Ταξίδια

Άλλο ένα ταξίδι, χαράματα όλο ζωηρά χρώματα, λιγοστές αποσκευές. Κι εκείνη η ελπίδα στο βλέμμα, η εμφορούμενη από την προσμονή της εξερεύνησης.

Ζωντανός είναι μόνο ο περιπλανώμενος, ο αιώνιος πολέμιος της καθήλωσης.

Στην απεραντοσύνη του Κόσμου φανερώνεται η ασημαντότητα της γνώσης.

Κάθε φορά που επισκέπτομαι έναν τόπο ξένο, τον νιώθω αυτομάτως δικό μου και ευλογημένο.

Γιατί είναι  μακριά από την οικεία μου βοή και όσα άθελά μου ανυψώνω σε πραγματικότητα ενώ δεν είναι παρά υποκειμενικό βίωμα.

Το βλέμμα μου αντικρύζει με καθαρότητα, το σώμα μου μοιάζει ανάλαφρο, η σκέψη μου μεταμορφώνεται μαγικά..Μια αναγέννηση της ύπαρξης που μόνο με ένα ταξίδι μπορεί να συντελεστεί.

Ο παντοδύναμος φόβος μου(μέσα σε μια σωρεία από ασθενέστερους που παλεύω χρόνια τώρα) είναι να παραμείνω κολλημένη σε έναν και μόνο τόπο. Σε αυτόν που γεννήθηκα ή σε αυτόν που οι δαιμόνιες συγκυρίες της ζωής με οδήγησαν. Ανεξιχνίαστα, τη γενέτειρά μου δε μπόρεσα ποτέ να αγαπήσω...να αισθανθώ ότι ανήκω σε αυτή. Απεναντίας, μέρη που επισκέφθηκα ή έζησα μαγικές παρενθέσεις όλο φως σε αυτά, αισθάνομαι ότι απελευθερώνουν σωτήρια κομμάτια του εαυτού μου.
Έτσι λυτρώνομαι και εγώ...γίνομαι, θα τολμήσω να πω, ατρόμητη....

Είναι παράξενο πόση αυτογνωσία μπορεί να αποφέρει μια περιπλάνηση σε μέρη πρωτοϊδωμένα και άγνωστα. Μπορεί να ανασύρει πικρία ή θύμησες ενταφιασμένες, να πυροδοτήσει νοσταλγικές ροπές, να επαναπροσδιορίσει στόχους, να τίκτει θαυματουργικά καινά όνειρα ,ικανά να θεραπεύσουν τα ανίατα κενά της ύπαρξης.

Κάθε ταξίδι είναι γνωριμία με όσα μας περιβάλλουν αλλά και με όσα μέσα μας κατοικούν και τα φιλοξενούμε εν αγνοία μας. Άλλα μας σπρώχνουν να ζήσουμε και άλλα μας θανατώνουν, με τη σατανική δυναμική της αλληγορίας.
Άλλα μας οδηγούν στην αρμονία, και άλλα μας βασανίζουν και μας αναγκάζουν σε αέναη σύκρουση με το ίδιο μας το ''είναι''.

Της ψυχής η ανάσα είναι η αναζήτηση Προορισμού μέσα από μια ατελεύτητη διαδρομή.
Να αγνοείς αν και τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία αλλά αυτό να μη μειώνει τη λαχτάρα σου να το ανακαλύψεις.
Να κυνηγάς μέσα από την παλίρροια τη δική σου νηνεμία.

Γιατί όταν καταδεχτούμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν μπορούμε να αγγίξουμε απροσπέλαστες κορυφές;
Aπό το μηδέν στο Άπειρο, αυτό να είναι το ταξίδι μας.

Και μέσα από πολλές πατρίδες να βρίσκουμε διαρκώς νέα καταφύγια, νέα στοιχεία του εαυτού μας που λανθάνουν όσο ακινητοποιούμαστε, νέες προκλήσεις και θέλγητρα, αλλά και τη δύναμη να λέμε το ''αντίο'' χωρίς να υποβιβάζουμε  τη σημασία του σε λεκτική διατύπωση.

Γιατί όση ασφάλεια και αν υπάρχει στην εύρεση μιας πατρίδας, η μεγαλύτερη ασφάλεια κρύβεται στην έκθεση στον κίνδυνο, αφού η ανασφάλεια είναι το πιο δραστικο κίνητρο για να αποκρούσουμε τη στασιμότητα και να γίνουμε άξιοι για πραγματικά μεγάλα ''ταξίδια''..