Κόσμος

Ένας Κόσμος υπάρχει αλλά συντίθεται από αμέτρητους μικρόκοσμους.
Ταγμένος σε ένα γαλαξία ολοδικό μου, χρόνια γκρίζα, ηθελημένα μοναχικά.
Φρουρός άγρυπνος του πολύτιμου ζωτικού μου χώρου, ορκισμένος εχθρός των εισβολών.
Να θέλω αυτό που στο βάθος με τρόμαζε πιο πολύ από όλα- την ησυχία μου.

Και πώς άραγε αυτός ο κόσμος ο ιδιάζων, με τις λόξες και τις σιβυλλικές του αμφισημίες θα αντάμωνε έναν άλλο κόσμο που με τη σειρά του θα είχε μύριες ιδιομορφίες;

Διστακτικός, δε σε άφηνα να πλησιάσεις. Έκανα αυτό που ήξερα άριστα, να διώχνω όποιον έστω και χωρίς σκοπιμότητα κατεδάφιζε τις παντοδύναμες άμυνές μου.
Κόπιασα καιρό να τις οικοδομήσω- μου πήρε χρόνια να τις νιώσω σμιλεμένες να με βυθίζουν σε εκείνη την αποχαυνωτική αίσθηση ανυπαρξίας, εκεί που όλα τα συναισθηματα αχνά είναι και ανίσχυρα.
Με είχε κουράσει η χρησιμοθηρία και η ποταπότητα των γύρω μου. Προβλέψιμοι, σε βαθμό αποτρόπαιων χασμουρητών. Όλοι να θέλουν ένα κομμάτι από εμένα και να διαολίζονται αν δεν το πάρουν.. Κουράστηκα με τους όρους, το ζύγισμα, τους αναπόκριτους έρωτες , όλο ψεύδος και υποκρισία.

Δε χρωστάω σε κανένα, αυτό κατάλαβα μία από εκείνες τις στιγμές συμπυκνωμένης σοφίας.
Αποσύρθηκα στον κόσμο μου όπου τουλάχιστον δεν υπήρχαν δοσοληψίες, αξιώσεις και υπολογισμοί.
Και νόμιζα ότι βρήκα γιατρειά, την ευτυχία την καθάρια που μόνο ο αυτάρκης δύναται να συλλάβει.
Ο Κόσμος μου διαποτιζόταν από τη νηνεμία μιας ζωής ελεγχόμενης, κόντρα στο ανεξέλεγκτο.

Μέχρι που έληξε η περίοδος χάριτος, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του Απρίλη.
Τι κλισέ να ερωτεύεται κανείς Άνοιξη ! Σχεδόν το υπαγορεύει η πανέμορφη πλάση, ο έρωτας ανασαίνει παντού, προκαλεί και προκαλείται !

Έψαξα τις άμυνές μου αλλά δήλωναν απούσες. Ανήμπορος, τρεμάμενος, σαστισμένος.
Αίφνης, χάθηκε η γνώριμη και ασφαλής τροχιά.

Μου μιλούσες πιο πολύ με τα μάτια, τις λέξεις τις χειριζόσουν με σεμνότητα. Έμοιαζες ανυποψίαστη, πολύ αθώα για τα διανοητικά μου τερατουργήματα. Σα να μην περιμένεις κάτι από εμένα, σα να μη ζητάς τίποτα.
Και όμως, φοβόμουν ότι σύντομα θα ξεκινούσαν τα αβάσταχτα αιτήματα. Αυτή η φρικτή διαδικασία όπου πρέπει να ανοίξω την καρδιά μου, να εξωτερικεύσω συναισθήματα, να καταπιέσω άλλα τόσα, να αποδεικνύω ποιος είμαι και γιατί.
Μαινόταν η πανίερη τάξη του μικρού μου κόσμου ψυχανεμιζόμενη επικείμενη διασάλευση.
Τώρα που καλείται να αλληλεπιδράσει με έναν άλλο κόσμο, ζορίζεται, ενδοιασμοί στήνουν ενέδρα παντού, γίνεται λίγος. Ένιωθα την αιδώ του άβγαλτου ανθρώπου, την απειρία του εφήβου.

Ένας είναι ο Κόσμος αλλά πώς καταφέρνουμε την αποθέωση της απομόνωσης;
Πώς φοβόμαστε ότι η συνάντηση με επιμέρους σύμπαντα θα επιφέρει την κατάρρευση του δικού μας;

Κατέληξα ερωτευμένος με τη μοναξιά μου, δεν εξηγείται αλλιώτικα.
Άρχισα με ζηλευτή επιδεξιότητα να εφευρίσκω δικαιολογίες για να αποφύγω τη Συνάντηση.
Τόσο αδύναμος , που ακόμα και ένα ραντεβού θα με διέλυε.
Σταμάτησες να προσπαθείς, δεν ήταν στη φύση σου να πιέζεις τα πράγματα.
Και με έναν κάθε άλλο παρά αυθόρμητο άνθρωπο σαν εμένα θα έπρεπε να το αναγάγεις σε τέχνη.

Εγώ και οι άμυνές μου, εγώ και ο Κόσμος μου, σε πλήρες αλληλοδόσιμο, σε τυφλή αλληλεξάρτηση.
Σε ένα χάος αυτοερωτισμού και θηριώδους μοναχικότητας, η αιώνια αυτοαναφορά.

Σα να μη μου έμαθαν ότι οι υπερκόσμιες συγκινήσεις κρύβονται στην υπέρβαση του μονοδιάστατου μικρόκοσμου.
Αυτή μου η φυγοπονία είναι που με έκανε τόσο ευάλωτο στον πόνο...