Η επιθυμία. Φευγαλέα, αλλά και τόσο καθοριστική. Πώς γίνεται να σε καθρεφτίζει και να σε ακολουθεί σε κάθε σου βήμα ενώ ανήκει στο χτες; Συνδέεται με ένα κομμάτι του εαυτού σου που νομίζεις πως παρήλθε, αλλά είναι πάντα παρόν, να σε εμποδίζει όσο εσύ το αρνείσαι. Απορείς με τις παλιές σου επιθυμίες, απορείς με τον παλιό σου εαυτό που κυνηγούσε χίμαιρες μέσα από την αφέλειά του και κρυβόταν πίσω από ασφαλή μονοπάτια. Πάντα σε αδιέξοδα κατέληγε. Όσο περιφρονείς την κρυφή αξία του κινδύνου, τόσο έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτόν. Δεν υπάρχουν ασφαλείς επιλογές, μόνο οι αυταπάτες μας που γεννά η υπερτροφική ψευδαίσθηση της αυτογνωσίας.
Κρύβεσαι από την επιθυμία σου, τη βαφτίζεις καπρίτσιο ή απελπισία, δε σου αρμόζει, σε μπορεί να ήταν κάποτε δική σου. Σε ντροπιάζει έτσι όπως σου θυμίζει μια διάσταση του εαυτού σου που προσπαθείς να καταχωνιάσεις στη λήθη. Επιθυμούσες πάντα το αδύνατο. Το Λάθος. Εκείνο που στεκόταν απόμακρα από την αγέρωχη φύση σου. Να μην τσαλακωθείς, να μη δώσεις, να μη δοθείς.
Οι απρόσφορες συγκυρίες αποτελούν πάντοτε ένα έξοχο πρόσχημα. Για όσα δεν τολμήσαμε, για ανείπωτα λόγια και έρωτες ανομολόγητους. Το Εγώ στο απυρόβλητο. Και κάθε βράδυ, που η λογική ξαποσταίνει, μια οχληρή φωνή κραυγάζει τις ελλείψεις μας, που είναι ολότελα δικά μας δημιουργήματα. Είναι προϊόντα της δειλίας μας να ξεπεράσουμε τον προκατασκευασμένο εαυτό, μια στερεοτυπική εικόνα που ευλαβικά συντηρούμε και επιμένουμε να αποθεώνουμε. Κάθε τι κείμενο εκτός αυτής της γνώριμης εικόνας, μοιάζει επικίνδυνα εχθρικό. Γιατί μας ξεβολεύει, ξεριζώνει από μέσα μας τα σχέδια, όλα εκείνα τα μέρη που ευθαρσώς φρονούμε πως χαρτογραφήσαμε ενώ εξακολουθούμε να είμαστε αστεία αποπροσανατολισμένοι.
Τι να τα κάνεις τα σχέδια σε έναν κόσμο που γιορτάζει το απρόβλεπτο; Δήθεν εχέγγυα ισορροπίας, ψευτοεπινοήσεις των ανθρώπων για να νιώθουν πως ορίζουν τη μοίρα τους. Και έπειτα, αν κάτι στραβώσει στο πλάνο, πάντα υπάρχει το αστάθμητο των απείθαρχων συγκυριών. Μέχρι που ένα φαινομενικά ωραίο πρωινό, ξυπνάς και δεν αναγνωρίζεις τίποτα. Ούτε καν τη μορφή σου. Δεν επιθυμείς κάτι, ούτε είσαι η επιθυμία κάποιου. Δε νιώθεις κάτι, αφού τριγύρω όλα μοιάζουν ξένα. Αν γύριζες το χρόνο πίσω, θα αναγνώριζες την επιθυμία σου και ας ρήμαζε τον ίδιο σου τον εαυτό. Ας σε διχοτομούσε, ας σε ισοπέδωνε. Η επιθυμία σου θυμίζει πόσο ευάλωτος είσαι, αλλά και πόσο δυνατός μπορείς να γίνεις. Αφού, όμως, τολμήσεις να δοθείς σε αυτή, να κάνεις θυσίες, ακόμα και να νιώσεις βαθύ πόνο και αγωνία. Μια αναμέτρηση με τα όρια του εαυτού σου, για να διαπιστώσεις πως απλώς δεν υπάρχουν. Δεν πρέπει να υπάρχουν. Να τα καταρρίπτεις κάθε μέρα. Με δικές σου, ζωογόνες ανατροπές.
Να τολμάς να επιθυμείς ό,τι σε αλλάζει. Η στασιμότητα είναι θάνατος, εμείς τη μπερδεύουμε με την ασφάλεια. Να γίνεσαι μικρός, για να μεγαλώσεις λίγο ακόμα, σε ανθρωπιά και αλήθεια. Να ξέρεις ότι η επιθυμία είναι παροδική, αφήνει όμως το στίγμα της στη δική σου διαδρομή προς την επόμενη, και μέσα από το εφήμερο συναντάς τη δική σου, αιωνόβια χαρά. Την απενοχοποίηση της επιθυμίας, όποια και αν είναι αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου