Δήθεν

Το είχε δει σε πολλές μορφές γύρω του.Σκαρφάλωνε στον ευσεβή πόθο του για ηρεμία και τον κατασπάραζε μεμιάς.Αδιόρατες, ανεπαίσθητες, αυτάρεσκες λεπτομέρειες που σφετερίζονταν την ισορροπία του.Συνήθως ήταν ανήμπορος να τις προσδιορίσει, του έμενε μόνο εκείνη η αίσθηση του αλλοιωμένου, του δυσανάλογου και δυσαρμονικού.Η τερατώδης όψη ενός προσώπου όταν εμφιλοχωρούν σε αυτό ατέλειες- ή μήπως όταν τις αποβάλλει;

To είχε δει ενθουσιώδες να γατζώνεται πάνω σε μισερά χαμόγελα που καταπίνουν εντός τους όλο το φθόνο του κόσμου.Σε βλέμματα αλαφιασμένα, όλο αλαζονική μικρότητα.Σε χυδαιοποίηση της γλώσσας που γινόταν εργαλείο ψεύδους εξωραϊζοντας τα πάντα, καταποντίζοντας τη δυστυχία πίσω από πλατειασμούς λέξεων που κατασκεύαζαν την ευτυχία.Στην αναζήτηση του ιδανικού μέρους για ένα σαββατόβραδο, εξονυχιστική σε βαθμό που αποβαίνει πιο χρονοβόρα και από την ίδια την έξοδο. Πίσω από μια οθόνη θρασύδειλη, μέσα σε σμήνη από ανθρωπάκια που διακηρύττουν την ασύγκριτη ελαφρότητα μιας συμβατικής ευτυχίας.Στη μανία με την κριτική, στο πώς εν μία νυκτί όλοι μεταλλάχθηκαν σε διδάκτορες ψυχολογίας και σε φωτεινούς παντογνώστες, στη σκληροπυρηνική διατύπωση της άποψης- νόρμας, στο αναμασημένο χιούμορ, στην ψευτοκουλτούρα που τηρείται ευλαβικά, στην ψύχωση με το να αποδείξει κανείς ότι είναι φυσιολογικός και χαρούμενος.

 

Το είδε και στον έρωτα όπου η μία άμυνα ανθούσε μετά την  άλλη. Όλα ακολουθούν ένα άγραφο καταστατικό, διαφορετικά καραδοκεί η απογοήτευση.Ένα παιχνίδι με καταστροφικούς κανόνες κατάντησε ο έρωτας. Στρατηγικές και πειραγμένα ζάρια και απωθημένα και ανασφάλειες, ένα θεριό από πάθη καμωμένο που τον εξουδετερώνει.Ποτέ του δεν μπορούσε να καταλάβει την ξιπασιά όσων θεωρούν τους εαυτούς τους σαφώς ανώτερους των περιστάσεων και διαλαλούν με περίσσεια μετριοφροσύνη πως δε συνθηκολογούν με μετριότητες.Μέσα σε ένα γυάλινο κόσμο, πανέρημοι και γεμάτοι από ψευδεπίγραφη ευτυχία.Δεν τους νοιάζει δήθεν που είναι μόνοι, προτιμούν τη μοναξιά από την απογοήτευση.Και κρίνουν, κρίνουν αφειδώς. Μαγαζιά, πόλεις, ανθρώπους, καταστάσεις.

 

 Από μια θέση πανοραμική, μέσα από το πρίσμα της αυθεντίας, με την ψευδαίσθηση ότι η ζωή τους ποτέ δε μπορεί να είναι απογοητευτική, πως οι ίδιοι διαθέτουν δολοφονική γοητεία. Ο γοητευτικός άνθρωπος δοκιμάζεται στο πώς χειρίζεται την απογοήτευση, πόσο γοητευτικός να είναι κάποιος που  περιχαρακώνει τη ζωή του σε ένα ασφαλές πεδίο κίβδηλης τελειότητας;Το πρόβλημα ίσως ξεκίνησε όταν οι άνθρωποι έγιναν ασύστολα εγκεφαλικοί και άρχισαν να χτίζουν αυταπάτες υπεροχής.Καθιερώθηκε μια μόδα απρόσιτου ανθρώπου, εκπαιδευμένου στο θεαθήναι, με ουτοπικές προσδοκίες για το μέλλον και παντελή έλλειψη χιούμορ.

 

Μερικές φορές προσποιείται πως δεν το βλέπει. Όλο αυτό το ''δήθεν''που μαστίζει την ψυχή του και διεγείρει το νευρικό του σύστημα.Παρ΄όλο παντού ανταμώνει υβρίδια αποτυχημένων τάσεων, κακότεχνες απομιμήσεις και μια γελοία απόπειρα κατάκτησης της παντογνωσίας.Παρ' όλο που ατσάλινα βλέμματα τον χλευάζουν και ατσαλάκωτες φιγούρες του επιτίθενται με αγριότητα κάθε βράδυ που ακολουθεί την παγερή του διαδρομή για το σπίτι. Περιμένει τη στιγμή που θα γνωρίσει ανθρώπους φοβισμένους, παράλογους, ανυπόφορους, μέτριους, παράφορους, αληθινούς. Που δε θα θεωρούν την άγνοια ένδειξη αδυναμίας αλλά κίνητρο για γνώση.Που δε θα τους πτοεί η μετριότητα γιατί θα μάχονται να την υπερβούν. Που μπορεί να μην συχνάζουν στα πιο ψαγμένα μέρη της πόλης αλλά ξέρουν να γεννούν στιγμές ευδαιμονικές ακόμα και στο ασήμαντο σπίτι τους.Χωρίς κουβέντες πολυθρύλητες και κομπασμούς, ίσως χωρίς καν λόγια, ακόμα και σιωπηλά. Αληθινά.-

Αυτάρκεια

Ξημέρωσε μέσα από βρόχινα φιλιά . Ένα αχνό φως εισχωρεί στο παγερό δωμάτιο, τα κορμιά ξαποσταίνουν, τα μυαλά αφηνιάζουν σε ένα μαραθώνιο από αλληλοαναιρούμενες σκέψεις. Απ' έξω ακούγεται μια παράξενα αρμονική μελωδία, είναι βέβαιη πως την έχει ακούσει κάπου, την παρασέρνει σχεδόν παρανοϊκά στα χνάρια μιας ξεχασμένης χαράς, προσπαθεί να τη θυμηθεί αλλά μάταια. Νομίζει ότι αυτή η στιγμή που σφύζει από ευτυχία είναι μια προσωπική ανάγκη. Ότι η ίδια την επινοεί για να μην καταντήσει παράφρων, για να μην αποβιώσει η ψυχή της από συσσωρευμένη ανία.Τα χέρια του πλεγμένα στα δικά της, τη ζεσταίνουν, σε λίγο το σφίξιμο γίνεται πιο έντονο, δεν ξέρει πώς να νιώσει αλλά ασυναίσθητα απομακρύνεται. Δεν ξέρει πώς να κοιτάξει τον Έρωτα όταν χρόνια τώρα πίστευε ότι είχε βουλιάξει στην ανυπαρξία, ότι ήταν ένα κατασκεύασμα των ανασφαλών για να τεμαχίζουν στα δύο τα συμπλέγματά τους, μια βάρβαρη αναγκαιότητα για να παύει η ύπαρξη να είναι μονοσήμαντη.Πώς ένα κυνικό πλάσμα ανταμώνει με το ρομαντισμό;

 

Εκείνος χαμογελάει απτόητος, κάνει πως αγνοεί της υπερυψωθείσες άμυνες, τις υπολογιστικές της ζαβολιές. Τής δίνει χρόνο και ας μην του τον ζητάει.Δίνεις διορία στα συναισθήματα, προκαθορίζεις συμπεριφορές, δομείς μία σχέση με κανόνες;Σκοτώνεις την ιδιοτυπία της,την αυθεντικότητά της ακόμα.Την παρατηρεί να τον περιβάλλει με μια αύρα αυτάρκειας, με μία απόσταση λυτρωτική που αποτυγχάνει  στην ουσία να εγκαθιδρύσει.Παραβλέπει τις μεγαλοστομίες της, τσιτάτα του τύπου ότι οι σχέσεις είναι ανώφελες και στηρίζονται στην αυταπάτη, ότι ο συναισθηματικός δεσμός είναι επισφαλής και ότι είναι ρηχός όποιος καμώνεται πως είναι κοινωνός συναισθηματικού βάθους.

Τρέμει η ύπαρξή της, εκλιπαρεί την Αυτάρκεια να γίνει ένα με αυτή, να τη γλιτώσει από διλήμματα και αμφιταλαντεύσεις. Να είναι στραγγισμένη από την Ανάγκη κάποιου άλλου. Η αυτοδυναμία, η αίσθηση ότι ορίζει τη διάθεσή της η ίδια, ακόμα και αν υπόκειται σε μύριες μεταπτώσεις.Δε θέλει να είναι επαίτης μιας ισόβιας επιβεβαίωσης, δε θέλει να αναλύει αυτό που θα έπρεπε να βιώνει. Ο προσωπικός της κόσμος είναι απαραβίαστος και κάθε πληροφορία γύρω από αυτόν απόρρητη. Τόσο καιρό έχει ησυχάσει το μυαλό της, οι ιστορίες αγάπης, πάθους και ερωτικών απογοητεύσεων τής μοιάζουν ανυπόφορα σπαραξικάρδιες και σκέτες ιστορίες. Παράγωγα του μυαλού και ιδίως της φαντασίας όσων συμμετέχουν σε αυτές, ουδέποτε μια ιστορία  ανταποκρίνεται στα πραγματικά περιστατικά, πάντα τα αλλοιώνουν μέσα από μια φρικτά υποκειμενική σκοπιά. Συνήθως ο καθένας επιλέγει να αποκωδικοποιήσει αυτά που του συμβαίνουν με τον τρόπο που του επιτρέπει να προχωρήσει. Το όποιο κενό κουκουλώνεται με υπεραπλουστευτικές ή και βολικές ερμηνείες, αν μη τι άλλο στον έρωτα φανερώνεται η πιο κραυγαλέα έλλειψη ρεαλισμού!

Μέχρι που ένα βράδυ την βρήκε αναπάντεχα να κλαίει γοερά.Εκείνη έκρυψε το πρόσωπό της, έγινε επιθετική, του φώναξε ότι δεν έχει δικαίωμα να επεμβαίνει σε τόσο προσωπικά ζητήματα. Εκείνος το δέχτηκε, κάτι που την οδήγησε σε ακόμα πιο έντονο κλάμα.Την αγκάλιασε συγκρατημένα και μέσα σε λίγα λεπτά εκείνη άρχισε να ξετυλίγει ζευγάρια από ιστορίες ιδωμένες με άκαμπτο ρεαλισμό.Πόσο έχει πονέσει κάποιος που είχε εκπαιδευτεί να αγαπάει σιωπηλά;Την άκουγε με ζωηρό ενδιαφέρον, με αγωνία. Δεν τον κοίταζε στα μάτια, σα να ντρεπόταν για την εξομολόγηση που έκανε. Όλη η ζωή της, οι ετεροχρονισμένοι, άστοχοι, σιωπηλοί και μουντοί εφηβικοί έρωτες, την είχαν καθηλώσει σε μία συναισθηματική παράλυση.

 

''Κανείς δεν είναι αυτάρκης'' του ψιθύρισε στο τέλος, '' πόσο μάλλον αυτός που προσπαθεί να γίνει''

Η επίφαση της αυτάρκειας κρύβει γενναίες δόσεις φόβου.Η αυτάρκεια πηγάζει εκ των έσω, δεν καταδιώκεται.Ούτε συνδέεται με κάποιο θηριωδώς μοναχικό ον που αποτραβηγμένο από τα εγκόσμια  καυχιέται πως είναι άμοιρο συγκινήσεων.Θέλει ρίσκο η αυτάρκεια, απώλεια ακόμα.Τσαλάκωμα της εικόνας, αυτοαναίρεση, ταπεινότητα. Πάνω από όλα όμως, η αυτάρκεια δεν περιφρονεί την ανάγκη, έχει απλώς την ωριμότητα να την αναγνωρίζει, καθιστώντας την έτσι λιγότερο καθοριστική.Ο αυτάρκης παραδέχεται ότι χρειάζεται κάποιον, όχι επειδή δε μπορεί χωρίς αυτόν αλλά επειδή δε θέλει.

''Δε θέλω να είμαι μόνη άλλο πια. Με τρομάζει που έμαθα να το μπορώ.'' του είπε μέσα από στεγνά δάκρυα και γαληνεμένη τη φουρτούνα στην ψυχή.

Την έκλεισε στην αγκαλιά του με τρυφερότητα.Έξω έβρεχε ασταμάτητα, κόντευε να ξημερώσει. Και μέσα από αμέτρητα βρόχινα φιλιά, θα μάθαιναν και οι δύο πώς να γίνουν αληθινά αυτάρκεις.

Η Αφύπνιση

Πέταξε ένας χρόνος ολόκληρος, εξανεμίστηκε σε αναβολές και αρνήσεις, χάθηκε πίσω από τη νωθρότητα των δεύτερων ευκαιριών. Το δυνητικό, το ιδανικό, το υποθετικό, το πιθανολογούμενο, πάντα υπήρχε χώρος για κάποιο ευτραφές παράγωγο της φαντασίας.Ποτέ όμως δεν υπήρχε έστω μία γωνία για το πραγματικό, το παροντικό, για μια σκηνή σπαρταριστή, με όλα της τα ψεγάδια και τα αλλόκοτα.Με όχημα το ιδεατό, η πραγματικότητα επισκιαζόταν δοκιμάζοντας μια ανελέητη παράταση.Σχοινοβατούσαν τα πάθη από τη λειψή θέληση στον ηθελημένο παροξυσμό, τρωτή η φύση του ανθρώπου και ικανή να εκλογικεύει τα πάντα. Η εκλογίκευση καταδεικνύει την έλλειψη λογικής.Καθιστά λογικά τα παράλογα, επεξεργάζεται την αλήθεια και τη διαστρεβλώνει με νομιμοποίηση πρώτης τάξεως.

 

Το βλέμμα του μια κλωστή άθραυστη, τη κρατάει δεμένη με το χτες, σε μονοπάτια νάρκης, σε ένα λήθαργο που ανακουφίζει τις αισθήσεις κοιμίζοντάς τις. Τα όνειρα είναι πάντα πιο θελκτικά, παρασύρουν σε βαθιές συγκινήσεις, σε μεγάλες εξάρσεις του πνεύματος, σε τρανές ανατάσεις της ψυχής..Όλοι γύρω της έχουν αφεθεί σε έναν μακάριο ύπνο, έχουν σχεδόν στραγγίξει από τα ανήμερα πάθη που θεριεύουν μηχανορραφώντας, έχουν φρενάρει τις ανεξέλεγκτες επιθυμίες τους, έχουν μάθει να ζουν νεκροί.Παραιτημένοι και παρατημένοι.Γιατί να ανιχνεύουν ελπίδα όταν η απελπισία κρατεί;Γραφικοί και ονειροπόλοι, εκπαιδευμένοι σε νουθεσίες και μομφές, θα προτάξουν το κυνικό τους προσωπείο που μοιραία θα μεταλλαχθεί σε αυθεντικό πρόσωπο.Και θα ψελλίζει ατάκες καυστικές που θα ξεχειλίζουν πικρία και εκμηδένιση.Όπως ο άνθρωπος που αρπάζεται από ένα άδικο πεπρωμένο και θεωρεί μάταιο ακόμα και να αντισταθεί.

 

Ανέκφραστα όντα και άβουλα, μιλάνε την ίδια ακατανόητη γλώσσα, χωρίς την παραμικρή σύσπαση στο πρόσωπο, χωρίς κανένα τρεμούλιασμα ή ανάσα, χωρίς ανάγκη.Το χαμόγελο και το δάκρυ απαιτούν κόπο και βία, τίποτα δεν πηγάζει αβίαστα, τίποτα δεν φανερώνεται χωρίς τολμηρό ερέθισμα.

 

Και εκείνη στο κατώφλι του νέου χρόνου, τα ατενίζει όλα αλαργινά, με τη θρασύδειλη θαλπωρή του αναστοχασμού, τη συνεπαίρνει μια ζάλη των αισθήσεων, μια μέθη από λάθη, πασχίζει να κόψει την κλωστή αλλά εκείνη αντιστέκεται. Η Λήθη που την καταδιώκει και τής ληστεύει το τώρα, που της το σερβίρει στερώντας της τη δύναμη να το διαμορφώσει, που την εξαναγκάζει να το αποδεχθεί με όλη του τη χυδαία ασχήμια. Γίνεται να διακρίνεις ομορφιά όταν δεν αντιδράς στις παραμορφώσεις;

Ψάχνει διαρκώς σημάδια αφύπνισης, ακόμα και αν τής θυμίζουν πόσο πίσω στέκεται από το δικό της Ιδανικό. Η αποθέωση του Ιδανικού καμιά φορά καθηλώνει, ψιθυρίζει ότι πάντα υπάρχει κάτι αθέατο, το οποίο υποσκελίζει την ενεστώσα ζωή. Θυμάται με νοσταλγία τα λόγια αγαπημένης φίλης'' Να πιστεύεις στα θαύματα αλλά να μην τα περιμένεις''.

Η ζωή ξεχειλίζει από ομορφιά όταν κάποιος την εξερευνά από άκρη σε άκρη, από τις ανεπαίσθητες υποδιαιρέσεις μιας στιγμής μέχρι το βαθύ μπλε της νύχτας, όταν είναι τόσο αντιφατική που παντρεύει τον πόνο με την ευδαιμονία. Πρέπει να ζήσει, το χρωστάει στον εαυτό της. Θέλει έκπληξη και ανατροπή, ακόμη και αν ο κόσμος όπως τον ήξερε, αναποδογυρίσει. Ίσως τότε ξυπνήσει και ανακαλύψει τι έχανε.