Είσοδος Καλοκαιριού αλλά στον ορίζοντα μία ομιχλώδης αμφιβολία. Ζευγάρια από ποθητές νίκες, δρόμοι όλο προσκόμματα, στοιχήματα και προκλήσεις, όλα σε εναγκαλισμό μέσα στο μισοσκόταδο.
Μία δροσιά επίμονη, ευεργετική. Σαν γενναιόδωρη ελπίδα σε απέραντο Χάος.
Κάθε προσπάθεια φιγουράρει άγαρμπα, χαμηλώνει το βλέμμα καθώς στηλιτεύεται από το αποτέλεσμα.
Έμαθα ότι η ζωή αξίζει μόνο όταν οδεύει προς μία τρανή Νίκη.
Έτρεμα τις ήττες σαν μικρό παιδί, η ύπαρξή μου βούλιαζε σε ένα απύθμενο παράπονο, με μομφές και γκροτέσκα λάθη, υπογραμμισμένα. Δεν ησυχάζω, από το ταβάνι προσγειώνονται αμαρτήματα αδιανόητα και φραγμοί προς το ποθούμενο αποτέλεσμα.
Η πορεία βασανιστική, γεμάτη από το άγχος που γεννά η ανάγκη για αέναη επιβεβαίωση. Όσο τροφοδοτείται, τόσο λιμοκτονεί η αυθεντικότητα. Και αν πλησίαζα κάθε φορά σε ένα τέρμα θρυλικό, γιατί ένιωθα έρημος και ηττημένος; Ξενυχτούσα πάνω από θορυβώδεις εμμονές. Ποτέ και τίποτα δε θα ήταν αρκετό. Πάντα λίγος, χωρίς κάτι εντυπωσιακό να επιδείξω, χωρίς ένα μεγάλο επίτευγμα να συνοδεύει το όνομά μου. Η ανωνυμία μου με εξόργιζε αντί να με καθησυχάζει. Πάσχιζα κάθε νύχτα να καταλάβω πότε έχασα ολοκληρωτικά το δρόμο. Μήπως ήταν όταν το βλέμμα μου καθηλώθηκε στη θελκτική Νίκη και έπαψα να βλέπω όλες τις γητειές της διαδρομής;
Άνθρωπος χωρίς δύναμη για την ήττα είναι κατ' επίφαση νικητής. Στο πανηγυρι από επιτεύξεις των γύρω μου, που έμοιαζαν να είναι παρατεταγμένοι σε ένα προνομιακό στρατόπεδο, κλεινόμουν στον εαυτό μου και τον κατηγορούσα για μετριότητα. Ένιωθα πως δικαιούμαι να με υποβιβάζω, να διατηρώ την πίστη σε εμένα ελλειπτική. Το αποτέλεσμα με δικαίωνε, γιατί το αποτέλεσμα με άφηνε πάντα κάθιδρο, μακριά από την απρόσιτη Νίκη στην οποία στόχευα. Πάντα ενάντιο στις προσδοκίες και τις επιθυμίες μου, και εγώ παίκτης σε ένα παιχνίδι στο οποίο ήμουν εξαρχής χαμένος.
Ποιος είναι τελικά ο νικητής και ποιος ο ηττημένος; Οι ήττες μου ήταν η αφετηρία για νίκες που ήμουν ανίκανος ακόμα και να διανοηθώ. Μία μεγάλη, αληθινή Νίκη, έρχεται στην πορεία, ακριβώς επειδή αφήνεσαι στο ταξίδι χωρίς να την προσμένεις. Οι στόχοι είναι για τους κοντόφθαλμους και συνήθως η διαδρομή κρύβει εκείνη τη σπάνια μαγεία του επαναπροσδιορισμού της ματιάς, εκείνη που κάνει τη νίκη ήττα, και το αντίστροφο.
Η μεγαλύτερη Νίκη είναι εκείνη που ακόμα δε γνωρίζω. Τη νιώθω αμυδρά κάθε φορά που ο εαυτός μου ξαποσταίνει από τις άμυνες και μου ψιθυρίζει λόγια που με ξαφνιάζουν. Μέσα από το δροσερό αεράκι του Ιουνίου και την κραταιά ελπίδα, τα βουρκωμένα βλέμματα και την εγκατάλειψη των αυτοσκοπών. Μα και μέσα από την πορεία που απλώνεται μακρά μπροστά μου.
Τα αναπάντεχά της δεν τα αφήνω για καμία Νίκη..γιατί μόνο αυτά θα με οδηγήσουν στη δική μου..
Μία δροσιά επίμονη, ευεργετική. Σαν γενναιόδωρη ελπίδα σε απέραντο Χάος.
Κάθε προσπάθεια φιγουράρει άγαρμπα, χαμηλώνει το βλέμμα καθώς στηλιτεύεται από το αποτέλεσμα.
Έμαθα ότι η ζωή αξίζει μόνο όταν οδεύει προς μία τρανή Νίκη.
Η πορεία βασανιστική, γεμάτη από το άγχος που γεννά η ανάγκη για αέναη επιβεβαίωση. Όσο τροφοδοτείται, τόσο λιμοκτονεί η αυθεντικότητα. Και αν πλησίαζα κάθε φορά σε ένα τέρμα θρυλικό, γιατί ένιωθα έρημος και ηττημένος; Ξενυχτούσα πάνω από θορυβώδεις εμμονές. Ποτέ και τίποτα δε θα ήταν αρκετό. Πάντα λίγος, χωρίς κάτι εντυπωσιακό να επιδείξω, χωρίς ένα μεγάλο επίτευγμα να συνοδεύει το όνομά μου. Η ανωνυμία μου με εξόργιζε αντί να με καθησυχάζει. Πάσχιζα κάθε νύχτα να καταλάβω πότε έχασα ολοκληρωτικά το δρόμο. Μήπως ήταν όταν το βλέμμα μου καθηλώθηκε στη θελκτική Νίκη και έπαψα να βλέπω όλες τις γητειές της διαδρομής;
Άνθρωπος χωρίς δύναμη για την ήττα είναι κατ' επίφαση νικητής. Στο πανηγυρι από επιτεύξεις των γύρω μου, που έμοιαζαν να είναι παρατεταγμένοι σε ένα προνομιακό στρατόπεδο, κλεινόμουν στον εαυτό μου και τον κατηγορούσα για μετριότητα. Ένιωθα πως δικαιούμαι να με υποβιβάζω, να διατηρώ την πίστη σε εμένα ελλειπτική. Το αποτέλεσμα με δικαίωνε, γιατί το αποτέλεσμα με άφηνε πάντα κάθιδρο, μακριά από την απρόσιτη Νίκη στην οποία στόχευα. Πάντα ενάντιο στις προσδοκίες και τις επιθυμίες μου, και εγώ παίκτης σε ένα παιχνίδι στο οποίο ήμουν εξαρχής χαμένος.
Ποιος είναι τελικά ο νικητής και ποιος ο ηττημένος; Οι ήττες μου ήταν η αφετηρία για νίκες που ήμουν ανίκανος ακόμα και να διανοηθώ. Μία μεγάλη, αληθινή Νίκη, έρχεται στην πορεία, ακριβώς επειδή αφήνεσαι στο ταξίδι χωρίς να την προσμένεις. Οι στόχοι είναι για τους κοντόφθαλμους και συνήθως η διαδρομή κρύβει εκείνη τη σπάνια μαγεία του επαναπροσδιορισμού της ματιάς, εκείνη που κάνει τη νίκη ήττα, και το αντίστροφο.
Η μεγαλύτερη Νίκη είναι εκείνη που ακόμα δε γνωρίζω. Τη νιώθω αμυδρά κάθε φορά που ο εαυτός μου ξαποσταίνει από τις άμυνες και μου ψιθυρίζει λόγια που με ξαφνιάζουν. Μέσα από το δροσερό αεράκι του Ιουνίου και την κραταιά ελπίδα, τα βουρκωμένα βλέμματα και την εγκατάλειψη των αυτοσκοπών. Μα και μέσα από την πορεία που απλώνεται μακρά μπροστά μου.
Τα αναπάντεχά της δεν τα αφήνω για καμία Νίκη..γιατί μόνο αυτά θα με οδηγήσουν στη δική μου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου