Πόνος ή μιζέρια?

Μπορούσε να συγχωρήσει τα πάντα στους ανθρώπους. Όλα τα πάθη που κάνουν την ύπαρξη τους ιδιάζουσα τρωτή και γεμάτη επιθυμίες ακόρεστες.
Τελευταία ακούει γύρω του άτομα να γκρινιάζουν, να παραπονιούνται ότι χάνονται σε σμήνη άλυτων προβλημάτων, να γεμίζουν μιζέρια γιατί η δουλειά τους δεν τους γεμίζει, γιατί δεν έχουν όσα χρήματα θα ήθελαν, γιατί δε μπορούν να δουν το...ειδύλλιο τους να ευοδώνεται. Με κάποιο κυνισμό, νιώθει ότι τα περισσότερα από τα φερόμενα ως προβλήματα είναι αποκυήματα μιας φαντασίας πολυμήχανης που εξυπηρετεί με τη σειρά της το πιο εκνευριστικό ανθρώπινο ελάττωμα, την αχαριστία. Τίποτα, ποτέ δε θα είναι αρκετό, ικανό να φέρει τον κορεσμό και την πληρότητα. Όλοι επαίτες μιας υποτιθέμενης ευτυχίας, γεμάτοι από ανικανοποίητα και ανεξήγητα. Γιατί μας ταιριάζει το Αίνιγμα, ως ευλογία και κατάρα.
Είναι σύμφυτο με τη φύση μας καθώς μας ωθεί σε ένα πλασματικό όσο και προκλητικό μυστήριο που συνακόλουθα έχουμε την αλαζονεία πως θα το λύσουμε.
Επινοούμε ψευτοδιλήμματα για να μην παραδεχθούμε ότι η ζωή μας είναι άμοιρη δράσης.
Με ένα εγωκεντρικό σύνδρομο, πιστεύουμε πως όλο το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από τον πυρήνα του δυσεπίλυτου(και σε πολλές περιπτώσεις αυτοσχέδιου)προβλήματός μας.
Ξεχνάμε ότι η ζωή δε στήνει παγίδες αλλά εμείς στον εαυτό μας. Για κάποιο λόγο, μέσα στην αυτοτυραννία ανταμώνουμε τη βρίθουσα ατελειών φύση μας. Και μετά έχουμε κάθε αξιοπρεπές άλλοθι για να γκρινιάζουμε για τα πάντα !
Είναι απίστευτο πως μας ταρακουνά ακόμα και ο πιο ανεπαίσθητος κλυδωνισμός στο λιλιπούτειο σύμπαν μας. Η δογματική άρα και ανούσια πεποίθηση ότι βιώνουμε μια ακλόνητη ρουτίνα, μια προβλέψιμη καθημερινότητα, εδράζεται στην αίσθηση ότι όλα είναι δεδομένα. Δεν υπάρχει πιο υβριστική αντίληψη από αυτήν. Σαν αξίωμα καμαρώνει μέχρι να ακυρωθεί από την ανατροπή που πάντα καιροφυλακτεί.
Όταν έρχεται λοιπόν η ανατροπή να τρίξει συθέμελα το μέχρι πρότινος ασφαλές μας σύμπαν, συρρικωνόμαστε, παραμορφωνόμαστε, γινόμαστε Άλλοι.
Αυτό γιατί ο πραγματικός μας εαυτός χωρίς πολύ κόπο διατηρεί τη μυστικοπάθεια και την κρυψίνοιά του. Θεωρούμε περιττή την αυτοκριτική, την ενδοσκόπηση, την ενόραση.
Άλλωστε είναι ανώδυνο να παρατηρείς τους άλλους.
Έτσι παραμένουμε στα ελώδη ύδατα της στασιμότητας, με αυξανόμενες αξιώσεις από τους άλλους και μηδενικές από τον εαυτό μας. Πάντα κάτι μας φταίει αλλά ουδέποτε το αναζητούμε μέσα μας.
Η γνώση κατοικεί εντός μας και αν δεν την συλλάβουμε, η όποια επικοινωνία με το εξωτερικό περιβάλλον θα είναι μοιραία καταδικασμένη. Αντί να κοιτάξουμε τα πιο απλά πράγματα γύρω μας που περικλείουν και την ανόθευτη ομορφιά, αντί να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη για όσα ζούμε και απολαμβάνουμε, θέτουμε τον εαυτό μας στην αναμονή...κάτι καλύτερου.
Η δυστυχία όμως τις περισσότερες φορές πηγάζει από την περιφρόνηση του παρόντος.
Μόνο το παρόν έχουμε και είναι έγκλημα ειδεχθές να το γεμίζουμε με πεσιμισμό και καταστροφολογία. Όπως έλεγε και ο ίδιος, ο πόνος οδηγεί σε μεγαλεία, η μιζέρια σε μικρότητες.
Αν πονέσεις, έχεις δικαίωμα στη σοφία, αν αρέσκεσαι στη διαμαρτυρία, όχι.
Δεν υπάρχει βασιλική οδός για την ευτυχία.
Και την επόμενη φορά που θα παραπονεθούμε για κάτι, είναι προτιμότερο να αναρωτηθούμε αν αξίζουμε αυτό το καλύτερο, το Υψηλότερο που ποθούμε. Και ας πονέσουμε..
Παραφράζοντας το πιο πάνω απόφθεγμά του, υποστήριζε ότι ο πόνος οδηγεί στη γνώση, η μιζέρια στην απόγνωση..Και η γνώση δε μπορεί παρά να είναι λυτρωτική..