Παροδικό

Όλα περνούν, έμοιαζε να σκέφτεται αυτό το άγευστο απόγευμα.Μπογιές άχρωμες σε ένα ψυχρό λευκό, ο βουβός πίνακας, τα άχρηστα χρώματα που στέρεψαν από ουσία, που νόμιζε πως ήταν ανεξίτηλα. Όπως οι αναμνήσεις. Υπερεκτιμημένα παράγωγα του συναισθηματικού νου που φρονεί πως τα συναισθήματα ακροβατούν ανέπαφα στο χρόνο. Με αυτό το χαζό ρομαντισμό που επιμένει να οικοδομεί προσδοκίες γύρω από το απροσδόκητο. Φόβοι κραταιοί πάντα, έτοιμοι να ξεφυτρώσουν δολοφονώντας κατά συρροή πολύτιμες στιγμές. Φόβοι για τον πόνο, την απώλεια, την διάψευση. Μα και φόβοι για την επιτυχία, τη χαρά, την απομυθοποίηση ιδανικών.

 

Μα αν ο φόβος γίνει η ζωή σου, δε θα το καταλάβεις πως έχεις ήδη πεθάνει. Είναι λανθάνουσα αυτοκτονία. Περιφέρεσαι ημίνεκρος σε σοκάκια αντιφάσεων, γεμάτα από ξεθωριασμένες αποχρώσεις ονείρων και κραυγές ανικανοποίητης λαχτάρας. Ξοδεύεις το χρόνο σου περιμένοντας μόνο να εκπνεύσει. Η απώλεια γίνεται δρομοδείκτης σου. Ψυχορραγείς, μα έτσι χαμένος στην καταδίκη του ανέκφραστου, απλά το υφίστασαι.

 

Η παραίτηση δεν είναι άλλο παρά υλοποιημένη δειλία. Κι όταν η στιγμή εξανεμίζεται με τόσο φευγαλέα μαγεία, η δειλία υποδηλώνει ανικανότητα να καρπωθείς την αίσθηση μέθης που γεννά η βουτιά στο τώρα. Στο τώρα που δεν βρίθει υποσχέσεων και φιλόδοξων αναμονών αλλά προσφέρει απλόχερα την αλήθεια του σπαρταριστού παρόντος. Ζεις την ευτυχία, δε ζεις για αυτή. Και μην πασχίζεις να την αποκωδικοποιήσεις, ματαιοπονία είναι. Από τα πιο αλλόκοτα μυστήρια. Ένας γρίφος συναρπαστικός, που θα παραμένει εσαεί άλυτος.

 

Είναι όλα παροδικά. Ο πόνος που σφραγίζει την ψυχή, η απώλεια η ανεξήγητη, η φοβία και η εμμονή σε όσα δε θα προσεγγίσουμε ποτέ, η επιτυχία που ελαφρύνει το βάρος της ανεπάρκειας, η ξέφρενη χαρά, ο έρωτας, η αγάπη. Θυμάται τον άγραφο κανόνα που ακολουθούσε από την εφηβεία της: να μην υποτιμά, ούτε να υπερεκτιμά κάτι ή κάποιον. Χρυσός κανόνας. Συρρίκνωνε τον φόβο, ελάττωνε τη φρικτή αίσθηση δέσμευσης από εξωγενείς και ανέλεγκτους παράγοντες. Μόνο που μεγαλώνοντας, άρχισε να νιώθει περισσότερο ευάλωτη. Να μην της αρκεί η αποθέωση του πρόσκαιρου. Να βρίσκει αυτή την κοσμοθεωρία απλουστευτικά κυνική. Να έχει ανάγκη από σταθερές, να πιστέψει ότι ανήκει σε κάτι αμετάβλητο, που δε θα το τινάξει στον αέρα ο χρόνος. Στην αξίωση για το παντοτινό, φόνευσε το παρόν της. Και το μέλλον της φάνταζε ακόμα πιο απροσπέλαστο, μα και το παρελθόν θολό. Σα να ήταν απούσα από όσα έζησε. Σα να ήταν Άλλη. Σε δευτερόλεπτα την επισκέπτεται ο εαυτός της μέσα από χιμαιρικές μεταλλάξεις, σε άλλες πόλεις, άλλα θέλγητρα, άλλες αγάπες, ολωσδιόλου άλλη μορφή. Με άλλα μάτια, και ο κόσμος να μετατρέπεται σε αντανάκλαση της ψυχής της.

 Όσα πίστεψε πως θα τη συντρόφευαν για πάντα, χάθηκαν σε έναν ανεμοστρόβιλο λήθης. Μοιάζουν με ρετρό εικόνες μόνιμα ερεθισμένης νοσταλγίας. Μα στη ζωή της παθαίνει συχνά κρίσεις πανικού. Οι πιο πολλές, πηγάζουν από την ανημπόρια της να παγώσει το χρόνο. Να διασώσει κάτι  στη μανία του να τα οικειοποιείται όλα βάναυσα. Έπειτα ξαναγίνεται παιδί, ξαναβρίσκει την ωριμότητά της. Ανασαίνει βαθιά. Το κυνήγι του χρόνου είναι ένα παιχνίδι εξαρχής χαμένο. Στη βιασύνη χάθηκε η αβίαστη χαρά. Μπορεί να μη ζήσεις όσα η καρδιά σου λαχταρά, μόνο για να ανακαλύψεις ότι άλλα λαχταρούσε. Μπορεί τίποτα να μην αποδειχθεί αιώνιο, αλλά αυτό να σε απελευθερώνει. Μπορεί να σου αρκεί η στιγμή. Το να σου αρκεί η στιγμή είναι η αιώνια χαρά. Αν αποδεχθείς ότι όλα είναι παροδικά, μπορείς να ελπίζεις στο αιώνιο.