Κατά συνθήκη

Είχε εξασκηθεί σε ρυθμούς φρενήρεις, στην ιλιγγιώδη ταχύτητα ενός κόσμου που αγνοει τον προορισμό του. Το φω δυσδιάκριτο, ενθαρρύνει την αποπροσανατολισττική διάθεση. Και είναι έπειτα εκείνο το λαθραίο, οχληρό συναίσθημα της πίεσης. Ότι τίποτα, ποτέ δεν είναι αρκετό.
Πλαισιώνεται από βλέμματα άμοιρα ψυχής. Αν δεν είναι το ανέκφραστο παράγοντας ασχήμιας, τότε τι είναι? Η πίστη φαγωμένη από απροσδόκητες εκβάσεις, διαλαλεί ότι αμφισβητήθηκε όταν έπρεπε σθεναρά να υπερασπισθεί.
Γκρίζος ουρανός, κρύο μεταχρονολογημένα διαπεραστικό, χρώματα δειλά, σε μια άτολμη σκαιότητα.
Έμαθε να μαραζώνει στον πρώτο καφέ της ημέρας, εκεί όπου συρρικνώνεται ο κόσμος αποστειρωμένος.
Με την ασφυκτική βιασύνη να προσπελάσει όχθες μυστικές και παράφορες, που θα τον σύρουν σε πελάγη ευδαιμονίας, άγνωστα, σχεδόν μυστικιστικά.
Η φιλτραρισμένη πραγματικότητα που δομείται πάνω στη διαστρέβλωση, η εξίσωση της ευτυχίας με το βαθμό της αγοραστικής δύναμης, η νομιμοποίηση της παρακμής ως αναπόσπαστου κομματιού της καθημερινότητας, η απόληξη της φιλίας σε ανέγγιχτο ιδεώδες, η καθυπόταξη του έρωτα σε στοίβες από επικρατούσες άμυνες.
Τον έχουν κουράσει οι άνθρωποι. Αφάνταστα.
Αυτό το βλέμμα αυτοαποκαλούμενης συγκατάβασης που ακυρώνει την αλήθεια του προσώπου τους.
Αυτή η συνθηκολόγηση που τους οδηγεί να περιφέρονται πένητες, με μοναδικό ορόσημο την αναμασημένη οικονομική κρίση.
Με έλλειψη συναίσθησης της βαθιάς, σοβαρής , διεισδυτικής δυστυχίας.
Είναι δύσκολα τα πράγματα όταν μας ελέγχουν αμαχητί, όταν η αντίσταση έχει καταλήξει σε έννοια παλιακή, στιγματισμένη από τη γραφικότητα. Αυτή η εσωστρέφεια είναι η μήτρα της εγωπάθειας.
Τίκτει φαντάσματα και εχθρούς ενώ είναι στην ουσία ανυπόστατα.
Και αν είναι η καχυποψία καρπός των καιρών, γιατί να μη γίνουμε αναχρονιστικοί και να συμπορευόμαστε αβασάνιστα με το τρέχον, σε μία εξύμνηση του εφήμερου?
Μακάρι να έβγαινε ο καθένας από  τον μικρόκοσμο της ανούσιας ύπαρξής του.
Μακάρι να αντιλαμβανόταν πόσο αλυσιδωτά εξελίσσεται και πόσο μονόχνωτη παραμένει στην αφάνεια.
Κυριευμένοι από το άγχος, σε μια (απο)μίμηση ζωής που εγγυάται την ευτυχία.
Θαρρείς και υπάρχουν εχέγγυα για κάτι τόσο αντισυμβατικό !
Μια αδιόρατη κλωστή κυβερνά το σύμπαν και πάσχει από ανοσία σε κάθε λογής κλυδωνισμούς.
Μόνο ο Χρόνος, σπανίως και αυτός, προκαλεί θροίσματα ζωογόνα, πιστοποιητικά ζωής.
Χρειάζεται όμως σημαδιακές ανατροπές για να καταλύσει τη στασιμότητα, ακόμα και αυτός, ο υπέρτατος καταλύτης.
Γιατί για να ευεργετηθείς από το χρόνο πρέπει να τον αφουγκράζεσαι εφ' όρου ζωής.
Να είσαι εξοπλισμένος με μακροθυμία, συγκρούομενος σθεναρά με τη γήινη φύση σου.
Όταν όλα τρέχουν χορηγώντας μια λερναία αίσθηση εγκατάλειψης, πόσοι έχουν τη γενναιότητα και την προπέτεια να αιχμαλωτίσουν το Χρόνο?
Είναι οι συνθήκες που φταίνε, η μόνιμα τραγική δικαιολογία.
Οι συνθήκες είναι άλλοθι για όσους αρέσκονται στην άνευ όρων παραίτηση.
Κανένα επίτευγμα δεν στηρίχθηκε σε ευμενείς συνθήκες και συγκυρίες. Απεναντίας, κάθε αληθινό επίτευγμα είναι απόρροια της περιφρόνησης και εκ βαθεών ανατροπής των συνθηκών...