Βροχή, όπως εξαγνισμός, λύτρωση, κάθαρση. Αλλά και βροχή ορμητική, φιλέκδικη, αναζωπυρωτική εικόνων επίπονων. Το τέλειο άλλοθι για να είναι νομίμως εσώκλειστος στο γκρίζο του διαμέρισμα και όχι να μοιάζει με ιδιότροπο μεσήλικα που παλεύει με την ιδέα των ανεπίστρεπτων νιάτων.
Ο κόσμος τον ενοχλεί αφόρητα. Έχει μια χυδαιότητα που αδυνατεί να σηκώσει πια στους ώμους του.
Καλύτερα μέσα, να ταξιδεύει σε τοπία παλιά και χρόνους ξένους, μέσα από αναγνώσματα, ταινίες, φωτογραφίες.
Αλλά αυτή η βροχή σήμερα αγγίζει σημεία ευαίσθητα, μελαγχολίες που θεωρούσε αποθανούσες, ενθυμήσεις που φρονούσε πως είχαν πλέον ξεθωριάσει. Όπως εκείνο το βροχερό απόγευμα που τη συνάντησε ξαφνικά, μέσα στον πυρετό μιας πόλης ξεθεωμένης, να βαδίζει με παράταιρη προσήνεια στο βλέμμα, με μια κόκκινη ομπρέλα, παράφωνη.
Αυτή η γοητεία των γυναικών μιας άλλης εποχής...λιγομίλητη αλλά με αξιοπρόσεκτη ευφράδεια, σικάτη αλλά όχι στυλιζαρισμένη, με ντύσιμο που κραύγαζε προσωπικότητα και άρωμα μεθυστικό. Κι έπειτα ήταν εκείνο το χαμόγελο το απαράμιλλο, που όσο κι αν έψαξε να το αντικαταστήσει με κάποιο άλλο, απέτυχε. Χαμόγελο από καρδιάς, ενίοτε αινιγματικό ή φιλάρεσκο, πάντα όμως αυθεντικό.
Έτσι και η σχέση τους, ασπρόμαυρα απόλυτη, με την ακρότητα του γνήσιου πάθους, κυκλοθυμική και ασταθής. Πολλά τα βροχερά σκηνικά της διαφωνίας τους, άλλα τόσα τα ευδαιμονικά, που άξιζαν και ζωή ολόκληρη να δώσεις για να γίνεις κοινωνός τους. Γι' αυτό και η βροχή μοιάζει να πέφτει βλάσφημα στο έδαφος, προσεύχεται με παιδική εγκαρτέρηση να σταματήσει...αλλά μάταια !
Μόνος, προσκολλημένος σε ένα χθες ανεπανάληπτο, ανήλιος και χωρίς έμπνευση, χάνεται στην παρελθολαγνεία του με απενοχοποιημένη θαλπωρή. Ερωτεύεσαι μία φορά για να πονέσεις άπειρες.
Και τα δύο όμως είναι εξίσου λυτρωτικά.
Είναι παράξενος γιατί αρνείται να ενσωματωθεί στο τώρα, επιμένει να το ντύνει με πινελιές παρελθούσες ενώ εκείνο χρήζει νέων χρωμάτων. Θέλει απλώς ο καιρός να κυλάει ανεπίκαιρα και χωρίς τον πόνο που ανασύρεται με τις φοβερές αναμνήσεις, με όσα του υπενθυμίζουν πόσο λάθεψε, σαν άπειρος έφηβος που δρα παρορμητικά. Μα τα λάθη είναι στοιχεία ενδεικτικά της φύσει ατελούς μας προσωπικότητας, καρπός της ανετοιμότητας για το Απόλυτο, συχνά και επιλογικά μιας ιστορίας που δεν έχει πια λόγο να υφίσταται. Δεν είναι τα λάθη μας που μας εξευτελίζουν όσο η άρνηση να τα αποδεχθούμε αξιώνοντας με τραγελαφικό κομπασμό τον ανεδαφικό τίτλο της αυθεντίας.
Πρόδωσε, είπε ψέματα τραγικά, έκανε εκπτώσεις σε όσα δε θα έπρεπε να εκπίπτουν. Δε στάθηκε αρκετά γενναίος για να παραδεχθεί τα φριχτά του παραπτώματα, για αυτό και καταδικάσθηκε σε εφ' ορου ζωής επανάληψη σφαλμάτων. Γι' αυτό έχασε όσα κάποτε σημασιοδοτούσαν την κάθε στιγμή του.
Ακούει τη βροχή σιγανή, να πέφτει σταγόνα-σταγόνα αλλά ακόμα δεν έχει κάνει ανακωχή με τον εαυτό του. Δε μπορεί να θυμάται, δε θέλει. Μόνο ένα σωτήριο λήθαργο να βάλει τέλος στην ανησυχία της ύπαρξης.
Η λήθη του λάθους νεκρώνει κάθε πιθανότητα σωστού.
Απίθανο να καταλάβει ....
Ο κόσμος τον ενοχλεί αφόρητα. Έχει μια χυδαιότητα που αδυνατεί να σηκώσει πια στους ώμους του.
Καλύτερα μέσα, να ταξιδεύει σε τοπία παλιά και χρόνους ξένους, μέσα από αναγνώσματα, ταινίες, φωτογραφίες.
Αλλά αυτή η βροχή σήμερα αγγίζει σημεία ευαίσθητα, μελαγχολίες που θεωρούσε αποθανούσες, ενθυμήσεις που φρονούσε πως είχαν πλέον ξεθωριάσει. Όπως εκείνο το βροχερό απόγευμα που τη συνάντησε ξαφνικά, μέσα στον πυρετό μιας πόλης ξεθεωμένης, να βαδίζει με παράταιρη προσήνεια στο βλέμμα, με μια κόκκινη ομπρέλα, παράφωνη.
Αυτή η γοητεία των γυναικών μιας άλλης εποχής...λιγομίλητη αλλά με αξιοπρόσεκτη ευφράδεια, σικάτη αλλά όχι στυλιζαρισμένη, με ντύσιμο που κραύγαζε προσωπικότητα και άρωμα μεθυστικό. Κι έπειτα ήταν εκείνο το χαμόγελο το απαράμιλλο, που όσο κι αν έψαξε να το αντικαταστήσει με κάποιο άλλο, απέτυχε. Χαμόγελο από καρδιάς, ενίοτε αινιγματικό ή φιλάρεσκο, πάντα όμως αυθεντικό.
Έτσι και η σχέση τους, ασπρόμαυρα απόλυτη, με την ακρότητα του γνήσιου πάθους, κυκλοθυμική και ασταθής. Πολλά τα βροχερά σκηνικά της διαφωνίας τους, άλλα τόσα τα ευδαιμονικά, που άξιζαν και ζωή ολόκληρη να δώσεις για να γίνεις κοινωνός τους. Γι' αυτό και η βροχή μοιάζει να πέφτει βλάσφημα στο έδαφος, προσεύχεται με παιδική εγκαρτέρηση να σταματήσει...αλλά μάταια !
Μόνος, προσκολλημένος σε ένα χθες ανεπανάληπτο, ανήλιος και χωρίς έμπνευση, χάνεται στην παρελθολαγνεία του με απενοχοποιημένη θαλπωρή. Ερωτεύεσαι μία φορά για να πονέσεις άπειρες.
Και τα δύο όμως είναι εξίσου λυτρωτικά.
Είναι παράξενος γιατί αρνείται να ενσωματωθεί στο τώρα, επιμένει να το ντύνει με πινελιές παρελθούσες ενώ εκείνο χρήζει νέων χρωμάτων. Θέλει απλώς ο καιρός να κυλάει ανεπίκαιρα και χωρίς τον πόνο που ανασύρεται με τις φοβερές αναμνήσεις, με όσα του υπενθυμίζουν πόσο λάθεψε, σαν άπειρος έφηβος που δρα παρορμητικά. Μα τα λάθη είναι στοιχεία ενδεικτικά της φύσει ατελούς μας προσωπικότητας, καρπός της ανετοιμότητας για το Απόλυτο, συχνά και επιλογικά μιας ιστορίας που δεν έχει πια λόγο να υφίσταται. Δεν είναι τα λάθη μας που μας εξευτελίζουν όσο η άρνηση να τα αποδεχθούμε αξιώνοντας με τραγελαφικό κομπασμό τον ανεδαφικό τίτλο της αυθεντίας.
Πρόδωσε, είπε ψέματα τραγικά, έκανε εκπτώσεις σε όσα δε θα έπρεπε να εκπίπτουν. Δε στάθηκε αρκετά γενναίος για να παραδεχθεί τα φριχτά του παραπτώματα, για αυτό και καταδικάσθηκε σε εφ' ορου ζωής επανάληψη σφαλμάτων. Γι' αυτό έχασε όσα κάποτε σημασιοδοτούσαν την κάθε στιγμή του.
Ακούει τη βροχή σιγανή, να πέφτει σταγόνα-σταγόνα αλλά ακόμα δεν έχει κάνει ανακωχή με τον εαυτό του. Δε μπορεί να θυμάται, δε θέλει. Μόνο ένα σωτήριο λήθαργο να βάλει τέλος στην ανησυχία της ύπαρξης.
Η λήθη του λάθους νεκρώνει κάθε πιθανότητα σωστού.
Απίθανο να καταλάβει ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου