Υποκρισία

Περπατούσε σκυφτός, με εκείνα τα μαύρα ρούχα, σημάδι κατήφειας.
Η ύπαρξή του διακήρυττε ολάκερη τη σκυθρωπή του διάθεση, σα να στεκόταν μακριά από όλα, κυρίως από τον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν του έμεινε άλλη επιλογή από το κρυφτό.
Όταν χαράζει, ανταμώνει με τον εαυτό του και του μοιάζει αποκρουστικός. Επαίσχυντα συναισθήματα τον ζώνουν αλλά το σφάλμα είναι πια μη αναστρέψιμο.
Με το να υποκρίνεται, έμενε ανέπαφο το κομμάτι του εαυτού του που ήταν πιο ευάλωτο- ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.
Νύχτες αιωνόβιες, με φιλέκδικη αγωνία να παρεισφρύει στις κάμαρες της συνείδησης, εκεί που με μαεστρία οικοδομούσε ψεύδη και εικόνες δανεισμένες από έναν Άλλο.
Αυτόν που έπλασε ούτε ο ίδιος αναγνωρίζει.
Μια φιγούρα αλλοιωμένη από την ανησυχία, χωρίς νεύρο, κέφι, μεράκι, πάθος, επιθυμίες.
Μα όσο και αν οι επιθυμίες εξάπτουν την ψυχή, άλλο τόσο τη ζωοδοτούν. Δεν το ήξερε;
Μάλλον το ξέχασε.
Τουλάχιστον έτσι νιώθει ασφαλής, μη εκτεθειμένος. Αυτό το αφόρητο κλισέ'' να είσαι ο εαυτός σου'', το μισούσε με όλο του την ψυχή. Ποιος είναι ο εαυτός του;
Κάθε φορά που τον αναζητούσε με προσδοκία όλο αφέλεια, εκείνος έτρεχε σαν καταδιωκόμενος από τρομερές δυνάμεις.
Ζει μέσα στην ψυχή ενός Άλλου, στο δικό του κορμί που επανίσταται αλλά κάνει πως δεν το ακούει.
Είναι αργά, όλοι γύρω του μοιάζουν συνομώτες σε έναν γαλαξία ολοδικό τους.
Κι εκείνος χάνεται σε βόλτες μοναχικές που χλευάζουν τη θαλπωρή της συντροφιάς, όλο ματιές κλεφτές σε όσα τον περιβάλλουν, δε μπορεί να τα νιώσει, ούτε και να τα οικειοποιηθεί.
Η αποξένωση είναι επιλογή αυστηρώς προσωπική, όχι γέννημα της συγκυρίας.
Όταν όλα σε προσπερνούν, και εσύ χαίρεσαι αντί να απελπίζεσαι.
Το να βυθίζεσαι στην τρομακτική ουδετερότητα των συναισθημάτων.
Φοβούμενος την απόρριψη, άρχισε να υποκρίνεται. Από τότε τη φοβάται ακόμα πιο πολύ γιατί πρώτος ο ίδιος απέρριψε τον εαυτό του αποφασίζοντας να υποδυθεί κάποιον άλλο.Και όταν πέφτει η αυλαία, καλείται να πληρώσει το τίμημα της απόρριψης ενώ χάνεται σε δανεικά στοιχεία που εισβάλλουν μέσα του και τον παραποιούν, χωρίς να καταλαβαίνει ότι αν αποδεχτεί την κρυμμένη του ταυτότητα δε θα λογαριάζει καμιά έξωθεν απόρριψη.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να επιταχυνθεί η φθορά από την υποκρισία.
Μήπως επειδή είναι μια εκούσια καταστροφή της ουσίας, με όλα τα βάσανα και τις χάρες της;
Μια υποδούλωση της ψυχής που δε δύναται να αξιώσει ελευθερία;
Ψυχή σε κελί, ερμητικά κλειδωμένη, διαστρεβλωμένη, μανιασμένη.
Είναι όντως αργά...