Καλοκαίρια

Απότομα περνά ο χρόνος και τρέχουμε πίσω του χωρίς να μπορούμε να κατανοήσουμε τις βουλές του. Προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τα μηνύματα του προσκρούοντας σε παταγώδη αποτυχία..
Πάντα ο Ιούλιος τον αντίκρυζε βλοσυρά. Μέσα από τον παρατεταμένο καύσωνα, το ατέρμονο παραλήρημα του κόσμου, την ερήμωση των πόλεων, την ανέφελη ραστώνη του κάθε αιώνιου μεσημεριού. Ήδη προσεύχεται για λίγη βροχή, για επιστροφή σε ένα υποτυπώδες πρόγραμμα που θα χορηγεί την ψευδαίσθηση της αρμονίας, ενός κατευθυντήριου στόχου. Τρεις μήνες νομιμοποιημένης ακινητοποίησης των πάντων, αναβλητικότητας και απόλυτης διανοητικής αποχαύνωσης. Στην αναζήτηση ξέφρενων ή ξεκούραστων διακοπών από ένα μοτίβο ζωής που χλευάζει πανίσχυρο, σαν Άλλο πεπρωμένο. Από τι προσπαθούμε να δραπετεύσουμε άραγε?
Από έναν πικραμένο εαυτό, μια ανάμνηση, μια εσώτερη τιμωρία? Από μια Κόλαση που οι ίδιοι επινοήσαμε? Γιατί τώρα το εμπέδωσε, Κόλαση δεν είναι οι Άλλοι, όπως υποστηρίχτηκε αλλά μόνο εμείς όταν είμαστε σε γενική παράλυση συνάντησης με τους Άλλους. Κόλαση είναι τα θολά, όλο ακατάληπτες αλληγορίες όνειρα που τον επισκέπτονται φορτικά στου Μορφέα την αλλοτινά προσηνή ώρα, τα εκνευρισμένα βήματα όταν ο κόσμος τον στριμώχνει και το ατελεύτητο βουητό του τον κάνει να ασφυκτιά, οι εμμονές του που τον οδηγούν σε εγωκεντρικά φερσίματα και παράλογα ξεσπάσματα. Όλες οι  αμαρτίες που παλεύει πάση θυσία να αποδεχτεί και όμως αντιδρά αλλεργικά σε κάθε τους υπενθύμιση, λάθη και κατηγορητήρια και μετάνοια, από το προσωπικό δικαστήριο που αναμένει να εκδώσει την πιο άμεμπτη ετυμηγορία. Έχει κουραστεί να μην έχει προορισμό σε αυτή τη ζωή.
Οργίζεται να ακούει ολημερίς ανούσια λεπτεπίλεπτα στοιχεία που συνυφαίνουν μια ζοφερή επικαιρότητα. Πάντα εξάλλου ερωτοτροπούσε με τους αναχρονισμούς. Ποτέ παρών. Ουδέποτε συμφιλιωμένος με το Χρόνο.
Την αέναη διένεξή του με αυτόν δε θέλει να την κατεδαφίσει. Περιμένει τον Αύγουστο με λαχτάρα για να χαθεί στην έρημη πόλη. Μόνο τότε υποχωρεί η φρικαλέα αυτή μελαγχολία.
Και  όλα αυτά γιατί προσπαθεί να καταπνίξει αναμνήσεις από Καλοκαίρια όλο αλμύρα και μυρωδιά από γιασεμί και γαλήνη στην ψυχή. Από καλοκαίρια που ο έρωτας του έδειχνε την πορεία, του έδινε την προπέτεια να περιφρονεί το Χρόνο. Από βόλτες ατέλειωτες και μουσικές που τον παρασύρουν σε έναν Παράδεισο που δεν κατάφερε στο τέλος να προσεγγίσει.
Η πιο επώδυνη ανάμνηση είναι εκείνη που μας γυρνά στην (ξε)χα(σ)μένη μας ευτυχία..