Παρελθολαγνεία

Τα χρόνια που πέρασαν σε άφησαν έρημη. Βάδιζες στους διαδρόμους του χθες με την πυρετώδη λαγνεία του ανθρώπου που αποποιείται το τώρα.Περαστικοί στο δρόμο σε έσπρωχναν εκνευρισμένοι που παρακώλυες τη φυσιολογική κίνηση, έτρεχαν για τις δουλειές τους με ύφος ωφελιμιστή. Δεν έδινες σημασία, ποτέ δε σε άγγιζε ο καθημερινός πανικός. Ζούσες στο πλαστικό σου σύμπαν όλο σταλαγματιές από όνειρα και αποδράσεις από όσα σε καταπίεζαν. Μόνη χρόνια πολλά.Όλα πλέον τα έκανες μηχανικά, δεν τα ένιωθες, τα επιτελούσες μόνο σαν κουρδισμένο παιχνίδι που ξέχασαν στο δρόμο. Παρατηρούσες τη ζωή να κυλάει γύρω σου και μια ζαλάδα σου προκαλούσε λιποθυμικές τάσεις.Την εξέλιξη και την αλλαγή δε μπορούσες να αντιληφθείς, είχες εθιστεί στη στασιμότητα και την θεοποίηση ειδώλων. Χαμένη από όλους και ξεχασμένη.

Δεν ήθελες να το παραδεχθείς αλλά η αιτία για την κωματώδη σου κατάσταση ήταν εκείνος ο επώδυνος έρωτας. Σα να σφράγισε την ερωτική σου ζωή με την πνοή του μοιραίου. Να ήταν επειδή ξαφνικά σου δήλωσε μια ανάποδη πρωία ότι η ζωή προχωράει μια χαρά και χωρίς τη δική σας συνύπαρξη;Επειδή μαζί του μοιράστηκες τις πιο φορτισμένες συγκινησιακά στιγμές που σου θυμίζουν ότι η ζωή κρύβει μια ευδαιμονία γαργαλιστική και ανυψωτική μαζί;Ή επειδή τον εξουσιοδότησες εσύ η ίδια, άμοιρη αμυντικών μηχανισμών, σε άσκηση καταλυτικής επιρροής πάνω σου;

 

Εκείνο το πρωινό με το σκληρά ανακοινωθέν του χωρισμού σας, θυμάσαι την ηρεμία του προσώπου του που άγγιζε τα όρια του κυνισμού. Σα να σου έλεγε πως ο χωρισμός σας είναι αναπόφευκτος, ένα λογικό επακόλουθο, μια ξερή αναγκαιότητα. Και, όντως, ο χωρισμός είναι γεγονός αναγκαίο τόσο, όσο και η απαρχή της σχέσης. Όσο μαγική είναι η αιφνίδια έναρξη της σχέσης, άλλο τόσο οδυνηρός είναι ο ακαριαίος τερματισμός της.Ποτέ όμως δε σκεφτόμαστε ότι ανάμεσα στην αρχή και το τέλος πρέπει να υπάρχει μια συμμετρία.

Έπεσες στα πατώματα, γύρεψες σμήνη από γιατί ηλεκτρισμένα, βούλιαξες σε θνησιμαία σιωπή και ατέρμονους μονολόγους. Σύρθηκες ξωπίσω του πεπεισμένη ότι με λίγη καλώς νοούμενη πίεση θα αναθεωρήσει. Το μόνο που κατάφερες είναι να απαντήσει με ντροπιαστική για εσένα απάθεια. Όσο σε απέρριπτε, τόσο δαιμονιζόσουν. Όσο έκοβε κάθε δίαυλο επικοινωνίας, θέριευε η μανία σου να ανακαλύψεις κάθε του κρυψώνα.Η γυναικεία σου φύση μαράζωνε, το συναίσθημά σου συντετριμμένο.Και οι αναμνήσεις, πάντα νωπές, πάντα εκεί να σου θυμίζουν ότι μόνο μαζί του η ζωή σου φανέρωνε την αληθινή της νοστιμιά.Μέσα στα χρόνια, έμαθες να ερωτοτροπείς με μια Ανάμνηση. Με μια ιδέα, με μία φαντασιακή κατάσταση, με μία λήξασα ευτυχία.

 

 Η προσκόλληση στη χθεσινή ευτυχία υποθηκεύει κάθε πιθανότητα παροντικής χαράς. Εξάλλου η χθεσινή ευτυχία συντίθεται από παραποιημένα στιγμιότυπα, η ζαβολιάρικη φαντασία μας εισχωρεί στα περασμένα και τα καλλωπίζει, έτσι για να μας δώσει την αίσθηση του σπουδαίου, ακόμα και ας παρήλθε,ή ακριβώς επειδή παρήλθε.

 

Αγνοούσες κάθε αντρική παρουσία που σε προσέγγιζε, κάθε ματιά, λέξη και πρόταση. Είχες γίνει πια απροσπέλαστη για τους άντρες, αν και αυτό σε έκανε ακόμα πιο ελκυστική στα μάτια τους. Σε πολιορκούσαν επίμονα, εσύ όμως τους έβρισκες όλους άνοστους, χλιαρούς και ουδέτερους.Το άτυπο μέτρο σύγκρισης πόζαρε σαν ιδανικό σε μια φωτογραφία σφηνωμένη στα άδυτα της μνήμης σου. Πώς γίνεται να μας καταδιώκουν άνθρωποι που μας εγκατέλειψαν;

Σε στοιχειώνει η μορφή του που ποτέ δεν υποδύθηκε το ρόλο που ήθελες να της διανείμεις , που έμελλε να σβήσει τα ιδιόγραφα σου σενάρια.Και όμως, κανένα αδιέξοδο δεν είναι αυτεξoύσιο,όπως και η στασιμότητα είναι πάντα επιλογή. Και ας την χρεώνουμε στη συγκυρία, στην ατυχία και σε αθέλητες εκβάσεις. Μέσα μας τα αδιέξοδα αναπαράγονται, ισχυροποιούνται, διαιωνίζονται. Μέσα μας οι πληγές κακοφορμίζουν γιατί μερικές φορές τις έχουμε ανάγκη. Δεν θέλουμε να επουλωθούν γιατί θα μας θυμίσουν πόσο νεκρή είναι η ψυχή μας. Όταν ανατρέχουμε στο χθες, τείνουμε να του προσδίδουμε μια ανυπέρβλητη αίγλη. Και όχι, αυτό δε σηματοδοτεί εκεχειρία με το χθες, σηματοδοτεί παγίδευση σε αυτό.

Κουβαλάς τα σημάδια του πάνω σου. Τα σημάδια της εγκατάλειψής του. Γιατί η απώθηση προκαλεί δριμύτατη έλξη;Ίσως επειδή η έλξη είναι ατιθάσευτη, δε δαμάζεται με προσταγές και υποβολές, εξαγριώνεται μάλλον.Τα βήματά σου  έχουν αποτυπωμένα τα δικά του ίχνη, ισόβια δική του νιώθεις,ακόμα και αν έχουν περάσει δύο χρόνια που δεν σε αποζήτησε. Στο δρόμο σκουντήγματα αλαφιασμένα σε βγάζουν από τη γλυκιά σου νάρκη. Στιγμιαία σε εξωθούν από το θολό όνειρο του διαχρονικού έρωτα σε μια τετριμμένη πτυχή της ημέρας όπου όλοι εκτελούν καθήκοντα με το βλέμμα στο πάτωμα.

 Έπειτα νιώθεις δικαιωματικά τρελή. Δε σε νοιάζει αν σε κοιτάζουν με την καχυποψία που κοιτάζουν έναν παράφρονα.Στον έρωτα δε χωράνε οροθετήσεις, κυριολεξίες και εξορθολογισμοί. Ούτε αυτό που πέθανε κυριολεκτικά σημαίνει ότι δε μπορεί να αναβιώνει. Όλα εσύ τα ρυθμίζεις και όλα εσύ τα μπολιάζεις με πιθανότητα.Δε σε νοιάζει αν είσαι μόνη. Σου αρκεί που κάποτε, κάπως, κάπου, ένιωσες ατρόμητη απέναντι στη μοναξιά γιατί ήσουν μαζί του. Ακόμη και αν δεν είναι πια εδώ, του δίνεις εσύ χώρο να υπάρξει, απλούστατα γιατί δε  μπορούμε να σκοτώνουμε ό,τι μας ανασταίνει.