Συμβουλευτικά

Κάθε της συμβουλή είχε κάτι μαγικά πρωτόγνωρο. Σα να ξεπρόβαλλε η σωτηρία την ώρα μιας πελώριας καταστροφής. Οι δέκτες των συμβουλών της την άκουγαν με προσήλωση, με κατανυκτικό σεβασμό. Θαρρούσαν πως και για το πιο περίπλοκο δρόμο, εκείνη θα έβρισκε μία άφαντη δίοδο για να ξεμπλοκάρουν. Εκεί που ο δρόμος έμοιαζε σκοτεινός, αφιλόξενος, όλο ανήμερα όντα και εχθρικές μορφές, εκείνη τους έσερνε σε σοκάκια όλο χρώμα και άρωμα και ιδέες.

Χαρισματική το δίχως άλλο. Ύφαινε όνειρα τη μέρα, κατάστρωνε νέα όνειρα τη νύχτα. Ο ύπνος ήταν για αυτή ένα ολιγόωρο διάλειμμα που τής έδινε ιδέες για όνειρα καινά. Τής άρεσε τόσο να είναι ξύπνια το χάραμα, να το ντύνει θεότρελα, ανεπηρέαστη και ανενόχλητη, μέσα στην απόλυτη ηρεμία της ώρας και τη θαυματουργή προοπτική του ξημερώματος μιας νέας μέρας. Ήταν η μόνη ώρα που δε χτυπούσαν μανιωδώς τα τηλέφωνα. Ξαπόσταιναν οι ανάγκες, οι επιθυμίες, οι λαίμαργες απορίες. Έτσι ξαπόσταινε και αυτή. Παρόλο που ποτέ δεν είχε αντιληφθεί την ανάγκη της για ξεκούραση.

Μέχρι που τής ζητήθηκε μία συμβουλή από μία νεαρή φίλη που βίωνε τη στυφή αλλά και ζαχαρώδη γεύση της ενηλικίωσης. Έβαλε τα δυνατά της, όλο τον αυθορμητισμό και το ανοιχτό μυαλό της για να την αντικρύσει απογοητευμένη. Την είχε συνηθίσει αλλιώς, είπε. Τελευταία έχει στερέψει από ιδέες, αναμασά τα ίδια, φαίνεται αλλού. Μάλιστα, την  ρώτησε δήθεν διακριτικά αν την απασχολεί κάτι σοβαρό. Απάντησε έκπληκτη πως δεν την απασχολούσε τίποτα.

Ξαφνικά, κατάλαβε. Την ενοχλούσε αφόρητα να συνιστά για τους άλλους μια αστείρευτη πηγή συμβουλών.Αυτός που ξέρει να δίνει συμβουλές δεν είναι ατρόμητος αλλά τρομοκρατημένος επειδή δε μπορεί να τις εφαρμόσει. Η συμβουλή είναι όπως η γνώση, ένα θεωρητικό εφόδιο που γίνεται εμπόδιο αν το χρησιμοποιήσεις κατά τρόπο λανθασμένο. Η ανάγκη της να προσφέρει βοήθεια υποδήλωνε ότι η ίδια έχρηζε βοηθείας σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Όταν χρειαζόταν τη διαρκή επιβεβαίωση και το αλληγορικό χειροκρότημα μιας εξαρτημένης ομήγυρης για να πιστέψει στον εαυτό της, σήμαινε ότι η ανασφάλεια την είχε καθηλώσει.

Το επόμενο διάστημα έκλεισε το κινητό της, και ας πάλευε με τύψεις που άφηνε αδιευκρίνιστα τόσο κόσμο αβοήθητο. Κόσμο που είχε εθιστεί στη φωνή, τα λόγια, τις σκέψεις της.
Δεν υπάρχει πανάκεια, τα προβλήματα γεννώνται για να παιδεύουν, όχι για να λύνονται.
Δεν είχε το δικαίωμα να σερβίρει μία θελκτική λύση σε όσους διψούσαν για αυτή αλλά ήταν αρκετά ράθυμοι για να την κυνηγήσουν.
Βοηθούσε τους άλλους για να λησμονεί τα δικά της προβλήματα. Που ήταν τρανά και επιθετικά και μανιασμένα από την περιφρόνηση. Στον εαυτό της ήξερε να δίνει χείριστες συμβουλές. Ίσως τεμπέλιαζε γιατί αυθάδικα πίστευε και η ίδια στις αναπάντεχες λύσεις.

Μόνο που ο καθένας πρέπει να εκπαιδευτεί να συμβουλεύει τον εαυτό του, ακόμα και αν τον σπρώχνει στην λάθος κατεύθυνση. Ο αποπροσανατολισμός είναι χειρότερο να πηγάζει από ξένες οδηγίες παρά από το δικό σου ένστικτο. Ομοίως, μπορείς να καμαρώνεις για μία δική σου συμβουλή που περιπλέκει τα πράγματα παρά για μία συμβουλή άλλου που τα απλουστεύει. Συνήθως η διευκόλυνση είναι φαινομενική, κρύβει τις πιο σαρωτικές δυσκολίες.

Μετά από μέρες, συνάντησε τυχαία εκείνη τη νεαρή κοπέλα στο δρόμο. Όχι, της είπε, δεν έχω όλες τις απαντήσεις για εσένα. Εσύ όμως μπορεί και να τις έχεις.
Την κοίταξε απορημένη, όπως αντικρύζουν μία τρελή.
Εκείνη χαμογέλασε και συνέχισε το δρόμο της.
Κάποια μέρα θα καταλάβει πόσα ερωτήματα κρύβουν οι ξένες απαντήσεις...