάντευση να μου ροκανίζει την ηρεμία, δεν ξέρω αν θέλω να παραμείνω σε αυτό και άλλο ή απλώς να ξεκολλήσω και να πάρω το ρίσκο μιας τελικής επιλογής. Τόσο καιρό ακροβατώ ανάμεσα σε ξεθωριασμένες επιθυμίες και στο φόβο να τις εγκαταλείψω εγκαινιάζοντας νέες. Που θα με αφυπνίζουν αληθινά, και θα με εξιτάρουν να τις ανακαλύπτω και να τις κυνηγάω με θέρμη. Ένα θέλω που θα αξίζει τον κόπο, και δε θα είναι μια αναγκαία απόληξη των χθεσινών μου αποφάσεων.

Είναι αλήθεια ότι αυτό τον καιρό η μνήμη μου κατορθώνει να λειτουργεί τελείως επιλεκτικά, κατά τα συμφέροντα. Πολλά τεμάχια στιγμών έχουν περιθωριοποιηθεί ως μη βολικά και αρεστά. Αυτά που επιβιώνουν είναι ελάχιστα, και στην πλειονότητά τους ευχάριστα. Έπειτα είναι  εκείνη η κυρίαρχη διαδικασία που αυτοματοποιημένα κάθε χρόνο τέτοια εποχή τίθεται σε εφαρμογή: στο μυαλό μου δεσπόζει η αντιπαραβολή όλων των μικρών στιγμών που είχαν τη δυναμική να με αλλάξουν.
Νιώθω ευλογία να μπορώ να τις διακρίνω και να τις αποτιμήσω με τη ματιά τη νηφάλια του μη εμπλεκόμενου βιωματικά. Γιατί πλέον σαν ξένη τις ατενίζω, μερικές φορές απορώ και εξίσταμαι που τις έζησα ή ποια ήμουν τότε και πόσο απέχω από εκείνο τον εαυτό μου τώρα.

Είναι ο Δεκέμβριος και ψυχαναγκαστικός έτσι που μας φορτώνει με προσδοκίες και μας δαιμονίζει με την φιλόδοξη αναμονή μελλοντικών στιγμιοτύπων. Κάνουμε ευχές, σκαρώνουμε σχέδια, δίνουμε υποσχέσεις αυτοβελτίωσης...μέχρι ο αναβλητικός μας εαυτός να καγχάσει με τις αφελείς του πρακτικές.Σα να περιμένει πράγματα από εμάς αυτός ο αλλόκοτος μήνας: να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα και να κλείσουμε αξιοπρεπώς ή και μεγαλοπρεπώς τη χρονιά, ενώ παντού γύρω μας αναμασάται το ίδιο ατέρμονο βουητό...Μια αλυσίδα προβλημάτων και το αιώνιο ανθρώπινο αδιέξοδο.

Πάντα όμως στο Χειμώνα κατάφερνα να διακρίνω μια αφύσικη ομορφιά. Μυστηριώδη και αγέρωχη, ξεδιπλώνει τα μυστικά της μόνο κοπιωδώς. Την ομορφιά του να μην νιώθεις την ανάγκη να ενσωματωθείς, να γιορτάσεις, να ξοδέψεις και να ξοδευτείς. Το αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα του να μείνεις λίγο ακόμα σε εκείνο το σταυροδρόμι, και ας σε ζαλίζουν όλοι ότι ο χρόνος είναι πολυτέλεια στις μέρες μας. Η αποποινικοποίηση της άγνοιας, όταν όλοι γύρω κυνηγούν με προπέτεια την παντογνωσία. Η απελευθέρωση από την εκθείαση της απόφασης.

Αυτό το Δεκέμβριο θα πάρω λίγο χρόνο ακόμα  για να αποκρυπτογραφήσω τα σιβυλλικά σήματα που εκπέμπει η αβυσσαλέα μου ψυχοσύνθεση. Δε θέλω αιφνιδιασμούς, ούτε πίεση για να τοποθετηθώ και να επιλέξω. Άλλωστε ο χρόνος είναι το υπέρτατο αγαθό όταν τον καθορίζουμε εμείς, και ο υπέρτατος δυνάστης όταν μας καθορίζει εκείνος.
Και είναι πολλά τα καθεστώτα δουλείας και δειλίας για να νομιμοποιήσουμε ένα ακόμη...

Υπομονή

Αλλαγή σελίδας όταν όλα αποθεώνουν τη στασιμότητα;
Κολλημένα, βαλτωμένα, αποστεωμένα.
Κυβερνούν την ψυχή μας απεχθή απολιθώματα.
Η Εξέλιξη, πολυπόθητη και απόμακρη, γυρεύει από εμάς το ξεσκέπασμα ενός άρρητου μυστικού.
Γρίφοι σαρδόνιοι καθιστούν πολύπλοκη ακόμα και την αξιοπρεπή επιβίωση.
Μορφασμοί, νεύματα, κινήματα που ξεπηδούν από ένα εφιαλτικό όνειρο.
Δεν την αντέχουμε τη ζωή μας άλλο έτσι αλλά είμαστε τόσο ανήμποροι για αντίδραση.
Εθιστήκαμε στην ανύποπτα ύπουλη δύναμη της παραίτησης.

Όλοι μοιάζουν να διακηρρύτουν τη θαυματουργή υπομονή, με λόγια και με  έργα λαλίστατα.
Είναι το μόνο καθήκον, η μόνη θεραπεία αλλά και η μόνη επιλογή.
Μπορεί όμως η Ψυχή να σωθεί με το αβέβαιο εχέγγυο μιας αμυδρής προοπτικής;

Να εκπαιδευτεί πρέπει στους πιο δύσκολους δρόμους,σε αυτούς που φαίνονται βατοί και προσβάσιμοι αλλά αποδεικνύονται γεμάτοι προσκόμματα.
Γιατί εκεί είναι η δοκιμασία της Ψυχής, στην αναποδιά και το αντίξοο.
Όταν όλα είναι ελέγξιμα και ομαλά, η Ψυχή είναι σε νάρκη.

Έρχονται όμως μέρες γκρίζες, νύχτες ζοφερές. Από εκείνες που εκλιπαρείς για έναν οιωνό λιγότερο βλοσυρό. Που η απλοποίηση των δεδομένων γίνεται ανάγκη επιτακτική και η υπομονή εξανεμίζεται.
Τότε που όλα σε προλαβαίνουν και σε περικυκλώνουν σαν αρπακτικά.
Που διαπιστώνεις και νιώθεις να σε κεντρίζει μια ζωή  που μοιάζει με αργό θάνατο.
Το τέλμα  μιας ζωής που σε σκοτώνει.

Τότε καταλαβαίνεις ότι η υπομονή δεν είναι πάντα αρετή.
Μοιάζει πιο πολύ με πρόσχημα και θεμιτή αναβολή πράξεων επιβεβλημένων.
Σιχαίνεσαι τα άλλοθι και αίφνης σε καθηλώνει το άλλοθι των καιρών.
ΔΕ μπορείς άλλο πια να περιμένεις, ούτε να υπομένεις τα καθεστώτα.
Δε σου ταιριάζει η σύνεση, ούτε η παθητικότητα της εγκαρτέρησης.
Κι εκεί που περιμένεις τη σελίδα να γυρίσει μετά από μακραίωνο συνδυασμό αλλότριων συμβάντων, αποφασίζεις να αποπειραθείς εσύ να τη γυρίσεις.
Μπορεί να δεις το απόλυτο κενό αλλά το μεγάλο βήμα θα έχει συντελεστεί.

Υπομονή και προοπτική γίνονται δολοφόνοι του παρόντος σα φτηνές παρηγοριές όταν ο εφησυχασμός πρωτοστατεί.
Πιστός αιωνίως σε μια φύση αιωνίως ανήσυχη, που μισείς να αγαπάς και αγαπάς να μισείς.
Μια φύση που αδυνατείς να προδώσεις, ανυπότακτη και ανυπόμονη...

Επιθυμία

Το Άγνωστο Θυμικό. Όσα εκείνο σκαρώνει ερήμην σου και σε καθοδηγεί και σε αποπροσανατολίζει και σε παρασέρνει.
Η Επιθυμία είναι παντοδύναμη, αφού μπροστά της και ο πιο συγκροτημένος αφήνεται ανίσχυρος, αμήχανος.Αλλά η πιο επικίνδυνη πλευρά της είναι ότι αφαιρεί τη διαύγεια, δε μπορείς να την ατενίσεις ξεκάθαρα..και τελικώς αποβαίνει παραπλανητική. Τότε είναι που φανερώνεται η ελλιπής αυτογνωσία και η παράξενη άγνοια γύρω από το κάθε τι.

Όλα όσα επιθυμείς μοιάζουν να σου στήνουν παγίδες. Σε χλευάζουν, σε απογοητεύουν, σου επιτρέπουν να τα απομυθοποιήσεις. Όταν σε υποδουλώνουν, επισκιάζουν ακόμα και την ύστατη ρανίδα αξιοπρέπειάς σου. Σε αναγκάζουν με μια παράλογη ορμή σαν τυφλός να τις ακολουθείς καταστρατηγώντας σταθερές και καταλήγοντας μονοδιάστατος.

Η χείριστη απόληξη της επιθυμίας είναι η εμμονή. Μέσα από μία τάση ολοκληρωτικής επιβολής, η επιθυμία εξοστρακίζει όλα όσα υπάρχουν στο οπτικό σου πεδίο και καθίσταται αυτοσκοπός.
Όταν η επιθυμία απειλεί την ψυχική γαλήνη μέσα από μια νοσηρή εξάρτηση, τότε είναι εξίσου επιζήμια με το φόβο.

Αυτάρκεια είναι η επικράτηση της αυτοκυριαρχίας έναντι της επιθυμίας, η τελέσφορη εξουδετέρωση κάθε λογής εξαρτήσεων που καθιστά έναν άνθρωπο ελεύθερο. Η επιθυμία δεν καταδεικνύει απλώς τον ψυχισμό και τις ροπές της φύσης μας(υλικές, συναισθηματικές) αλλά συνάμα αποκρυπτογραφεί τα αδύναμα σημεία μας, τη συχνότητα βάσει της οποίας οικοδομούμε εξαρτήσεις.

Κι αυτό γιατί από τη μία πλευρά η επιθυμία μπορεί να λειτουργεί ως κίνητρο και προσδοκία αλλά από την άλλη αντικατοπτρίζει το σκοτεινό μας εαυτό που-ενίοτε τρομακτικά ερεβώδης-λειτουργεί ως δυσάρεστη έκπληξη. Ένα άτομο κυριευμένο από επιθυμία δε μπορεί να είναι νηφάλιο, συνετό ή εγκρατές, ούτε να έχει διευρυμένη ματιά απέναντι στα πράγματα.

Συχνά αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως καθρέφτες των επιθυμιών μας και έτσι χάνουμε την αλήθεια και την αυθεντικότητά τους. Καμία σχέση δεν είναι λειτουργική όταν έχει ως δομή την εξάρτηση. Και το πιο ειρωνικό είναι ότι νομίζουμε πως ξέρουμε τι επιθυμούμε. Στην πορεία τα ''θέλω'' μας ακολουθούν χιμαιρική μετάλλαξη και αδυνατούμε να τα κατανοήσουμε και να τα διαχειριστούμε.

Σε κάθε περίπτωση, η επιθυμία εμπεριέχει ένα αλλόκοτο ρίσκο:όταν εκπληρωθεί και γίνει υποστατή η κατάσταση που μέχρι πρότινος νοερά πλάθαμε, να μας διαψεύσει αποκαρδιωτικά. Αντί για πληρότητα να αφήσει ένα πελώριο κενό. Εκεί αποδεικνύεται η απατηλή της φύση αλλά και η ραθυμία μας να τη διερευνήσουμε.

Μόνο μέσα από τον αέναο πόλεμο με τις επιθυμίες οδηγούμαστε ανεμπόδιστα προς την ελευθερία. Ελευθερία που δεν απαιτεί την εξαφάνιση των επιθυμιών αλλά  την αδιάλειπτη αναζήτηση και αναθεώρησή τους. Η μάχη με την επιθυμία προϋποθέτει τη μη υποδούλωση στις επιταγές της.
Γιατί είναι υπερβολικά γενναίο να παραδεχθείς ότι άλλα είναι εκείνα που επιθυμείς, θέλει τσαγανό η εκλογίκευση και απόρριψη μιας επιλογής-σημαίνει αυτοαναίρεση και παραδοχή Λάθους, σε ένα σύμπαν που  κομπάζει για το αλάθητο.
Η επιθυμία σε κάνει να νιώθεις ζωντανός όταν δεν καθίσταται αυτοσκοπός- γιατί τότε σε αφομοιώνει και σε παραλύει.Όλα εκείνα που ποθείς ίσως είναι εκείνα που φοβάσαι ή απλώς τα προστάγματα γονέων, φίλων και γνωστών. Το αληθινό επίτευγμα είναι να έχεις μια ολοκληρωτικά δική σου επιθυμία- και να μην τρομάξεις αν αποδειχθεί'' πουκάμισο αδειανό''- τουλάχιστον είναι δική σου.

Εικονικά

Αν γυρίσουμε νοερά στην προ του internet εποχή, θα διαπιστώσουμε στη στιγμή τις τεκτονικές αλλαγές που συντελέστηκαν μετά την ανακάλυψη και σε ευρύ φάσμα υιοθέτησή του.
Ασφαλώς αυτές οι αλλαγές δεν είναι μονοσήμαντες, ούτε ολωσδιόλου αρνητικές. Εν τούτοις, ανέτρεψαν συλλήβδην τη νοοτροπία και την καθημερινότητα της πλειονότητας των ανθρώπων ανά την υφήλιο.
Ο βομβαρδισμός μας με καταιγισμό πληροφοριών επί παντός επιστητού εγκαθίδρυσε μια καινή αυτοκρατορία, την αυτοκρατορία της πληροφορίας. Αυτό αφενός οδήγησε στη διεύρυνση των οριζόντων, μέσα από την ταχύτητα, την ακρίβεια και την ποικιλία μιας παντοδύναμης μηχανής αναζήτησης, η οποία  εκμηδένισε το χρόνο και το χρήμα που άλλοτε ήταν προαπαιτούμενα για να έχει κανείς πρόσβαση σε πάσης φύσεως πληροφορίες. Επιπλέον, κατήργησε συγκινήσεις που λάμβαναν τη μορφή ιεροτελεστίας, όπως την αναζήτηση ενός μουσικού δίσκου-διαμαντιού στα δισκοπωλεία(και το εκεί συνακόλουθο σάστισμα-χάζι μπροστά στις''ανακαλύψεις΄΄ μας) ή την παρακολούθηση μιας ταινίας παραδοσιακά, στον κινηματογράφο, ελλείψει άλλων εναλλακτικών. Εκτός του ότι επήλθε απώλεια θέσεων εργασίας μέσω της συστηματικής πειρατείας και ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός ανθρώπων έχασε εν μία νυκτί μια αλλοτινά σταθερή πηγή εισοδήματος, χάθηκε και κάτι άλλο. Και αυτό δεν είναι παρά η ατμόσφαιρα, η αίσθηση της ανακάλυψης, της περιπλάνησης, του καινούργιου. Η αίσθηση ότι δεν είναι όλα αηδιαστικά διαθέσιμα.

Αυτός ο κορεσμός τα καθιστά όλα αδιάφορα. Χλιαρά.
Πέραν τούτου, η μεγαλύτερη μεταβολή που επέφερε η σαρωτική άφιξη του διαδικτύου, αναφέρεται στον τρόπο επικοινωνίας. Μέσα από ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, νομιμοποιήθηκε η παρακολούθηση ιδιωτικών στιγμών του τάδε και η κατά συρροή πρόσληψη σκέψεων του δείνα. Καθείς έχει τη δυνατότητα να παραθέτει σχόλια και απόψεις αλλά και να ενημερώνει τους ''φίλους'' του πού είναι ανά πάσα στιγμή της ημέρας. Εκεί ακριβώς που ανθεί ο ναρκισσισμός ατόμων που κατέχονται από την βλακώδη πεποίθηση ότι συνιστούν το κέντρο του σύμπαντος, εκεί η κοινωνικότητα είναι που αποτιμάται με πρωτόγνωρα κριτήρια, όπως τον αριθμό των ''φίλων'' αλλά και την απήχηση που έχουν οι σύνδεσμοι και τα ''στάτους'', με γενικό δείκτη αποτίμησης την επισκεψιμότητα του εκάστοτε''προφίλ''.

Ξαφνικά, όλοι έγιναν άσοι στις κριτικές και άρχισαν να κρίνουν σκόπιμο ότι η ΚΑΘΕ στιγμή της ζωής τους που απαθανατίζεται μέσα από φωτογραφίες, ενδιαφέρει όλο το διαδικτυακό κόσμο και συνεπώς πρέπει να δημοσιεύονται πάραυτα. Φτάνουμε επομένως σε ένα (ακόμα) οξύμωρο: από τη μία τα επικοινωνιακά χάσματα γεφυρώνονται καθώς άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα και ανησυχίες έρχονται σε επαφή παρά τη χιλιομετρική απόσταση, και από την άλλη οι ίδιοι άνθρωποι ενδέχεται να υποκύψουν στην παγίδα του εθισμού επινοώντας και εν συνεχεία καλλιεργώντας ένα επίπλαστο προφίλ. Όσο επιζητούν αποδοχή, τόσο καταπνίγουν την όποια τους διαφορετικότητα, και τόσο ο πραγματικός εαυτός τους παραμένει στην αφάνεια.

Κάπως έτσι υπάρχουν άνθρωποι άκρως μοναχικοί που σε διαδικτυακό επίπεδο υπερβαίνουν τα όρια του δημοφιλούς ενώ στην καθημερινότητά τους δεν έχουν ούτε ένα φίλο, με εκείνη την παλιά σημασία της λέξης, που δυστυχώς έχει καταντήσει παλιακή. Και μέσα από το ''δήθεν'' που ανθεί στην κατά κόρον και στην ιντερνετική κοινωνία, ο χρόνος σπαταλάται αφειδώς για την επίτευξη ενός υψηλού βαθμού αποδοχής, ενώ η πραγματική ζωή κυλάει μουντά και αντιπαραγωγικά.

Φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλους τους χρήστες αλλά σε μια(δυστυχώς)μεγάλη μερίδα αυτών, από τη δική μου οπτική πάντα. Ενώ κόλπα και επικοινωνιακά τεχνάσματα φαίνονται να γίνονται κοινό κτήμα και οι περισσότεροι βρίσκουν το δικό τους τρόπο να εκφράσουν αυτό που θέλουν, η αλλοτρίωση σε κοινωνικό επίπεδο, και η επικοινωνιακή δυστοκία ολοένα εντείνονται. Γιατί το ερώτημα είναι: βρίσκει ο καθένας τρόπο να πει αυτό που θέλει; Και αν ναι, είναι σίγουρα δικός του;
Μπορεί να ξυπνήσει μια μέρα όντας μη δέσμιος μιας τυποποιημένης ρουτίνας που τον θέλει να ανατρέχει στο προφίλ του και να αναζητεί τρόπους να το κάνει πιο θελκτικό;

Όταν η πραγματικότητα επιμένει να γίνεται όλο και πιο ακατανόητη και νεφελώδης, είναι αυτομαζοχιστικό να χανόμαστε, πόσο μάλλον να σκαρφιζόμαστε μια εικονική πραγματικότητα.
Κάποια στιγμή θα κληθούμε να επιλέξουμε τι θέλουμε να είμαστε: πραγματικά αυθεντικοί με ψεγάδια και ατέλειες ή καθ' έξιν εικονικοί με προσωπείο τελειότητας- και μπορεί να μην ξέρουμε καν σε ποια κατηγορία ανήκουμε ώστε να μεταπηδήσουμε στην άλλη.
Όταν δίνουμε τόσο μεράκι στην κατασκευή του προσωπείου, ξεχνάμε ότι κάτω από αυτό κρύβεται ένα πρόσωπο -και η προσκόλληση στην εικόνα είναι η μέγιστη πηγή απάτης.

Πεπρωμένο

Όπως του χρόνου το διάβα αδυνατώ να αποφύγω, έτσι και αυτή η ανεξήγητη δύναμη επενεργεί πάνω μου δαιμονικά, με καθηλώνει.
Σαν μία συνάντηση χρόνια προκαθορισμένη, που δε μπορείς να αποτρέψεις- ή έστω να αναβάλλεις.
Αλλά για μια στιγμή...το θέλεις;
Κάπου η κρίση θολώνει, η ψυχή κινεί προς μια άγνωστη, πρωτοϊδωμένη διαδρομή. όπου τίποτα δεν είναι φθαρμένο ή οικείο, πλην όμως κυριαρχεί η ευρηματική σκηνοθεσία μιας άφαντης μορφής.
Στην αρχή, υπνωτίζεσαι. Κατέχεσαι από έναν εκνευρισμό που αποδιοργανώνεσαι από κάτι που είναι κατάφωρα υπεράνω των οργανωτικών σου ικανοτήτων. Γεμίζεις όλο μομφές τον εαυτό σου που ράθυμα αφήνεται και αιχμαλωτίζεται από μια μοιραία συνομωσία.
Έτσι και τότε.
Τα είχα βάλει με τον εαυτό μου που καταδέχτηκα να ενδώσω σε μια παράλογη όσο και παράφορη έλξη. Ήταν τόσο ασύμβατη προς τον συμβατικό μου χαρακτήρα ! Ένιωθα ότι τα ποταπά μου συναισθήματα με έκαναν να οδεύω προς το χαμηλότερο σκαλοπάτι, κατρακυλώντας. Να βυθίζομαι σε ενορμήσεις απαγορευμένες και άνομες,από εκείνες που η λογική παντοκρατορία θα ανακήρρυσε  τραγελαφικές. Η αξιοπρέπεια μου είχε εξανεμιστεί, λες και ένας θυελλώδης άνεμος μου συνέπαιρνε κάθε σταθερά, την οποία είχα βαλθεί επί σειρά ετών να φυλάω σαν κόρη οφθαλμού.
Μέχρι και τα όνειρά μου ξέχασα σε αυτή την ανεμοθύελλα.
Βρέθηκα να είμαι ικέτης ενός έρωτα καταδικασμένου στην ανυπαρξία, για αυτό και ορμητικού.
Γονυπετής να εκλιπαρώ για ένα σημάδι ανταπόκρισης, εγώ που θεωρούσα την επαιτεία εξευτελισμό.
Και να αλαλάζω κάθε μέρα, και να χάνομαι, και να ξεχρεώνω με τα παρακάλια λάθη παραγεγραμμένα.
Έκπτωτοι οι ενδοιασμοί μου, αδιάπτωτος ο έρωτάς μου, και η καρδιά μου σε συνεχή κατάπτωση, χωρίς τη δύναμη να ανασυγκροτηθεί. Ένα τέλμα από αυτά που σε σπρώχνουν στον πυθμένα και εσύ δεν προβάλλεις την παραμικρή αντίσταση.

Έτσι είναι το πεπρωμένο: μια αντιφατική υπερδύναμη που αμφισβητεί τη δύναμη της βούλησης ή της επέμβασης του ανθρώπου στα τεκταινόμενα. Μία αόρατη συνομωσία που σε παρασέρνει στη δίνη της γλυκόπικρα, γιατί την ίδια στιγμή νιώθεις μίσος και αγάπη για την κατάσταση που βιώνεις. Μίσος γιατί χάνεις την ασφάλεια της εκλογίκευσης, αγάπη γιατί καμιά φορά είναι λυτρωτική η απώλεια του ελέγχου. Μένει απλώς να βιώσεις αυτό που σου αντιστοιχεί...χωρίς να αναζητείς νόημα λανθάνον πίσω από αυτό. Είσαι πολύ μικρός για να το συλλάβεις-ακόμα και αν υπάρχει.

Το δικό μου πεπρωμένο με έκανε να ξεχάσω τον άτρωτο εαυτό μου και να ερωτευτώ παράφορα όλα εκείνα που κάποτε χλεύαζα. Και το καλύτερο; Nα βιώνω μια παρατεταμένη απόρριψη, σα να έχει κάτι να μου πει, σα να πρέπει να πονέσω και να κοιτάξω τον εαυτό μου με ειλικρίνεια.
Τι να σημαίνουν όλα αυτά; Ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να μάθω..Αυτό που σίγουρα έμαθα είναι ότι είναι δυνατό να αγαπάς και να μισείς ταυτόχρονα, να εξιδανικεύεις και να απομυθοποιείς, να αποθεώνεις και να εξευτελίζεις.
Το Πεπρωμένο όλα τα κάνει δυνατά.

Συν- υπαίτιοι

Οδεύει προς το τέλος του και αυτό το έτος, και αντί να αισθανόμαστε ανακούφιση, μάλλον μας ζώνει ο τρόμος του επικείμενου. Αφού κατάφεραν να μας μετουσιώσουν σε δειλά ανθρωπάκια, ετεροκατευθυνόμενα και άβουλα, μας ταιριάζει το...κάθε χτες και καλύτερα.Καταιγιστικές εξελίξεις που καθιστούν και τον πιο δυσοίωνο προφήτη άρχοντα της αισιοδοξίας...Και αναρωτιόμαστε: είναι αυτά τα γεγονότα όντως ή μας τα σερβίρουν επεξεργασμένα και εκλεπτυσμένα;
Πόση πλάνη μπορεί να κυβερνάει την κρίση μας;
Το πολιτικό σκηνικό επαίσχυντο και γεμάτο από παραφωνίες.Όταν όλα είναι υπό κατάρρευση, ακόμα και το να χαθείς στο μικρόκοσμό σου είναι πόθος ευσεβής. Κάτι δε σε αφήνει να ησυχάσεις, σα να σε έχουν αφιονίσει και ανήμπορος πια παραδέρνεις στη δίνη ενός κακόγουστου αστείου.
Όλα όσα διάβαζεις κάποτε, τώρα φαντάζουν με κακοδιατυπωμένες φανφαρολογίες. Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και της διαφάνειας, το Σύνταγμα, ο καταστατικός χάρτης του πολιτεύματος και άλλα φαιδρά που τότε τόλμησες να πιστέψεις. Ο εξευτελισμός της δημοκρατίας δεν είναι κατάσταση παροντική, η δημοκρατία κατ' επίφαση είναι το κυρίαρχο πολιτικό καθεστώς χρόνια τώρα. Μόνο που τώρα χάθηκε ακόμα και η επίφαση, καθώς μιλάμε για μία τύποις δημοκρατία που εδράζεται στην κατάχρηση εξουσίας, στις συμμαχίες και συμφωνίες κάτω άπό το τραπέζι, στην καταστρατήγηση χωρίς έλεος του δημοσίου συμφέροντος και στην αιώνια κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας.
Βιώνουμε καθημερινά τον ψυχολογικό πόλεμο μιας ανατροφοδοτούμενης ανασφάλειας, αφού καθηλωμένοι οφείλουμε να αποδεχθούμε την κάθε άνωθεν ειλημμένη απόφαση, την οποία είμαστε υπόχρεοι να τηρήσουμε με θρησκευτική ευλάβεια, για να προχωρήσει η ζωή μας φιλειρηνικά, άλλως συμβατικά.
Όταν δε, καλούμαστε να κάνουμε χρήση μιας συνταγματικώς προβλεπόμενης διαδικασίας που συνιστά συγχρόνως συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα και έκφανση της άρχής της λαϊκής κυριαρχίας...τότε το σύμπαν γυρίζει ανάποδα. Είναι δυνατόν να καθορίζει η λαίκη βούληση το τι μέλλει γεννέθαι; Για '' δημοκρατική'' κοινωνία μιλάμε !
Όλα αυτά δεν αναιρούν τις απανωτές αστοχίες της πολιτικής ηγεσίας και των κυβερνώντων...από γενέσεως του ελληνικού κράτους. Είμαστε συνυπαίτιοι για τη χαώδη πραγματικότητα και τον κοινωνικοπολιτικό μαρασμό, όπως και για την οικονομική εξαθλίωση, γιατί απλούστατα τόσα χρόνια η πολιτική μας βούληση μας οδήγησε σε εκλογή ακατάλληλων προσώπων, ανίκανων να κυβερνήσουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, καιροσκόπων και λαοπλάνων. Η επιδερμική προσέγγιση της εκλογικής διαδικασίας, η παντελής απουσία κριτικής σκέψης και η πελατειακή νοοτροπία που κατατείνει σε κοντόφθαλμη προάσπιση του ατομικού συμφέροντος εις βάρος της κοινωνικής ευνομίας, μας οδήγησαν σταδιακά στο τέλμα το οποίο βιώνουμε.
Αυτή είναι στην ουσία και η μόνη μας εξουσία, η μόνη νομιμοποιημένη μας δύναμη ως πολιτών. Τη χρησιμοποιούμε ορθώς; Όχι βέβαια. Πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με ολέθριες επιπτώσεις για να αναθεωρήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε κριτήρια.
Δεν είμαστε έτοιμοι για τις συνέπειες, δεν είμαστε ικανοί να χειριστούμε μια τέτοια ιστορική συγκυρία. Γιατί ούτε σκληραγωγημένοι είμαστε, ούτε αυτοκρινόμενοι, ούτε δεκτικοί στο ενδεχόμενο να θυσιάσουμε στοιχεία μιας παγιωμένης ευζωίας. Μέσα από όλη αυτή την αποσύνθεση, η συνείδηση αναπλάθεται- και σε ορισμένες περιπτώσεις γεννάται εκ του μηδενός. Μέσα από την καταστροφή, έρχεται και η σωτηρία, όπως μέσα από το χαμό ξεπροβάλλουν αφανείς ήρωες.
Και όπως σε κάθε περίπτωση συνυπαιτιότητας, έτσι και εδώ οι συνέπειες κατανέμονται βάσει του ποσοστού συνυπαιτιότητας. Μένει να αναρωτηθούμε ποιο είναι το ποσοστό της δικής μας συμβολής.

Ευτυχία

H αόριστη ευτυχία. Βιώνεται φλεγόμενη, σαν ένα αντάρτικο ερωτηματικό.
Πρωινά ολόφωτα, προάγγελοι παραδείσου, μεσημέρια αυτάρκειας με το χρόνο στάσιμο, απογεύματα αιώνιας ευφορίας όπου η δυνατότητα αποθεώνεται. Και έπειτα οι νύχτες. Αντιφατικές, γεμάτες από την αίσθηση μιας βελούδινης θαλπωρής, από την οικοδόμηση προσωπικών καταφυγίων, από μια μελωδία κατάμεστη από λανθάνοντα νοήματα.
Άραγε είναι η ευτυχία μια εννοιολογική κατασκευή που μας τροφοδοτεί με το υπέρτατο κίνητρο για να μην εγκαταλείπουμε όταν το σκηνικό παύει να είναι ανέφελο ;
Eίναι μια ιδεατή  κατάσταση στην οποία είναι αντικειμενικά αδύνατο να πλησιάσουμε;
'Η μήπως είναι κάτι τόσο υποκειμενικό που εν τέλει κρίνεται αδιανόητο να λάβει έννοια και μορφή ορισμένη;

Για άλλους είναι ταυτόσημη της καλοτυχίας, της συναισθηματικής πληρότητας, της υλικής ευμάρειας, της εργασιακής επιτυχίας. Για άλλους πάλι, η ευτυχία δεν ανταμώνεται ξέμακρα από τον πόνο. Ως ακραία κατάσταση, προϋποθέτει γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων, σύγκρουση συνεχή, αναγέννηση. Ο πόνος ανακύπτει από την αναίρεση κομματιών οικείων, από την αναγκαία τους θανάτωση. Και ποια ύπαρξη μπορεί να καταστεί ολοκληρωμένη αν πρώτα δεν μηδενισθεί;

Άλλοι βασίζουν την ευτυχία τους σε τρίτους και άλλοι την εξαρτούν από τον εαυτό τους και μόνο, από την εσώτερη προδιάθεση και ψυχοσύνθεση. Όταν νιώθουν ότι κυριαρχούν στις ανασφάλειες και τα μικροπρεπή τους σύνδρομα, όταν σκέπτονται υψηλά, όταν-πολύ περισσότερο-μετουσιώνουν τη σκέψη σε πράξη.

Όλη η ζωή μοιάζει με διαδρομή προς την ευτυχία, αν και η μισή αναλώνεται σε αμφισβήτησή της.Γιατί δεν είναι εύκολο να βιώνεις εκρηκτικές στιγμές όταν μέσα σου αξιώνεις μία συνταρακτική αιωνιότητα. Είναι απείρως πιο εύκολο να οραματίζεσαι ιδανικά σκηνικά από το να αφεθείς στον κατάλευκο καμβά της κάθε μέρας.

Και όμως, το πιο ανατρεπτικό στοιχείο της ευτυχίας είναι ότι είναι φευγαλέα. Αν είσαι σε εγρήγορση, παρών στο παρόν σου, θα τη βιώσεις και δε θα αποπειραθείς καν να την περιγράψεις.
Η ευτυχία δεν περιγράφεται, βιώνεται μόνο, και αυτό για λίγο.
Το ειρωνικό είναι ότι προσδοκούμε την ευτυχία σαν άλλο θαύμα ενώ εκείνη έρχεται σαν πολυπόθητος εισβολέας , από το πουθενά, σφυγμομετρώντας την ετοιμότητά μας, βολιδοσκοπώντας αντιδράσεις απέναντι στους αιφνιδιασμούς.

Όταν ένα όνειρο εκπληρώνεται, συχνά έρχεται ως απρόσμενη διάδοχος μια μελαγχολία κρατούσα. Να είναι άραγε επειδή η ιδέα μετατράπηκε σε υποστατή κατάσταση;
Να είναι επειδή είμαστε εκπαιδευμένοι να ζούμε με ιδέες, φαντασίες και προσμονές;
Ή επειδή η ευτυχία διαρκεί ελάχιστα και εμείς θέλουμε αυτό το ξέφρενο''για πάντα''΄;

Ελπίδα αντί προσμονής, προσδοκία αντί αξίωσης, πράξη αντί στοχασμού.
Όταν όλα πάνε αντίθετα από το αναμενόμενο, πρέπει να αποκτήσουμε ανοσία στις ανατροπές.
Ίσως εκεί να κρύβεται η αληθινή ευτυχία αλλά το άγρυπνο βλέμμα μας είναι πολύ κουρασμένο για να δει καθαρά...

Βροχή

Βροχή, όπως εξαγνισμός, λύτρωση, κάθαρση. Αλλά και βροχή ορμητική, φιλέκδικη, αναζωπυρωτική εικόνων επίπονων. Το τέλειο άλλοθι για να είναι νομίμως εσώκλειστος στο γκρίζο του διαμέρισμα και όχι να μοιάζει με ιδιότροπο μεσήλικα που παλεύει με την ιδέα των ανεπίστρεπτων νιάτων.
Ο κόσμος τον ενοχλεί αφόρητα. Έχει μια χυδαιότητα που αδυνατεί να σηκώσει πια  στους ώμους του.
Καλύτερα μέσα, να ταξιδεύει σε τοπία παλιά και χρόνους ξένους, μέσα από αναγνώσματα, ταινίες, φωτογραφίες.
Αλλά αυτή η βροχή σήμερα αγγίζει σημεία ευαίσθητα, μελαγχολίες που θεωρούσε αποθανούσες, ενθυμήσεις που φρονούσε πως είχαν πλέον ξεθωριάσει. Όπως εκείνο το βροχερό απόγευμα που τη συνάντησε ξαφνικά, μέσα στον πυρετό μιας πόλης ξεθεωμένης, να βαδίζει με παράταιρη προσήνεια στο βλέμμα, με μια κόκκινη ομπρέλα, παράφωνη.
Αυτή η γοητεία των γυναικών μιας άλλης εποχής...λιγομίλητη αλλά με αξιοπρόσεκτη ευφράδεια, σικάτη αλλά όχι στυλιζαρισμένη, με ντύσιμο που κραύγαζε προσωπικότητα και άρωμα μεθυστικό. Κι έπειτα ήταν εκείνο το χαμόγελο το απαράμιλλο, που όσο κι αν έψαξε να το αντικαταστήσει με κάποιο άλλο, απέτυχε. Χαμόγελο από καρδιάς, ενίοτε αινιγματικό ή φιλάρεσκο, πάντα όμως αυθεντικό.

Έτσι και η σχέση τους, ασπρόμαυρα απόλυτη, με την ακρότητα του γνήσιου πάθους, κυκλοθυμική και ασταθής. Πολλά τα βροχερά σκηνικά της διαφωνίας τους, άλλα τόσα τα ευδαιμονικά, που άξιζαν και ζωή ολόκληρη να δώσεις για να γίνεις κοινωνός τους. Γι' αυτό και η βροχή μοιάζει να πέφτει βλάσφημα στο έδαφος, προσεύχεται με παιδική εγκαρτέρηση να σταματήσει...αλλά μάταια !

Μόνος, προσκολλημένος σε ένα χθες ανεπανάληπτο, ανήλιος και χωρίς έμπνευση, χάνεται στην παρελθολαγνεία του με απενοχοποιημένη θαλπωρή. Ερωτεύεσαι μία φορά για να πονέσεις άπειρες.
Και τα δύο όμως είναι εξίσου λυτρωτικά.

Είναι παράξενος γιατί αρνείται να ενσωματωθεί στο τώρα, επιμένει να το ντύνει με πινελιές παρελθούσες ενώ εκείνο χρήζει νέων χρωμάτων. Θέλει απλώς ο καιρός να κυλάει ανεπίκαιρα και χωρίς τον πόνο που ανασύρεται με τις φοβερές αναμνήσεις, με όσα του υπενθυμίζουν πόσο λάθεψε, σαν άπειρος έφηβος που δρα παρορμητικά. Μα τα λάθη είναι στοιχεία ενδεικτικά της φύσει ατελούς μας προσωπικότητας, καρπός της ανετοιμότητας για το Απόλυτο, συχνά και επιλογικά μιας ιστορίας που δεν έχει πια λόγο να υφίσταται. Δεν είναι τα λάθη μας που μας εξευτελίζουν όσο η άρνηση να τα αποδεχθούμε αξιώνοντας με τραγελαφικό κομπασμό τον ανεδαφικό τίτλο της αυθεντίας.

Πρόδωσε, είπε ψέματα τραγικά, έκανε εκπτώσεις σε όσα δε θα έπρεπε να εκπίπτουν. Δε στάθηκε αρκετά γενναίος για να παραδεχθεί τα φριχτά του παραπτώματα, για αυτό και καταδικάσθηκε σε εφ' ορου ζωής επανάληψη σφαλμάτων. Γι' αυτό έχασε όσα κάποτε σημασιοδοτούσαν την κάθε στιγμή του.

Ακούει τη βροχή σιγανή, να πέφτει σταγόνα-σταγόνα αλλά ακόμα δεν έχει κάνει ανακωχή με τον εαυτό του. Δε μπορεί να θυμάται, δε θέλει. Μόνο ένα σωτήριο λήθαργο να βάλει τέλος στην ανησυχία της ύπαρξης.
Η λήθη του λάθους νεκρώνει κάθε πιθανότητα σωστού.
Απίθανο να καταλάβει ....

Μονόπλευρο

Είσαι παντού, σαν φάντασμα που δε μπορώ να διώξω, εμφανίζεσαι απρόσκλητη στο γραφείο κάτι στιγμές που ο χρόνος με βαραίνει, στον πεζόδρομο, πίσω από τα γοργά μου βήματα, στο τραπέζι της κουζίνας όταν πίνω βιαστικά τον καφέ μου.
Αποτυπώματά σου παντού, στοιχειώνουν το χώρο. Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και αντικατοπτρίζεται το είδωλό σου στον καθρέφτη. Το άρωμά σου, γιασεμί και βανίλια, διαχέεται στο χώρο.
Το μισώ αυτό το άρωμα, ίσως γιατί είναι αδύνατο να το ξεχάσω, ίσως γιατί συμπαρασύρει φιλέκδικα και άλλες θύμησες. Τον τρόπο που απαντούσες στα πειράγματά μου, τον αυτοσαρκασμό αλλά και τα φειδωλά, όλο δυσπιστία σου συναισθήματα. Πράγματα μικρά, λεπτομερώς ουσιαστικά, που πυροδοτούσαν τον ικέτη Έρωτά μου.
Επαιτεία συναισθημάτων, ιδού η πιο χυδαία μορφή επαιτείας.
Μα είναι ο Έρωτας τόσο σαρωτικός, που σαρώνει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.
Παράφορος, μανιώδης και αχαλίνωτος, τσακίζει το Εγώ, ακόμα και την προσμονή της αμοιβαιότητας.
Δεν είχα άλλη επιλογή από το να σε βλέπω και να μαίνεται εντός μου μια κρυφή ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα αισθανθείς το ίδιο. Παρασύρθηκα από το χείμαρρο των δικών μου συναισθημάτων που ήταν αρκετά και για τους δύο.
Άλλωστε το μονόπλευρο δεν με ενοχλούσε σε βαθμό που να κινητοποιήσει την...κοιμώμενη λογική μου.Ο μονόπλευρος έρωτας είναι πιο δραματικός γιατί μπορεί να γίνει εμμονή, ψύχωση και ανίατο άχθος.Δεν είναι χειροπιαστός όμως, και καθώς στέκεται αποστασιοποιημένος από το πεδίο της εμπειρίας, δε μπορεί να διεκδικήσει Αλήθεια.Στάσιμος,αναπαραγόμενος με πανομοιότυπο τρόπο και ασθμαίνουσα ορμή, αντλεί δυναμική από την εξιδανίκευση του ερωτικού αντικειμένου.
Η εξιδανίκευση είναι ένα νοερό πλάσμα καθ'όλα αυθαίρετο που ανατροφοδοτείται εσαεί χτίζοντας τείχη απέναντι στην πραγματικότητα. Και ο έρωτας είναι μοίρασμα και μοίρα μαζί, βίωμα και αλληλοδόσιμο, σπαραγμός και ανάλωση, όλα αυτά όμως σε εκπλήρωση και όχι σε λερναία φαντασίωση.

Ο  μονόπλευρος έρωτας οδηγεί σε παρατεταμένη μοναξιά για την οποία δεν υπάρχει πανάκεια, μερικές φορές ούτε γιατρειά. Γυρεύει η καρδιά ανταπόκριση, δίνεται χωρίς όρους για να προσκρούσει στο αναπόκριτο.Όλο αυτό τίκτει την αυτοαναίρεση, το μηδενισμό της ύπαρξης, κάποτε και την απαξίωση.

Προτίμησες να εξαφανιστείς χωρίς πολλά λόγια, αποφράδα καλοκαιριού και εσύ θα χανόσουν σε άλλους μακρινούς γαλαξίες, ακολουθώντας άλλα μεγαλεπήβολα σχέδια, άλλες αγάπες, πραγματικές.
Έφυγες μακριά, αλλά στην ουσία δεν έφυγες ποτέ.
Γιατί πάντα θα ζει μέσα μου ζωηρή η απορία, η δυνατότητα της κοινής μας ζωής ή το πόσο τρομακτικά ευτυχισμένος θα ήμουν αν ήμασταν μαζί.
Αλλά τελικά είναι ο Έρωτας εικασία ή βίωμα;Ικεσία ή αυθόρμητη σύζευξη;
Στο έρωτα δε χωράει επαιτεία γιατί είναι ένα γεγονός...αποφασίζει εκείνος πότε θα λάβει χώρα, άρα είναι αναπότρεπτος όσο και απρόκλητος.
Ενώ ο έρωτας λυτρώνει, εγώ προσπαθώ να λυτρωθώ από αυτόν...Μόνος, μπερδεμένος και με τη φιγούρα σου να είναι καταλύτης σε κάθε προσπάθειά μου να σωθώ.
Μόνος αρωγός μου ο Χρόνος......

Oνειροπαρμένος

Άλλη μια φορά, το γνώριμο σκηνικό. Εκτροχιασμένος από το χώρο και το χρόνο, του μιλούν και εκείνος σκαρώνει άλλο ένα ονειρικό ταξίδι.
Από μικρός, είχε έφεση στην ορθογραφία και την έκθεση, περήφανοι οι γονείς του στο άκουσμα των επαίνων που γεννούσε η πρόωρα φανερή χαρισματική του φύση.
Στην εφηβεία, το συνετό, πειθήνιο και υπάκουο αγόρι, μετατράπηκε σε αμφισβητία...πάντα με  γερή αιτία. Δεν τον χωρούσε ο τόπος, περπατούσε μόνος όταν τα άλλα παιδιά διάβαζαν μετά μανίας, άκουγε κάτι...παράδοξες μουσικές. Όταν δε η μάνα του αλαφιασμένη έπεσε πάνω σε κάτι κείμενά του, άρχισε να φοβάται πως το παιδί της έπασχε από κάποια αλλόκοτη ψυχολογική διαταραχή.
'' Να τον παμε σε έναν ειδικό, δεν είναι λογικά πράγματα αυτά..Βλέπεις εσύ κανέναν από τους συμμαθητές του να είναι έτσι...''; έλεγε στον άντρα της με βλέμμα που πετούσε σπίθες.

Λογικά ή μη, εκείνος δεν καταδέχτηκε να αλλάξει. Διαψεύδοντας τις φουσκωμένες φιλοδοξίες των γονιών του ότι κάποτε θα αγόρευε στομφωδώς σε κάποια δικαστική αίθουσα ή θα δίδασκε στο Πανεπιστήμιο, επέλεξε να φοιτήσει στην Καλών Τεχνών, και αυτό μόνο για να δραπετεύσει από...το δικό του Αλκατράζ.

Και τα χρόνια κύλησαν, με μια άρνηση ενηλικίωσης πανταχού παρούσα, με ένα σπιτάκι δικό του λατρεμένο που αντανακλούσε  με όλη του την ιδιόμορφη αισθητική, την εξαιρετική του κοσμοθεωρία, με λίγους αλλά φίνους Φίλους που δεν είχαν έτοιμη μια κατηγορία να του προσάψουν κάθε φορά που έκανε ένα λάθος.
Κάθε μέρα και άλλη περιπέτεια, βόλτες και σινεμά και ταξιδάκια της στιγμής, από εκείνα που ανταμώνουν αίφνης με την πραγματικότητα και την εξωραϊζουν. Και μια δουλειά που ονειρευόταν πάντα, τουλάχιστον για τα 25 του χρόνια...στο γωνιακό δισκοπωλείο, χαμένος στις μουσικές του, έτοιμος να μυήσει κάθε ενδιαφερόμενο στα μυστικά της δώματα.

Αυτονόητα, οι γονείς του τον κράτησαν σε απόσταση. Συμβόλιζε για αυτούς μια αποτυχημένη έκβαση ενός πολλά υποσχόμενου υλικού. Αλλά οι γονείς δεν θέλουν λόγο για να αγαπούν, άρα συμπέρανε ότι το μόνο που αγαπούσαν ήταν η δυνητική εκπλήρωση απωθημένων μέσα από ένα κομμάτι του εαυτού τους νέο, ΄στο οποίο όμως ουδέποτε πίστεψαν.
Αρχικώς τον πόνεσε πολύ η διαπίστωση αυτή αλλά -όπως είθισται -σταδιακά τον σκληραγώγησε και τον ισχυροποίησε. Το να αντικρύζεις κατάματα την αλήθεια και να μην χάνεις το φως σου είναι άθλος.
Με την Αλήθεια είχε σχέση πάθους. Τη Λογική του Κόσμου δε μπορούσε ούτε ήθελε να αφομοιώσει, αυτή τη Λογική του Παραλόγου που κάνει τη νύχτα μέρα, τάση  τη σοβαροφάνεια και ενοχική τη διαφορετικότητα. Πλέον οι ταμπέλες που του κολλάνε του φαίνονται αστείες, τόσο, όσο και η κατηγοριοποίηση της προσωπικότητας. Αποδοχή γυρεύεις όταν εσύ παλεύεις με τον εαυτό σου.

Μα έχει κάνει ανακωχή με τον εαυτό του ήδη από την εφηβεία του, παραιτούμενος από όνειρα άλλων, σκουριασμένα, από επιπόλαια θέλγητρα και σεμνοτυφικές δεοντολογίες. Όσο και να του μιλάνε οι άλλοι με όρους...απαράβατα λογικοφανείς, εκείνος δεν τους ακούει γιατί περιπλανάται σε όνειρα δικά του που στιγμή δεν αμφισβήτησε και ας έμοιαζαν παράτυπα για το σύμπαν αυτό.

Προτιμά να πάσχει από γνήσια τρέλα παρά από πλαστή σοβαρότητα. Πλεόνασμα λογικής κυβερνάει τον κόσμο για αυτό αγγίζουμε το απόλυτο παράλογο. Από συναίσθημα δεν έχουμε αποθέματα γιατί μάθαμε να περιφρονούμε την ίδια τη συγκίνηση και την επαφή.

Νιώθει ευτυχής που είναι ονειροπαρμένος, άνοσος μέσα σε αυτό το νοσηρότατο γαλαξία που όλα καταστρώνονται ερήμην του και που το μόνο που του μένει είναι να μείνει πιστός στη γλυκιά του τρέλα....

Ωραίο

Κοιτάζει γύρω του, μια φρενήρη προσπάθεια αγχωμένη καλλωπισμού, ανάκατη με απρόσφορες απόπειρες δημιουργίας προσωπικού στυλ. Μια ομοιογένεια αποκαρδιωτική, διακηρρύσει τον εκφυλισμό της πραγματικής ομορφιάς. Είναι δυνατό να είναι όμορφο κάτι μη πρωτογενές;
Κάθε τι που στηρίζεται στη μίμηση είναι κακέκτυπο, ως αντίγραφο αρχικής πρωτότυπης σύλληψης.
Η ομορφιά δεν τίθεται σε καλούπια και στεγανά, όλα αυτά τεχνάσματα είναι  μιας μέγιστης βιομηχανίας που στόχος της είναι να εμπορευματοποιήσει το Ωραίο και να καθυποτάξει το στυλ σε άτοπους κανόνες.
Οι γυναίκες πλέον γύρω του είναι πιο προσεγμένες από ποτέ, και πιο αμήχανες από ποτέ. Στο βλέμμα τους ζωγραφίζεται η απορία, η ανησυχία για το αν υιοθέτησαν επιτυχώς την εκάστοτε τάση, η βαθύτερη πεποίθηση ότι αυτή η τάση δε δένει αρμονικά με τη δική τους εμφάνιση..
Όλο αυτό οδηγεί σε μακροπρόθεσμη απώλεια της προσωπικότητας.

Το Ωραίο είναι γέννημα της προσωπικότητας, της Ψυχής. Όση επιτήδευση και να υπάρχει σε ένα πρόσωπο που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από σελίδες περιοδικού, όσο η προσωπικότητα παραμένει λειψή και η Ψυχή στερείται δύναμης, τότε αυτό το πρόσωπο θα είναι άσχημο.

Το Ωραίο το παράγει η εκφραστικότητα, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η ανύψωση της ατέλειας σε μέσο βελτίωσης της εικόνας.
Η αυτάρκεια που εκπέμπει ένα ανεπιτήδευτο πρόσωπο, ένα απέριττο ντύσιμο.
Η βαθύτητα του βλέμματος, η εγκαρδιότητα του χαμόγελου.
Το χιούμορ και ο ανόθευτος αυτοσαρκασμός, η εκκεντρικότητα του να αποφεύγεις να είσαι στο επίκεντρο.

Όταν η ομορφιά πηγάζει εκ των έσω, το να μην προσπαθείς να είσαι αρεστός είναι λογικό συνεπακόλουθο. Διεισδύοντας πέρα από την επιφανειακή σαγήνη, εκεί που φωλιάζουν τα πιο μυστήρια μυστικά της ύπαρξης, εκεί και μόνο εκεί σου επιτρέπεται να διακρίνεις ομορφιά, εκείνη που συγκινεί και ανατείνει και όχι απλώς τέρπει.

Όσο και να είναι μη υποκείμενη σε ορισμούς, για εκείνον η ομορφιά είναι συνώνυμη της άγνοιάς της.Η επίγνωσή της επιφέρει την υπερεκτίμησή της και ενίοτε έναν θλιβερό μαρασμό του χαρακτήρα.

Για εκείνον, το Ωραίο, εκείνο που μπορεί να του αιχμαλωτίσει το βλέμμα, είναι κάθε τι αθώο, αναλλοίωτο, διαφορετικό από το σύνηθες. Το εξωτερικά Ωραίο υπόκειται στη χρονική φθορά, ενώ το εσωτερικά Ωραίο μπορεί να τρέφεται από το Χρόνο και να ομορφαίνει εξ' αιτίας του.
Γι' αυτό και αναζητεί ανθρώπους με Ψυχή, μη προσκολλημένους σε δήθεν ιδεώδη ομορφιάς, ικανούς να προχωρήσουν πέρα από την επιφάνεια.
Μόνο αυτό το Ωραίο μπορεί να ερωτευθεί και μόνο αυτό μπορεί να νοηματοδοτήσει τη ζωή του γιατί μπορεί η εξωτερική ομορφιά να είναι αυταπόδεικτη αλλά ποιος χρειάζεται αποδείξεις για κάτι που βιώνει και νιώθει με όλο του το είναι;

Όνειρα

Στη μέση της νύχτας, ξύπνησε έντρομη, παραπατώντας ακόμα στους δρόμους ενός ονείρου εφιαλτικά επαναλαμβανόμενου. Εκείνη με ένα λευκό φόρεμα και κοντά μαλλιά, με πρόσωπο γερασμένο, κάτισχνη, αφυδατωμένη. Σκοτάδι παντού , περπατά αποκαμωμένη, με αίσθημα δέους. Ξαφνικά, μια πυρκαγιά την ακινητοποιεί, η αίσθηση παράλυσης της προκαλεί απόγνωση.

Μα και στην καθημερινή της ζωή, έτσι ήταν. Η αιωνίως κυνηγημένη. Η καταδιωκόμενη από κάθε λογής μυστήριες δυνάμεις και ανθρώπους καταπιεστικούς, που της ρουφούσαν το αίμα αργά, με την επίφαση ενός ακίνδυνου συναγελασμού. Με έμμεσους τρόπους πλην όμως όχι πάντοτε κομψούς και ραφιναρισμένους, της σπαταλούσαν ενέργεια, ουσία και ψυχή. Αναρωτιόταν μετά απονήρευτη γιατί μετά από κάθε συνάντηση  αισθανόταν διαλυμένη. Μέσα από τη διαρκή προβολή σε εκείνη όλων των ανασφαλειών τους, αυτοί οι άνθρωποι εκμεταλλεύονταν το πρόσφορο έδαφος που τους παρείχε για την πλήρη της εκμετάλλευση εξαντλώντας και την τελευταία ρανίδα ευδιαθεσίας της. Χωρίς να έχει περιχαρακώσει τον προσωπικό της χώρο, δεχόταν συνεχώς νομιμοποιημένες και αναπόδραστες εισβολές.

Ενώ εκείνη φύλαγε την πιο καλά σμιλεμένη συμβουλή για την κάθε περίσταση και την έδινε απλόχερα σε όποιον την είχε ανάγκη, όταν η ίδια αντιμετώπιζε ένα ζήτημα(ούτε καν πρόβλημα, έναν απλό προβληματισμό), ερχόταν αντιμέτωπη με την περιφρόνηση και την υποτίμηση των υποτιθέμενων συνομιλητών της που μονολογούσαν για τα διογκωμένα, ανυπέρβλητα δράματά τους.
Φύσει διακριτική, προτιμούσε να σωπαίνει παρά να σκοτίζει τους άλλους με θέματα που όντως δεν έμοιαζαν τόσο σπουδαία. Είχε το ρόλο της δυναμικής συμβουλάτορος που δε μαστιζόταν από προσωπικές έγνοιες. Δεν είχε το δικαίωμα να καταλύει το μονοπώλιο της συζήτησης, το οποίο σατραπικά ανήκε σε άλλους.

Το υποσυνείδητό της όμως  εναντιωνόταν σε όλη αυτή την...πειθήνια δουλοπρέπεια. Έτσι, φρόντιζε με όνειρα πότε ιλιγγιώδη και πότε αποτρόπαια, να της υπενθυμίζει παραμελημένες πλευρές της ύπαρξης. Το πρόταγμα μιας και μόνο πτυχής της ανθρώπινης φύσης θεριεύει τα υπόλοιπα που βρίσκονται σε μια επικίνδυνη νάρκη, έτοιμα να ξυπνήσουν από το πουθενά διεκδικώντας χειμαρρωδώς το χαμένο έδαφος. Ψήγματα θυμού πολλαπλασιάζονταν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, και όσο συσσωρεύονταν, άλλο τόσο ενδυναμώνονταν.

Ως πότε θα ήταν κομπάρσος στη ζωή της παρακολουθώντας μια ορδή από κομπορρήμονες φαρισαίους να πρωταγωνιστούν ατάλαντα; Χωρίς να το καταλάβει, είχε μετατραπεί σε σκιά του εαυτού της. Ασήμαντη, ευάλωτη, άδεια.
Έπρεπε να έρθουν τα όνειρα να γίνουν δείκτες καταπίεσης και αιχμαλωσίας. Ήταν πια αδύνατο ακόμα και να κοιμηθεί. Αναπότρεπτες εικόνες, φρικιαστικές, γεμάτες συμβολισμούς όλο έρεβος και γρίφους δαιμόνιους. Όλα αυτά μαρτυρούσαν αμάχητα τον εσωτερικό της βρασμό και ας φάνταζε εξωτερικά υπόδειγμα νηφαλιότητας και ισορροπίας.

Κυνηγημένη ναι, αλλά από τον ίδιο της τον εαυτό. Από κατακερματισμένα του στοιχεία που ,υποστατά, δε μπορούσαν να δεχτούν την ολοσχερή τους νέκρωση.Όσο η ίδια αντιμετώπιζε τον εαυτό της ως δευτεραγωνιστή, πώς γινόταν οι άλλοι να της απονείμουν πρωταγωνιστικό ρόλο; Kαι όση ασφάλεια και να ένιωθε στα παρασκήνια, έρχονταν στιγμές που ήθελε να φωνάξει, να ακουστεί, να προβληθεί.
Αυτές της τις ενδόμυχες τάσεις τόσο καιρό τις παραγκώνιζε.
Ανελεύθερη πια, περίμενε να αποκωδικοποιήσει τα σιβυλλικά μηνύματα των ονείρων για να προσεγγίσει την αβυσσαλέα σημασία της πραγματικότητας.

Χαμένη, με προπομπές του υποσυνειδήτου να την προσανατολίζουν ή να θολώνουν ακόμα πιο πολύ το τοπίο, παρακολουθούσε τη ζωή της να χάνεται σε ατέρμονες αναλύσεις για τη ζωή των άλλων, μέσα σε ευτελείς μιμήσεις και φανταχτερές επιθυμίες που δε μπορούσε στο ελάχιστο να συμμεριστεί.
Και το χειρότερο ήταν ότι ούτε στά όνειρά της μπορούσε να είναι ευτυχισμένη...ακολουθούσαν και αυτά, αρμονικά, την εφιαλτική διάσταση της πραγματικότητας...

Πικρία

Σε κάτι πληγές κακοφορμισμένες βασιλεύουν οι πιο οδυνηρές του αλήθειες.
Εκεί που τα προσωπεία έδιναν και έπαιρναν και στο τέλος νόμιζε πως και το δικό του πρόσωπο κάλυπτε μια θρασύδειλη μάσκα.
Δεν υπάρχει πιο ειρωνική μορφή δυστυχίας από την ψευδαίσθηση της ευτυχίας.
Από το να οικοδομείται η ευτυχία σε σωρεία ψευδαισθήσεων και, έτσι απατηλή, να εδραιώνεται.
Είχε πάρει απόφαση ότι δε μπορούσε να συνεχίζει τη ζωή του βασιζόμενος σε μια αδιάπτωτη δυσπιστία, αμφισβητώντας κίνητρα ή διακρίνοντας κάτι ύποπτο πίσω από τα καλοβαλμένα χαμόγελα.
Και όμως, έπεσε έξω. Και στον έρωτα, και στη φιλία.
Είναι βέβαιος ότι το τελευταίο πονάει περισσότερο, έκπληκτος πια το διαπιστώνει.
Η απομυθοποίηση προσώπων και καταστάσεων απαιτεί τόνους αυτοπειθαρχίας και αυθυποβολής.
Μια ελκτική δύναμη να σε σπρώχνει μπροστά, γιατί πίσω συμπυκνώνεται οδύνη και απογοήτευση.
Δε θέλησε να προβεί σε άχαρα ξεκαθαρίσματα. Στο πού, πώς, πότε, γιατί.
Μόνο βόλτες έκανε κάθε απόγευμα και μέσα στο συρφετό του κόσμου ανίχνευε λίγη ηρεμία, με τους ίδιους συνειρμούς πάντοτε να τον κεντρίζουν, να διαγράφουν το δικό τους κύκλο, κάθε απόγευμα εκεί.

Δε θέλει να καταλάβει τις προαιρέσεις και να αναπαράγει αιματηρές εικασίες σαν μαζοχιστής σκηνοθέτης του δράματός του. Ούτε νιώθει την εξαπάτηση του θύματος που προδομένο θρηνεί τους απολωλότες.
Θύμα γίνεται κανείς μόνο συναινέσει του. Σε αυτό το σύμπαν πάντα θα υπάρχει χώρος για προδοσία, πρέπει να είναι ευγνώμων που το αντιλήφθηκε έστω και τώρα.

Το μόνο που του έχει απομείνει, είναι να  λυπάται αυτούς τους ανθρώπους που εκουσίως υποβιβάζουν τη ζωή και την ύπαρξή τους σε ένα ψέμα λόγω τερατώδους ανασφάλειας και εσώτερου χάους. Η πικρία μπορεί να μην είναι καλοδεχούμενη αλλά είναι ιάσιμη, πάντα ο χρόνος τη θεραπεύει, όσο ισχυρή και ανυποχώρητη και να φαίνεται.

Μερικές φορές η απώλεια συμβολίζει τη χειραφέτηση, και τότε είναι που προοιωνίζει τη γενικότερη αποστροφή προς πάσης φύσεως προσωπεία.
Πλεόν, τα διακρίνει από χιλιόμετρα και τα αποφεύγει επιδεικτικά.
Το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να μην προδώσει τον εαυτό του...
Όσο για την εκδίκηση, αυτή είναι για τους μικρόψυχους και συνήθως βλάπτει περισσότερο αυτόν που εκδικείται. Για να το κάνει, σημαίνει ότι δεν έχει κάνει εκεχειρία με τα παρελθόντα, και έτσι τους επιτρέπει να λεηλατούν τα παρόντα. Υπερεκτιμώντας σκηνικά του χθες που προκάλεσαν πόνο, διαωνίζει τον πόνο.
Μια μέρα μετά από καιρό, είδε από μακριά τον παλιό του '' φίλο''. Ευτυχώς υπήρχε κατοχυρωμένη η απόσταση ασφαλείας. Δεν ένιωσε την παραμικρή ταραχή, μόνο ότι ήταν ένας άγνωστος. Σα να μην υπήρξε στη ζωή του ποτέ, σαν κάποια δύναμη να τον απέδιωξε. Και όλα τα στιγμιότυπα που έζησαν, έμοιαζαν σκουριασμένα, σαν κακοστημένη φάρσα, σαν ένα ανέκδοτο άνοστο που ξέχασε ένα λεπτό αφού το άκουσε.
Τότε κατάλαβε ότι υπάρχουν άνθρωποι που σου κληροδοτούν αναμνήσεις και κάποιοι που σε παρακινούν σε έναν απίστευτο λήθαργο. Γιατι έτσι περαστικοί από τη ζωή σου, δε σε άφησαν ούτε το πρόσωπό τους να δεις. Δε σου άφησαν τίποτα.

Ασυμβίβαστα

Δεν ήθελε και γερή παρατηρητικότητα για να αντιληφθώ ότι ήταν στις κλειστές της.
Έλεγε καιρό τώρα πως θέλει από την αρχή να ξεκινήσει, να ζει άμοιρη παρελθόντος.
''Ματαιοπονία'' σκεφτόμουν  και φρόντιζα οι σκέψεις μου να παραμείνουν κρυφές.
Είναι ζόρικο να κουβαλάει κανείς τα στίγματα της διαφορετικότητάς του.
Όσο τον ανταμείβουν, άλλο τόσο τον χρεώνουν. Εξαντλητικά.

Είναι και αυτή η εποχή που αδίστακτα ληστεύει τα όνειρα, και αυτή η κοινωνία που επικρίνει ο,τιδήποτε λοξοδρομεί και παρεκκλίνει από την προσχεδιασμένη, συμβατική εικόνα.
Συμβιβασμός είναι η αποδοχή μιας λύσης που οδηγεί στην επιβίωση την ίδια στιγμή που υπάρχει εναλλακτική επιλογή η οποία μπορεί να επιφέρει την ευτυχία. Είναι συμπόρευση με όσα το κοινωνικό σύνολο αποθεώνει ως τα δέοντα και προσήκοντα, όλα εκείνα που κατά μία φρικαλέα γενίκευση καθιστούν έναν άνθρωπο περήφανο, συνετό, ευτυχή...ως έχοντα εκπληρώσει τον προορισμό του.

Το έλεγε καιρό τώρα μα δεν της έδινα σημασία. Πώς να την πιστέψω όταν τα πέντε τελευταία χρόνια αναλωνόταν στην κατάστρωση αποδράσεων που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν;
Πάντα κάτι την έπνιγε αλλά ήταν δειλή για να αποφασίσει να γλιτώσει από την ανυπόφορη ασφυξία.

Υπέθεσα λοιπόν ότι ήταν μία ακόμα κρίση υπαρξιακή κατά την οποία πάλευε με σκόρπιες και ασύμφορες συνειδητοποιήσεις, βάσει των οποίων η ζωή της ήταν ένα απίθανο λάθος.
Λάθος μέρος, λάθος άνθρωποι, λάθος δουλειά, λάθος δρόμοι.
Κάπου είχα αρχίσει να τη θεωρώ ονειροπαρμένη, αλλόκοσμη, αιθεροβάμονα.
Αντί να πολεμήσει την αντιξοότητα των συνθηκών, ήταν μονίμως προβληματισμένη και σε συνεχή αναμονή ενός θαύματος που θα την έθετε στην πολυπόθητη, εναλλακτική τροχιά.

Ήταν ένα φθινοπωρινό απόγευμα του Σεπτέμβρη, από εκείνα που ο χρόνος σε γυρνάει πίσω και το απολαμβάνεις, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα τα αιφνιδιαστικά νέα.
Από τον Αύγουστο που είχα να τη δω, πρόλαβε να παρατήσει τη δουλειά της στην εταιρία και να εγκατασταθεί μόνιμα στη Σέριφο.
'' Δεν είμαστε καλά !'' της είπα εμβρόντητος.
''Και τώρα τι θα κάνεις΄''; τη ρώτησα με ζωηρή περιέργεια.
Η απάθεια της φωνής της με ξένιζε ακόμα πιο έντονα.

Δεν ήξερε τι θα κάνει, και για την ακρίβεια αυτό ήταν που της έδινε δύναμη. Μπορεί να δούλευε ακόμα και στο μικρό φούρνο πιο κάτω για λίγο καιρό, μέχρι να καταφέρει να ανοίξει το δικό της μαγαζί με χειροποίητα κοσμήματα και παραμυθένια μικροαντικείμενα.
'' Πάντα ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω. Απλώς δεν είχα τα κότσια να το αποδεχτώ'' μου είπε με έστειλε αδιάβαστο, ενώ διάβαζα εμμονικά οικονομικές αναλύσεις και δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον μιας χώρας σε πλήρη αποδιοργάνωση.

Πάνε πέντε χρόνια από τότε αλλά η εικόνα της έρχεται στο νου μου συχνά, σε ώρες ανύποπτες.
Σε κάθε κοπιώδη απόπειρα να ισορροπήσω σε μια πληθώρα καθηκόντων, κάθιδρος, με τίποτα δικό μου πια, με τίποτα εναλλακτικό.
Μέσα σε στοίβες από χαρτιά, προθεσμίες που τρέχουν και αλαφιασμένες φιλοδοξίες, ξεχνάω ότι κάπου υπάρχει και ο δικός μου εναλλακτικός δρόμος. Κι έρχεται η εικόνα της να μου υπενθυμίσει ότι δεν είμαι αρκετά γενναίος για να αποδομήσω το συμβιβασμό μου.

Κάπου ο κυνισμός στήνει εμπόδια εκθειάζοντας το κοινωνικά αποδεκτό και καθιερωμένο.
Πόσοι όμως γύρω μας δεν ακολουθούν μια ζωή συμβατική που τους μεταλλάσσει σε τραγικές φιγούρες, σε ένα σκανδαλιστικό κυνήγι της ευτυχίας μέσα από την κοινωνική άνοδο και την υλιστική κυριαρχία; Και όσα και να έχεις, όσα προσποιητα ''μπράβο'' και αν σε περικυκλώνουν, εκείνη η φωνή μέσα σου δε θα ησυχάζει.

Γιατί αλλού είναι η φύση σου, αλλού η ευτυχία σου αλλά νιώθεις πως είναι αργά για ανατροπές.

Πώς να ζεις χωρίς δόξες και τιμές, με λίγα και εκλεκτά, όταν νοηματοδοτείσαι εθιστικά από τον κοινωνικό έπαινο;
O συμβιβασμός γιορτάζει εκεί που η βούληση αποδυναμώνεται.
Η εικόνα  της ασυμβίβαστης αυτής κοπέλας με στοιχειώνει ακόμα και σήμερα. Θυμώνω με εμένα για αυτό, και που τη ζηλεύω παράφορα. Γιατί τελικά είχε την δυναμική του Απόλυτου...και μόνο με αυτή η ζωή πηγαίνει πέρα από τη σκέτη επιβίωση..

Υποκρισία

Περπατούσε σκυφτός, με εκείνα τα μαύρα ρούχα, σημάδι κατήφειας.
Η ύπαρξή του διακήρυττε ολάκερη τη σκυθρωπή του διάθεση, σα να στεκόταν μακριά από όλα, κυρίως από τον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν του έμεινε άλλη επιλογή από το κρυφτό.
Όταν χαράζει, ανταμώνει με τον εαυτό του και του μοιάζει αποκρουστικός. Επαίσχυντα συναισθήματα τον ζώνουν αλλά το σφάλμα είναι πια μη αναστρέψιμο.
Με το να υποκρίνεται, έμενε ανέπαφο το κομμάτι του εαυτού του που ήταν πιο ευάλωτο- ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.
Νύχτες αιωνόβιες, με φιλέκδικη αγωνία να παρεισφρύει στις κάμαρες της συνείδησης, εκεί που με μαεστρία οικοδομούσε ψεύδη και εικόνες δανεισμένες από έναν Άλλο.
Αυτόν που έπλασε ούτε ο ίδιος αναγνωρίζει.
Μια φιγούρα αλλοιωμένη από την ανησυχία, χωρίς νεύρο, κέφι, μεράκι, πάθος, επιθυμίες.
Μα όσο και αν οι επιθυμίες εξάπτουν την ψυχή, άλλο τόσο τη ζωοδοτούν. Δεν το ήξερε;
Μάλλον το ξέχασε.
Τουλάχιστον έτσι νιώθει ασφαλής, μη εκτεθειμένος. Αυτό το αφόρητο κλισέ'' να είσαι ο εαυτός σου'', το μισούσε με όλο του την ψυχή. Ποιος είναι ο εαυτός του;
Κάθε φορά που τον αναζητούσε με προσδοκία όλο αφέλεια, εκείνος έτρεχε σαν καταδιωκόμενος από τρομερές δυνάμεις.
Ζει μέσα στην ψυχή ενός Άλλου, στο δικό του κορμί που επανίσταται αλλά κάνει πως δεν το ακούει.
Είναι αργά, όλοι γύρω του μοιάζουν συνομώτες σε έναν γαλαξία ολοδικό τους.
Κι εκείνος χάνεται σε βόλτες μοναχικές που χλευάζουν τη θαλπωρή της συντροφιάς, όλο ματιές κλεφτές σε όσα τον περιβάλλουν, δε μπορεί να τα νιώσει, ούτε και να τα οικειοποιηθεί.
Η αποξένωση είναι επιλογή αυστηρώς προσωπική, όχι γέννημα της συγκυρίας.
Όταν όλα σε προσπερνούν, και εσύ χαίρεσαι αντί να απελπίζεσαι.
Το να βυθίζεσαι στην τρομακτική ουδετερότητα των συναισθημάτων.
Φοβούμενος την απόρριψη, άρχισε να υποκρίνεται. Από τότε τη φοβάται ακόμα πιο πολύ γιατί πρώτος ο ίδιος απέρριψε τον εαυτό του αποφασίζοντας να υποδυθεί κάποιον άλλο.Και όταν πέφτει η αυλαία, καλείται να πληρώσει το τίμημα της απόρριψης ενώ χάνεται σε δανεικά στοιχεία που εισβάλλουν μέσα του και τον παραποιούν, χωρίς να καταλαβαίνει ότι αν αποδεχτεί την κρυμμένη του ταυτότητα δε θα λογαριάζει καμιά έξωθεν απόρριψη.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να επιταχυνθεί η φθορά από την υποκρισία.
Μήπως επειδή είναι μια εκούσια καταστροφή της ουσίας, με όλα τα βάσανα και τις χάρες της;
Μια υποδούλωση της ψυχής που δε δύναται να αξιώσει ελευθερία;
Ψυχή σε κελί, ερμητικά κλειδωμένη, διαστρεβλωμένη, μανιασμένη.
Είναι όντως αργά...

Πίστη

Σε ποιο Θεό να πιστέψει τώρα που όλα έμοιαζαν να κατεδαφίζονται με ταχύτητα φωτός;
Είναι κάποιες στιγμές που η πίστη λιποτακτεί και εκείνη, ασύλληπτα αδύναμη, παρατηρεί την ύπαρξή της να συρρικνώνεται, ανήμπορη ακόμα και για το πιο μικρό.
Δεν κατάλαβε πότε ή πώς η ψυχή της άρχισε να κυβερνάται από φόβους. Φόβους γιγαντιαίους, πελώριους, ολοκληρωτικούς.Άδειασε από εκείνη την αίσθηση που κάποτε τη μπόλιαζε με αυτοπεποίθηση ότι δύναται να μεταβάλλει το ρου των πραγμάτων και να επιβληθεί στην άτεγκτη παγίωσή τους. Να ανυψώσει τη βούλησή της σε κατευθυντήρια δύναμη, να την αφουγκρασθεί, έστω και για αλλαγή.
Φόβοι για ο,τι μπορεί να ξεφύγει από την ψυχαναγκαστική της τάση να ελέγχει τα πάντα, να αισθάνεται ασφαλής, να μεγαλουργεί πάντα υπό τη σκέπη ενός καταφυγίου. Φόβοι για φαινόμενα φυσικά, για την τροπή των σχέσεων, τη δουλειά της, το αν είναι στο δρόμο που της ταιριάζει ή χάνεται σε μια άστοχη επιλογή που θα αντιληφθεί άκαιρα.
Με τα χρόνια, οι φόβοι όρθωσαν ανάστημα , σχεδόν την υποδούλωσαν.
Πίσω από όλους αυτούς, κρύβεται ο φόβος για το θάνατο. Για τη φθορά, τον εκφυλισμό, τη διάβρωση πραγμάτων και προσώπων λατρεμένων, για την αλλοίωση της σωματικής ακμης και την τρομερή παραμόρφωση της  Ψυχής που μοιάζει χαμένη στο ίδιο της το χάος.
Ατην αντίπερα όχθη, ο Χρόνος την κοιτάζει αγέρωχα. Η ματιά του σταθερή, σαν άλλο αξίωμα. Σα να της λέει πως ό,τι και να κάνει, δεν μπορεί να πολεμήσει μαζί του. Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη, και μέσα από τη διφυή της υπόσταση, φέρνει το θάνατο ταυτόχρονα με τη γέννηση. Το αν εκείνη δυσκολεύεται τόσο να αποσχιστεί από τα οικεία, είναι δικό της ζήτημα. Αυτό το βλέμμα της υπενθυμίζει τη μοναδικότητα της στιγμής και πόση δύναμη μπορεί να χωρέσει σε μια αμελητέα υποδιαίρεση του χρόνου. Πως, αυτό που είναι τώρα, την επόμενη στιγμή δε θα υπάρχει γιατί η στιγμή θα το έχει μετουσιώσει σε κάτι νέο.
Και ενώ όλα αυτά δε μπορεί να τα εμποδίσει η ίδια, μαίνεται μέσα της μια λυσσαλέα αγανάκτηση.
Δεν πιστεύει σε τίποτα γιατί δεν πιστεύει στην ίδια, και δεν πιστεύει στην ίδια γιατί δεν πιστεύει σε τίποτα.
Η έλλειψη πίστης ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την απόγνωση, την ίδια στιγμή που εξελίσσεται η ίδια σε στυγερό δολοφόνο της ελπίδας και της δυνατότητας προξενώντας αλλεπάλληλους θανάτους, και ας  κινείται πυροδοτούμενη από το φόβο για αυτούς.
Όμως δεν έχει νόημα η πίστη να είναι αποκύημα του φόβου γιατί τότε είναι απλώς μια προέκταση αυτού. Η πίστη δεν ερείδεται σε κίνητρα φιλαυτίας και μικρότητας αλλά είναι απότοκος εσωτερικής ισορροπίας και αυτάρκειας. Το πιο σπουδαίο επίτευγμα της ψυχής είναι και η πιο τρανή της ελπίδα.

Όλα όσα δεν καταλαβαίνει και όσα δε μπορεί να ελέγξει, πρέπει να μάθει να τα απολαμβάνει γιατί την αλλάζουν. Και αν δεν είναι η αλλαγή εχθρός του θνητού, τότε τι είναι;

Καμιά φορά οι φόβοι μας αντανακλούν τις προτεραιότητές μας στη ζωή, τον προσανατολισμό των επιθυμιών μας. Τους κουβαλάμε μέσα μας αγνοώντας ότι μπορούν από προσκόμματα της πορείας να γίνουν δρομοδείκτες. Δικοί μας είναι και εμείς τους κατευθύνουμε....εκτός αν χαθούμε, οπότε δικαίως αφηνόμαστε στο έλεός τους.

Ακόμα και αν τα πράγματα συχνά εξελίσσονται κάθε άλλο κατά το προσδοκώμενο, είναι ευεργετικά σκληραγωγικό. Ένα ράπισμα στην αλαζονεία της ύπαρξης που έχει την τάση να υπερεκτιμά τη δυναμική της.

Διασώζοντας την πίστη όταν όλα συνομωτούν για να την αποδυναμώσουν, αντικρύζουμε τους φόβους μας με άλλη ματιά, σα να αντιπροσωπεύουν αναγκαία κομμάτια από αυτό που είμαστε, σα να προλειαίνουν το έδαφος για αυτό που θα γίνουμε, μέσα από μια αδιάλειπτη δοκιμασία της αντοχής μας.

Συνεπώς, δεν πιστεύουμε για να λυτρωθούμε από το φόβο, πιστεύουμε επειδή έχουμε ήδη λυτρωθεί από την ανάγκη να τον αποδιώξουμε. Όταν καταλάβουμε ότι είναι αδύνατο να είμαστε ατρόμητοι, ίσως και να αφυπνίσουμε το μικρό ήρωα που κατοικοεδρεύει μέσα μας.

Κοιτάζει από το παράθυρο το σκοτεινό ουρανό...Ποτέ δεν έμοιαζε τόσο ελπιδοφόρος...

Ταξίδια

Άλλο ένα ταξίδι, χαράματα όλο ζωηρά χρώματα, λιγοστές αποσκευές. Κι εκείνη η ελπίδα στο βλέμμα, η εμφορούμενη από την προσμονή της εξερεύνησης.

Ζωντανός είναι μόνο ο περιπλανώμενος, ο αιώνιος πολέμιος της καθήλωσης.

Στην απεραντοσύνη του Κόσμου φανερώνεται η ασημαντότητα της γνώσης.

Κάθε φορά που επισκέπτομαι έναν τόπο ξένο, τον νιώθω αυτομάτως δικό μου και ευλογημένο.

Γιατί είναι  μακριά από την οικεία μου βοή και όσα άθελά μου ανυψώνω σε πραγματικότητα ενώ δεν είναι παρά υποκειμενικό βίωμα.

Το βλέμμα μου αντικρύζει με καθαρότητα, το σώμα μου μοιάζει ανάλαφρο, η σκέψη μου μεταμορφώνεται μαγικά..Μια αναγέννηση της ύπαρξης που μόνο με ένα ταξίδι μπορεί να συντελεστεί.

Ο παντοδύναμος φόβος μου(μέσα σε μια σωρεία από ασθενέστερους που παλεύω χρόνια τώρα) είναι να παραμείνω κολλημένη σε έναν και μόνο τόπο. Σε αυτόν που γεννήθηκα ή σε αυτόν που οι δαιμόνιες συγκυρίες της ζωής με οδήγησαν. Ανεξιχνίαστα, τη γενέτειρά μου δε μπόρεσα ποτέ να αγαπήσω...να αισθανθώ ότι ανήκω σε αυτή. Απεναντίας, μέρη που επισκέφθηκα ή έζησα μαγικές παρενθέσεις όλο φως σε αυτά, αισθάνομαι ότι απελευθερώνουν σωτήρια κομμάτια του εαυτού μου.
Έτσι λυτρώνομαι και εγώ...γίνομαι, θα τολμήσω να πω, ατρόμητη....

Είναι παράξενο πόση αυτογνωσία μπορεί να αποφέρει μια περιπλάνηση σε μέρη πρωτοϊδωμένα και άγνωστα. Μπορεί να ανασύρει πικρία ή θύμησες ενταφιασμένες, να πυροδοτήσει νοσταλγικές ροπές, να επαναπροσδιορίσει στόχους, να τίκτει θαυματουργικά καινά όνειρα ,ικανά να θεραπεύσουν τα ανίατα κενά της ύπαρξης.

Κάθε ταξίδι είναι γνωριμία με όσα μας περιβάλλουν αλλά και με όσα μέσα μας κατοικούν και τα φιλοξενούμε εν αγνοία μας. Άλλα μας σπρώχνουν να ζήσουμε και άλλα μας θανατώνουν, με τη σατανική δυναμική της αλληγορίας.
Άλλα μας οδηγούν στην αρμονία, και άλλα μας βασανίζουν και μας αναγκάζουν σε αέναη σύκρουση με το ίδιο μας το ''είναι''.

Της ψυχής η ανάσα είναι η αναζήτηση Προορισμού μέσα από μια ατελεύτητη διαδρομή.
Να αγνοείς αν και τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία αλλά αυτό να μη μειώνει τη λαχτάρα σου να το ανακαλύψεις.
Να κυνηγάς μέσα από την παλίρροια τη δική σου νηνεμία.

Γιατί όταν καταδεχτούμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν μπορούμε να αγγίξουμε απροσπέλαστες κορυφές;
Aπό το μηδέν στο Άπειρο, αυτό να είναι το ταξίδι μας.

Και μέσα από πολλές πατρίδες να βρίσκουμε διαρκώς νέα καταφύγια, νέα στοιχεία του εαυτού μας που λανθάνουν όσο ακινητοποιούμαστε, νέες προκλήσεις και θέλγητρα, αλλά και τη δύναμη να λέμε το ''αντίο'' χωρίς να υποβιβάζουμε  τη σημασία του σε λεκτική διατύπωση.

Γιατί όση ασφάλεια και αν υπάρχει στην εύρεση μιας πατρίδας, η μεγαλύτερη ασφάλεια κρύβεται στην έκθεση στον κίνδυνο, αφού η ανασφάλεια είναι το πιο δραστικο κίνητρο για να αποκρούσουμε τη στασιμότητα και να γίνουμε άξιοι για πραγματικά μεγάλα ''ταξίδια''..

Δίκαιο

Πάντα περίμενε τη Θεία Δίκη. Με το βλέμμα στον ουρανό, τα χέρια σφιγμένα, ξωτικό περιπλανώμενο.
Εκεί που ο αιθέρας έμοιαζε να συμπυκνώνει τα πιο συναρπαστικά χρώματα και η πλάση έστηνε γιορτή, κάπως έτσι, ανύποπτα και απροσδόκητα, μια έφοδος ανέκαθεν προσδοκώμενη.
Υπηρετώντας τη δικαιοσύνη τόσα χρόνια σε ένα σύστημα που έχει εκπαιδευτεί να την καταποντίζει στο βωμό του συμφέροντος, ανθρωπάκια θλιβερά που ξέρουν να κινούν τα νήματα μέχρι εκεί που τους επιτρέπει το οπτικό τους πεδίο, την ικανοποίηση του ατομικού οφέλους.
Ο κόσμος αλαλάζει, όσο πάει και φοράει ένα μανδύα τρομολάγνο.
Δίκαιο είναι η ύπαρξη αναλογίας ανάμεσα στη δράση και στην αντίδραση, στο αίτιο και το αιτιατό, στην πράξη ή την  παράλειψη και τη συνέπεια που θα επιφέρει. Πρόκειται για τη διασφάλιση μιας ουσιαστικής αρμονίας, για την αποκατάσταση της τάξης, ηθικής, κοινωνικής, έννομης, συνειδησιακής.
Σε μία κοινωνία όπου τα εγκλήματα όχι μόνο δεν είναι διακριτά αλλά ανάγονται σε θεμιτές πράξεις ρουτίνας, για ποια δικαιοσύνη να ομιλούμε και για ποια νομοτέλεια;Οι κανόνες δικαίου εν προκειμένω αναδεικνύονται μέσα από τη διηνεκή τους καταστρατήγηση, και η ανεδαφικότητά τους καθιστά τη νομική επιστήμη μια ατέρμονη ανάλυση μουσειακών εννοιών με μηδενική πρακτική αντιστοιχία.
Αυτά σε επίπεδο τύπων και κοινωνικής οργάνωσης, αφού όταν η έννομη τάξη εδράζεται σε θεμέλια σαθρά, βασιλεύει μια μορφή ασυδοσίας και ανεξέλεγκτου, με άμεσο επακόλουθο τη διάβρωση των θεσμών, το κλυδωνισμό των αξιών και την εν γένει παρακμή και αποδυνάμωση της κοινωνικής δομής.
Και τι να πούμε για μια κοινωνία που παράγει επιστήμονες για να τους ακυρώσει και να τους αφορίσει ανευ ετέρου; Που θα φροντίσει να απομυζήσει από το υστέρημα του μέσου πολίτη εισόδημα για να κουκουλώσει αισχρά δημοσιονομικά ελλείματα;Που καλλιεργεί τεχνηέντως ένα κλίμα αβεβαιότητας και εκμηδενισμού για να παγιώνει απρόσκοπτα τα εκάστοτε εξοργιστικά μέτρα;
Όταν χρόνια τώρα, καίριες θέσεις στελεχώνονται από απαίδευτους και ημιμαθείς ''υπαλλήλους'' που τίθενται στο απυρόβλητο ως υποστηρικτές της εκάστοτε κομματικής ''ιδεολογίας'', και επιπλέον κρίνονται άξιοι για αυτοσχέδια επιδόματα, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πώς φτάσαμε στο απροχώρητο.
Όλα αυτά λειτουργούν αποτρεπτικά για ένα νέο που αναπόφευκτα τα βάζει με θεούς και δαίμονες.
Αν υπάρχει δικαιοσύνη, είναι καλά κρυμμένη.
Έφτασε σε σημείο να φθονεί τους ''καλότυχους'', αυτούς που όλα βολικά τους ήρθαν και τελικώς βολεύτηκαν κάπου και τώρα ζουν χωρίς σκοτούρες και το βάρος της αποκατάστασης.
Μέχρι που κατάλαβε ότι είναι τραγικά δυστυχισμένοι αφού εξισώνουν την ευτυχία με την εξαγορά του εύκολου δρόμου. Όποιος αποκλείει τον αγώνα από τη ζωή του είναι εξ ορισμού χαμένος.
Και όλα αυτά τα φερέφωνα με τα πρόσωπα τα ουδέτερα, κατάφεραν να κατοχυρώσουν μια θεσούλα, ένα μισθό, ένα όνομα, στο παρανοϊκό κυνήγι του θεαθήναι, όμως πέρα από αυτά, είναι οι ουσιαστικά χαμένοι γιατί δεν προσπάθησαν ποτε για τίποτα. Δε νιώθουν άξιοι για τίποτα γιατί όλα τους χαρίστηκαν. Η μαγεία της κατάκτησης είναι απερίγραπτη γιατί σημαίνει ένα βήμα παραπάνω στην αυτογνωσία. Και τι να τα κάνεις τα πλούτη και τις τιμές όταν δεν ξέρεις ούτε καν ποιος είσαι;
Πέρασαν χρόνια, την ύπαρξή του ταλάνισαν πολλές απογοητεύσεις και μια ζοφερή γεύση τον άφηνε να παραπαίει σε πελάγη μαρτυρικών αποριών....γιατί τόση αδικία;
Αυτό το τελολογικό μοντέλο λειτουργίας του κόσμου στάθηκε ανικανος να καταλάβει. Τι σκοπό ανώτερο άραγε υπηρετεί η κάθε αισχρή αδικία; Τόσο μικρός ήταν ώστε να  αδυνατεί να διακρίνει τι λανθάνει πίσω από τα φαινόμενα;
Τελικά η Θεία Δίκη ήρθε απρόσκλητη, ακριβώς τη στιγμή που έπαψε να την έχει ανάγκη και να ικετεύει να του δείξει το δρόμο. Είχε ήδη το δικό του δρομοδείκτη για να βασιστεί σε οποιαδήποτε πυξίδα. Και το πιο παράδοξο είναι ότι μπορούσε να αξιολογήσει τη σημασία της δικαίωσης.
Ένιωθε δικαιωμένος γιατί είχε ισχυροποιήσει την ιδιότυπη έννομη τάξη του την προσωπική που δε γύρευε αδέξια έξωθεν δικαιώσεις. Αφού οι κοινωνικοί νόμοι απέβαιναν ανυπόστατοι, δημιουργησε το δικό του νομικό καθεστώς, ικανό να δώσει υπόσταση στην ελευθερία του. Και εντελώς ως δια μαγείας, όλοι οι άλλοι έμοιαζαν να ακολουθούν σαν υπνωτισμένοι...
Δικαίωση είναι η συνειδητοποίηση ότι η δικαιοσύνη φωλιάζει μέσα μας, ακόμα και αν έρχεται σε ρήξη με  την κοινωνική ειρήνη. Εξάλλου, κάθε ανατροπή είναι απόρροια της αντιπαράθεσης με το κατεστημένο. Και δεν υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή για να ανατραπεί αυτός ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε. Αν ξεκινήσει από το μηδέν, μπορεί και να βρει το δίκιο του...