Πώς γινόταν αυτό που με εκνεύριζε σε εσένα να ήταν και εκείνο που μαγνητικά με έσερνε κοντά σου;
Εκπαίδευσα τον εαυτό μου να είναι ετοιμοπόλεμος, γέμισα δηκτικά τερτίπια. Σπιρτόζικα αντιμιλούσα σε κάθε σου δήλωση. Στριφογύριζες ολημερίς, η ύπαρξή σου βοερή, σαν σμήνος μελισσών που μου διατάρασσαν την ηρεμία. Επινοούσες σενάρια, εικασίες, εκδοχές και πιθανά επακόλουθα.
Τα ερεθίσματα σε μπόλιαζαν με ενέργεια υπερεκχειλίζουσα. Ύψωνες τον τόνο της φωνής σου, στύλωνες το βλέμμα και αφηνόσουν σε μακροσκελείς αναλύσεις. Οι οποίες βέβαια είχαν ως πυρήνα την αποθέωση της λεπτομέρειας. Γατζωνόσουν από μία αυταρεσκη λεπτομέρεια και παραμέριζες πολύ πιο σημαντικές παραμέτρους. Δεν έκανες ανακωχή με το φόβο σου, μιλούσες αυθαίρετα μέχρι να τον ξορκίσεις. Ομολογώ πως σε κάποια σημεία ήσουν πνευματώδης, ο οίστρος και το απρόσμενο χιούμορ σου με ξάφνιαζαν ευχάριστα. Κάποιες άλλες όμως(που ήταν αριθμητικά επικρατέστερες), ήσουν ένα ανυπόφορο βάσανο. Με σημαία την αμφιταλάντευση, γινόσουν ανίκανος να πάρεις την παραμικρή απόφαση, ακόμα και αν δεν επέσειε καμία συνέπεια. Ούτε αν προτιμάς τον καφέ σου με σοκολάτα ή κανέλα μπορούσες να αποφανθείς. Και όταν τελικά επέλεγες, το μετάνιωνες αυτόματα.
Κατσουφιασμένος χωνόσουν στην απόμερη γωνιά σου με σύννεφα αναπαραγόμενα πάνω από τον κεφάλι σου.
'' Η υπεραναλυτικότητα είναι προνόμιο των γυναικών'' σου είπα ένα μαγιάτικο απόγευμα που είχε κάτι από την ανεξιχνίαστη προσμονη του φθινοπώρου.
Δεν ήξερα καν αν ενοχλήθηκες. Με κοίταξες με στιγμιαία οργή αλλά έπειτα δεν είχες την πολυτέλεια του χρόνου για να τον χαραμίσεις ασχολούμενος με τα διεγερτικά μου τσιτάτα. Σε περίμεναν σταθμίσεις αδιανόητων μεγεθών και αστάθμητων παραγόντων που όφειλες να προβλέψεις εκ των προτέρων. Η εμμονή σου με τον έλεγχο σε έθετε σε ένα ανεξέλεγκτο παραλήρημα.
Στην προσπάθειά σου να προδιαγράψεις την τροχιά των επερχόμενων γεγονότων, ακύρωνες το παρόν φορώντας παρωπίδες, μην προσέχοντας κανέναν και τίποτα.
Και όμως, μέσα από τις παράδοξες ζυμώσεις του έρωτα, για έναν ανεξήγητο λόγο που όλοι αγαπάμε να μισούμε, έπιανα τον εαυτό μου να κυριεύεται από τη σκέψη σου. Ίσως επειδή μου κέντριζε την προσοχή αυτή η τόσο σπάνια ιδιότητά σου, ίσως επειδή δε μου έδινες καμία σημασία, άρχισα να πολιορκώ το απόκοσμό σου καταφύγιο. Συνάντησα γερή αντίσταση και σθεναρή απόρριψη.
Όσο και να σου κατεύναζε τη μανία ένας καρτερικός ακροατής, άλλο τόσο σου πυροδοτούσε παροξυσμό το να αντιμετωπίσεις τις προσδοκίες του από εσένα. Ζούσες μόνο για να σκέφτεσαι. Ατέρμονα και ατελέσφορα αλλά να σκέφτεσαι. Όταν επρόκειτο να μεταβείς σε πρακτικό επίπεδο, σε έζωνε δυσανάλογος πανικός. Συνήθως οι άριστοι μαθητές της θεωρίας είναι οι αλλεργικοί στην πράξη.
Έτσι και εσύ. Θαρρούσα πως πίσω από αυτό το χαρακτηριστικό σου κρυβόταν μία απίθανη ευαισθησία. Τελικώς για όλο αυτό ευθυνόταν η πελώρια ανασφάλειά σου που κατάστρωνε εντέχνως καταστροφολάγνα σενάρια. Η ανικανότητα απόλαυσης της ζωής είναι πελώρια δυστυχία.
Λογικό ήταν να μη θέλεις να σχετιστείς, θα μετάγγιζες τη μιζέρια σου σε ανυπαίτια και ανυποψίαστα πλάσματα.
Δεν είμαι σκληρή. Αντιθέτως, εκείνο το βροχερό απόγευμα που μοιραστήκαμε περιμένοντας την καταιγίδα να καταλαγιάσει, ομολογώ πως το απόλαυσα όσο τίποτα. Μέσα από τα αλλοπαρμένα, γρήγορα λόγια σου, κατάλαβα με ένοχη ανακούφιση πόσο λάθος είναι να μας ελκύει αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε.
Ο έρωτας δεν είναι γρίφος, βίωμα είναι και θαύμα. Της υπεραναλυτικότητας το γιατρικό είναι, το σπάνιο αντίδοτο. Εκτός αν πάσχεις από αλλεργία και σε αυτόν,οπότε ο αποστειρωμένος κόσμος είναι μονόδρομος. Θα χάνεσαι μέσα στις εκδοχές σου, σε μια ζωή που θα αγγίζει το απόλυτο τίποτα.
Εσύ, ακόμα και τότε, κάτι θα έχεις να αναλύσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου