Συν- υπαίτιοι

Οδεύει προς το τέλος του και αυτό το έτος, και αντί να αισθανόμαστε ανακούφιση, μάλλον μας ζώνει ο τρόμος του επικείμενου. Αφού κατάφεραν να μας μετουσιώσουν σε δειλά ανθρωπάκια, ετεροκατευθυνόμενα και άβουλα, μας ταιριάζει το...κάθε χτες και καλύτερα.Καταιγιστικές εξελίξεις που καθιστούν και τον πιο δυσοίωνο προφήτη άρχοντα της αισιοδοξίας...Και αναρωτιόμαστε: είναι αυτά τα γεγονότα όντως ή μας τα σερβίρουν επεξεργασμένα και εκλεπτυσμένα;
Πόση πλάνη μπορεί να κυβερνάει την κρίση μας;
Το πολιτικό σκηνικό επαίσχυντο και γεμάτο από παραφωνίες.Όταν όλα είναι υπό κατάρρευση, ακόμα και το να χαθείς στο μικρόκοσμό σου είναι πόθος ευσεβής. Κάτι δε σε αφήνει να ησυχάσεις, σα να σε έχουν αφιονίσει και ανήμπορος πια παραδέρνεις στη δίνη ενός κακόγουστου αστείου.
Όλα όσα διάβαζεις κάποτε, τώρα φαντάζουν με κακοδιατυπωμένες φανφαρολογίες. Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και της διαφάνειας, το Σύνταγμα, ο καταστατικός χάρτης του πολιτεύματος και άλλα φαιδρά που τότε τόλμησες να πιστέψεις. Ο εξευτελισμός της δημοκρατίας δεν είναι κατάσταση παροντική, η δημοκρατία κατ' επίφαση είναι το κυρίαρχο πολιτικό καθεστώς χρόνια τώρα. Μόνο που τώρα χάθηκε ακόμα και η επίφαση, καθώς μιλάμε για μία τύποις δημοκρατία που εδράζεται στην κατάχρηση εξουσίας, στις συμμαχίες και συμφωνίες κάτω άπό το τραπέζι, στην καταστρατήγηση χωρίς έλεος του δημοσίου συμφέροντος και στην αιώνια κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας.
Βιώνουμε καθημερινά τον ψυχολογικό πόλεμο μιας ανατροφοδοτούμενης ανασφάλειας, αφού καθηλωμένοι οφείλουμε να αποδεχθούμε την κάθε άνωθεν ειλημμένη απόφαση, την οποία είμαστε υπόχρεοι να τηρήσουμε με θρησκευτική ευλάβεια, για να προχωρήσει η ζωή μας φιλειρηνικά, άλλως συμβατικά.
Όταν δε, καλούμαστε να κάνουμε χρήση μιας συνταγματικώς προβλεπόμενης διαδικασίας που συνιστά συγχρόνως συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα και έκφανση της άρχής της λαϊκής κυριαρχίας...τότε το σύμπαν γυρίζει ανάποδα. Είναι δυνατόν να καθορίζει η λαίκη βούληση το τι μέλλει γεννέθαι; Για '' δημοκρατική'' κοινωνία μιλάμε !
Όλα αυτά δεν αναιρούν τις απανωτές αστοχίες της πολιτικής ηγεσίας και των κυβερνώντων...από γενέσεως του ελληνικού κράτους. Είμαστε συνυπαίτιοι για τη χαώδη πραγματικότητα και τον κοινωνικοπολιτικό μαρασμό, όπως και για την οικονομική εξαθλίωση, γιατί απλούστατα τόσα χρόνια η πολιτική μας βούληση μας οδήγησε σε εκλογή ακατάλληλων προσώπων, ανίκανων να κυβερνήσουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, καιροσκόπων και λαοπλάνων. Η επιδερμική προσέγγιση της εκλογικής διαδικασίας, η παντελής απουσία κριτικής σκέψης και η πελατειακή νοοτροπία που κατατείνει σε κοντόφθαλμη προάσπιση του ατομικού συμφέροντος εις βάρος της κοινωνικής ευνομίας, μας οδήγησαν σταδιακά στο τέλμα το οποίο βιώνουμε.
Αυτή είναι στην ουσία και η μόνη μας εξουσία, η μόνη νομιμοποιημένη μας δύναμη ως πολιτών. Τη χρησιμοποιούμε ορθώς; Όχι βέβαια. Πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με ολέθριες επιπτώσεις για να αναθεωρήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε κριτήρια.
Δεν είμαστε έτοιμοι για τις συνέπειες, δεν είμαστε ικανοί να χειριστούμε μια τέτοια ιστορική συγκυρία. Γιατί ούτε σκληραγωγημένοι είμαστε, ούτε αυτοκρινόμενοι, ούτε δεκτικοί στο ενδεχόμενο να θυσιάσουμε στοιχεία μιας παγιωμένης ευζωίας. Μέσα από όλη αυτή την αποσύνθεση, η συνείδηση αναπλάθεται- και σε ορισμένες περιπτώσεις γεννάται εκ του μηδενός. Μέσα από την καταστροφή, έρχεται και η σωτηρία, όπως μέσα από το χαμό ξεπροβάλλουν αφανείς ήρωες.
Και όπως σε κάθε περίπτωση συνυπαιτιότητας, έτσι και εδώ οι συνέπειες κατανέμονται βάσει του ποσοστού συνυπαιτιότητας. Μένει να αναρωτηθούμε ποιο είναι το ποσοστό της δικής μας συμβολής.

Ευτυχία

H αόριστη ευτυχία. Βιώνεται φλεγόμενη, σαν ένα αντάρτικο ερωτηματικό.
Πρωινά ολόφωτα, προάγγελοι παραδείσου, μεσημέρια αυτάρκειας με το χρόνο στάσιμο, απογεύματα αιώνιας ευφορίας όπου η δυνατότητα αποθεώνεται. Και έπειτα οι νύχτες. Αντιφατικές, γεμάτες από την αίσθηση μιας βελούδινης θαλπωρής, από την οικοδόμηση προσωπικών καταφυγίων, από μια μελωδία κατάμεστη από λανθάνοντα νοήματα.
Άραγε είναι η ευτυχία μια εννοιολογική κατασκευή που μας τροφοδοτεί με το υπέρτατο κίνητρο για να μην εγκαταλείπουμε όταν το σκηνικό παύει να είναι ανέφελο ;
Eίναι μια ιδεατή  κατάσταση στην οποία είναι αντικειμενικά αδύνατο να πλησιάσουμε;
'Η μήπως είναι κάτι τόσο υποκειμενικό που εν τέλει κρίνεται αδιανόητο να λάβει έννοια και μορφή ορισμένη;

Για άλλους είναι ταυτόσημη της καλοτυχίας, της συναισθηματικής πληρότητας, της υλικής ευμάρειας, της εργασιακής επιτυχίας. Για άλλους πάλι, η ευτυχία δεν ανταμώνεται ξέμακρα από τον πόνο. Ως ακραία κατάσταση, προϋποθέτει γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων, σύγκρουση συνεχή, αναγέννηση. Ο πόνος ανακύπτει από την αναίρεση κομματιών οικείων, από την αναγκαία τους θανάτωση. Και ποια ύπαρξη μπορεί να καταστεί ολοκληρωμένη αν πρώτα δεν μηδενισθεί;

Άλλοι βασίζουν την ευτυχία τους σε τρίτους και άλλοι την εξαρτούν από τον εαυτό τους και μόνο, από την εσώτερη προδιάθεση και ψυχοσύνθεση. Όταν νιώθουν ότι κυριαρχούν στις ανασφάλειες και τα μικροπρεπή τους σύνδρομα, όταν σκέπτονται υψηλά, όταν-πολύ περισσότερο-μετουσιώνουν τη σκέψη σε πράξη.

Όλη η ζωή μοιάζει με διαδρομή προς την ευτυχία, αν και η μισή αναλώνεται σε αμφισβήτησή της.Γιατί δεν είναι εύκολο να βιώνεις εκρηκτικές στιγμές όταν μέσα σου αξιώνεις μία συνταρακτική αιωνιότητα. Είναι απείρως πιο εύκολο να οραματίζεσαι ιδανικά σκηνικά από το να αφεθείς στον κατάλευκο καμβά της κάθε μέρας.

Και όμως, το πιο ανατρεπτικό στοιχείο της ευτυχίας είναι ότι είναι φευγαλέα. Αν είσαι σε εγρήγορση, παρών στο παρόν σου, θα τη βιώσεις και δε θα αποπειραθείς καν να την περιγράψεις.
Η ευτυχία δεν περιγράφεται, βιώνεται μόνο, και αυτό για λίγο.
Το ειρωνικό είναι ότι προσδοκούμε την ευτυχία σαν άλλο θαύμα ενώ εκείνη έρχεται σαν πολυπόθητος εισβολέας , από το πουθενά, σφυγμομετρώντας την ετοιμότητά μας, βολιδοσκοπώντας αντιδράσεις απέναντι στους αιφνιδιασμούς.

Όταν ένα όνειρο εκπληρώνεται, συχνά έρχεται ως απρόσμενη διάδοχος μια μελαγχολία κρατούσα. Να είναι άραγε επειδή η ιδέα μετατράπηκε σε υποστατή κατάσταση;
Να είναι επειδή είμαστε εκπαιδευμένοι να ζούμε με ιδέες, φαντασίες και προσμονές;
Ή επειδή η ευτυχία διαρκεί ελάχιστα και εμείς θέλουμε αυτό το ξέφρενο''για πάντα''΄;

Ελπίδα αντί προσμονής, προσδοκία αντί αξίωσης, πράξη αντί στοχασμού.
Όταν όλα πάνε αντίθετα από το αναμενόμενο, πρέπει να αποκτήσουμε ανοσία στις ανατροπές.
Ίσως εκεί να κρύβεται η αληθινή ευτυχία αλλά το άγρυπνο βλέμμα μας είναι πολύ κουρασμένο για να δει καθαρά...

Βροχή

Βροχή, όπως εξαγνισμός, λύτρωση, κάθαρση. Αλλά και βροχή ορμητική, φιλέκδικη, αναζωπυρωτική εικόνων επίπονων. Το τέλειο άλλοθι για να είναι νομίμως εσώκλειστος στο γκρίζο του διαμέρισμα και όχι να μοιάζει με ιδιότροπο μεσήλικα που παλεύει με την ιδέα των ανεπίστρεπτων νιάτων.
Ο κόσμος τον ενοχλεί αφόρητα. Έχει μια χυδαιότητα που αδυνατεί να σηκώσει πια  στους ώμους του.
Καλύτερα μέσα, να ταξιδεύει σε τοπία παλιά και χρόνους ξένους, μέσα από αναγνώσματα, ταινίες, φωτογραφίες.
Αλλά αυτή η βροχή σήμερα αγγίζει σημεία ευαίσθητα, μελαγχολίες που θεωρούσε αποθανούσες, ενθυμήσεις που φρονούσε πως είχαν πλέον ξεθωριάσει. Όπως εκείνο το βροχερό απόγευμα που τη συνάντησε ξαφνικά, μέσα στον πυρετό μιας πόλης ξεθεωμένης, να βαδίζει με παράταιρη προσήνεια στο βλέμμα, με μια κόκκινη ομπρέλα, παράφωνη.
Αυτή η γοητεία των γυναικών μιας άλλης εποχής...λιγομίλητη αλλά με αξιοπρόσεκτη ευφράδεια, σικάτη αλλά όχι στυλιζαρισμένη, με ντύσιμο που κραύγαζε προσωπικότητα και άρωμα μεθυστικό. Κι έπειτα ήταν εκείνο το χαμόγελο το απαράμιλλο, που όσο κι αν έψαξε να το αντικαταστήσει με κάποιο άλλο, απέτυχε. Χαμόγελο από καρδιάς, ενίοτε αινιγματικό ή φιλάρεσκο, πάντα όμως αυθεντικό.

Έτσι και η σχέση τους, ασπρόμαυρα απόλυτη, με την ακρότητα του γνήσιου πάθους, κυκλοθυμική και ασταθής. Πολλά τα βροχερά σκηνικά της διαφωνίας τους, άλλα τόσα τα ευδαιμονικά, που άξιζαν και ζωή ολόκληρη να δώσεις για να γίνεις κοινωνός τους. Γι' αυτό και η βροχή μοιάζει να πέφτει βλάσφημα στο έδαφος, προσεύχεται με παιδική εγκαρτέρηση να σταματήσει...αλλά μάταια !

Μόνος, προσκολλημένος σε ένα χθες ανεπανάληπτο, ανήλιος και χωρίς έμπνευση, χάνεται στην παρελθολαγνεία του με απενοχοποιημένη θαλπωρή. Ερωτεύεσαι μία φορά για να πονέσεις άπειρες.
Και τα δύο όμως είναι εξίσου λυτρωτικά.

Είναι παράξενος γιατί αρνείται να ενσωματωθεί στο τώρα, επιμένει να το ντύνει με πινελιές παρελθούσες ενώ εκείνο χρήζει νέων χρωμάτων. Θέλει απλώς ο καιρός να κυλάει ανεπίκαιρα και χωρίς τον πόνο που ανασύρεται με τις φοβερές αναμνήσεις, με όσα του υπενθυμίζουν πόσο λάθεψε, σαν άπειρος έφηβος που δρα παρορμητικά. Μα τα λάθη είναι στοιχεία ενδεικτικά της φύσει ατελούς μας προσωπικότητας, καρπός της ανετοιμότητας για το Απόλυτο, συχνά και επιλογικά μιας ιστορίας που δεν έχει πια λόγο να υφίσταται. Δεν είναι τα λάθη μας που μας εξευτελίζουν όσο η άρνηση να τα αποδεχθούμε αξιώνοντας με τραγελαφικό κομπασμό τον ανεδαφικό τίτλο της αυθεντίας.

Πρόδωσε, είπε ψέματα τραγικά, έκανε εκπτώσεις σε όσα δε θα έπρεπε να εκπίπτουν. Δε στάθηκε αρκετά γενναίος για να παραδεχθεί τα φριχτά του παραπτώματα, για αυτό και καταδικάσθηκε σε εφ' ορου ζωής επανάληψη σφαλμάτων. Γι' αυτό έχασε όσα κάποτε σημασιοδοτούσαν την κάθε στιγμή του.

Ακούει τη βροχή σιγανή, να πέφτει σταγόνα-σταγόνα αλλά ακόμα δεν έχει κάνει ανακωχή με τον εαυτό του. Δε μπορεί να θυμάται, δε θέλει. Μόνο ένα σωτήριο λήθαργο να βάλει τέλος στην ανησυχία της ύπαρξης.
Η λήθη του λάθους νεκρώνει κάθε πιθανότητα σωστού.
Απίθανο να καταλάβει ....

Μονόπλευρο

Είσαι παντού, σαν φάντασμα που δε μπορώ να διώξω, εμφανίζεσαι απρόσκλητη στο γραφείο κάτι στιγμές που ο χρόνος με βαραίνει, στον πεζόδρομο, πίσω από τα γοργά μου βήματα, στο τραπέζι της κουζίνας όταν πίνω βιαστικά τον καφέ μου.
Αποτυπώματά σου παντού, στοιχειώνουν το χώρο. Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και αντικατοπτρίζεται το είδωλό σου στον καθρέφτη. Το άρωμά σου, γιασεμί και βανίλια, διαχέεται στο χώρο.
Το μισώ αυτό το άρωμα, ίσως γιατί είναι αδύνατο να το ξεχάσω, ίσως γιατί συμπαρασύρει φιλέκδικα και άλλες θύμησες. Τον τρόπο που απαντούσες στα πειράγματά μου, τον αυτοσαρκασμό αλλά και τα φειδωλά, όλο δυσπιστία σου συναισθήματα. Πράγματα μικρά, λεπτομερώς ουσιαστικά, που πυροδοτούσαν τον ικέτη Έρωτά μου.
Επαιτεία συναισθημάτων, ιδού η πιο χυδαία μορφή επαιτείας.
Μα είναι ο Έρωτας τόσο σαρωτικός, που σαρώνει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.
Παράφορος, μανιώδης και αχαλίνωτος, τσακίζει το Εγώ, ακόμα και την προσμονή της αμοιβαιότητας.
Δεν είχα άλλη επιλογή από το να σε βλέπω και να μαίνεται εντός μου μια κρυφή ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα αισθανθείς το ίδιο. Παρασύρθηκα από το χείμαρρο των δικών μου συναισθημάτων που ήταν αρκετά και για τους δύο.
Άλλωστε το μονόπλευρο δεν με ενοχλούσε σε βαθμό που να κινητοποιήσει την...κοιμώμενη λογική μου.Ο μονόπλευρος έρωτας είναι πιο δραματικός γιατί μπορεί να γίνει εμμονή, ψύχωση και ανίατο άχθος.Δεν είναι χειροπιαστός όμως, και καθώς στέκεται αποστασιοποιημένος από το πεδίο της εμπειρίας, δε μπορεί να διεκδικήσει Αλήθεια.Στάσιμος,αναπαραγόμενος με πανομοιότυπο τρόπο και ασθμαίνουσα ορμή, αντλεί δυναμική από την εξιδανίκευση του ερωτικού αντικειμένου.
Η εξιδανίκευση είναι ένα νοερό πλάσμα καθ'όλα αυθαίρετο που ανατροφοδοτείται εσαεί χτίζοντας τείχη απέναντι στην πραγματικότητα. Και ο έρωτας είναι μοίρασμα και μοίρα μαζί, βίωμα και αλληλοδόσιμο, σπαραγμός και ανάλωση, όλα αυτά όμως σε εκπλήρωση και όχι σε λερναία φαντασίωση.

Ο  μονόπλευρος έρωτας οδηγεί σε παρατεταμένη μοναξιά για την οποία δεν υπάρχει πανάκεια, μερικές φορές ούτε γιατρειά. Γυρεύει η καρδιά ανταπόκριση, δίνεται χωρίς όρους για να προσκρούσει στο αναπόκριτο.Όλο αυτό τίκτει την αυτοαναίρεση, το μηδενισμό της ύπαρξης, κάποτε και την απαξίωση.

Προτίμησες να εξαφανιστείς χωρίς πολλά λόγια, αποφράδα καλοκαιριού και εσύ θα χανόσουν σε άλλους μακρινούς γαλαξίες, ακολουθώντας άλλα μεγαλεπήβολα σχέδια, άλλες αγάπες, πραγματικές.
Έφυγες μακριά, αλλά στην ουσία δεν έφυγες ποτέ.
Γιατί πάντα θα ζει μέσα μου ζωηρή η απορία, η δυνατότητα της κοινής μας ζωής ή το πόσο τρομακτικά ευτυχισμένος θα ήμουν αν ήμασταν μαζί.
Αλλά τελικά είναι ο Έρωτας εικασία ή βίωμα;Ικεσία ή αυθόρμητη σύζευξη;
Στο έρωτα δε χωράει επαιτεία γιατί είναι ένα γεγονός...αποφασίζει εκείνος πότε θα λάβει χώρα, άρα είναι αναπότρεπτος όσο και απρόκλητος.
Ενώ ο έρωτας λυτρώνει, εγώ προσπαθώ να λυτρωθώ από αυτόν...Μόνος, μπερδεμένος και με τη φιγούρα σου να είναι καταλύτης σε κάθε προσπάθειά μου να σωθώ.
Μόνος αρωγός μου ο Χρόνος......

Oνειροπαρμένος

Άλλη μια φορά, το γνώριμο σκηνικό. Εκτροχιασμένος από το χώρο και το χρόνο, του μιλούν και εκείνος σκαρώνει άλλο ένα ονειρικό ταξίδι.
Από μικρός, είχε έφεση στην ορθογραφία και την έκθεση, περήφανοι οι γονείς του στο άκουσμα των επαίνων που γεννούσε η πρόωρα φανερή χαρισματική του φύση.
Στην εφηβεία, το συνετό, πειθήνιο και υπάκουο αγόρι, μετατράπηκε σε αμφισβητία...πάντα με  γερή αιτία. Δεν τον χωρούσε ο τόπος, περπατούσε μόνος όταν τα άλλα παιδιά διάβαζαν μετά μανίας, άκουγε κάτι...παράδοξες μουσικές. Όταν δε η μάνα του αλαφιασμένη έπεσε πάνω σε κάτι κείμενά του, άρχισε να φοβάται πως το παιδί της έπασχε από κάποια αλλόκοτη ψυχολογική διαταραχή.
'' Να τον παμε σε έναν ειδικό, δεν είναι λογικά πράγματα αυτά..Βλέπεις εσύ κανέναν από τους συμμαθητές του να είναι έτσι...''; έλεγε στον άντρα της με βλέμμα που πετούσε σπίθες.

Λογικά ή μη, εκείνος δεν καταδέχτηκε να αλλάξει. Διαψεύδοντας τις φουσκωμένες φιλοδοξίες των γονιών του ότι κάποτε θα αγόρευε στομφωδώς σε κάποια δικαστική αίθουσα ή θα δίδασκε στο Πανεπιστήμιο, επέλεξε να φοιτήσει στην Καλών Τεχνών, και αυτό μόνο για να δραπετεύσει από...το δικό του Αλκατράζ.

Και τα χρόνια κύλησαν, με μια άρνηση ενηλικίωσης πανταχού παρούσα, με ένα σπιτάκι δικό του λατρεμένο που αντανακλούσε  με όλη του την ιδιόμορφη αισθητική, την εξαιρετική του κοσμοθεωρία, με λίγους αλλά φίνους Φίλους που δεν είχαν έτοιμη μια κατηγορία να του προσάψουν κάθε φορά που έκανε ένα λάθος.
Κάθε μέρα και άλλη περιπέτεια, βόλτες και σινεμά και ταξιδάκια της στιγμής, από εκείνα που ανταμώνουν αίφνης με την πραγματικότητα και την εξωραϊζουν. Και μια δουλειά που ονειρευόταν πάντα, τουλάχιστον για τα 25 του χρόνια...στο γωνιακό δισκοπωλείο, χαμένος στις μουσικές του, έτοιμος να μυήσει κάθε ενδιαφερόμενο στα μυστικά της δώματα.

Αυτονόητα, οι γονείς του τον κράτησαν σε απόσταση. Συμβόλιζε για αυτούς μια αποτυχημένη έκβαση ενός πολλά υποσχόμενου υλικού. Αλλά οι γονείς δεν θέλουν λόγο για να αγαπούν, άρα συμπέρανε ότι το μόνο που αγαπούσαν ήταν η δυνητική εκπλήρωση απωθημένων μέσα από ένα κομμάτι του εαυτού τους νέο, ΄στο οποίο όμως ουδέποτε πίστεψαν.
Αρχικώς τον πόνεσε πολύ η διαπίστωση αυτή αλλά -όπως είθισται -σταδιακά τον σκληραγώγησε και τον ισχυροποίησε. Το να αντικρύζεις κατάματα την αλήθεια και να μην χάνεις το φως σου είναι άθλος.
Με την Αλήθεια είχε σχέση πάθους. Τη Λογική του Κόσμου δε μπορούσε ούτε ήθελε να αφομοιώσει, αυτή τη Λογική του Παραλόγου που κάνει τη νύχτα μέρα, τάση  τη σοβαροφάνεια και ενοχική τη διαφορετικότητα. Πλέον οι ταμπέλες που του κολλάνε του φαίνονται αστείες, τόσο, όσο και η κατηγοριοποίηση της προσωπικότητας. Αποδοχή γυρεύεις όταν εσύ παλεύεις με τον εαυτό σου.

Μα έχει κάνει ανακωχή με τον εαυτό του ήδη από την εφηβεία του, παραιτούμενος από όνειρα άλλων, σκουριασμένα, από επιπόλαια θέλγητρα και σεμνοτυφικές δεοντολογίες. Όσο και να του μιλάνε οι άλλοι με όρους...απαράβατα λογικοφανείς, εκείνος δεν τους ακούει γιατί περιπλανάται σε όνειρα δικά του που στιγμή δεν αμφισβήτησε και ας έμοιαζαν παράτυπα για το σύμπαν αυτό.

Προτιμά να πάσχει από γνήσια τρέλα παρά από πλαστή σοβαρότητα. Πλεόνασμα λογικής κυβερνάει τον κόσμο για αυτό αγγίζουμε το απόλυτο παράλογο. Από συναίσθημα δεν έχουμε αποθέματα γιατί μάθαμε να περιφρονούμε την ίδια τη συγκίνηση και την επαφή.

Νιώθει ευτυχής που είναι ονειροπαρμένος, άνοσος μέσα σε αυτό το νοσηρότατο γαλαξία που όλα καταστρώνονται ερήμην του και που το μόνο που του μένει είναι να μείνει πιστός στη γλυκιά του τρέλα....

Ωραίο

Κοιτάζει γύρω του, μια φρενήρη προσπάθεια αγχωμένη καλλωπισμού, ανάκατη με απρόσφορες απόπειρες δημιουργίας προσωπικού στυλ. Μια ομοιογένεια αποκαρδιωτική, διακηρρύσει τον εκφυλισμό της πραγματικής ομορφιάς. Είναι δυνατό να είναι όμορφο κάτι μη πρωτογενές;
Κάθε τι που στηρίζεται στη μίμηση είναι κακέκτυπο, ως αντίγραφο αρχικής πρωτότυπης σύλληψης.
Η ομορφιά δεν τίθεται σε καλούπια και στεγανά, όλα αυτά τεχνάσματα είναι  μιας μέγιστης βιομηχανίας που στόχος της είναι να εμπορευματοποιήσει το Ωραίο και να καθυποτάξει το στυλ σε άτοπους κανόνες.
Οι γυναίκες πλέον γύρω του είναι πιο προσεγμένες από ποτέ, και πιο αμήχανες από ποτέ. Στο βλέμμα τους ζωγραφίζεται η απορία, η ανησυχία για το αν υιοθέτησαν επιτυχώς την εκάστοτε τάση, η βαθύτερη πεποίθηση ότι αυτή η τάση δε δένει αρμονικά με τη δική τους εμφάνιση..
Όλο αυτό οδηγεί σε μακροπρόθεσμη απώλεια της προσωπικότητας.

Το Ωραίο είναι γέννημα της προσωπικότητας, της Ψυχής. Όση επιτήδευση και να υπάρχει σε ένα πρόσωπο που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από σελίδες περιοδικού, όσο η προσωπικότητα παραμένει λειψή και η Ψυχή στερείται δύναμης, τότε αυτό το πρόσωπο θα είναι άσχημο.

Το Ωραίο το παράγει η εκφραστικότητα, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η ανύψωση της ατέλειας σε μέσο βελτίωσης της εικόνας.
Η αυτάρκεια που εκπέμπει ένα ανεπιτήδευτο πρόσωπο, ένα απέριττο ντύσιμο.
Η βαθύτητα του βλέμματος, η εγκαρδιότητα του χαμόγελου.
Το χιούμορ και ο ανόθευτος αυτοσαρκασμός, η εκκεντρικότητα του να αποφεύγεις να είσαι στο επίκεντρο.

Όταν η ομορφιά πηγάζει εκ των έσω, το να μην προσπαθείς να είσαι αρεστός είναι λογικό συνεπακόλουθο. Διεισδύοντας πέρα από την επιφανειακή σαγήνη, εκεί που φωλιάζουν τα πιο μυστήρια μυστικά της ύπαρξης, εκεί και μόνο εκεί σου επιτρέπεται να διακρίνεις ομορφιά, εκείνη που συγκινεί και ανατείνει και όχι απλώς τέρπει.

Όσο και να είναι μη υποκείμενη σε ορισμούς, για εκείνον η ομορφιά είναι συνώνυμη της άγνοιάς της.Η επίγνωσή της επιφέρει την υπερεκτίμησή της και ενίοτε έναν θλιβερό μαρασμό του χαρακτήρα.

Για εκείνον, το Ωραίο, εκείνο που μπορεί να του αιχμαλωτίσει το βλέμμα, είναι κάθε τι αθώο, αναλλοίωτο, διαφορετικό από το σύνηθες. Το εξωτερικά Ωραίο υπόκειται στη χρονική φθορά, ενώ το εσωτερικά Ωραίο μπορεί να τρέφεται από το Χρόνο και να ομορφαίνει εξ' αιτίας του.
Γι' αυτό και αναζητεί ανθρώπους με Ψυχή, μη προσκολλημένους σε δήθεν ιδεώδη ομορφιάς, ικανούς να προχωρήσουν πέρα από την επιφάνεια.
Μόνο αυτό το Ωραίο μπορεί να ερωτευθεί και μόνο αυτό μπορεί να νοηματοδοτήσει τη ζωή του γιατί μπορεί η εξωτερική ομορφιά να είναι αυταπόδεικτη αλλά ποιος χρειάζεται αποδείξεις για κάτι που βιώνει και νιώθει με όλο του το είναι;

Όνειρα

Στη μέση της νύχτας, ξύπνησε έντρομη, παραπατώντας ακόμα στους δρόμους ενός ονείρου εφιαλτικά επαναλαμβανόμενου. Εκείνη με ένα λευκό φόρεμα και κοντά μαλλιά, με πρόσωπο γερασμένο, κάτισχνη, αφυδατωμένη. Σκοτάδι παντού , περπατά αποκαμωμένη, με αίσθημα δέους. Ξαφνικά, μια πυρκαγιά την ακινητοποιεί, η αίσθηση παράλυσης της προκαλεί απόγνωση.

Μα και στην καθημερινή της ζωή, έτσι ήταν. Η αιωνίως κυνηγημένη. Η καταδιωκόμενη από κάθε λογής μυστήριες δυνάμεις και ανθρώπους καταπιεστικούς, που της ρουφούσαν το αίμα αργά, με την επίφαση ενός ακίνδυνου συναγελασμού. Με έμμεσους τρόπους πλην όμως όχι πάντοτε κομψούς και ραφιναρισμένους, της σπαταλούσαν ενέργεια, ουσία και ψυχή. Αναρωτιόταν μετά απονήρευτη γιατί μετά από κάθε συνάντηση  αισθανόταν διαλυμένη. Μέσα από τη διαρκή προβολή σε εκείνη όλων των ανασφαλειών τους, αυτοί οι άνθρωποι εκμεταλλεύονταν το πρόσφορο έδαφος που τους παρείχε για την πλήρη της εκμετάλλευση εξαντλώντας και την τελευταία ρανίδα ευδιαθεσίας της. Χωρίς να έχει περιχαρακώσει τον προσωπικό της χώρο, δεχόταν συνεχώς νομιμοποιημένες και αναπόδραστες εισβολές.

Ενώ εκείνη φύλαγε την πιο καλά σμιλεμένη συμβουλή για την κάθε περίσταση και την έδινε απλόχερα σε όποιον την είχε ανάγκη, όταν η ίδια αντιμετώπιζε ένα ζήτημα(ούτε καν πρόβλημα, έναν απλό προβληματισμό), ερχόταν αντιμέτωπη με την περιφρόνηση και την υποτίμηση των υποτιθέμενων συνομιλητών της που μονολογούσαν για τα διογκωμένα, ανυπέρβλητα δράματά τους.
Φύσει διακριτική, προτιμούσε να σωπαίνει παρά να σκοτίζει τους άλλους με θέματα που όντως δεν έμοιαζαν τόσο σπουδαία. Είχε το ρόλο της δυναμικής συμβουλάτορος που δε μαστιζόταν από προσωπικές έγνοιες. Δεν είχε το δικαίωμα να καταλύει το μονοπώλιο της συζήτησης, το οποίο σατραπικά ανήκε σε άλλους.

Το υποσυνείδητό της όμως  εναντιωνόταν σε όλη αυτή την...πειθήνια δουλοπρέπεια. Έτσι, φρόντιζε με όνειρα πότε ιλιγγιώδη και πότε αποτρόπαια, να της υπενθυμίζει παραμελημένες πλευρές της ύπαρξης. Το πρόταγμα μιας και μόνο πτυχής της ανθρώπινης φύσης θεριεύει τα υπόλοιπα που βρίσκονται σε μια επικίνδυνη νάρκη, έτοιμα να ξυπνήσουν από το πουθενά διεκδικώντας χειμαρρωδώς το χαμένο έδαφος. Ψήγματα θυμού πολλαπλασιάζονταν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, και όσο συσσωρεύονταν, άλλο τόσο ενδυναμώνονταν.

Ως πότε θα ήταν κομπάρσος στη ζωή της παρακολουθώντας μια ορδή από κομπορρήμονες φαρισαίους να πρωταγωνιστούν ατάλαντα; Χωρίς να το καταλάβει, είχε μετατραπεί σε σκιά του εαυτού της. Ασήμαντη, ευάλωτη, άδεια.
Έπρεπε να έρθουν τα όνειρα να γίνουν δείκτες καταπίεσης και αιχμαλωσίας. Ήταν πια αδύνατο ακόμα και να κοιμηθεί. Αναπότρεπτες εικόνες, φρικιαστικές, γεμάτες συμβολισμούς όλο έρεβος και γρίφους δαιμόνιους. Όλα αυτά μαρτυρούσαν αμάχητα τον εσωτερικό της βρασμό και ας φάνταζε εξωτερικά υπόδειγμα νηφαλιότητας και ισορροπίας.

Κυνηγημένη ναι, αλλά από τον ίδιο της τον εαυτό. Από κατακερματισμένα του στοιχεία που ,υποστατά, δε μπορούσαν να δεχτούν την ολοσχερή τους νέκρωση.Όσο η ίδια αντιμετώπιζε τον εαυτό της ως δευτεραγωνιστή, πώς γινόταν οι άλλοι να της απονείμουν πρωταγωνιστικό ρόλο; Kαι όση ασφάλεια και να ένιωθε στα παρασκήνια, έρχονταν στιγμές που ήθελε να φωνάξει, να ακουστεί, να προβληθεί.
Αυτές της τις ενδόμυχες τάσεις τόσο καιρό τις παραγκώνιζε.
Ανελεύθερη πια, περίμενε να αποκωδικοποιήσει τα σιβυλλικά μηνύματα των ονείρων για να προσεγγίσει την αβυσσαλέα σημασία της πραγματικότητας.

Χαμένη, με προπομπές του υποσυνειδήτου να την προσανατολίζουν ή να θολώνουν ακόμα πιο πολύ το τοπίο, παρακολουθούσε τη ζωή της να χάνεται σε ατέρμονες αναλύσεις για τη ζωή των άλλων, μέσα σε ευτελείς μιμήσεις και φανταχτερές επιθυμίες που δε μπορούσε στο ελάχιστο να συμμεριστεί.
Και το χειρότερο ήταν ότι ούτε στά όνειρά της μπορούσε να είναι ευτυχισμένη...ακολουθούσαν και αυτά, αρμονικά, την εφιαλτική διάσταση της πραγματικότητας...

Πικρία

Σε κάτι πληγές κακοφορμισμένες βασιλεύουν οι πιο οδυνηρές του αλήθειες.
Εκεί που τα προσωπεία έδιναν και έπαιρναν και στο τέλος νόμιζε πως και το δικό του πρόσωπο κάλυπτε μια θρασύδειλη μάσκα.
Δεν υπάρχει πιο ειρωνική μορφή δυστυχίας από την ψευδαίσθηση της ευτυχίας.
Από το να οικοδομείται η ευτυχία σε σωρεία ψευδαισθήσεων και, έτσι απατηλή, να εδραιώνεται.
Είχε πάρει απόφαση ότι δε μπορούσε να συνεχίζει τη ζωή του βασιζόμενος σε μια αδιάπτωτη δυσπιστία, αμφισβητώντας κίνητρα ή διακρίνοντας κάτι ύποπτο πίσω από τα καλοβαλμένα χαμόγελα.
Και όμως, έπεσε έξω. Και στον έρωτα, και στη φιλία.
Είναι βέβαιος ότι το τελευταίο πονάει περισσότερο, έκπληκτος πια το διαπιστώνει.
Η απομυθοποίηση προσώπων και καταστάσεων απαιτεί τόνους αυτοπειθαρχίας και αυθυποβολής.
Μια ελκτική δύναμη να σε σπρώχνει μπροστά, γιατί πίσω συμπυκνώνεται οδύνη και απογοήτευση.
Δε θέλησε να προβεί σε άχαρα ξεκαθαρίσματα. Στο πού, πώς, πότε, γιατί.
Μόνο βόλτες έκανε κάθε απόγευμα και μέσα στο συρφετό του κόσμου ανίχνευε λίγη ηρεμία, με τους ίδιους συνειρμούς πάντοτε να τον κεντρίζουν, να διαγράφουν το δικό τους κύκλο, κάθε απόγευμα εκεί.

Δε θέλει να καταλάβει τις προαιρέσεις και να αναπαράγει αιματηρές εικασίες σαν μαζοχιστής σκηνοθέτης του δράματός του. Ούτε νιώθει την εξαπάτηση του θύματος που προδομένο θρηνεί τους απολωλότες.
Θύμα γίνεται κανείς μόνο συναινέσει του. Σε αυτό το σύμπαν πάντα θα υπάρχει χώρος για προδοσία, πρέπει να είναι ευγνώμων που το αντιλήφθηκε έστω και τώρα.

Το μόνο που του έχει απομείνει, είναι να  λυπάται αυτούς τους ανθρώπους που εκουσίως υποβιβάζουν τη ζωή και την ύπαρξή τους σε ένα ψέμα λόγω τερατώδους ανασφάλειας και εσώτερου χάους. Η πικρία μπορεί να μην είναι καλοδεχούμενη αλλά είναι ιάσιμη, πάντα ο χρόνος τη θεραπεύει, όσο ισχυρή και ανυποχώρητη και να φαίνεται.

Μερικές φορές η απώλεια συμβολίζει τη χειραφέτηση, και τότε είναι που προοιωνίζει τη γενικότερη αποστροφή προς πάσης φύσεως προσωπεία.
Πλεόν, τα διακρίνει από χιλιόμετρα και τα αποφεύγει επιδεικτικά.
Το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να μην προδώσει τον εαυτό του...
Όσο για την εκδίκηση, αυτή είναι για τους μικρόψυχους και συνήθως βλάπτει περισσότερο αυτόν που εκδικείται. Για να το κάνει, σημαίνει ότι δεν έχει κάνει εκεχειρία με τα παρελθόντα, και έτσι τους επιτρέπει να λεηλατούν τα παρόντα. Υπερεκτιμώντας σκηνικά του χθες που προκάλεσαν πόνο, διαωνίζει τον πόνο.
Μια μέρα μετά από καιρό, είδε από μακριά τον παλιό του '' φίλο''. Ευτυχώς υπήρχε κατοχυρωμένη η απόσταση ασφαλείας. Δεν ένιωσε την παραμικρή ταραχή, μόνο ότι ήταν ένας άγνωστος. Σα να μην υπήρξε στη ζωή του ποτέ, σαν κάποια δύναμη να τον απέδιωξε. Και όλα τα στιγμιότυπα που έζησαν, έμοιαζαν σκουριασμένα, σαν κακοστημένη φάρσα, σαν ένα ανέκδοτο άνοστο που ξέχασε ένα λεπτό αφού το άκουσε.
Τότε κατάλαβε ότι υπάρχουν άνθρωποι που σου κληροδοτούν αναμνήσεις και κάποιοι που σε παρακινούν σε έναν απίστευτο λήθαργο. Γιατι έτσι περαστικοί από τη ζωή σου, δε σε άφησαν ούτε το πρόσωπό τους να δεις. Δε σου άφησαν τίποτα.

Ασυμβίβαστα

Δεν ήθελε και γερή παρατηρητικότητα για να αντιληφθώ ότι ήταν στις κλειστές της.
Έλεγε καιρό τώρα πως θέλει από την αρχή να ξεκινήσει, να ζει άμοιρη παρελθόντος.
''Ματαιοπονία'' σκεφτόμουν  και φρόντιζα οι σκέψεις μου να παραμείνουν κρυφές.
Είναι ζόρικο να κουβαλάει κανείς τα στίγματα της διαφορετικότητάς του.
Όσο τον ανταμείβουν, άλλο τόσο τον χρεώνουν. Εξαντλητικά.

Είναι και αυτή η εποχή που αδίστακτα ληστεύει τα όνειρα, και αυτή η κοινωνία που επικρίνει ο,τιδήποτε λοξοδρομεί και παρεκκλίνει από την προσχεδιασμένη, συμβατική εικόνα.
Συμβιβασμός είναι η αποδοχή μιας λύσης που οδηγεί στην επιβίωση την ίδια στιγμή που υπάρχει εναλλακτική επιλογή η οποία μπορεί να επιφέρει την ευτυχία. Είναι συμπόρευση με όσα το κοινωνικό σύνολο αποθεώνει ως τα δέοντα και προσήκοντα, όλα εκείνα που κατά μία φρικαλέα γενίκευση καθιστούν έναν άνθρωπο περήφανο, συνετό, ευτυχή...ως έχοντα εκπληρώσει τον προορισμό του.

Το έλεγε καιρό τώρα μα δεν της έδινα σημασία. Πώς να την πιστέψω όταν τα πέντε τελευταία χρόνια αναλωνόταν στην κατάστρωση αποδράσεων που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν;
Πάντα κάτι την έπνιγε αλλά ήταν δειλή για να αποφασίσει να γλιτώσει από την ανυπόφορη ασφυξία.

Υπέθεσα λοιπόν ότι ήταν μία ακόμα κρίση υπαρξιακή κατά την οποία πάλευε με σκόρπιες και ασύμφορες συνειδητοποιήσεις, βάσει των οποίων η ζωή της ήταν ένα απίθανο λάθος.
Λάθος μέρος, λάθος άνθρωποι, λάθος δουλειά, λάθος δρόμοι.
Κάπου είχα αρχίσει να τη θεωρώ ονειροπαρμένη, αλλόκοσμη, αιθεροβάμονα.
Αντί να πολεμήσει την αντιξοότητα των συνθηκών, ήταν μονίμως προβληματισμένη και σε συνεχή αναμονή ενός θαύματος που θα την έθετε στην πολυπόθητη, εναλλακτική τροχιά.

Ήταν ένα φθινοπωρινό απόγευμα του Σεπτέμβρη, από εκείνα που ο χρόνος σε γυρνάει πίσω και το απολαμβάνεις, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα τα αιφνιδιαστικά νέα.
Από τον Αύγουστο που είχα να τη δω, πρόλαβε να παρατήσει τη δουλειά της στην εταιρία και να εγκατασταθεί μόνιμα στη Σέριφο.
'' Δεν είμαστε καλά !'' της είπα εμβρόντητος.
''Και τώρα τι θα κάνεις΄''; τη ρώτησα με ζωηρή περιέργεια.
Η απάθεια της φωνής της με ξένιζε ακόμα πιο έντονα.

Δεν ήξερε τι θα κάνει, και για την ακρίβεια αυτό ήταν που της έδινε δύναμη. Μπορεί να δούλευε ακόμα και στο μικρό φούρνο πιο κάτω για λίγο καιρό, μέχρι να καταφέρει να ανοίξει το δικό της μαγαζί με χειροποίητα κοσμήματα και παραμυθένια μικροαντικείμενα.
'' Πάντα ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω. Απλώς δεν είχα τα κότσια να το αποδεχτώ'' μου είπε με έστειλε αδιάβαστο, ενώ διάβαζα εμμονικά οικονομικές αναλύσεις και δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον μιας χώρας σε πλήρη αποδιοργάνωση.

Πάνε πέντε χρόνια από τότε αλλά η εικόνα της έρχεται στο νου μου συχνά, σε ώρες ανύποπτες.
Σε κάθε κοπιώδη απόπειρα να ισορροπήσω σε μια πληθώρα καθηκόντων, κάθιδρος, με τίποτα δικό μου πια, με τίποτα εναλλακτικό.
Μέσα σε στοίβες από χαρτιά, προθεσμίες που τρέχουν και αλαφιασμένες φιλοδοξίες, ξεχνάω ότι κάπου υπάρχει και ο δικός μου εναλλακτικός δρόμος. Κι έρχεται η εικόνα της να μου υπενθυμίσει ότι δεν είμαι αρκετά γενναίος για να αποδομήσω το συμβιβασμό μου.

Κάπου ο κυνισμός στήνει εμπόδια εκθειάζοντας το κοινωνικά αποδεκτό και καθιερωμένο.
Πόσοι όμως γύρω μας δεν ακολουθούν μια ζωή συμβατική που τους μεταλλάσσει σε τραγικές φιγούρες, σε ένα σκανδαλιστικό κυνήγι της ευτυχίας μέσα από την κοινωνική άνοδο και την υλιστική κυριαρχία; Και όσα και να έχεις, όσα προσποιητα ''μπράβο'' και αν σε περικυκλώνουν, εκείνη η φωνή μέσα σου δε θα ησυχάζει.

Γιατί αλλού είναι η φύση σου, αλλού η ευτυχία σου αλλά νιώθεις πως είναι αργά για ανατροπές.

Πώς να ζεις χωρίς δόξες και τιμές, με λίγα και εκλεκτά, όταν νοηματοδοτείσαι εθιστικά από τον κοινωνικό έπαινο;
O συμβιβασμός γιορτάζει εκεί που η βούληση αποδυναμώνεται.
Η εικόνα  της ασυμβίβαστης αυτής κοπέλας με στοιχειώνει ακόμα και σήμερα. Θυμώνω με εμένα για αυτό, και που τη ζηλεύω παράφορα. Γιατί τελικά είχε την δυναμική του Απόλυτου...και μόνο με αυτή η ζωή πηγαίνει πέρα από τη σκέτη επιβίωση..

Υποκρισία

Περπατούσε σκυφτός, με εκείνα τα μαύρα ρούχα, σημάδι κατήφειας.
Η ύπαρξή του διακήρυττε ολάκερη τη σκυθρωπή του διάθεση, σα να στεκόταν μακριά από όλα, κυρίως από τον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν του έμεινε άλλη επιλογή από το κρυφτό.
Όταν χαράζει, ανταμώνει με τον εαυτό του και του μοιάζει αποκρουστικός. Επαίσχυντα συναισθήματα τον ζώνουν αλλά το σφάλμα είναι πια μη αναστρέψιμο.
Με το να υποκρίνεται, έμενε ανέπαφο το κομμάτι του εαυτού του που ήταν πιο ευάλωτο- ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.
Νύχτες αιωνόβιες, με φιλέκδικη αγωνία να παρεισφρύει στις κάμαρες της συνείδησης, εκεί που με μαεστρία οικοδομούσε ψεύδη και εικόνες δανεισμένες από έναν Άλλο.
Αυτόν που έπλασε ούτε ο ίδιος αναγνωρίζει.
Μια φιγούρα αλλοιωμένη από την ανησυχία, χωρίς νεύρο, κέφι, μεράκι, πάθος, επιθυμίες.
Μα όσο και αν οι επιθυμίες εξάπτουν την ψυχή, άλλο τόσο τη ζωοδοτούν. Δεν το ήξερε;
Μάλλον το ξέχασε.
Τουλάχιστον έτσι νιώθει ασφαλής, μη εκτεθειμένος. Αυτό το αφόρητο κλισέ'' να είσαι ο εαυτός σου'', το μισούσε με όλο του την ψυχή. Ποιος είναι ο εαυτός του;
Κάθε φορά που τον αναζητούσε με προσδοκία όλο αφέλεια, εκείνος έτρεχε σαν καταδιωκόμενος από τρομερές δυνάμεις.
Ζει μέσα στην ψυχή ενός Άλλου, στο δικό του κορμί που επανίσταται αλλά κάνει πως δεν το ακούει.
Είναι αργά, όλοι γύρω του μοιάζουν συνομώτες σε έναν γαλαξία ολοδικό τους.
Κι εκείνος χάνεται σε βόλτες μοναχικές που χλευάζουν τη θαλπωρή της συντροφιάς, όλο ματιές κλεφτές σε όσα τον περιβάλλουν, δε μπορεί να τα νιώσει, ούτε και να τα οικειοποιηθεί.
Η αποξένωση είναι επιλογή αυστηρώς προσωπική, όχι γέννημα της συγκυρίας.
Όταν όλα σε προσπερνούν, και εσύ χαίρεσαι αντί να απελπίζεσαι.
Το να βυθίζεσαι στην τρομακτική ουδετερότητα των συναισθημάτων.
Φοβούμενος την απόρριψη, άρχισε να υποκρίνεται. Από τότε τη φοβάται ακόμα πιο πολύ γιατί πρώτος ο ίδιος απέρριψε τον εαυτό του αποφασίζοντας να υποδυθεί κάποιον άλλο.Και όταν πέφτει η αυλαία, καλείται να πληρώσει το τίμημα της απόρριψης ενώ χάνεται σε δανεικά στοιχεία που εισβάλλουν μέσα του και τον παραποιούν, χωρίς να καταλαβαίνει ότι αν αποδεχτεί την κρυμμένη του ταυτότητα δε θα λογαριάζει καμιά έξωθεν απόρριψη.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να επιταχυνθεί η φθορά από την υποκρισία.
Μήπως επειδή είναι μια εκούσια καταστροφή της ουσίας, με όλα τα βάσανα και τις χάρες της;
Μια υποδούλωση της ψυχής που δε δύναται να αξιώσει ελευθερία;
Ψυχή σε κελί, ερμητικά κλειδωμένη, διαστρεβλωμένη, μανιασμένη.
Είναι όντως αργά...

Πίστη

Σε ποιο Θεό να πιστέψει τώρα που όλα έμοιαζαν να κατεδαφίζονται με ταχύτητα φωτός;
Είναι κάποιες στιγμές που η πίστη λιποτακτεί και εκείνη, ασύλληπτα αδύναμη, παρατηρεί την ύπαρξή της να συρρικνώνεται, ανήμπορη ακόμα και για το πιο μικρό.
Δεν κατάλαβε πότε ή πώς η ψυχή της άρχισε να κυβερνάται από φόβους. Φόβους γιγαντιαίους, πελώριους, ολοκληρωτικούς.Άδειασε από εκείνη την αίσθηση που κάποτε τη μπόλιαζε με αυτοπεποίθηση ότι δύναται να μεταβάλλει το ρου των πραγμάτων και να επιβληθεί στην άτεγκτη παγίωσή τους. Να ανυψώσει τη βούλησή της σε κατευθυντήρια δύναμη, να την αφουγκρασθεί, έστω και για αλλαγή.
Φόβοι για ο,τι μπορεί να ξεφύγει από την ψυχαναγκαστική της τάση να ελέγχει τα πάντα, να αισθάνεται ασφαλής, να μεγαλουργεί πάντα υπό τη σκέπη ενός καταφυγίου. Φόβοι για φαινόμενα φυσικά, για την τροπή των σχέσεων, τη δουλειά της, το αν είναι στο δρόμο που της ταιριάζει ή χάνεται σε μια άστοχη επιλογή που θα αντιληφθεί άκαιρα.
Με τα χρόνια, οι φόβοι όρθωσαν ανάστημα , σχεδόν την υποδούλωσαν.
Πίσω από όλους αυτούς, κρύβεται ο φόβος για το θάνατο. Για τη φθορά, τον εκφυλισμό, τη διάβρωση πραγμάτων και προσώπων λατρεμένων, για την αλλοίωση της σωματικής ακμης και την τρομερή παραμόρφωση της  Ψυχής που μοιάζει χαμένη στο ίδιο της το χάος.
Ατην αντίπερα όχθη, ο Χρόνος την κοιτάζει αγέρωχα. Η ματιά του σταθερή, σαν άλλο αξίωμα. Σα να της λέει πως ό,τι και να κάνει, δεν μπορεί να πολεμήσει μαζί του. Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη, και μέσα από τη διφυή της υπόσταση, φέρνει το θάνατο ταυτόχρονα με τη γέννηση. Το αν εκείνη δυσκολεύεται τόσο να αποσχιστεί από τα οικεία, είναι δικό της ζήτημα. Αυτό το βλέμμα της υπενθυμίζει τη μοναδικότητα της στιγμής και πόση δύναμη μπορεί να χωρέσει σε μια αμελητέα υποδιαίρεση του χρόνου. Πως, αυτό που είναι τώρα, την επόμενη στιγμή δε θα υπάρχει γιατί η στιγμή θα το έχει μετουσιώσει σε κάτι νέο.
Και ενώ όλα αυτά δε μπορεί να τα εμποδίσει η ίδια, μαίνεται μέσα της μια λυσσαλέα αγανάκτηση.
Δεν πιστεύει σε τίποτα γιατί δεν πιστεύει στην ίδια, και δεν πιστεύει στην ίδια γιατί δεν πιστεύει σε τίποτα.
Η έλλειψη πίστης ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την απόγνωση, την ίδια στιγμή που εξελίσσεται η ίδια σε στυγερό δολοφόνο της ελπίδας και της δυνατότητας προξενώντας αλλεπάλληλους θανάτους, και ας  κινείται πυροδοτούμενη από το φόβο για αυτούς.
Όμως δεν έχει νόημα η πίστη να είναι αποκύημα του φόβου γιατί τότε είναι απλώς μια προέκταση αυτού. Η πίστη δεν ερείδεται σε κίνητρα φιλαυτίας και μικρότητας αλλά είναι απότοκος εσωτερικής ισορροπίας και αυτάρκειας. Το πιο σπουδαίο επίτευγμα της ψυχής είναι και η πιο τρανή της ελπίδα.

Όλα όσα δεν καταλαβαίνει και όσα δε μπορεί να ελέγξει, πρέπει να μάθει να τα απολαμβάνει γιατί την αλλάζουν. Και αν δεν είναι η αλλαγή εχθρός του θνητού, τότε τι είναι;

Καμιά φορά οι φόβοι μας αντανακλούν τις προτεραιότητές μας στη ζωή, τον προσανατολισμό των επιθυμιών μας. Τους κουβαλάμε μέσα μας αγνοώντας ότι μπορούν από προσκόμματα της πορείας να γίνουν δρομοδείκτες. Δικοί μας είναι και εμείς τους κατευθύνουμε....εκτός αν χαθούμε, οπότε δικαίως αφηνόμαστε στο έλεός τους.

Ακόμα και αν τα πράγματα συχνά εξελίσσονται κάθε άλλο κατά το προσδοκώμενο, είναι ευεργετικά σκληραγωγικό. Ένα ράπισμα στην αλαζονεία της ύπαρξης που έχει την τάση να υπερεκτιμά τη δυναμική της.

Διασώζοντας την πίστη όταν όλα συνομωτούν για να την αποδυναμώσουν, αντικρύζουμε τους φόβους μας με άλλη ματιά, σα να αντιπροσωπεύουν αναγκαία κομμάτια από αυτό που είμαστε, σα να προλειαίνουν το έδαφος για αυτό που θα γίνουμε, μέσα από μια αδιάλειπτη δοκιμασία της αντοχής μας.

Συνεπώς, δεν πιστεύουμε για να λυτρωθούμε από το φόβο, πιστεύουμε επειδή έχουμε ήδη λυτρωθεί από την ανάγκη να τον αποδιώξουμε. Όταν καταλάβουμε ότι είναι αδύνατο να είμαστε ατρόμητοι, ίσως και να αφυπνίσουμε το μικρό ήρωα που κατοικοεδρεύει μέσα μας.

Κοιτάζει από το παράθυρο το σκοτεινό ουρανό...Ποτέ δεν έμοιαζε τόσο ελπιδοφόρος...

Ταξίδια

Άλλο ένα ταξίδι, χαράματα όλο ζωηρά χρώματα, λιγοστές αποσκευές. Κι εκείνη η ελπίδα στο βλέμμα, η εμφορούμενη από την προσμονή της εξερεύνησης.

Ζωντανός είναι μόνο ο περιπλανώμενος, ο αιώνιος πολέμιος της καθήλωσης.

Στην απεραντοσύνη του Κόσμου φανερώνεται η ασημαντότητα της γνώσης.

Κάθε φορά που επισκέπτομαι έναν τόπο ξένο, τον νιώθω αυτομάτως δικό μου και ευλογημένο.

Γιατί είναι  μακριά από την οικεία μου βοή και όσα άθελά μου ανυψώνω σε πραγματικότητα ενώ δεν είναι παρά υποκειμενικό βίωμα.

Το βλέμμα μου αντικρύζει με καθαρότητα, το σώμα μου μοιάζει ανάλαφρο, η σκέψη μου μεταμορφώνεται μαγικά..Μια αναγέννηση της ύπαρξης που μόνο με ένα ταξίδι μπορεί να συντελεστεί.

Ο παντοδύναμος φόβος μου(μέσα σε μια σωρεία από ασθενέστερους που παλεύω χρόνια τώρα) είναι να παραμείνω κολλημένη σε έναν και μόνο τόπο. Σε αυτόν που γεννήθηκα ή σε αυτόν που οι δαιμόνιες συγκυρίες της ζωής με οδήγησαν. Ανεξιχνίαστα, τη γενέτειρά μου δε μπόρεσα ποτέ να αγαπήσω...να αισθανθώ ότι ανήκω σε αυτή. Απεναντίας, μέρη που επισκέφθηκα ή έζησα μαγικές παρενθέσεις όλο φως σε αυτά, αισθάνομαι ότι απελευθερώνουν σωτήρια κομμάτια του εαυτού μου.
Έτσι λυτρώνομαι και εγώ...γίνομαι, θα τολμήσω να πω, ατρόμητη....

Είναι παράξενο πόση αυτογνωσία μπορεί να αποφέρει μια περιπλάνηση σε μέρη πρωτοϊδωμένα και άγνωστα. Μπορεί να ανασύρει πικρία ή θύμησες ενταφιασμένες, να πυροδοτήσει νοσταλγικές ροπές, να επαναπροσδιορίσει στόχους, να τίκτει θαυματουργικά καινά όνειρα ,ικανά να θεραπεύσουν τα ανίατα κενά της ύπαρξης.

Κάθε ταξίδι είναι γνωριμία με όσα μας περιβάλλουν αλλά και με όσα μέσα μας κατοικούν και τα φιλοξενούμε εν αγνοία μας. Άλλα μας σπρώχνουν να ζήσουμε και άλλα μας θανατώνουν, με τη σατανική δυναμική της αλληγορίας.
Άλλα μας οδηγούν στην αρμονία, και άλλα μας βασανίζουν και μας αναγκάζουν σε αέναη σύκρουση με το ίδιο μας το ''είναι''.

Της ψυχής η ανάσα είναι η αναζήτηση Προορισμού μέσα από μια ατελεύτητη διαδρομή.
Να αγνοείς αν και τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία αλλά αυτό να μη μειώνει τη λαχτάρα σου να το ανακαλύψεις.
Να κυνηγάς μέσα από την παλίρροια τη δική σου νηνεμία.

Γιατί όταν καταδεχτούμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν μπορούμε να αγγίξουμε απροσπέλαστες κορυφές;
Aπό το μηδέν στο Άπειρο, αυτό να είναι το ταξίδι μας.

Και μέσα από πολλές πατρίδες να βρίσκουμε διαρκώς νέα καταφύγια, νέα στοιχεία του εαυτού μας που λανθάνουν όσο ακινητοποιούμαστε, νέες προκλήσεις και θέλγητρα, αλλά και τη δύναμη να λέμε το ''αντίο'' χωρίς να υποβιβάζουμε  τη σημασία του σε λεκτική διατύπωση.

Γιατί όση ασφάλεια και αν υπάρχει στην εύρεση μιας πατρίδας, η μεγαλύτερη ασφάλεια κρύβεται στην έκθεση στον κίνδυνο, αφού η ανασφάλεια είναι το πιο δραστικο κίνητρο για να αποκρούσουμε τη στασιμότητα και να γίνουμε άξιοι για πραγματικά μεγάλα ''ταξίδια''..

Δίκαιο

Πάντα περίμενε τη Θεία Δίκη. Με το βλέμμα στον ουρανό, τα χέρια σφιγμένα, ξωτικό περιπλανώμενο.
Εκεί που ο αιθέρας έμοιαζε να συμπυκνώνει τα πιο συναρπαστικά χρώματα και η πλάση έστηνε γιορτή, κάπως έτσι, ανύποπτα και απροσδόκητα, μια έφοδος ανέκαθεν προσδοκώμενη.
Υπηρετώντας τη δικαιοσύνη τόσα χρόνια σε ένα σύστημα που έχει εκπαιδευτεί να την καταποντίζει στο βωμό του συμφέροντος, ανθρωπάκια θλιβερά που ξέρουν να κινούν τα νήματα μέχρι εκεί που τους επιτρέπει το οπτικό τους πεδίο, την ικανοποίηση του ατομικού οφέλους.
Ο κόσμος αλαλάζει, όσο πάει και φοράει ένα μανδύα τρομολάγνο.
Δίκαιο είναι η ύπαρξη αναλογίας ανάμεσα στη δράση και στην αντίδραση, στο αίτιο και το αιτιατό, στην πράξη ή την  παράλειψη και τη συνέπεια που θα επιφέρει. Πρόκειται για τη διασφάλιση μιας ουσιαστικής αρμονίας, για την αποκατάσταση της τάξης, ηθικής, κοινωνικής, έννομης, συνειδησιακής.
Σε μία κοινωνία όπου τα εγκλήματα όχι μόνο δεν είναι διακριτά αλλά ανάγονται σε θεμιτές πράξεις ρουτίνας, για ποια δικαιοσύνη να ομιλούμε και για ποια νομοτέλεια;Οι κανόνες δικαίου εν προκειμένω αναδεικνύονται μέσα από τη διηνεκή τους καταστρατήγηση, και η ανεδαφικότητά τους καθιστά τη νομική επιστήμη μια ατέρμονη ανάλυση μουσειακών εννοιών με μηδενική πρακτική αντιστοιχία.
Αυτά σε επίπεδο τύπων και κοινωνικής οργάνωσης, αφού όταν η έννομη τάξη εδράζεται σε θεμέλια σαθρά, βασιλεύει μια μορφή ασυδοσίας και ανεξέλεγκτου, με άμεσο επακόλουθο τη διάβρωση των θεσμών, το κλυδωνισμό των αξιών και την εν γένει παρακμή και αποδυνάμωση της κοινωνικής δομής.
Και τι να πούμε για μια κοινωνία που παράγει επιστήμονες για να τους ακυρώσει και να τους αφορίσει ανευ ετέρου; Που θα φροντίσει να απομυζήσει από το υστέρημα του μέσου πολίτη εισόδημα για να κουκουλώσει αισχρά δημοσιονομικά ελλείματα;Που καλλιεργεί τεχνηέντως ένα κλίμα αβεβαιότητας και εκμηδενισμού για να παγιώνει απρόσκοπτα τα εκάστοτε εξοργιστικά μέτρα;
Όταν χρόνια τώρα, καίριες θέσεις στελεχώνονται από απαίδευτους και ημιμαθείς ''υπαλλήλους'' που τίθενται στο απυρόβλητο ως υποστηρικτές της εκάστοτε κομματικής ''ιδεολογίας'', και επιπλέον κρίνονται άξιοι για αυτοσχέδια επιδόματα, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πώς φτάσαμε στο απροχώρητο.
Όλα αυτά λειτουργούν αποτρεπτικά για ένα νέο που αναπόφευκτα τα βάζει με θεούς και δαίμονες.
Αν υπάρχει δικαιοσύνη, είναι καλά κρυμμένη.
Έφτασε σε σημείο να φθονεί τους ''καλότυχους'', αυτούς που όλα βολικά τους ήρθαν και τελικώς βολεύτηκαν κάπου και τώρα ζουν χωρίς σκοτούρες και το βάρος της αποκατάστασης.
Μέχρι που κατάλαβε ότι είναι τραγικά δυστυχισμένοι αφού εξισώνουν την ευτυχία με την εξαγορά του εύκολου δρόμου. Όποιος αποκλείει τον αγώνα από τη ζωή του είναι εξ ορισμού χαμένος.
Και όλα αυτά τα φερέφωνα με τα πρόσωπα τα ουδέτερα, κατάφεραν να κατοχυρώσουν μια θεσούλα, ένα μισθό, ένα όνομα, στο παρανοϊκό κυνήγι του θεαθήναι, όμως πέρα από αυτά, είναι οι ουσιαστικά χαμένοι γιατί δεν προσπάθησαν ποτε για τίποτα. Δε νιώθουν άξιοι για τίποτα γιατί όλα τους χαρίστηκαν. Η μαγεία της κατάκτησης είναι απερίγραπτη γιατί σημαίνει ένα βήμα παραπάνω στην αυτογνωσία. Και τι να τα κάνεις τα πλούτη και τις τιμές όταν δεν ξέρεις ούτε καν ποιος είσαι;
Πέρασαν χρόνια, την ύπαρξή του ταλάνισαν πολλές απογοητεύσεις και μια ζοφερή γεύση τον άφηνε να παραπαίει σε πελάγη μαρτυρικών αποριών....γιατί τόση αδικία;
Αυτό το τελολογικό μοντέλο λειτουργίας του κόσμου στάθηκε ανικανος να καταλάβει. Τι σκοπό ανώτερο άραγε υπηρετεί η κάθε αισχρή αδικία; Τόσο μικρός ήταν ώστε να  αδυνατεί να διακρίνει τι λανθάνει πίσω από τα φαινόμενα;
Τελικά η Θεία Δίκη ήρθε απρόσκλητη, ακριβώς τη στιγμή που έπαψε να την έχει ανάγκη και να ικετεύει να του δείξει το δρόμο. Είχε ήδη το δικό του δρομοδείκτη για να βασιστεί σε οποιαδήποτε πυξίδα. Και το πιο παράδοξο είναι ότι μπορούσε να αξιολογήσει τη σημασία της δικαίωσης.
Ένιωθε δικαιωμένος γιατί είχε ισχυροποιήσει την ιδιότυπη έννομη τάξη του την προσωπική που δε γύρευε αδέξια έξωθεν δικαιώσεις. Αφού οι κοινωνικοί νόμοι απέβαιναν ανυπόστατοι, δημιουργησε το δικό του νομικό καθεστώς, ικανό να δώσει υπόσταση στην ελευθερία του. Και εντελώς ως δια μαγείας, όλοι οι άλλοι έμοιαζαν να ακολουθούν σαν υπνωτισμένοι...
Δικαίωση είναι η συνειδητοποίηση ότι η δικαιοσύνη φωλιάζει μέσα μας, ακόμα και αν έρχεται σε ρήξη με  την κοινωνική ειρήνη. Εξάλλου, κάθε ανατροπή είναι απόρροια της αντιπαράθεσης με το κατεστημένο. Και δεν υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή για να ανατραπεί αυτός ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε. Αν ξεκινήσει από το μηδέν, μπορεί και να βρει το δίκιο του...

Ενηλικίωση

Κι αν δε μπορείς να κάνεις ανακωχή με το χρόνο, κάνε εκεχειρία με τις πλευρές σου εκείνες που είναι πιο επιρρεπείς στη φθορά.

Δεν είναι δυνάστης ο χρόνος, μόνο που σου θυμίζει πως, ό,τι και να κάνεις, δε μπορείς να τον ακινητοποιήσεις.

Είναι όμως έτσι;

Κάθε φορά που επιβάλλεσαι σε έναν μικρό καθημερινό θάνατο νιώθεις ότι το μόνο που νεκρώνεται είναι οι φόβοι σου.

Παράξενο αλήθεια πώς ατενίζουμε συνήθειες αγαπημένες του χθες με την υπεροπτική αίσθηση του ξεπερασμένου, ακόμα και με την θεότρελη απορία: υπήρξαμε άραγε έτσι;

Και αν ναι, ποιες δυνάμεις μας μετέπλασαν σε αυτό που τώρα είμαστε;

Δε σε τρομάζει αυτό που είσαι και ας μην το ξέρεις. Σε πανικοβάλλει αυτό που προσπαθείς να γίνεις, αυτό που θα αφεθείς να γίνεις, χωρίς τη δική σου πινελιά.

Επαναστατείς που μεγαλώνεις. Κάθε επιπλεόν χρόνος που περνάει, καθιστά την παιδικότητά σου γραφική,άξια χλευασμού.

'' Ενηλικιώσου'' μοιάζουν να σου λένε όλοι σε μια ακαταλαβίστικη διάλεκτο και με ύφος ψυχαναγκαστικό, ανθρώπου συμφιλιωμένου με τη δυσμοιρία του.

Αντιδράς αμέσως. Για κάτι τέτοιες περιστάσεις φυλάς τις γερές σου τις άμυνες, και σθεναρά αντιστέκεσαι.

Θα στέκεσαι στο σημείο από όπου όλα πανοραμικά ζητωκραυγάζουν το αντιθετικό τους κράμα και θα επιμένεις να χαμογελάς, απλώς και μόνο επειδή καμιά καταστροφή δεν είναι ικανή να σε κλονίσει.

Γιατί ο Χρόνος είναι αχανής, μπορεί να επιφέρει το θαύμα αλλά και το δράμα, τη σοφία αλλά και την απόγνωση, την κατεδάφιση αλλά και την αναγέννηση.

Κόντρα στην ενηλικίωση και τις όλο υποκρισία και σοβαροφάνεια επιταγές της, κάθε χρόνο θα μεγαλώνουν οι ελπίδες και όχι οι φόβοι σου.

Στο σύμπαν της συνειδητής ανηλικότητας βασιλεύει η Δυνατότητα.

Αυτή που συγχρονίζει τις επιθυμίες και που καθιστά αναχρονιστική την υποδούλωση σε νόρμες.

Το κατάλαβες, έστω και ετεροχρονισμένα.

Είναι πιο δύσκολο να είσαι ανήλικος σε ένα σύμπαν ορκισμένων ενηλίκων αλλά ποιος σου είπε ότι είσαι για τα εύκολα πλασμένος;

Το εναλλακτικό σου σύμπαν σε περιμένει..

Παραμυθούπολη

Κάθονται στο γνώριμο  καφέ, λαμπερές ματιές, βλέμματα άδεια από ανησυχία.

Στην Αριστοτέλους πρωταγωνιστεί ένα βαθύ μπλε χρώμα και το φεστιβάλ κινηματογράφου δίνει περαιτέρω ζωή στην ανέκαθεν σφύζουσα από ζωή πόλη. Εναλλακτικά πρόσωπα κεφάτα, συζητήσεις για δίσκους, ταινίες, στέκια, γαστριμαγικές φιληδονίες. Μια παρεξηγημένη χαλαρότητα κυριαρχεί σε κάθε γωνιά. Και οι μυρωδιές, πρώτα και πάνω από όλα...Μυρωδιές άπό μπουγάτσα ξημερώματα μετά από αβυσαλλέο ξενύχτι, από το αθάνατο τσουρέκι επί εικοσιτετραώρου βάσεως, ακόμα και από κρεατικά που τόσο αντιμάχονταν τη χορτοφαγική της επιλογή. Εκείνο το περιοδικό το ανατρεπτικό που ακόμα υπάρχει αλλά δε διαβάζει για να μη θυμάται ότι είναι μακρια από το επίκεντρο του ονείρου, πρώτα '' cool'' , μετά ''soul'', απευθείας στην ψυχή της σκιαγραφεί όσα λάτρεψε σπιθαμή προς σπιθαμή, με λέξεις και εικόνες, σμιλεμένα όλα με ανεπιτήδευτη αρτιότητα. Μαστούρωναν κάθε φορά με τη μυρωδιά του χαρτιού, πριν καν απομακρυνθούν από το περίπτερο. Μετά πήγαιναν σε μια μακροσκελή λίστα από καταφύγια για συζητήσεις που εχθρεύονταν τα ρολόγια...Εμιγκρέ, Ζώγια, Αστόρια, Θερμαϊκός, Πάστα Φλώρα. Morissey, Iggy Pop, Cat Power, ήχοι συνδεδεμένοι με μια εποχή που της έμελλε να συμβολίσει πολύ περισσότερα από το έπος της ιδανικής φοιτητικής ζωής και της συναισθηματικής ενηλικίωσης. Μια εποχή κομβική, το ακροτελευτιο στάδιο ανεμελιάς πριν έρθουν αντιμέτωποι με εξελίξεις αποκαρδιωτικές, οικονομικές καταρρεύσεις και επαναπροσδιορισμό αξιών.

Είναι που είναι αλλόκοτη η ενηλικίωση και η προσγείωση στην αναγκαιότητα του καθήκοντος, δε συνεπικουρούν στο ελάχιστο οι συγκυρίες.

Και όμως, αυτό τον τόπο τον νιώθει μέσα της άθικτο από όλες τις ισοπεδωτικές αλλαγές και αυτό το αμφιλεγόμενου αίσθημα του χρόνου που φουριόζος οικειοποιείται τη νιότη. Εικόνες που θα διασώζει στο διηνεκές, και ας την κεντρίζει καμιά φορά η συνειδητοποίηση της παρέλευσής τους.

Εκεί βρίσκει εμπνεύσεις, χρώματα, βλέμματα εκφραστικά και ζηλευτές συγκινήσεις, φίλους αθάνατους, μέρη αποθεωμένα, εκεί βρίσκει και τον εαυτό της, το κομμάτι του εκείνο που δεν πρέπει να ξεχάσει σε αυτή την καθημερινή εκποίηση της γαλήνης. Το κομμάτι του εαυτού της το πηγαίο, το τρελό, το αληθινό, το ασύγκριτα ευτυχές.

Την πλημμυρίζει η ευγνωμοσύνη απέναντι σε αυτή την παράλογη αρμονία.

Βλέπει παντού στιγμιότυπα που είναι λουσμένα από νοσταλγία..γιατί όντως ανήκουν στον αέρα μιας άλλης εποχής..και ας πέρασαν μόνο τέσεσερα χρόνια από το πέρας της...Τότε δεν υπήρχε αυτή η φουρτούνα στην ψυχή...

Είναι όμως τυχερό πλάσμα και εξακολουθεί να συναντά σπάνιους ανθρώπους, πράγμα σημαντικό, ειδικά όταν όλα πάνε κατά διαόλου. Πάντα έχει κάτι να θαυμάσει, με καποιον να μοιραστεί όσα δεν αντέχει η ύπαρξή της. Είναι περίεργο που ενώ η ζωή συνεχίζεται, και οι ονειρικές σκηνές ξεμακραίνουν αγέρωχα, εκείνη μπορεί να της ανακαλεί με αυξανόμενη γλαφυρότητα.

Σε αυτό τον κόσμο που νιώθει αλλότρια μέσα στην ίδια της την οντότητα, έχει ανάγκη από εξιδανίκευση και καταφύγια και αποδράσεις και παραμύθια.

Θα τα ξαναπούνε στην Αγία Σοφία, σα να μην πέρασε μια μέρα....

Ανικανοποίητο

Άλλη μια μέρα, ίδια και απαράλλαχτη...Η μέρα της Μαρμότας αλλά ουδείς μαθαίνει από την αιώνια επανάληψη. Τα ίδια βήματα που την καθηλώνουν, τα ίδια πρόσωπα που της κλέβουν την πίστη στη μεταβολή, όλα την αφομοιώνουν σε  ένα αδιάφορο τοπίο.
Το Καλοκαίρι κύλησε υποτονικά, με τη γνώριμη αίσθηση ότι κάτι λείπει. Αυτό το κάτι το απροσδιόριστο που την καταδιώκει και δεν την αφήνει να αφεθεί γαλήνια στο απέριττο μιας στιγμής.
Σε αέναη εγρήγορση το μυαλό, πότε προτάσσει τη λογική, πότε τη διαίσθηση, σχοινοβατεί σε περιέργα σχοινιά και η ισορροπία άφαντη. Κατακερματισμένη σε πλειάδα σχέσεων που νόημα δε βγάζουν και που στο σύνολό τους την άφησαν να περιπλανιέται με την αίσθηση του ανικανοποίητου ακόμα πιο οξεία.
Μερικές φορές, δε μπορεί να ησυχάσει. Λόγια, κινήσεις,μετάνοιες και πάθη την κυκλώνουν από το πουθενά, και ας νομίζει ότι τα καταποντίζει σε ωκεανούς λήθης.
Προσπαθεί αναλογιζόμενη τα όσα πέρασε να αποσαφηνίσει τα κριτήρια βάσει των οποίων ξεκινούσε την εκάστοτε σχέση αλλά εκείνα μοιάζουν όλο και πιο δυσδιάκριτα. Πειραματισμός; Φόβος απέναντι στη μοναξιά; Πλήξη;

Άφαντη η  απάντηση. Με την άμυνα να την αποστασιοποιεί από οποιοδήποτε διολίσθημα και να τη γλιτώνει από κάθε ενδεχόμενο ευπιστίας, κατάφερε να υποβάλλει σε άτυπες δοκιμασίες τους συντρόφους της, πλην όμως ουδείς ανταποκρίθηκε επιτυχώς. Σα να υποτιμούσαν τη νοημοσύνη της και την ίδια της την οντότητα...Απογοήτευση σκέτη.

Κανείς δεν είχε αυτό το απροσδιόριστο πόλο έλξης που θα την κρατούσε σταθερά στο πλάι του εξουδετερώνοντας αυτή τη ζοφερή γεύση του ανικανοποίητου. Ακόμα και με όσους κόλλησε, ήταν κάτι εντελώς επιδερμικό. Διογκωμένες διαφωνίες ιδιοσυκρασιακής φύσεως και ένας πληττόμενος εγωισμός...αυτή η καταραμένη άρνηση του γεγονότος ότι μια σχέση δεν πέτυχε, και ας ήξερε άριστα ότι δεν ήταν προορισμένη να πετύχει. Ποτέ.

Έξυπνη κοπέλα, οξυδερκής. Ένιωθε ανία εύκολα, η τυποποίηση και η απουσία έκπληξης την έκαναν να αργοπεθαίνει. Και πώς να νιώσει ζωντανή σε μια μίνι υφήλιο από προβλέψιμους τύπους που χειρίζονταν ευτελείς στρατηγικές εντυπωσιασμού και έρχονταν με κατακτητικές τάσεις; Να πάρουν τα διπλά από όσα θα δώσουν;

Ή τύπους με αγαθή προαίρεση αλλά καθόλου σπιρτόζους, άμοιρους πρωτοτυπίας και φαντασίας. Ζωή χωρίς φαντασία είναι αφάνταστα κενή.

Κομβικό το σημείο και πάλι, διασταύρωση κρίσιμη, και όμως η αμηχανία κραταιά δύναμη.

Είναι και εκείνος που επιμένει να δώσουν μια ευκαιρία στη σχέση τους ακόμα ενώ εκείνη στο άκουσμα και μόνο των λέξεων ''δεύτερη ευκαιρία'' παθαίνει αναφυλαξία.

'' Μην απορρίπτεις τόσο εύκολα τους ανθρώπους'' της χτύπησε ένα απόγευμα που είχε εξαπολύσει ολόκληρη εκστρατεία πειθούς της να γυρίσει πίσω σε αυτόν.

Τι να του πει όταν δε θέλει να ακούσει;Ότι η σχέση τους είναι στην ουσία απόρριψη της πολύτιμης ελευθερίας της;

'' Μη με πιέζεις με αυτό τον τρόπο...Σου εξήγησα ότι δεν είμαι στη φάση των δεσμεύσεων''

'' Καταλαβαίνω...Δεν υπάρχει θέμα με αυτό...Θα δοκιμάσουμε σε χαλαρούς ρυθμούς...και όπου βγει΄΄

Συνομιλία - μοτίβο, λες και έχει βάλει την κασσέτα και οι ατάκες ξεχειλίζουν, κλισεδιάρικες.

Αλίμονο αν υπάρχει άντρας που δεν καταλαβαίνει την αποστροφή ή την ανετοιμότητα για δεσμευτικές καταστάσεις. Επειδή όμως αυτή είναι αποκλειστικό  τους προνόμιο, όταν οι ρόλοι αντιστραφούν, κάτι τους δαιμονίζει και κινούν γη και ουρανό για να κατακτήσουν ολοκληρωτικά το ατίθασο '' θήραμα''.

Δεν της δίνει τελεσίγραφο αλλά την ψευδαίσθηση ότι αυτή ορίζει τους κανόνες.

Πόσο κουράστηκε ! Όταν μια σχέση χρειάζεται κανόνες για να λειτουργήσει, είναι προβληματική.

Και όλα αυτά τα ανούσια παιχνιδάκια εξουσίας την κάνουν να γερνάει πρόωρα.

Μήπως όντως για κάποιο λόγο δε θέλει να δεσμευθεί; Μήπως φοβάται τις αυταρχικές αξιώσεις του '' για πάντα'' και άλλων ρομαντικών απολυτοτήτων;Μήπως παραείναι δύστροπη και επιφυλακτική και στην ουσία το φταίξιμο της αναλογεί καθ' ολοκληρίαν;

Ξαπλώνει στο κρεβάτι ζαλισμένη και ακούει το κινητό της να κουδουνίζει με ανοσία στην έλλειψη απόκρισης. Μια πολιορκία χωρίς όρια και εκείνη όλο να κόβεται σε κομμάτια και να αναζητεί τρόπο να αποδράσει.

Απόσταση από το χθες πρέπει να πάρει, άθελά της δίνει στο χθες προσδιοριστικό ρόλο, πολύ πιο σοβαρό από τον ισχύοντα. Περιπλανήθηκε σε άδοξες σχέσεις αλλά από όλες κάτι έμαθε, ο άγνωστος εαυτός της ξετυλιγόταν, πότε απρόθυμα, και πότε με εκπληκτική αμεσότητα. Την ξάφνιαζε, την πλήγωνε, την αφύπνιζε.

Το ανικανοποίητο πηγάζει από την ακροβασία, από τη φοβία απέναντι στο γενναίο της επιλογής.

Φοβάται ότι θα νιώσει μόνη αλλά αυτός ο φόβος την καθηλώνει σε παρατεταμένη, οξύμωρη μοναξιά.

Μέσα της, το νιώθει πλέον δυνατά, τη διαφεντεύει..Αν απορρίψει μονομιάς όσα την παραλύουν, θα απελευθερωθεί. Και τότε είναι που θα τη βρει ο κατάλληλος άνθρωπος γιατί δε θα περιμένει από αυτόν να καλύψει τα κενά. Έχει πολλά να μάθει από το ταξίδι με τον εαυτό της που παίζει κρυφτό και αλλοιώνεται μέσα σε κακέκτυπα σχέσεων προκαλώντας της αφύσικη δυστυχία.

Βουτιά στο κενό;

Ο,τι κι αν είναι, αποφάσισε να κάνει το πρώτο, καθοριστικό βήμα..

'' Δε θέλω χρόνο..Την ελευθερία μου θέλω..Κάθε της λεπτό...'' του είπε για να τον αντικρύσει άναυδο.

'' Είμαι ξεκάθαρη πιστεύω. Δεν αλλάζει κάτι..Καλύτερα έτσι..'' του είπε και έφυγε με βήματα γοργά, σα να φοβόταν μην υπαναχωρήσει.

Αναπνέει άλλο αέρα. Ποιος μπορεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες μας αν αυτές είναι άρρητες και άγνωστες;

Κάτι της ψιθυρίζει ότι μόλις ξεκινάει το πιο μαγικό ταξίδι.

Αξιοζήλευτο

Άλλη μια φορά που ακούει την πόρτα να κλείνει, χωρίς λέξη, βλέμμα ή φιλί.

Εξασκημένη στις αδιόρατες αλλαγές της συμπεριφοράς, διαισθάνεται πως κάτι δεν πάει καλά.

Προσπαθεί να καταλάβει κοιτάζοντάς τον, ακόμα και από το πώς πίνει τον καφέ του, τι μουσική βάζει για να ξεκινήσει τη μέρα του, από το πώς προφέρει την καλημέρα. Μετά από έντεκα χρόνια, την προφέρει αλλιώς. Με βλέμμα απόν, ένοχο, παραδόπιστο.

Αυτόν που κλέβει  την παρουσία του άλλου όπως την ήξερε δε μπορεί να τον εντοπίσει. Ο πανίσχυρος Χρόνος θα σπεύσουν αβασάνιστα να πουν κάποιοι, αλλά μήπως και το Χρόνο δεν έχουμε τη δύναμη κάποιες φορές να τον παλέψουμε;

Στη δουλειά του δεν ξέρει πια τι σκαρώνει, πάντα εργασιομανής ήταν αλλά τελευταία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Είναι και γοητευτικός, και δεν το λέει με την αφελή μεροληπτικότητα της ερωτοχτυπημένης! Μετά από τόσα χρόνια καταλάγιασε το πάθος και τον ατενίζει με καθαρή ματιά...Είναι κοινός τόπος ότι διαθέτει τη γοητεία του ώριμου άντρα, η οποία ενισχύεται από τη μυστηριώδη του αύρα και  από την πνευματώδη του ιδιοσυγκρασία. Περιζήτητος συνδυασμός, και δεν έχει καν υπερβεί τα σαράντα !

Τα βάζει με τον εαυτό της...πότε απέκτησε τόσες ανασφάλειες;

Τελευταία δε νιώθει όμορφη...απαρατήρητη νιώθει.

Και να μην υπήρχε, δε θα άλλαζε κάτι.

Ούτε μπορεί να μπει στο σκεπτικό να τον σαγηνεύσει εκ νέου, με τεχνάσματα γυναικείας φιλαρέσκειας. Ποτέ δεν ήταν η κλασική, καθαρόαιμη, μοιραία γυναίκα.

Κάποτε, αυτό ήταν που τον τραβούσε σα μαγνήτης κοντά της. Τώρα, μάλλον αναζητεί αυτό που ουδέποτε εξερεύνησε.

Δεν έχει αποδείξεις για την πιθανή του απιστία, και όμως τη βλέπει παντού.

Ενδείξεις έχει που τη χλευάζουν στο παροξυσμικό της μαρτύριο.

Αλλά και χάσματα που κάθε μέρα υψώνονται ανάλγητα και δεν έχει καμία ιδέα πώς να πράξει.

Καθαρίζοντας το υπνοδωμάτιο, πέφτει πάνω σε μια αράδα γραμμές...άρθρα γραμμένα από νεαρή δημοσιογράφο, που προφανώς διεκδικεί θέση στη συντακτική της εφημερίδας, αν δεν κατέχει ήδη. Τα διαβάζει με χέρια τρεμάμενα, ταχυκαρδία και φαντασία καλπάζουσα.

Γραφή στρυφνή αλλά ιδιότυπη, εντελώς χαρακτηριστική. Χειρίζεται τις λέξεις με μαεστρία αξιοζήλευτη. Αναστατωμένη, βάζει τα κείμενα στη θέση τους και πάει να κάνει ένα καυτό μπάνιο, να ηρεμήσει.

Ήδη φαντάζεται ότι η γερή πένα ανήκει σε κάποια ντελικάτη εικοσιπεντάχρονη με ακαταμάχητο χαμόγελο και κίνηση αιλουροειδούς. Όσο περνάει η ώρα, τόσο πιο πολύ συγχύζεται.

Στο τρίτο ποτήρι κρασί, ακούει το κλειδί στην πόρτα.

Δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα...του τα λέει όλα απνευστί...η γλώσσα αμείλικτη, δε μεριμνά να καλύψει ίχνος από την ταραχή της.

'' Είσαι τρελή ;....Μα την αλήθεια, είσαι τρελή'' ! αναφώνησε και πήγε να βάλει μουσική.

Του έφραξε το δρόμο με όλη της την οργή.

'' Όταν σου μιλάω, θα με ακούς ! Ειδικά για κάτι τέτοιο'' !

''' Τι να σου πω; Τι θες να σου πω; Δεν ήξερα ότι θα σου αναλύω κάθε μου κίνηση.. Τι σε νοιάζει για το νέο προσωπικό; Σε πειράζει που είναι πολλά υποσχόμενο'';

Η νιρβάνα του της πυροδοτούσε αλυσιδωτά εγκεφαλικά.

'' Σιγά μωρέ την ατάλαντη'' είπε και εκείνος έσκασε στα γέλια.

'' Γελάς και από πάνω...Τι να σου πω'' συνέχιζε να μονολογεί.

Εκεινος σοβάρεψε απότομα.

'' Τι να μου πεις; Είτε σου αρέσει, είτε όχι, μέρος της δουλειάς μου είναι να συναναστρέφομαι πολλά άτομα..μεταξύ των οποίων και ταλαντούχες νεαρές...Είναι λόγος αυτός να παραφέρεσαι';

Για μια στιγμή, αισθάνθηκε ντροπή ανάκατη με αυτολύπηση. Με όλη του την προπέτεια, σα να είχε δίκιο. Ήταν καταδικασμένη να ζει επισκιασμένη από την αμφιβολία.

Ένα πελώριο ερωτηματικό αιωρείται πάνω από το κεφάλι της και δεν την αφήνει παρά να γράφει αβάσιμα σενάρια...

'' Με ενοχλεί που είσαι προκλητικός'' ψέλλισε αυθόρμητα.

'' Πότε ακριβώς ήμουν προκλητικός';

'' Πριν που είπες ότι είναι πολλά υποσχόμενη. Mπορούσες να το παραλείψεις''

'' Μα γιατί να σε πειράξει αυτό; Άφού εσύ είσαι εκτός δημοσιογραφίας...δεν υπάρχει λογος να ζηλεύεις..Η κοπέλα έχει όντως γερή πένα αλλά νομίζεις ότι αυτό θα με κάνει να την ερωτευτώ'';

'' Δεν είναι μόνο αυτό...Τελευταία έχεις αλλάξει...Ούτε καν με προσέχεις''

'' Έχω αλλάξει γιατί εσύ δε μου ρίχνεις τόσο καιρό ένα βλέμμα...έμαθες να τα έχεις όλα δεδομένα, δεν ξέρω..Δεν το έκανα από αντίδραση, έτσι μου βγήκε...Αλλά έπρεπε να ζηλέψεις για να μου δώσεις λίγη σημασία'' ;

Τον άκουγε προσεκτικά. Αλήθεια τον είχε παραμελήσει; Και όντως, χρειαζόταν η ζήλεια για να αναζωπυρώσει το χαμένο της ενδιαφέρον;Πόσο εύκολα κλονιζόταν η εμπιστοσύνη της;

Είναι η ζήλεια αναγκαίο συστατικό στη σχέση αλλά θέλει πολλή προσοχή στη δοσολογία.

Αν είναι ανύπαρκτη, υπαινίσσεται χλιαρότητα συμβατικής συνύπαρξης.

Αν είναι πανταχού παρούσα, ανιχνεύει παθολογία και οδηγεί τη σχέση σε πρωτοφανή παραφθορά.

Είναι γέννημα  γνήσιου παθους αλλά μια νόθος της μορφή είναι απότοκος εγωκεντρικών τάσεων και κομπλεξισμού. Εκείνης της κυριαρχικής τάσης που το αντικείμενο του πόθου θεάται και αντιμετωπίζεται ως μέσο επιβεβαίωσης και μονόπλευρου εναγκαλισμού ιδιότροπων απαιτήσεων.

Πάντα όμως η ζήλεια εκκινεί από το ότι είμαστε ανεπαρκείς και κατά βάθος ανίκανοι να συντηρήσουμε σε βάθος χρόνου μια ζόρικη μονογαμική σχέση.

Η ίδια είχε περιπέσει σε κλασικό γυναικείο σφάλμα- και ας διατείνεται ότι δεν αντιπροσωπεύει το κλασικό θηλυκό. Είχε εξωτερικεύσει με απογυμνωτική ειλικρίνεια το άγχος και την ανασφάλειά της διεκδικώντας με έναν όψιμο, τετριμμένο τρόπο, αυτό που φρονεί πως της ανήκει.

Αλλά εδώ έγκειται η πλάνη...Eίναι αξιοζήλευτη η ευκολία με την οποία θεωρούμε πρόσωπα κεκτημένα- και μάλιστα τα πρόσωπα που τα έχουμε πιο πολύ ανάγκη. Είναι ένα αμάρτημα που κρύβει τη λοξα και το ανορθόδοξο ενός λογικού σφάλματος. Να επαναπαυόμαστε όταν η ασφάλεια είναι το τέρμα.

Να μονιμοποιούμε με τη σκέψη την παρουσία ανθρώπων που θεωρούμε δικούς μας επιτρέποντας στη λυσσαλέα κτητικότητα να μας καθιστά αδρανείς. Να μην κάνουμε το παραμικρό για να τους διεκδικούμε πιστεύοντας επιπόλαια ότι θα είναι πάντα εκεί, αμετακίνητοι.

Και όταν μια ωραία πρωία μας ταρακουνήσει έστω και μια υπόννοια ότι ανατρέπεται αυτό το οικείο καθεστώς, να το θεωρούμε άδικο και απαράδεκτο !

Είναι τραγικό όμως να περιμένουμε την απώλεια ως αμφισβήτηση υποτιθέμενης κατοχής και εξουσίασης να μας αφυπνίσει από το λήθαργο και να φερθούμε όπως στην αρχή που προσπαθούσαμε να  κερδίσουμε τον άλλο κάθε στιγμή... Γιατί καμία μα καμία στιγμή ο άλλος δε γίνεται δικός μας. Δική μας είναι μόνο η επιθυμία να τον οικειοποιηθούμε.

Μέχρι να το εμπεδώσουμε αυτό, θα παραμένει αξιοζήλευτος ο παρωχημένος τρόπος με τον οποίο ζηλεύουμε πασχίζοντας νευρωτικά όλα να τα ελέγχουμε και όλα να τα ξέρουμε.

Το μόνο δεδομένο είναι ότι δεν υπάρχει δεδομένο...αλλά η ζήλεια δεν υπακούει σε μεγαλοπρεπείς θεωρίες...

Παρόν

Το παρελθόν : εικόνες που συντίθενται από υλικά γλυκόπικρα. Πώς έκανα τόσο φριχτά λάθη ; Άραγε ήμουν τόσο αδέξιος και επιπόλαιος ;Στο παρελθόν βλέπω τα πιο ειδεχθή εγκλήματα με εμένα δράστη, να μου κλυδωνίζουν της συνείδησης τη νηνεμία, εκεί όπου κρίνομαι αμερόληπτα και δε δύναμαι να διολισθήσω.

Το παρελθόν καταδιώκεται από την αίσθηση του ανεπίστρεπτου. Κάθε πεπερασμένο χρονικό σημείο δεν είναι πια αυθυπόστατο, δεν είναι καν υποστατό. Φροντίζει η μνήμη μας να το διαστρεβλώσει, να το εξωραϊσει τυλίγοντάς το σε μια απατηλή ανάμνηση προορισμένη σε αιώνια ανατροφοδότηση του παμφάγου εγώ μας. Κάπως έτσι, το παρελθόν κάνει σινιάλο με τη δανεική αίγλη του επίπλαστου μανδύα, εκείνου που εμείς επιλέγουμε να του δώσουμε. Σβήνουμε ο,τι μας πόνεσε ή μας είναι αδιανόητα οχληρό και συγκρατούμε όψεις και στιγμές που κατατείνουν στην προσωπική δικαίωση. Όλα, σε μια διαδικασία ερμηνείας απόλυτα αυθαίρετη και αιρετικά αλλοιωτική.

Η ανάμνηση μας συνδέει με κομμάτια του εαυτού μας που στην πορεία χάθηκαν, εξελισσόμενα στην ενεστώσα τους μορφή. Και πάλι όμως είναι τα κομμάτια που εμείς διασώσαμε εξαντλώντας με γενναιοδωρία όλο το υποκειμενικό μας πνεύμα !

Συνεπώς η ανάμνηση είναι δικό μας δημιούργημα και όχι του χρόνου. Εμείς τη μπολιάζουμε με φαντασία, εμείς την υψώνουμε σε ιδεατές σφαίρες, εμείς τείνουμε να εξιδανικεύουμε τα παρελθόντα, απλώς και μόνο επειδή αισθανόμαστε αδύναμοι απέναντι στο χρόνο. Ακόμα και τα επώδυνα συμβάντα τα ντύνουμε με ακόμα πιο αβάσταχτο πόνο, εμφορούμενοι από την εγγενή μας ανάγκη να μας στοιχειώνουν έντονες, άξιου λόγου εμπειρίες.

Δρούμε έτσι βασιζόμενοι σε ένα άτυπο καταστατικό της συνείδησης, που είναι λίγο ή πολύ σε όλους κοινό και γνώριμο.

Άρα το παρελθόν διέπεται από τη δραματικότητα ανεκπλήρωτων σκηνών, από τη δαιμονική επιρροή απωθημένων, την τραγικοποιημένη  παρουσίαση ατυχών στιγμών και την μυθοποιημένη αντίληψη των ευχάριστων, τερπνών στιγμιοτύπων. Σε κάθε περίπτωση, στο παρελθόν σιγοβράζει η αίσθηση της απώλειας και, μολονότι υφέρπουσα, κατάλήγει να το διαφεντεύει. Χάσαμε δυνατότητες, δυνητικές εμπειρίες, εναλλακτικές τροχιές και ρότες, και με αυτό τον τρόπο χάσαμε εμάς.

Το μέλλον από την άλλη πλευρά όσο πάει μοιάζει και πιο ομιχλώδες. Πάλι υπάρχει όμως η προσδοκία, ο πάλλευκος καμβάς, η ευκαιρία να μαγαλουργήσει η αμαρτωλή φαντασία. Όντας και αυτό μη υποστατό, διακρίνεται από την ειρωνία ότι αγνοούμε ακόμα και αν θα γίνει κάποτε υποστατό, αν θα υπάρξει. Και όμως, πιστεύουμε σε αυτό, ελπίζουμε στις αλλαγές που θα φέρει και ποντάρουμε μονοπωλιακά στα μελλοντικά ευτυχήματα κάνοντας βλάσφημα λογικά άλματα. Είμαστε προγραμματισμένοι να υπερεκτιμούμε και να υποτιμούμε την επιρροή του χρόνου, όχι όμως και να εκτιμούμε το ότι μας δωρίζεται. Αυτή είναι κατάρα που συνυφαίνεται προς τη φύση μας τόσο αδιάσπαστα, τόσο άρρηκτα και στενά, που δε μπορούμε να κάνουμε κάτι για να απεκδυθούμε αυτής.

Μοιρασμένοι στην καλλωπισμένη εικόνα του χθες και μεθυσμένοι από την απεριόριστη δυνατότητα που μας επιφυλάσσει το αύριο, καταλήγουμε να χάνουμε το μόνο τεμάχιο χρόνου που θα έπρεπε να εκτιμάμε: το παρόν.

Το παρόν τρέχει, είναι υπαρκτό, απλό και ξάστερο.

Είναι βίωμα- το βίωμα είναι αποσύνδεση από τη σήψη της εικασίας και καταλύτης του αργού θανάτου.

Είναι αυτό που νιώθουμε, βλέπουμε, ακούμε, ποθούμε...χωρίς μεσολαβήσεις και παρεμβολές.

Το πιο αποτρόπαιο έγκλημα κατά του χρόνου είναι οι άδειες μέρες.

Η ύβρις ότι έχουμε άπειρο χρόνο, που νομιμοποιεί τις αναβολές και εκλογικεύει τον κορεσμό. Αυτόν όπου τίποτα δε σου κάνει αίσθηση και μαραμένος γυρεύεις λίγη ζωή. Αυτή η αίσθηση που δε μπορείς να κάνεις ανακωχή ούτε με τον κόσμο, ούτε με τον κόσμο σου και καταλήγεις αποξενωμένος και από τους δύο κόσμους. Όταν όλα τρέχουν και εσύ κάνεις βουτιά στα παρωχημένα ή περιμένεις το θαύμα στα μελλούμενα. Τι οξύμωρο αλήθεια, να πιστεύουμε πιο πολύ στους γρίφους παρά στην τρέχουσα πραγματικότητα !

Θέλει σεβασμό το παρόν γιατί είναι το μόνο που μας ανήκει. Πάνω στο φευγαλέο του πέρασμα γεννιούνται τα πιο απίθανα βιώματα, τα πιο αληθινά.

Κοντεύει να βραδιάσει, και η πάλη μου με τον Αύγουστο παραμένει άνιση. Η μάχη με το παρόν που μερικές φορές περιφρονώ. Και καθώς η μέρα βαδίζει στη δύση της, ένα πράγμα υπόσχομαι στον εαυτό μου: όχι άλλες άδειες μέρες.-

Προσδοκίες

Και καθώς η νύχτα επιβλητική παίρνει τη σκυτάλη σε μια πόλη γαλήνιας ερήμωσης, σκέψεις ετερόφωτες κεντρίζουν το μυαλό του, από εκείνες που έχουν γεύση στυφή και προσπαθεί με μανία να αποδιώξει. Μάταιος κόπος !

Δεν του ταιριάζει το καλοκαίρι, είναι αναπόδραστο να κάνει υπερωρίες το μυαλό.

Της πόλης την ερήμωση δεν τη φοβάται, της ψυχής του την εγκατάλειψη τρέμει και απεύχεται.

Ίσα- ίσα ,αδειασαν οι δρόμοι και η εκρυθμία τον διασκεδάζει..Βλέπει την εικόνα της άχαρης πόλης από άλλο πρίσμα, σα να φωλιάζει μέσα της η Δυνατότητα. Είναι μέχρι να ξαναγεμίσει ανθρώπους και να στερέψει και πάλι από ζωή. Φαινομενικά, κάποιος θα κουρδίσει το ρολόι και όλα θα δοκιμάσουν την πρόκληση της νέας εκκίνησης. Νέοι στόχοι θα τεθούν, νέες προσωπικότητες θα μπουν ξανά στο στοίβο των κατακτήσεων και των επιτεύξεων, με δριμύτερο ζήλο.

Μόνο που τίποτα δε θα είναι αλλιώτικο...Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι εν μία νυκτί, ούτε είναι δυνατό να γίνουν καθοριστικές ζυμώσεις όταν η φιλαυτία δεσπόζει.

Η καλοκαιρινή απόδραση περιέχει μία υποβόσκουσα πλάνη, η οποία είναι εν τέλει πολύ πιο επικίνδυνη από ο,τι φαίνεται. Κανείς δε φεύγει για να ξεκουράσει το σώμα του, ειδάλλως θα το έκανε και στο σπίτι του. Παραδόξως, υπάρχει η τάση να πιστεύουμε ότι η ολιγοήμερη φυγή θα επουλώσει πληγές και τραύματα μακροχρόνιων βασάνων. Ότι το μυαλό θα πάρει απόσταση από τα γνώριμα και κάπου θα εντοπίσει την πολυπόθητη ισορροπία, αδειάζοντας από δηλητηριώδη δεδομένα και νεκρογόνες ρουτίνες. Ότι την ψυχή μας την ανταμώνουμε στη φυγή, γιατί στην καθημερινότητα μαίνεται και ασφυκτιά, αλαλάζει.

Κάπως έτσι, πλαισιώνουμε τις εκάστοτε διακοπές με αχόρταγες προσδοκίες.

Σα να μη μας έχει πει κανείς ότι ο καλύτερος τρόπος για να ακυρώσεις μια εμπειρία είναι να την προσχεδιάσεις.

Λες και ποτέ δε σκεφτήκαμε πως ο,τι περιμένουμε καταλήγει στο κρυφτό.

Αναρωτιέται αυτό το απόγευμα που όλα παίρνουν ανάσα, πού να είναι διασκορπισμένοι όλοι. Πόσες κλισέ συζητήσεις αναμασάνε, πόση πρόωρη απαισιοδοξία στοιχειώνει το επερχόμενο φθινόπωρο.

Έχοντας δει ανθρώπους να πατούν επί πτωμάτων προκειμένου να ικανοποιήσουν τη διεστραμμένη τους φιλαυτία, και ας έρθουν σε ρήξη με το σύμπαν όλο, και ας γκρεμίσουν ο, τι βρουν μπροστά τους αρκεί να γίνει αυτό που βλάσφημα σχεδιάζει ο λειψός τους εγκέφαλος, θέλει να κάνει πίσω.

Ενστικτωδώς.

Τίποτα δεν του προκαλεί εντονότερη θλίψη από τη θέα υπανθρώπων. Όχι, δεν είναι υπέρμετρα αυστηρός ,ούτε κάποιο αλάθητο τον εξουσιοδοτεί να κρίνει θεούς και δαίμονες.

Αυτό νιώθει όμως, μαζί με μια πελώρια αποστροφή για τους ευτελείς πόθους τους και την απουσία πάσης ηθικής. Μία επιθυμία να τα μηδενίσει όλα, να τα περάσει σε μια λυτρωτική ανυπαρξία.

Μια ενδελεχής πάλη να μη φύγει ποτέ από τον στιλβωμένο του πλανήτη, από τον πεισματάρικο εαυτό του.

Όπου και να πάμε , ο,τι και να κάνουμε, τα προβλήματα δεν επιλύονται με μια απόδραση. Πολλές φορες τότε είναι που φαίνονται μέσα από το μεγεθυντικό φακό, με ανατριχιαστική ακρίβεια, σε σημείο που η συνθετότητά τους  μοιάζει απειλητική.

Δεν ξεφεύγουμε από τον εαυτό μας, ούτε θα βρούμε τα μεγάλα όσο είμαστε μικροί.

Το Καλοκαίρι είναι μια επίμονη αξίωση του θαύματος, όταν το θαύμα επιμένει να είναι αυτόβουλο.

Όλοι καρτερούν τη Σωτηρία, χωρίς στιγμή να αναλογίζονται αν έκαναν κάτι για να την αξίζουν.

Και σε μια εποχή που τρώγεται από την πληθώρα παράλογων προσδοκιών, πρωταγωνιστούν η βαρυθυμία και η απογοήτευση. Γιατί να άλλο ένα καλοκαίρι κενό, ανούσιο, φειδωλό.

Δεν έφερε τίποτα αλλά μήπως δώσαμε και τίποτα;

Για να κανουμε λόγο για ήττα πρέπει να έχει προηγηθεί αγώνας.

Περιμένει το φθινόπωρο, με την αινιγματική του γοητεία.

Δεν περιμένει τίποτα από το Φθινοπωρο, απλώς  περιμένει να έρθει.

Γνώση και Άγνωστο

Είναι η γνώση ελκυστική μέσα από το αγέρωχο και απρόσιτο, έτσι που λανθάνουσα επιμένει να μας εξιτάρει και να μας εγκαταλείπει με μια διεγερτική αίσθηση ημιτελούς.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναζωογονητικό από την ανακάλυψη κάτι νέου, που μας ανανεώνει, μας αναπλάθει, στην ουσία μας εξυψώνει σε καινές οντότητες. Συχνά βέβαια προτιμάμε να μη γνωρίζουμε. Η άγνοια είναι πηγή ευτυχίας, υποστηρίζουν μερικοί, καθώς συνδέεται με τη νηπιότητα του μυαλού και την αθωότητα της ψυχικής διάθεσης. Από την άλλη, τι ευτυχία είναι αυτή που οικοδομείται πάνω σε ψευδαισθήσεις;

Υπάρχουν αναρίθμητα είδη γνώσεως, και ουδεμία είναι υποδεέστερη ή ευκαταφρόνητη.

Το να ερωτοτροπούμε με τη γνώση δε σημαίνει κιόλας ότι την κατακτήσαμε.

Για να εμπεδωθεί η γνώση απαιτεί αγώνα και όποιος δεν τον έχει κάνει, δε μπορεί να τον συλλάβει εννοιολογικώς. Θέλει κόπο, υπομονή, μέθη, επίγνωση του ατέρμονου.

Γιατί η μεγαλύτερη αυταπάτη στην πορεία κατάκτησης της γνώσης είναι ότι αυτή συντελέστηκε.

Η αλαζονεία και το υπερφίαλο πνεύμα υποτιθέμενων ειδημόνων είναι χείριστη μορφή υποκρισίας που τροχοπεδεί το ουσιαστικό πλησίασμα της γνώσης. Γιατί αυτή προϋποθέτει αγνότητα και μετριοπάθεια, να είσαι στο διηνεκές περιπλανώμενος και ποτέ να μη σε σταματάει ένας αχάριστος κορεσμός.

Σα να μην έμαθες ποτέ σου, σα να μην είδες ποτέ σου.

Γιατί κάθε φορά ξεκινάς από το μηδέν, και μόνο αν αυτό δε σου φαίνεται ανυπόφορο ίσως κάποτε καταστείς άξιος για την κορυφή.

Κάθε τι που μαθαίνουμε δύναται να συμβάλλει στην εποπτικότερη κατανόηση του κόσμου αλλά κυρίως της ...αβυσσαλέας ψυχής μας που αλληλεπιδρά με αυτόν. Η αυτογνωσία συνιστά την επαχθέστερη και συνάμα πιο λυτρωτική μορφή γνώσης γιατί ούτε διδάσκεται, ούτε είναι διδακτέα.

Χρειάζεται αποκρουστική ειλικρίνεια για να φέρει κανείς σε πέρας μια τέτοια διαδικασία...που ,για να είμαστε ακριβείς δεν αποπερατώνεται..Δε σηκώνει ζαβολιές, εκπτώσεις, διολισθήσεις.

Εδώ η γνώση έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με τη φιλάρεσκη και ναρκισιστική μας φύση.

Γι' αυτό προτιμάμε να αναλωνόμαστε σε μαραθώνιους γνώσης για τη σπουδή μας, τη μουσική, τις ταινίες, την ιστορία, τις ξένες γλώσσες και άλλα ανεξάντλητα, παρά να αφιερώσουμε χρόνο σε μια πολυτελή διαδικασία ενδοσκόπησης που θα μας θυμίσει όσα καθημερινά καταχωνιάζουμε στη λήθη.

Όλα αυτά τα κομμάτια του εαυτού μας που μας φθείρουν, μας στιγματίζουν, μας αναστατώνουν, όπως και όλα εκείνα που δε μπορούμε να καταλάβουμε.

Και εδώ η ισορροπία εξασφαλίζεται με τη συνειδητοποίηση ότι  ένα κομμάτι του εαυτού μας θα παραμένει εφ' όρου ζωής ανεξερεύνητο.

Αυτός ο άγνωστος που τρέμουμε, είναι τελικά παράγοντας ελευθερίας.

Η ελευθερία είναι απότοκος της γνώσης , μιας γνώσης μετριοπαθούς, που συμπορεύεται με την αίρεση και την αμφιβολία γιατί ξέρει το πιο σπουδαίο: ότι το ισχυρότερο κίνητρο της γνώσης είναι ότι αυτή είναι ανεξάντλητη. Εκείνο που ακόμα δεν έχουμε μάθει είναι αυτό που μας κρατάει σε επαγρύπνηση.

Η ελευθερία επομένως δε συνάδει προς μια ολοκληρωτική ικανότητα ενδελεχούς ελέγχου( κάτι που θα ήταν εφικτό μέσω μιας -ουτοπικώς- απόλυτης γνώσης) αλλά με το να ξέρουμε να απολαμβάνουμε το αναπάντεχο. Με την αίσθηση ότι ξέρουμε αρκετά για να ζούμε αξιοπρεπώς αλλά όχι τόσα ώστε να βιώνουμε μια αδιάλειπτη οδύσσεια. Με την αγάπη προς τον άγνωστο που κρύβεται μέσα μας...σε έναν κόσμο που μας ξαφνιάζει με ταχύτητα φωτός, δεν είναι διασκεδαστική αλλαγή να μας αιφνιδιάζει ο κατα τα λοιπά προβλέψιμος εαυτός μας;

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που νιώθει την ανάγκη να προσεγγίζει τη γνώση, χωρίς να έχει αξιώσεις από αυτήν, χωρίς να προσδοκά ανταλλάγματα...Στο τέλος, αυτός μόνο, μέσα από τις άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα του κατορθώνει να γίνει πιο γνωστικός και από τους φερόμενους ως αυθεντίες...