Ίσως φταίει αυτή η πρόωρη, πρόωρα ηλιόλουστη Άνοιξη που κάνει την καρδιά του να νιώθει ένα παλιό, λησμονημένο σκίρτημα. Μια αφύπνιση που κάνει την ψυχή του να ψάχνει ένα μίτο να τη συνδέσει με τον έξω κόσμο.
Γιατί όλοι οι άνθρωποι αναζητούν τον έρωτα μετά μανίας όταν τους κάνει να πονούν ξανά και ξανά?
Ανακαλεί στιγμιαία πόσο πόνο και πόση διάψευση συνέλεξε τα τελευταία χρόνια. Πόσα λόγια κρύφτηκαν πίσω από αμυντικά τεχνάσματα, πόσες σχέσεις του έμειναν ημιτελείς από παιδιάστικο πείσμα, πόσο σάστιζε μπροστά σε κραυγαλέα λανθασμένες επιλογές.
Αν βάλει σε μια ζυγαριά τις στιγμές ευφορίας και συγκίνησης, θα διαπιστώσει ότι είναι ελάχιστες μπροστά σε εκείνες της απογοήτευσης που υπερτερούν με διαφορά.
Κι όμως, περπατώντας αλέγρος αυτό το μελωδικό πρωινό, αισθάνεται πως όλα είναι δυνατά.
Η ψυχή του θέλει να ερωτευτεί, κάθε φορά και με εντονότερη ορμή.
Έχει ακούσει χίλια μύρια για τον έρωτα. Τόσα, που αρχίζουν να αποβαίνουν ανούσια και εξαντλητικά. Ότι είναι δύναμη μεταμόρφωσης, ανανέωσης και αναγέννησης, ότι ακόμα και τις πιο τραχιές πληγές απαλύνει, ότι εξαφανίζει το ανέφικτο, ότι μπορεί να μετουσιωθεί σε εμμονή επικίνδυνη. ΄Οτι θέλει ρίσκο και τύχη, ότι είναι εφήμερος, ότι είναι παντοτινός..Τα πάντα.
Το μόνο που ξέρει είναι ότι ο έρωτας είναι ταξίδι. Μια απόδραση από τις εγωιστικές αυτοσχέδιες φυλακές, ένας απεγκλωβισμός από τον αυτοερωτισμό, τη σύχρονη μάστιγα της εποχής με άπειρους κυνικούς παθόντες. Ίσως είναι παροδικός χρονικά, έχει όμως δύναμη διαχρονική γιατί παγώνει το σατράπη χρόνο με μια μοναδική ευκολία.
Ο έρωτας είναι αυτοαναίρεση, παραδοχή της ασημαντότητας. Κάθε ίχνος εγωισμού αποβαίνει παρείσακτο, παρότι η πάλη με τα πάθη είναι αναπόδραστη. Ο εγωισμός μπορεί να εξουδετερώσει τον έρωτα και το αντίστροφο. Στην τελευταία περίπτωση, έχουμε ένα θαύμα, μια απόκλιση από τα τετριμμένα. Μια ερωτοτροπία με την Αλήθεια που τείνει να είναι μυστικοπαθής.
Τότε μπορεί ο άνθρωπος να αξιώνει κάτι παραπάνω από κοινές περιπέτειες και επιφανειακές διαδρομές. Όποιος έχει ερωτευτεί αληθινά, φοβάται το θάνατο λιγότερο γιατί έχει βάσιμη ελπίδα στην αιωνιότητα. Δεν τρέμει τη μοναξιά γιατί γνωρίζει ότι αν τη χειριστεί σωστά, θα τον φέρει πλησιέστερα σε ένα ακόμα πιο μαγικό ταξίδι.
Όσο περνάει ο καιρός, με κάποια ζοφερή αίσθηση παρατηρεί το ρομαντισμό να θυσιάζεται στο βωμό της αναλωσιμότητας. Γύρω του βλέπει άτομα αμήχανα, δειλά, φοβισμένα για ο, τιδήποτε θέσει την ασφάλεια του πλαστικού τους σύμπαντος σε κίνδυνο. Άτομα που αναρωτιούνται γιατί είναι μόνα ή γιατί αναμασούν τις ίδιες ελαττωματικές σχέσεις που τους αφήνουν απέραντα μόνους, με μια στοίβα από απωθημένα.
Κανείς όμως δε συλλογίζεται πόσο έτοιμος είναι να ξεχάσει το Εγώ του. Να δώσει, να δοθεί, να γίνει ικανός και άξιος για το Απόλυτο.
Η άγνοια του εαυτού μας παράγει φόβο ανασταλτικό. Πώς να μοιραστούμε το χρόνο μας με κάποιον όταν έχουμε φροντίσει εμείς οι ίδιοι να τον εκμηδενίζουμε?
Πώς να αντικρύσουμε την Αλήθεια όταν έχουμε κάνει απόπειρες να την ξεχνάμε απλώς και μόνο επειδή είμαστε μικροί για να την αντέξουμε?
Πώς να γίνει η υπέρβαση όταν τρέμουμε την κορυφή?
Και το πιο οξύμωρο είναι ότι την τρέμουμε γιατί αδυνατούμε να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε στον πυθμένα.
Ο έρωτας καταρρίπτει κάθε κανόνα που η λογική πασχίζει να εδραιώσει με αλυσιδωτά, όλο συνοχή επιχειρήματα. Άρα η υπερανάλυση, η στρατηγική, το σχέδιο είναι ασύμβατα προς οποιαδήποτε ερωτική σχέση. Και όμως, οι σχέσεις σήμερα πιο πολύ αναλύονται παρά βιώνονται. Και όσο λιγότερο αναλύονται, τόσο περισσότερο μακροημερεύουν.
Θέλει ένα κομμάτι ουρανό. Η Άνοιξη τον χλευάζει και τον προκαλεί μαζί.
Ακούει το ''Another sunny day'' από Belle and Sebastian και αποφασίζει να πατήσει παύση στο νοερό του μαραθώνιο. Είναι έτοιμος για μια ακόμα περιπλάνηση:-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου