Η ουτοπία του Ονείρου

Είχε αυπνίες τελευταία. Εκείνη και ο Μορφέας σε απόλυτη ασυμφωνία.
Μακάριοι όσοι απολαμβάνουν τον ύπνο χωρίς επιπλοκές, παρεμβολές, εφιάλτες.
Είτε έχουν ήσυχη συνείδηση(οξύμωρο από μόνο του), είτε δεν έχουν συνείδηση(γιατί αυτή εμπεριέχει de facto την έννοια της αδέκαστης αυτοκριτικής).
Φοβάται να συναντήσει τα όνειρά της, είναι και η πραγματικότητα αδυσώπητη και μετά πώς θα αντιμετωπίσει τη μέρα που ξεκινάει με μια βάρβαρη αντίθεση?
Παλιωμένα όνειρα, φιλέκδικα, ανεκπλήρωτα ή απλώς εσφαλμένα, κραυγάζουν και ψιθυρίζουν, πάντα με την ίδια αποτρόπαια χροιά, ότι κατοικούν πλέον στη σφαίρα της ουτοπίας.
Το έγραψε, χρόνια πριν, δεκαετία σωστή, σε ένα αφελές αλλά αγαπημένο πρωτόλειο, το προφήτεψε διαβολεμένα, ακόμα και τίτλο το έκανε....Η ουτοπία του ονείρου.
Όλη η λόξα του κόσμου που έχει ξεχάσει την πορεία του και παρασύρεται από το ρεύμα.
Οι απαιτήσεις, οι αξιώσεις, οι προσδοκίες, οι αποφάσεις, οι επιλογές.
Το ανυπόφορο άγχος του διλήμματος.
Και πάνω και πέρα από όλα, η προσποίηση.
Σπάει το κεφάλι της να βρει τι μηχανεύονται οι κομπάρσοι γύρω της που ζουν με την αυταπάτη του πρωταγωνιστή.
Είναι άραγη ευτυχισμένη που δε μπορεί να προσποιηθεί ή απλώς αδέξια και καταδικασμένη σε αιώνια ραπίσματα?
 Μέσα στην παρέλαση αυτού του μήνα στιγμών επιβεβαιωτικών της ατυχίας και της ρευστότητας των πάντων, πασχίζει να κάνει τη σπουδαία διάκριση, των ουσιαστικών από τα ανούσια. Και νιώθει μονομιάς ότι τίποτα δεν έχει ισχύ όταν δεν υπάρχει στην αντίπερα όχθη ζωή, το αντίθετό του.
Με όλη την απότομη εχθρότητα του ο Φλεβάρης, έφερε και στιγμές αποζημιωτικές στο έπακρο.
Θα τολμούσε να πει και για μια ζωή.
Γιατί ήταν εκεί, απολύτως παρούσα σε όσα συνέβαιναν.
Δε μπορεί να είναι ουτοπικό ένα όνειρο όταν γεννάται από γενναία πίστη.
Και ίσως ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσει όνειρα παλιά, επιλογές που δε συμβαδίζουν με τις κυκλοθυμικές βουλές του χρόνου, που δε μπορεί να πιστέψει, δε μπορεί να υποστηρίξει, πολύ περισσότερο να δώσει τόπο σε αυτά.
Εν καιρώ κατάλαβε ότι τα όνειρα εξελίσσονται σε ουτοπίες όταν στιγματίζονται από την έλλειψη πίστης. Το Αντίο σε ένα όνειρο όμως είναι μία οδυνηρή πράξη αυτογνωσίας.
Είναι μια απόσχιση από έναν εαυτό που δε στάθηκε ικανός να το μπολιάσει με πίστη, που δεν ήταν οξυδερκής για να ατενίσει κάποια προοπτική.
Είναι όμως και η απελευθέρωση μιας σκλαβωμένης ψυχής που μέχρι πρότινος ζούσε μέσα από την ουτοπία και αλλοιωνόταν, ανίκανη και ανήμπορη να δεχθεί τη σαρωτική επενέργεια της Αλλαγής στην υποτιθέμενη αυτοδυναμία του ονείρου.
Και αν φτάσουμε στο σημείο να αποδεχθούμε μια επιλογή λανθασμένη, μπορούμε να αντέξουμε το γεγονός ότι τα όνειρά μας ,μας εγκατέλειψαν. Μήπως ήμασταν και εμείς πιστοί και σε επαγρύπνηση για να αξιωνουμε κτητικά αμοιβαιότητα?
Δε χωράει λογική στα Όνειρα, χωράνε όμως άπειροι επαναπροσδιορισμοί της δυναμικής τους σε βάθος χρόνου. Γιατί η αξία και η ουσία τους απότοκος του Χρόνου είναι και ετυμηγορία.
Και ναι,, τα όνειρα δεν είναι αιώνια, μπορούν όμως να οδηγήσουν στην αιωνιότητα, μέσα από τη διάσωση της υπέρμετρης πίστης.
Όποιος πίστεψε στην ουτοπία, διέπραξε το απόλυτο αμάρτημα κατά της πίστης.
Εκείνη δεν έχει πια τόπο για ου-τοπία.
Επιλέγει να ζει σε έναν κόσμο εκ πεποιθήσεως βάρβαρο, μόνο και μόνο για τις στιγμές που το Όνειρο πανηγυρίζει..Και το πιο φαιδρό είναι ότι δεν είναι μόνη της σε αυτό το ταξίδι...