Ερωτικό

Και να που ακόμα και τα πιο αμυντικά οπλοστάσια έχουν θεμέλια σαθρά.
Υπάρχει μία ιδιότυπη μορφή ισοτιμίας, της ισοτιμίας απέναντι στον έρωτα.
Οι πιθανότητες που υπάρχουν να ερωτευτεί κάποιος με σφοδρότητα είναι πάντα οι ίδιες.
Ίσως μάλιστα να είναι ακόμα πιο πολλές σε περιπτώσεις ακραία λογικού πνεύματος.
Μα είναι δυνατόν η καρδιά που είναι από τη φύση της ατίθαση να χαλιναγωγείται από το μυαλό?
Λατρεύει όσο τίποτα άλλο να σχεδιάζει αποστασίες και τεχνάσματα για να το καθυποτάξει.
Η καρδιά κυβερνάται από την πηγαιότητα της Αλήθειας ενώ το μυαλό από την αναγκαιότητα κατάκτησής της.
Έτσι και εγώ, ερωτεύτηκα. Τόσο απλά, ένα γεγονός μη αναιρούμενο.
Όταν η προσδοκία με εγκατέλειψε πια, απορροφημένος καθώς ήμουν από τα ζιζάνια και του δαίμονες ενός αλήτη εαυτού που ζούσε μέσα από τις άγνωστες πλευρές του. Κυριευμένος από αυτές, ερεθισμένος από περιέργεια για την απροσχεδίαστη πορεία τους.
Αυτός ο έρωτας για το απρόβλεπτο με γοήτευσε στην απλή σου παρουσία.
Ούτε καν νέος, αποκαμωμένος από τον δήθεν  κορεσμό από μια ζωή ελεγχόμενη και ανυπόφορα οικεία, έμεινα να ρεμβάζω σαν αδαής έφηβος μπροστά στα τόσα σου θέλγητρα.
Και τότε μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει πιο ισχυρή δυστυχία από μια ψυχή με κίνητρο τον κυνισμό. Άμα βρίσκεις τη δύναμη να αποποιηθείς το συναίσθημα, είσαι ολότελα ανίσχυρος.
Είχα εκπαιδευτεί με σατανική μαεστρία στο διωγμό κάθε συναισθήματος, επιλέγοντας τον χλευασμό του, μόνο και μόνο επειδή κάποτε δε στάθηκα τυχερός ώστε να βιώσω κάτι αληθινό. Ή άξιος.
Είναι η καρδιά ευάλωτη στο παρελθόν, με τάσεις σκληροπυρηνικής γενίκευσης και αβίαστης εξαγωγής συμπερασμάτων.
Όμως πόσο χαρούμενη μπορεί να είναι μια ύπαρξη μακροχρόνια μοναχική?
Ποιος θα φανταζόταν ότι θα έκανα κήρυγμα περί συντροφικότητας, εγώ που οικοδομούσα την κοσμοαντίληψή μου στη συνειδητή και εκούσια μοναξιά?
Ορίστε άλλο ένα απρόβλεπτο ! Καθαρό παράλογο, σκέτη παραφροσύνη και αντίφαση που παρήγαγε ο χρόνος !
Μα το Παράλογο του έρωτα μας εξιτάρει και μας αιχμαλωτίζει με τρόπο που καμία φαντασία δεν είναι πλέον καλπάζουσα αλλά μία εναλλακτική, καθ' όλα πιθανή εκδοχή μιας φαινομενικά στείρας και πληκτικής ρουτίνας. Και νιώθοντας αυτή την αέναη συγκίνηση, ιδρύεις απόσταση από το Θάνατο, ενδυναμώνεσαι ακόμα και απέναντι στον φόβο της φθοράς.
Γιατί δε με νοιάζει ακόμα και αν η επιθυμία σου για εμένα με τον καιρό εξασθενεί. Μου αρκεί που κάποτε υπήρξε.
Η αμοιβαία συνάντηση των επιθυμιών είναι Ευλογία της ύπαρξης.
Ένα Θαύμα από το υπερπέραν που ακινητοποιεί το χρόνο μονομιάς.
Το βλέμμα σου που εύγλωττα μου ψιθύριζε μέσα σε λίγα λεπτά λόγια που επί αιώνες πάσχιζα να αποκρυπτογράφήσω, το γέλιο σου που μου θύμιζε πολύχρωμο πόσο υποτιμημένη είναι η ανεμελιά στις μέρες μας, οι ατέλειωτες βόλτες μας, τα φαιδρά χρώματα που φορούσες, οι μελωδίες και οι λέξεις σου, ένας γαλαξίας υπερκόσμιος. Και ήθελα τόσο να γίνω κοινωνός της παιδικής σου οντότητας, σε ένα σύμπαν φλεγματικών ενηλίκων !
Ακούω φθονερές φωνές από μουδιασμένα πρόσωπα να με συμβουλεύουν ''φιλικώς'' να κρατήσω επιφυλάξεις γιατί το μέλλον είναι Άγνωστο και η καρδιά κάθε άλλο παρά σταθερή. Για να μην '' πληγωθώ και προσγειωθώ απότομα''.
Αλίμονο αν κάναμε και τον έρωτα καθεστώς ! Φευγάτος είναι και αλλόκοτος και μυστήριος και για αυτό όλο υποκύπτουμε στη δίνη του. Γιατί γινόμαστε δυνατοί μέσα από την αδυναμία μας για κάποιον. Μαθαίνουμε ακόμα και την απουσία να την μετουσιώνουμε σε πηγή έμπνευσης και ήδιστης αναμονής. Απομακρυνόμαστε από το δηλητηριασμένα ψυχωτικά Εγώ μας.
Ακόμα και αν το παρόν εκχωρηθεί σε μια ειδυλλιακή ανάμνηση, θα κάνω τα πάντα για να μην αλλοιωθεί, για να μην εξωραϊσθεί αλλά και για να μην διαστρεβλωθεί από την πικρία του ημιτελούς.
Και αν ακούγομαι απόλυτος, φυσικά και είμαι.
Καρπός όλης αυτής της ιστορίας είναι μια απολυτότητα που ερωτοτροπεί με τα άκρα.
Μπορεί να γίνει ακραία επικίνδυνη ή ακραία ευεργετική.
Από εκεί και έπειτα, λόγο έχει ο προσωπικός χειρισμός της από το νοερό πανδαιμόνιο.
Αν είμαι τόσο τυχερός ώστε το υποκειμενικό '' για πάντα'' ως επιθυμία και βούληση και αναγκαιότητα, καταστεί αντικειμενική πραγματικότητα, θα μπορώ να θεωρήσω ότι πλησιάζω στο δικό μου Τέλος. Στον δικό μου Σκοπό που με απομακρύνει από τα τετριμμένα.
Όμως ακόμα και αν αυτό δε συμβεί, η νίκη είναι και πάλι δική μου.
Η πορεία μου στη ζωή έγινε επιτέλους άμοιρη προβλέψεων, επικροτώντας την ολόπλευρη άγνοιά μου, ραπίζοντας την αυτογνωσία μου που σαν ψευδαίσθηση με διαφέντευε τόσα χρόνια, διεκτραγωδώντας τα ανήλεα, κραυγαλέα ψέματα που από συναισθηματική πενία αράδιαζα στην εξουθενωμένη μου συνείδηση.
Ένας εαυτός που πίστευε ότι το να ερωτευτείς σε κάνει τρελό, πλέον πιστεύει με όλο το το είναι ότι σε εξανθρωπίζει. Γιατί πώς μπορείς να κοιτάς ψηλά όταν δεν πιστεύεις στον Ουρανό?
Η νίκη μου είναι η ελπίδα και αυτή είναι αναφαίρετη. Καμία τετραπέρατη άμυνα δεν την απειλεί, ούτε την κλυδωνίζει. Ο,τι και να συμβεί, όσες ανατροπές και να δώσουν ρεσιτάλ απρόβλεπτου, ξέρω πως έχω ένα σταθερό σημείο. Και αυτό, ακόμα και εγώ, το έχω ανάγκη... Συνήθως η επιθυμία είναι εξέλιξη του φόβου μας, και όπως μας αναζωογονεί, έτσι και μας νεκρώνει. Χωρίς αυτή όμως δε θα είχαμε ελπίδα για οποιαδήποτε ανά(σ)ταση.
Και η πιο αδυσώπητη μορφή θανάτου είναι η απελπισία..