Άγχος

Ερχόσουν από το βάθος του διαδρόμου. Φιγούρα φαγωμένη, ελλειπτική. Χρόνια άνιση πάλη με ένα άγχος αιμοβόρο, που κατασπαράζει το γέλιο σου και σε σύρει σε ένα γυάλινο κόσμο. Τουρτουρίζεις εκεί, ανήμπορη, εύχεσαι να μπορέσεις να κοιμηθείς, να απενεργοποιήσει ο Μορφέας τη χαοτική σου σκέψη. Ανάβεις τσιγάρο, η μορφή σου σε διηνεκή κίνηση, να μη νιώθει την ακινησία του γυάλινου σύμπαντος. Το άγχος σε ζώνει από παντού. Υποσκελίζει την κάθε σου νίκη σα να είναι απόρροια συγκυρίας. Διογκώνει απειλητικά κάθε σου σφάλμα αναβιβάζοντάς το σε συνώνυμο της συντέλειας.

 

Το άγχος πανηγυρίζει στην πανωλεθρία. Κρέμεται από μια κλωστή ανεξέλεγκτου καθιστώντας την κατάκτηση του ελέγχου προπύργιο υπερκόσμιας αρμονίας. Τρέφεται από τη φθορά δυνατών αλληλεπιδράσεων και πασχίζει πάση θυσία να τις αγκυλώσει, να τις παγώσει το χρόνο. Σε κάνει δύσπιστο, ενοχικό, τερατωδώς αναστοχαζόμενο. Πάντα είναι εκεί, υφέρπει, εποφθαλμιά, μηχανορραφεί. Επανακάμπτει δριμύτερο όταν το αψηφάς. Ίδιον των ολοκληρωτικών δυνάμεων, να μαίνονται στην περιφρόνηση. Σε χαντακώνει, σε κάνει να γίνεσαι ένα σκυφτό ανθρωπάκι, ένας επαίτης νοσηρής επιβεβαίωσης, να γίνεσαι πένητας, να απογίνεσαι. Στις παρυφές του ριζώνει ο αποβλακωμένος σου εαυτός. Εκείνος που λησμονεί την αυτοδυναμία του και γυρεύει αρωγή από άτομα αβοήθητα και απελπιστικά χαμένα. Εκείνος ο εαυτός ο μισερός, που σωρεύει απωθημένα αντί να τα καταλύει. Που δίνει το προβάδισμα στη δειλία, προτιμά να ενταφιάσει συναισθήματα παρά να τα εξωτερικεύσει.

Σε βλέπω ασθμαίνουσα να πενθείς για μια ακόμη αποτυχία. Πνίγεσαι σε φαντάσματα εκκρεμοτήτων, το παρελθόν χτίζει θανάτους στο παρόν σου, ασφυκτιάς και χάνεσαι. Πάλη η ζωή σου μέ τέρατα και στοιχειά απρόσκλητα. Και όμως, όσα μας ταλανίζουν είναι δικά μας γεννήματα και δικές μας απολήξεις. Πώς γίνεται να κυοφορούμε εκείνο που σφραγίζει το θάνατό μας; Είναι δυνατό να επιλέγουμε το βάσανο από το βάλσαμο, μια μοίρα σατραπική αντί μιας μοίρας διαλλακτικής; Ή μήπως τελικά χωρίς το δράμα η ζωή μας είναι κενή νοήματος;

 

Mήπως στο άγχος και στο βάσανο ανταμώνουμε τον πιο φρικαλέο εαυτό μας τον οποίο αν δεν αντιμετωπίσουμε, θα τον ανιχνεύουμε παντού, ως δαιμονικά οικειοποιούμενο την κάθε στιγμή; Μήπως τελικά το άγχος είναι αναμέτρηση με τις σκοτεινές περιοχές της συνείδησης που κατοχυρώνει ένα βαθμό ψυχικής αρμονίας;Ή είναι εν τέλει δείκτης προσωπικής αδυναμίας διαχωρισμού της ουσίας από το ανούσιο;

 

Σε παρατηρώ παραμορφωμένη, υπνωτισμένη να περπατάς σαν ακροβάτης, σε ένα δρόμο όλο στίγματα και συγκεχυμένα σύμβολα.Όλα είναι παρατημένα, ερείπια θαλερών στιγμών, σκιές από χαρμόσυνα στιγμιότυπα, θολές αντανακλάσεις εορτασμών. Γύρω σου όλοι μιλούν ακατάληπτα, είναι σα να βλασφημούν αλλά δεν έχεις το σθένος ούτε να τους κατηγορήσεις γιατί δεν τους κατανοείς. Το άγχος κατασκηνώνει δίπλα σου, ζυγίζει κάθε σου βήμα, κάθε εσώτερη ζύμωση.'' Δεν κάνεις τα λάθη σου, είσαι τα λάθη σου'', μοιάζει να σου φωνάζει με σταγόνες μομφής να σου πιτσιλίζουν το πρόσωπο. Ρίγη τρόμου διαπερνούν το ασθενικό σου σώμα, ο παλμός σου εξασθενεί και αυτός σε αυτή την απώλεια ζωής. Σε ένα χαμό που συντίθεται από αδιέξοδα, σε ένα λαβύρινθο που σε κάνει να αγωνιάς, να φοβάσαι, να νιώθεις ασήμαντη''. Ό,τι και να κάνεις είναι λάθος'', συνεχίζει. Καταδίκη σε αιώνια λάθη, αποφαίνεται σε μια αδυσώπητη ετυμηγορία. Τρέχεις να γλιτώσεις μα είναι αργά. Τα πόδια σου στερεωμένα στο έδαφος, το κλίμα πνιγηρό, παντού καλπάζουν λάθη σαν εκδικητικό πεπρωμένο.'' Είσαι αποκλειστικά υπαίτια για τα δεινά σου'', συνεχίζει με αναλγησία δίχως φρένο.

Πώς γίνεται να ζούμε για να βρούμε  μια διέξοδο και να γινόμαστε κατασκευαστές κινδύνων;
Γιατί μας τρέφει η αβέβαιη περιπλάνηση όταν ποθούμε τόσο να ξαποστάσουμε σε ένα σταθερό σημείο;
Kαι πώς ενώ αποφεύγουμε κάθε πιθανή καταστροφή, καταλήγουμε με χυδαία ευκολία αυτοκαταστροφικοί;

 

Δεν είναι ότι ο αγχωμένος σου εαυτός αδυνατεί να βρει τη λύση. Είναι ότι δεν τη θέλει. Εθισμένος  στο άλλοθι του αδιέξοδου, προσπερνά τις διεξόδους συνεχίζοντας να αναπαράγει κινδύνους, και ας μοιάζει τελείως ακίνδυνος. Χωρίς τη δόση σου από άγχος θα καταντήσεις φυσιολογικός, και αυτό είναι εξαιρετικά αφύσικο.