Τόσα χρόνια, εξασκήθηκε να ζει με ένα παράλληλο σύμπαν κρυφό άσο στο μανίκι.
Κάθε φορά που η καθημερινότητα αποφάσιζε να προτάξει το πλέόν κυνικό της πρόσωπο, με μια ακατάληπτη συνομωσία από αντίξοα και εχθρικά συμβάντα, δανειζόταν τη δυναμική εκείνου του σύμπαντος που αποθέωνε τον παλιμπαιδισμό, την ψυχική επαφή, την απόλυτη, άνευ όρων ανεμελιά.
Χωρίς οίστρο η ζωη μοιάζει πιο πολύ με αργό θάνατο, με μία παρωδία.
Οι αναμνήσεις που της κληροδότησε εκείνο το σύμπαν είναι το πολύχρωμο οχυρό κατά της πεζότητας που μοιάζει να διαβρώνει τα πάντα.
Στιγμές μιας εποχής που φαντάζουν ιδανικές, όχι επειδή αποτελούν ένα αφελές, αποστασιοποιημένο παράγωγο μιας πολυμήχανης φαντασίας αλλά επειδή η ψυχή βίωνε ελεύθερη την αυταπόδεικτη, αναπόδεικτη μαγεία της λιλιπούτειας στιγμής.
Οι αναμνήσεις δεν είναι παραποιημένα κατάλοιπα του παρελθόντος, ούτε λείψανα στιγμών αλλά οχήματα για ένα παρόν πιο ελπιδοφόρο, με μία ταπεινή σοφία και με μία πληρότητα συναισθηματική, για έναν εαυτό που δεν ήταν αποξενωμένος άλλα είχε την τύχη να αλληλεπιδράσει με θαυμάσιες ψυχές και να γευτεί μερικά από τα πιο δυνατά βιώματα.
Είναι μερικές συναντήσεις στη ζωή με προκαθορισμένη διαχρονικότητα.
Ο χρόνος, η σατανική παρεμβολή των συνθηκών και οι άγνωστες εξελίξεις του θυμικού αδυνατούν να αλλοιώσουν την ατσάλινη δύναμή τους.
Όποτε η απογοήτευση την περιμένει στη γωνία, ο φόβος υπεξαιρεί με υποχθόνια τεχνάσματα τη σημασία μιας υπέροχης εμπειρίας, τα διλήμματα καταστρατηγούν την ψυχική της γαλήνη και γύρω της ακούει ένα πελώριο βουητό που της προκαλεί ασφυξία, θυμάται τις συναντήσεις εκείνες που κάθε λεπτό ανασημασιοδοτούνται.
Εκείνο το σύμπαν απενοχοποιεί τον παλιμπαιδισμό της, την πλημμυρίζει ανύποπτα συγκίνηση όταν είναι αλαζονικά πεπεισμένη ότι έγινε ειρωνική και την κάνει να αντικρύζει τα όνειρά της με τόλμη, χωρίς αυτοσχέδια εμπόδια και ορθολογιστικές επιθέσεις.
Η λήθη φωλιάζει σε ψυχές άδειες.
Ξεχνάμε ο,τιδήποτε ασήμαντο ή ο,τιδήποτε σημαντικό άμα η ψυχή μας είναι αποστειρωμένη και συρρικνωμένη από τη δειλία των καιρών.
Η ίδια δε θέλει να λησμονήσει τους μικρούς της ήρωες και τις υπερβατικές τους εμπειρίες.
Μπορεί να έχει καιρό να τους συναντήσει αλλά τους συναντάει καθημερινά μέσα της και ξέρει ότι αυτές οι συναντήσεις είναι οι πιο αληθινές.
Είναι δύσκολο αλλά και λυτρωτικό να πορεύεται κανείς με τη διαφορετικότητα μιας ανήσυχης ψυχής. Εκείνο το σύμπαν της μεταγγίζει τη δύναμη και τον οίστρο να ονειροπολεί και να καταστρώνει τα ταξίδια της σε τόπους όπου η παιδικότητα δεν είναι κατακριτέα αλλά η βασική πηγή ευδαιμονίας, το όχημα που ανελκύει τα όνειρά της .
Κάθε φορά που η καθημερινότητα αποφάσιζε να προτάξει το πλέόν κυνικό της πρόσωπο, με μια ακατάληπτη συνομωσία από αντίξοα και εχθρικά συμβάντα, δανειζόταν τη δυναμική εκείνου του σύμπαντος που αποθέωνε τον παλιμπαιδισμό, την ψυχική επαφή, την απόλυτη, άνευ όρων ανεμελιά.
Χωρίς οίστρο η ζωη μοιάζει πιο πολύ με αργό θάνατο, με μία παρωδία.
Οι αναμνήσεις που της κληροδότησε εκείνο το σύμπαν είναι το πολύχρωμο οχυρό κατά της πεζότητας που μοιάζει να διαβρώνει τα πάντα.
Στιγμές μιας εποχής που φαντάζουν ιδανικές, όχι επειδή αποτελούν ένα αφελές, αποστασιοποιημένο παράγωγο μιας πολυμήχανης φαντασίας αλλά επειδή η ψυχή βίωνε ελεύθερη την αυταπόδεικτη, αναπόδεικτη μαγεία της λιλιπούτειας στιγμής.
Οι αναμνήσεις δεν είναι παραποιημένα κατάλοιπα του παρελθόντος, ούτε λείψανα στιγμών αλλά οχήματα για ένα παρόν πιο ελπιδοφόρο, με μία ταπεινή σοφία και με μία πληρότητα συναισθηματική, για έναν εαυτό που δεν ήταν αποξενωμένος άλλα είχε την τύχη να αλληλεπιδράσει με θαυμάσιες ψυχές και να γευτεί μερικά από τα πιο δυνατά βιώματα.
Είναι μερικές συναντήσεις στη ζωή με προκαθορισμένη διαχρονικότητα.
Ο χρόνος, η σατανική παρεμβολή των συνθηκών και οι άγνωστες εξελίξεις του θυμικού αδυνατούν να αλλοιώσουν την ατσάλινη δύναμή τους.
Όποτε η απογοήτευση την περιμένει στη γωνία, ο φόβος υπεξαιρεί με υποχθόνια τεχνάσματα τη σημασία μιας υπέροχης εμπειρίας, τα διλήμματα καταστρατηγούν την ψυχική της γαλήνη και γύρω της ακούει ένα πελώριο βουητό που της προκαλεί ασφυξία, θυμάται τις συναντήσεις εκείνες που κάθε λεπτό ανασημασιοδοτούνται.
Εκείνο το σύμπαν απενοχοποιεί τον παλιμπαιδισμό της, την πλημμυρίζει ανύποπτα συγκίνηση όταν είναι αλαζονικά πεπεισμένη ότι έγινε ειρωνική και την κάνει να αντικρύζει τα όνειρά της με τόλμη, χωρίς αυτοσχέδια εμπόδια και ορθολογιστικές επιθέσεις.
Η λήθη φωλιάζει σε ψυχές άδειες.
Ξεχνάμε ο,τιδήποτε ασήμαντο ή ο,τιδήποτε σημαντικό άμα η ψυχή μας είναι αποστειρωμένη και συρρικνωμένη από τη δειλία των καιρών.
Η ίδια δε θέλει να λησμονήσει τους μικρούς της ήρωες και τις υπερβατικές τους εμπειρίες.
Μπορεί να έχει καιρό να τους συναντήσει αλλά τους συναντάει καθημερινά μέσα της και ξέρει ότι αυτές οι συναντήσεις είναι οι πιο αληθινές.
Είναι δύσκολο αλλά και λυτρωτικό να πορεύεται κανείς με τη διαφορετικότητα μιας ανήσυχης ψυχής. Εκείνο το σύμπαν της μεταγγίζει τη δύναμη και τον οίστρο να ονειροπολεί και να καταστρώνει τα ταξίδια της σε τόπους όπου η παιδικότητα δεν είναι κατακριτέα αλλά η βασική πηγή ευδαιμονίας, το όχημα που ανελκύει τα όνειρά της .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου