Oνειροπαρμένος

Άλλη μια φορά, το γνώριμο σκηνικό. Εκτροχιασμένος από το χώρο και το χρόνο, του μιλούν και εκείνος σκαρώνει άλλο ένα ονειρικό ταξίδι.
Από μικρός, είχε έφεση στην ορθογραφία και την έκθεση, περήφανοι οι γονείς του στο άκουσμα των επαίνων που γεννούσε η πρόωρα φανερή χαρισματική του φύση.
Στην εφηβεία, το συνετό, πειθήνιο και υπάκουο αγόρι, μετατράπηκε σε αμφισβητία...πάντα με  γερή αιτία. Δεν τον χωρούσε ο τόπος, περπατούσε μόνος όταν τα άλλα παιδιά διάβαζαν μετά μανίας, άκουγε κάτι...παράδοξες μουσικές. Όταν δε η μάνα του αλαφιασμένη έπεσε πάνω σε κάτι κείμενά του, άρχισε να φοβάται πως το παιδί της έπασχε από κάποια αλλόκοτη ψυχολογική διαταραχή.
'' Να τον παμε σε έναν ειδικό, δεν είναι λογικά πράγματα αυτά..Βλέπεις εσύ κανέναν από τους συμμαθητές του να είναι έτσι...''; έλεγε στον άντρα της με βλέμμα που πετούσε σπίθες.

Λογικά ή μη, εκείνος δεν καταδέχτηκε να αλλάξει. Διαψεύδοντας τις φουσκωμένες φιλοδοξίες των γονιών του ότι κάποτε θα αγόρευε στομφωδώς σε κάποια δικαστική αίθουσα ή θα δίδασκε στο Πανεπιστήμιο, επέλεξε να φοιτήσει στην Καλών Τεχνών, και αυτό μόνο για να δραπετεύσει από...το δικό του Αλκατράζ.

Και τα χρόνια κύλησαν, με μια άρνηση ενηλικίωσης πανταχού παρούσα, με ένα σπιτάκι δικό του λατρεμένο που αντανακλούσε  με όλη του την ιδιόμορφη αισθητική, την εξαιρετική του κοσμοθεωρία, με λίγους αλλά φίνους Φίλους που δεν είχαν έτοιμη μια κατηγορία να του προσάψουν κάθε φορά που έκανε ένα λάθος.
Κάθε μέρα και άλλη περιπέτεια, βόλτες και σινεμά και ταξιδάκια της στιγμής, από εκείνα που ανταμώνουν αίφνης με την πραγματικότητα και την εξωραϊζουν. Και μια δουλειά που ονειρευόταν πάντα, τουλάχιστον για τα 25 του χρόνια...στο γωνιακό δισκοπωλείο, χαμένος στις μουσικές του, έτοιμος να μυήσει κάθε ενδιαφερόμενο στα μυστικά της δώματα.

Αυτονόητα, οι γονείς του τον κράτησαν σε απόσταση. Συμβόλιζε για αυτούς μια αποτυχημένη έκβαση ενός πολλά υποσχόμενου υλικού. Αλλά οι γονείς δεν θέλουν λόγο για να αγαπούν, άρα συμπέρανε ότι το μόνο που αγαπούσαν ήταν η δυνητική εκπλήρωση απωθημένων μέσα από ένα κομμάτι του εαυτού τους νέο, ΄στο οποίο όμως ουδέποτε πίστεψαν.
Αρχικώς τον πόνεσε πολύ η διαπίστωση αυτή αλλά -όπως είθισται -σταδιακά τον σκληραγώγησε και τον ισχυροποίησε. Το να αντικρύζεις κατάματα την αλήθεια και να μην χάνεις το φως σου είναι άθλος.
Με την Αλήθεια είχε σχέση πάθους. Τη Λογική του Κόσμου δε μπορούσε ούτε ήθελε να αφομοιώσει, αυτή τη Λογική του Παραλόγου που κάνει τη νύχτα μέρα, τάση  τη σοβαροφάνεια και ενοχική τη διαφορετικότητα. Πλέον οι ταμπέλες που του κολλάνε του φαίνονται αστείες, τόσο, όσο και η κατηγοριοποίηση της προσωπικότητας. Αποδοχή γυρεύεις όταν εσύ παλεύεις με τον εαυτό σου.

Μα έχει κάνει ανακωχή με τον εαυτό του ήδη από την εφηβεία του, παραιτούμενος από όνειρα άλλων, σκουριασμένα, από επιπόλαια θέλγητρα και σεμνοτυφικές δεοντολογίες. Όσο και να του μιλάνε οι άλλοι με όρους...απαράβατα λογικοφανείς, εκείνος δεν τους ακούει γιατί περιπλανάται σε όνειρα δικά του που στιγμή δεν αμφισβήτησε και ας έμοιαζαν παράτυπα για το σύμπαν αυτό.

Προτιμά να πάσχει από γνήσια τρέλα παρά από πλαστή σοβαρότητα. Πλεόνασμα λογικής κυβερνάει τον κόσμο για αυτό αγγίζουμε το απόλυτο παράλογο. Από συναίσθημα δεν έχουμε αποθέματα γιατί μάθαμε να περιφρονούμε την ίδια τη συγκίνηση και την επαφή.

Νιώθει ευτυχής που είναι ονειροπαρμένος, άνοσος μέσα σε αυτό το νοσηρότατο γαλαξία που όλα καταστρώνονται ερήμην του και που το μόνο που του μένει είναι να μείνει πιστός στη γλυκιά του τρέλα....