Άλλοθι

Ποιο θα ήταν το άλλοθι που θα επινοούσες αυτή τη φορά; Ήμουν στ' αλήθεια γεμάτος από περιέργεια να το ακούσω. Καταντούσε προβλέψιμο πια. Τόσο, που αν αντί για άλλοθι μου έδινες την αλήθεια σου, θα με εξέπληττες  τρελά.
Η μορφή σου, επισκίαση της φωτεινής μέρας, περιπλανιέται με γκρίνια φυτεμένη στην Ψυχή. Αναλογίζεται, μετράει, σταθμίζει, σκάει. Πνιγηρό κάνεις και το πιο ανοιξιάτικο τοπίο. Ο ολάνθιστος κήπος ενοχλεί τα νεύρα σου, ο ήλιος σε κάνει νοσταλγό της νεφέλης. Και αντί να τολμάς να αποφυλακιστείς, επιβάλλεις η ίδια στον εαυτό σου την πιο αδυσώπητη ποινή. Για λόγους σωφρονισμού, αυτό το γνωστό σου αυτομαστίγωμα που σε χρίζει και θύτη και θύμα.

Μου το τόνιζες αυστηρά πως άκρη μαζί σου δε θα έβρισκα. Από πείσμα δεν ήθελα να το πιστέψω, ήθελα να καμώνομαι ικανός να ανατρέψω τα στεγανά σου, νόμιζα ότι ο δειλός κόσμος σου θα κατέρρεε σαν πυργίσκος, σαν μια αγκαλιά από ερείπια. Φαίνεται όμως πως είσαι παράλογα πιστή στις άλογες αντιλήψεις σου. Σε καλεί η αναγκαιότητα της εξέλιξης και γατζώνεσαι από ένα νοσταλγικό τραίνο.

Δεν υπάρχει πιο αυτοκαταστροφικός μηχανισμός από τα άλλοθι. Αποτρόπαιες κατασκευές δίχως πειθώ, δείκτες κάτισχνης ειλικρίνειας. Στην αναζήτηση της Αλήθειας, το ψέμα το αυτοσχέδιο, εκείνο που κατασκευάζεται από τον ίδιο που προσπαθεί να πείσει, είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη. Το χειρότερο είναι ότι κάπως έτσι γεννιέται η ανοσία στα ψέματα. Όταν φτάνεις σε σημείο να αντέχεις το ίδιο σου το ψέμα, πολύ περισσότερο να το ανάγεις σε μασκαρεμένη αλήθεια.

Ο καιρός περνάει και με αφήνει μόνο. Με εικονική συντροφιά που με ωθεί στην αναπόληση της μοναχικότητας. Στη συμφιλίωση με την κυριολεκτική μοναξιά, που ενίοτε είναι αναγκαία για να πολεμήσω τα δικά μου άλλοθι.

Δε θέλω άλλα άλλοθι. Ούτε δήθεν περίτεχνες δικαιολογίες, τεχνάσματα που αποθεώνουν την καρτερικότητα και τη μακροθυμία. Θέλω Αλήθεια μόνο, κάτι να με κρατήσει ζωντανό σε αυτόν τον κόσμο που όλα τρέχουν και με αφήνουν πίσω, σα να μου ξεφεύγει πάντα κάτι.
Εκεί όπου επικρατεί ο φόβος, τα άλλοθι πανηγυρίζουν. Στους πανηγυρισμούς της Αλήθειας μόνο η γενναιότητα κρατεί.
Όχι άλλα άλλοθι, ενοχικά κατάλοιπα και κατηγορώ, μομφή και πικρία.
Αυτά που αποφεύγουμε είναι συνήθως εκείνα που αν κοιτάζαμε κατάματα θα μας φανέρωναν τη σωτήρια λύση. Τίποτα πιο υποχθόνιο από τις παρακαμπτήριες οδούς...