Χρώ(ή)μα

Πάνε μέρες τώρα που κυκλοφορεί μέσα σε σμήνη από πρόσωπα, απρόσωπος. Ή να είναι έτσι επειδή δε διακρίνει πρόσωπα γύρω του?
Αφηνιασμένος, κουρασμένος, σχεδόν ανελεύθερος.
Το παγερό κρύο τον κάνει να μαζεύεται, και ας νιώθει ότι ασφυκτιά.
Είναι τόσο παντοδύναμες οι επιθυμίες που νιώθει ότι του παραμορφώνουν την ύπαρξη.
Κάποτε επέλεξε να εργασθεί για την αίσθηση του ανήκειν, για την ψευδαίσθηση της ιδιότητας.
Τώρα αδυνατεί να το κάνει, θέλει να είναι παρατηρητής της ζωής, κομπάρσος με αποστασιοποιημένη ματιά.
Τα χρήματα, έχοντας τα ανέκαθεν σε αφθονία, συνήθιζε να τα περιφρονεί, να τα θεωρεί τραγικά προϊόντα εξιδανίκευσης ενώ δεν είναι παρά συναλλακτικά μέσα με μοναδικό ρόλο την σε πρακτικό επίπεδο διευκόλυνση της ζωής.
Και όμως, τους προσδώσαμε με αμίμητη μωρία, αξία αμύθητη !
Πλέον, μπορούν να εξαγοράσουν σπουδές, θέσεις εργασίας, συναισθήματα.
Ακόμα και ανθρώπους . Τι πιο τραγικό από την εκποίηση της ψυχής?
Όλα ανάγονται σε επίπεδο χειροπιαστό, μεταφράζονται με δείκτες υλικών απολαβών, αξιολογούνται με κριτήρια προσοδοφόρου αντικρύσματος, σα να είναι όλο το σύμπαν χρηματοκρατούμενο.
Και αλίμονο, αν δεν έχεις εύκολη πρόσβαση ή λογικά ερειδόμενη(!) ελπίδα σε αυτό, δεν έχεις κοινώς στον ήλιο μοίρα, ούτε μερίδιο σε τίποτα εκλεκτό ! Όταν όλα γύρω εκκινούν και τερματίζουν από την οικονομική δυνατότητα, όταν η οικονομική κρίση σηματοδοτεί   ένα ογκώδες ιστορικό κεφάλαιο, όταν η ίδια η διάθεση διαμορφώνεται από το χρήμα, τότε όντως υπάρχει κρίση.  Κρίση εσωτερική, ηθική, πνευματική και πάνω από όλα αξιακή.
Ζούμε σε μία κοινωνία όπου ο μέσος κοινωνός αυτοαναγορεύεται φωτεινός παντογνώστης επί παντός επιστητού, ανεξαρτήτως ενημέρωσης, γνώσης, μορφωτικού επιπέδου...
Στοίβες από φιλόδοξες νόρμες και αβασάνιστα αξιώματα πανηγυρίζουν πανταχόθεν.
Η ίδια κοινωνία είναι που απομυθοποίησε τον έρωτά του για τη θεωρία.
Τη χλεύασε τόσο αδυσώπητα, τόσο απροκάλυπτα, που πραγματικά την εξευτέλισε.
Το Κράτος Δικαίου και η έννομη τάξη, η δημόσια ασφάλεια, η ισοτιμία, η αξιοκρατία και μια σωρεία από περίτεχνες, φανταχτερές έννοιες που κατοικούν στη ζώνη της ...ουτοπίας.
Με πίκρα αναγκάστηκε να αποδεχθεί τη θνησιγενή φύση της θεωρίας.
Πρώτα και κύρια, τα Μ.Μ.Ε, μια ''τέταρτη''- πρωταρχική εξουσία που νομιμοποιείται να κάνει κατάχρηση αυτής κατά κόρον. Να αυθαιρετεί με μία ασύλληπτη διάπλαση της  Αλήθειας, με μια ανακατασκευή της υπό ετερόφωτες προθέσεις, με μία αλόγιστη τάση διαστρέβλωσης.
Και να χειραγωγεί τα πλήθη δικαίως, αφού μαζί με τα λεφτά τους έχασαν και την κριτική τους ικανότητα ! 'Η, πιο σωστά, το δικαίωμα στην κριτική !
Έτσι τους είπαν μια ωραία πρωία και το πίστεψαν αμαχητί ! ''Είμαστε σε επίπεδο αφανισμού ! Για να το λένε συνέχεια, έτσι θα είναι ! Και το καλύτερο? Δε μπορούμε να κάνουμε κάτι, εξάλλου δε φταίμε εμείς, δεν εξαρτάται από εμάς..'' !
Άρα , νομιμοποιούνται στη μεμψιμοιρία, στη δήθεν αθέλητη αιχμαλωσία, είναι τόσο βολικός ο εφησυχασμός άλλωστε...! Υπάρχει ένα γερό άλλοθι για την κατάθεση των όπλων, για να μη θεωρηθούν λιποτάκτες ! Υπαίτια είναι η συγκυρία, ο άλφα, ο βήτα, ο τάδε, ο δείνα, ποτέ όμως εμείς ατομικά ! Εμείς έχουμε διδακτορικό στην θυματοποίηση ! Είναι το μόνο που ξέρουμε να διεκπεραιώνουμε με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς αναβλητικότητα.
Υπάρχουν άπειρες πραγματικότητες, με χρήμα και χωρίς, με χρώμα και χωρίς.
Εκείνος όμως που έκανε την ειρωνία φίλη καρδιακή, το έμαθε πια καλά, το αισθάνεται να τον διαπερνάει, ότι υπάρχει μία πραγματικότητα πολύ πιο βαθιά, με γλύκα όσο και πόνο, με αινίγματα και θέλγητρα πολλά, με τείχη αλλά και απρόσμενους εναγκαλισμούς. Και δεν είναι άλλη από την πραγματικότητα των ιδεών. Μπορεί να είναι άμοιρη χρημάτων , ολότελα απομακρυσμένη από ο,τιδήποτε προσιδιάζει στην ύλη, αλλά χαρακτηρίζεται από τα πιο φαιδρά και συγχρόνως από τα πιο ζοφερά χρώματα. Στο μεταίχμιο ερέβους και φωτοχυσίας, φανερώνεται βασανιστικά αλλά υπόσχεται τρανές ανακαλύψεις.
Οι άνθρωποι εκεί δεν είναι σκυφτοί, ούτε ζαλισμένοι από το μένος των αδηφάγων επιθυμιών τους. Τα πρόσωπά τους εκπέμπουν φως , αυτάρκεια, τη σπιρτάδα του φιλοπερίεργου, τη γαλήνη του αποφασισμένου.
Και όσο και να είναι ντεμοντέ αυτός ο κόσμος πια, αστείο ακόμα και να υφίσταται, εκείνος υπάρχει και βασιλεύει, αρκεί να έχεις μάτια να τον διακρίνεις, Ψυχή να αντέξεις αντικρύζοντάς τον.
Οι εκεί επιθυμίες είναι εξημερωμένες, απλές προεκτάσεις της ύπαρξης, χαλιναγωγούνται και συχνά γίνονται ψυχαγωγικές. Να είναι άραγε επειδή είναι αμιγείς?
Η πιο απατηλή πλευρά της επιθυμίας πυροδοτείται από τον συγκεχυμένο χαρακτήρα της.
Ποτέ δεν ξέρουμε τι πραγματικά θέλουμε ! Και η άγνοια της ουσιαστικής επιθυμίας είναι η βασικότερη πηγή θλίψης. Όλη αυτή η αμηχανία μας σπρώχνει σε ενδιάμεσες επιλογές, χωρίς φόβητρα και εξάρσεις, ελεγχόμενες, ασφαλείς. Το κυριότερο? Άχρωμες, από εκείνες που σταματούν τις υπερωρίες του μυαλού. Γιατί τη σκέψη εσκεμμένα δεν την καλλιεργούμε. Είναι και μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνη. Προθάλαμος της ελευθερίας είναι που κλείνει μέσα της το Άπειρο Όλο, της ουσία της ανθρώπινης οντότητας.
Χωρίς χρώμα και χωρίς στίγμα λοιπόν. Εδώ τίθενται ζητήματα επιβίωσης μέσω λάγνας καταστροφολογίας και εκείνος πασχίζει να καμωθεί τον ποιητή !
''Έχεις την πολυτέλεια να βλέπεις τον κόσμο πιο βαθιά'' του είχε πει πριν χρόνια η γυναίκα του και αυτή η φράση τον ακολουθεί.
'' Πολυτέλεια χρόνου και χρήματος..Δυσκολεύεις τη ζωή σου ενώ άλλοι άνθρωποι παλεύουν να την απλουστεύουν''! συνέχιζε.
Ακόμα και εκείνη, ισόβια σύντροφός του, έρχονταν στιγμές που αδυνατούσε να τον νιώσει.
Δε μπορεί η ζωή να είναι μια αποθέωση της φαινομενικότητας ! Είμαστε πραγματικά μικροί αλλά όχι λίγοι. Λίγους μας καταντά η βουλιμική μας πλεονεξία.
Και πότε επιτέλους θα καταλάβει ο κόσμος ότι τη συγκίνηση που αντλείς μέσα από τις ιδέες δεν τη χαρίζει καμία υλική αφθονία και καμία ηδονή? Πότε θα αντιληφθεί ότι μέσα από την προσέγγιση των ιδεών τα πάντα φαντάζουν πιο απολαυστικά και απενοχοποιημένα ηδονικά? Γιατί η ηδονή είναι το απαύγασμα της αλληλεπίδρασης ψυχής και σώματος. Καμία απόλαυση δεν είναι μονόπλευρη, όπως δε νοείται απόλαυση χωρίς τη μέθεση του πνεύματος σε αυτήν.
Από εκεί και πέρα εξαρτάται από τις βλέψεις του καθενός, από το βεληνεκές της ματιάς του.

Σε έναν Κόσμο όπου όλα πωλούνται και αγοράζονται, υπάρχει περιθώριο για συναίσθημα και ανθρωπιά?
Σε όλη αυτή την ατέρμονη αγοραπωλησία διακρίνει βλέμματα μαραμένα, πότε επαναστατικά, πότε συμβιβασμένα με το παρόν αλλά και μια δειλή, συγκρατημένη επαναγωγή της Ιδέας.
Θέλει βέβαια θεαματική ώθηση και γερή φωνή και μόνο σε βάθος χρόνου θα μετατραπεί σε γεγονός.
Όμως τη βλέπει ξεκάθαρα να επανακάμπτει, μια ανάγκη για αγνό ηρωισμό, για πίστη σε ένα ιδανικό, για παραμερισμό της επιφανειακής υλιστικής κυριαρχίας.
Και αφήνει το βλέμμα του να περιπλανηθεί, να πάει μακριά.
Πώς μπορεί άλλωστε ο κοντόφθαλμος να ποθήσει κάτι αθέατο?
Ίσως ο κόσμος να έχει ανάγκη να βιώσει τη συντριβή για να αναγεννηθεί. Να αναθαρρέψει μέσα από τα κραυγαλέα σφάλματα που θα τον οδηγήσουν στην κατάρρευση. Να αναγκαστεί να επικαλεστεί εσωτερική δύναμη, να φωτίσει τις σκαιότατες επιθυμίες. Να συνειδητοποιήσει ότι το χρήμα δεν είναι το παν αλλά ενίοτε το εμπόδιο για το παν.
Να χτίσει τους δικούς του Ήρωες σε έναν φαύλο κύκλο ιστορικής ακολουθίας. Να μεγαλουργήσει μέσα από τον εκμηδενισμό της.
Και τελικά να καταλάβει ότι η απαξία της ανθρώπινης φύσης εδράζεται στην εκθείαση της υλικής αυταξίας.
Γιατί η πραγματική νίκη δεν είναι να πληρώσεις μια τιμή αλλά ένα τίμημα....Τίποτα πολύτιμο δεν εξαγοράζεται, τα όνειρα έχουν το τίμημά τους που είναι πάντα ανεκτίμητο και αδιαπραγμάτευτο..
Όλα τα υπόλοιπα συνεχίζουν να υπάρχουν αγοραία, στο ανέντιμο παζάρι της ζωής..