Απολογισμοί

Σα να της φαίνεται αλλόκοτη η είσοδος του Καλοκαιριού. Ένας Ιούνιος με μελαγχολικό επίχρισμα, όπου ο χρόνος κυλάει απειλητικά. Κάτι, κάπου στη διαδρομή άλλαξε. Κάτι έχασε.
Το χειρότερο αποτέλεσμα του χρόνου στην ψυχή αντανακλάται. Γιατί όταν αυτή αλώβητη βγει και φωτεινή, μπορεί με τη λάμψη της να εξωραϊσει και το πιο αποκρουστικό πρόσωπο. Αλλά την ψυχή δεν την παζαρεύεις, ούτε με το χρόνο διαπραγματεύεσαι. Εκεί δίνονται μάχες ατέρμονες και αλγεινές.
Μερικά χρόνια πριν θα ξεκινούσε τη μέρα με γαλλικό καφέ, μηλόπιτα και ανάλαφρα ποπ τραγούδια που είχε μάθει να ανασύρει από την αφάνεια. Ένα δικό της μισάωρο στη βεράντα του σπιτιού καμωμένο από μικρές ιεροτελεστίες, προτού βουλιάξει με περίσσεια αφοσίωση στο σαματά και τη γραφειοκρατία του γραφείου. Ακόμα και το ανιαρό της δουλειάς ωστόσο συνεργούσε στη διασφάλιση της ισορροπίας της, την απέτρεπε από υπέρμετρες ονειροβασίες...
Έχασε τις ιεροτελεστίες της. Τις πολύχρωμες λεπτομέρειες μιας επαναλαμβανόμενης σκηνής. 'Ή-ακόμα χειρότερα- τη διάθεση για αυτές.
Δεν είναι ώρα για απολογισμούς. Το Καλοκαίρι μπαίνει με νεφέλη και μυρωδιά από βροχή. Ψάχνει ένα σημάδι να της δείξει το δρόμο και εκείνο είναι πεισματικά άφαντο.
Ο καθρέφτης αντανακλά ένα είδωλο εξουθενωμένο, κάτωχρο , παραιτημένο. Και όμως, πέρασαν μόλις πέντε χρόνια. Τόσες απογοητεύσεις συσσωρεύτηκαν που την οδήγησαν σε ένα τρομακτικά πρόωρο γήρας ? Μάλλον  η ίδια πάσχιζε να ξεγλιστρήσει από αυτές με ευτελή τεχνάσματα.
Μια ζωή χωρίς πάθος, με όνειρα συνειδητά παραγκωνισμένα.
Συνοφρυωμένη, καρτερά μια απάντηση. Όμως ο καθρέφτης είναι κρυψίνους, καταδεικνύει μόνο τη σωματική αλλοίωση και δεν καταδέχεται να απεικονίσει την ψυχική φθορά. Κάποιος τής λήστεψε την ενέργεια καταδικάζοντάς την σε άγονη αναμονή.
Εκείνη γύρισε την πλάτη σε ο,τι θα έκανε το χρόνο σχετικό, σε ο,τι θα τον υποδούλωνε σε απλή ψευδαίσθηση..Στη ζωγραφική που κάποτε λάτρευε, στη μουσική που ξετύλιγε κόσμους ανυπόφορα μαγικούς, στη λογοτεχνία όπου οι λέξεις σμιλεύονταν λυτρωτικά...Ακόμα και σε εκείνον.
Όλα αυτά που κάποτε μισούσε, εκπροσωπούσαν στην ουσία όσα τής έλειπαν.
Όλα αυτά που απέφευγε επειδή φρονούσε πως θα τής ψαλίδιζαν τον πολύτιμο χρόνο, αντεκδικούνται κάνοντας το χρόνο απελπιστικά άδειο και εχθρικό.
Ακόμα και ο καιρός έχει τρελαθεί, τίποτα δε μένει ανεπηρέαστο σε αυτό το αβυσσαλέο σύμπαν.
Βλέπει τη βροχή να πέφτει μανιασμένη στο έδαφος εγκαινιάζοντας ένα ακόμα παράξενο καλοκαίρι.
Δεν έχουν νόημα οι απολογισμοί. Άλλωστε πάσχουν από έλλειψη αμεροληψίας και γενναιότητας στην κριτική ματιά.
Αλλά ακόμα και όταν αποκαλύπτουν ευοίωνες αλλαγές και κατατείνουν σε μια κάποια πρόοδο, δεν είναι παρά παράμετροι εφησυχασμού και προϊόντα ανθρώπινης έπαρσης..Ο χρόνος αποδεικνύει τα πάντα αλλά μπροστά σε αυτές τις αδιάσειστες, αξιωματικές του αποδείξεις, ξεπροβάλλει ο πιο δειλός μας εαυτός. Και εθελοτυφλούμε γιατί η διαύγεια προυποθέτει οδύνη. Ίσως αν έφτανε σε ένα τέτοιο στάδιο να είχε υπερφυσικές δυνάμεις χωρίς ταυτόχρονα να γλιτώσει από την ψύχωση ! Για την ώρα επιλέγει το σκοτάδι, αρνείται πεισματικά τους απολογισμούς και χάνεται σε αργούς, καθημερινούς θανάτους. Τρέμοντας την ίδια τη ζωή...