Πεπρωμένο

Όπως του χρόνου το διάβα αδυνατώ να αποφύγω, έτσι και αυτή η ανεξήγητη δύναμη επενεργεί πάνω μου δαιμονικά, με καθηλώνει.
Σαν μία συνάντηση χρόνια προκαθορισμένη, που δε μπορείς να αποτρέψεις- ή έστω να αναβάλλεις.
Αλλά για μια στιγμή...το θέλεις;
Κάπου η κρίση θολώνει, η ψυχή κινεί προς μια άγνωστη, πρωτοϊδωμένη διαδρομή. όπου τίποτα δεν είναι φθαρμένο ή οικείο, πλην όμως κυριαρχεί η ευρηματική σκηνοθεσία μιας άφαντης μορφής.
Στην αρχή, υπνωτίζεσαι. Κατέχεσαι από έναν εκνευρισμό που αποδιοργανώνεσαι από κάτι που είναι κατάφωρα υπεράνω των οργανωτικών σου ικανοτήτων. Γεμίζεις όλο μομφές τον εαυτό σου που ράθυμα αφήνεται και αιχμαλωτίζεται από μια μοιραία συνομωσία.
Έτσι και τότε.
Τα είχα βάλει με τον εαυτό μου που καταδέχτηκα να ενδώσω σε μια παράλογη όσο και παράφορη έλξη. Ήταν τόσο ασύμβατη προς τον συμβατικό μου χαρακτήρα ! Ένιωθα ότι τα ποταπά μου συναισθήματα με έκαναν να οδεύω προς το χαμηλότερο σκαλοπάτι, κατρακυλώντας. Να βυθίζομαι σε ενορμήσεις απαγορευμένες και άνομες,από εκείνες που η λογική παντοκρατορία θα ανακήρρυσε  τραγελαφικές. Η αξιοπρέπεια μου είχε εξανεμιστεί, λες και ένας θυελλώδης άνεμος μου συνέπαιρνε κάθε σταθερά, την οποία είχα βαλθεί επί σειρά ετών να φυλάω σαν κόρη οφθαλμού.
Μέχρι και τα όνειρά μου ξέχασα σε αυτή την ανεμοθύελλα.
Βρέθηκα να είμαι ικέτης ενός έρωτα καταδικασμένου στην ανυπαρξία, για αυτό και ορμητικού.
Γονυπετής να εκλιπαρώ για ένα σημάδι ανταπόκρισης, εγώ που θεωρούσα την επαιτεία εξευτελισμό.
Και να αλαλάζω κάθε μέρα, και να χάνομαι, και να ξεχρεώνω με τα παρακάλια λάθη παραγεγραμμένα.
Έκπτωτοι οι ενδοιασμοί μου, αδιάπτωτος ο έρωτάς μου, και η καρδιά μου σε συνεχή κατάπτωση, χωρίς τη δύναμη να ανασυγκροτηθεί. Ένα τέλμα από αυτά που σε σπρώχνουν στον πυθμένα και εσύ δεν προβάλλεις την παραμικρή αντίσταση.

Έτσι είναι το πεπρωμένο: μια αντιφατική υπερδύναμη που αμφισβητεί τη δύναμη της βούλησης ή της επέμβασης του ανθρώπου στα τεκταινόμενα. Μία αόρατη συνομωσία που σε παρασέρνει στη δίνη της γλυκόπικρα, γιατί την ίδια στιγμή νιώθεις μίσος και αγάπη για την κατάσταση που βιώνεις. Μίσος γιατί χάνεις την ασφάλεια της εκλογίκευσης, αγάπη γιατί καμιά φορά είναι λυτρωτική η απώλεια του ελέγχου. Μένει απλώς να βιώσεις αυτό που σου αντιστοιχεί...χωρίς να αναζητείς νόημα λανθάνον πίσω από αυτό. Είσαι πολύ μικρός για να το συλλάβεις-ακόμα και αν υπάρχει.

Το δικό μου πεπρωμένο με έκανε να ξεχάσω τον άτρωτο εαυτό μου και να ερωτευτώ παράφορα όλα εκείνα που κάποτε χλεύαζα. Και το καλύτερο; Nα βιώνω μια παρατεταμένη απόρριψη, σα να έχει κάτι να μου πει, σα να πρέπει να πονέσω και να κοιτάξω τον εαυτό μου με ειλικρίνεια.
Τι να σημαίνουν όλα αυτά; Ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να μάθω..Αυτό που σίγουρα έμαθα είναι ότι είναι δυνατό να αγαπάς και να μισείς ταυτόχρονα, να εξιδανικεύεις και να απομυθοποιείς, να αποθεώνεις και να εξευτελίζεις.
Το Πεπρωμένο όλα τα κάνει δυνατά.