Ενοχές

Ξημέρωνε Οκτώβρης. Την ξύπνησαν, συνεπείς, οι Ενοχές.Άγρυπνες, αδέκαστες, όρθιες την κοιτάζουν με βλέμμα που διψά για απολογία.Μια ζωή τους απολογείται για κάθε της κίνηση.Οικτρές στην όψη, δαιμονοποιούν την ομορφιά, την καθηλώνουν. Οι πόρτες του σπιτιού ερμητικά κλειστές, αν και το πολυπόθητο φθινόπωρο σε σκασιαρχείο. Το προσμένει για να κάνει τον εγκλεισμό της στο σπίτι λιγότερο παράλογο. Μένει εσώκλειστη, αυτή και οι Ενοχές της.Την κυβερνούν σε ένα παιχνίδι που έγινε άθυρμα, χωρίς συμπαίκτη. Ενέδωσε στην ενοχική της φύση χωρίς εσώτερη διαμαρτυρία.

Η απόκλιση από το δέον πάντα τής γεννούσε τύψεις αφόρητες. Κάθε στιγμή που δοκίμαζε την ηδονή μιας μικρής χαράς, ένιωθε ότι έπρεπε να αισθανθεί διπλάσια θλίψη για να κατοχυρώσει την ισορροπία. Η Ενοχή κατατρόπωνε ακόμα και την πιο ανέμελη στιγμή που διεκδικούσε απόδραση από τα τετριμμένα. Μάταια προσπαθούσε να τις τιθασεύσει με περιοδικές φυγές και χιλιομετρικές μετατοπίσεις. Ξετρύπωναν από παντού, ανήμερα θεριά που την καταδίωκαν, στοίβαζαν ταξίδια στοιχειωμένα, όλο απέλπιδες απόπειρες να γλιτώσει. Αγωνιζόμενη να καταπνίξει τον εγωκεντρισμό της, γινόταν εγωπαθής. Γιατί η προσπάθεια να ξορκίσει κανείς τις ενοχές του είναι η μέγιστη πράξη εγωπάθειας.Το να γίνεται κανείς δοτικός για να νιώθει ο ίδιος καλά είναι μια μορφή υστεροβουλίας  συγκεκαλυμμένης, άρα και πιο σκληροπυρηνικής. Η τάση απώθησης των ενοχών είναι δείκτης ανηδονίας γιατί κάποιος που εκτιμά την απόλαυση δεν την αναλύει, ούτε τη δαιμονοποιεί.

 

Μπαίνει ο Οκτώβρης ορμητικός, το χάραμα τη βρίσκει να μάχεται πρωτόγνωρα με τις Ενοχές, να ξεσκεπάζει τη νομιμοφανή τους επικάλυψη. Τής φαίνονται όντα μοχθηρά και αντιπαθητικά, μια δυναστεία αυτόβουλης ηλιθιότητας που τής φράζει το δρόμο για το ελεύθερο συναίσθημα. Ο Κόσμος διαλαλεί την κατάπτωσή του, η παρακμή είναι πια καθεστώς, τίποτα δεν είναι αισχρό, κανένα θέαμα επονείδιστο. Η φρίκη έγινε πια συμβατική καθημερινότητα, και οποιαδήποτε άρνηση συμπόρευσης και εξοικείωσης με αυτή, σε καθιστά νεφελοβάτη, ρομαντικό και ονειροπόλο. Παρωχημένο το δίχως άλλο. Η Επιθυμία χαράζει ολόφωτη τη δική της πορεία. Εμβόλιμες ενοχές τη φυλακίζουν σε κελιά που ισχυροποιούν την αρχική της ένταση. Μαίνεται η επιθυμία φλεγόμενη, δεν αντέχει την περιφρόνηση των ρασιοναλιστικών ενοχών που τα στρέφουν όλα σε μία κατεύθυνση κατ'επίφαση δεοντολογίας.

 

 Πέρασε μια ζωή, παρελαύνει εμπρός της μέσα από γλαφυρές εικόνες, κραυγάζει πίσω της, με τη φωνή του ανεπίστρεπτου..Κύλησε μια ζωή μέσα σε Ενοχές καμαρωτές, κάθε Οκτώβριο την έζωναν και πιο έντονα, την τύλιγαν με αίσθηση γενικευμένης ανεπάρκειας, την κοίμιζαν όσο εκείνες επαγρυπνούσαν. Τής λήστευαν το κέφι, τη σιγουριά, την αγάπη. Την πότιζαν εικασίες και μαραμένα ανικανοποίητα, τής τριβέλιζαν το νου με τη βοή των εναλλακτικών οδών, τη συνέτιζαν κάθε φορά που πήγαινε να λοξοδρομήσει.

Φυσάει ξαφνικά ένα λυτρωτικό αεράκι, ο Κόσμος βιάζεται να καλωσορίσει το μήνα, ξεχύνεται στους δρόμους όλο προσδοκία, τρέχει, προβλέπει,, προσμένει το Θαύμα. Τη μαστιγώνουν οι Ενοχές, τις έμαθε πια καλά.Αυτή τη φορά θα ανατρεψει το καθιερωμένο της πρόγραμμα αψηφώντας τα ενοχικά της σύνδρομα, ακόμα και αν ολόκληρος ο κόσμος γκρεμιστεί. Γιατί η μεγαλύτερη μορφή ανελευθερίας κρύβεται στις Ενοχές. Υποχείριο των ενοχών ίσον υποχείριο των πάντων. Και είναι κρίμα σε ένα σύμπαν που πασχίζεις για ανεξαρτησία, οι Ενοχές να βρίσκουν τον πιο πανούργο συνένοχο σε εσένα. Τότε γίνεσαι αιχμάλωτος όχι απλώς με τη συναίνεσή σου, αλλά με την πρωτοβουλία σου, και νιώθεις ότι αξίζεις την αιχμαλωσία μόνο και μόνο για να ξεχρεώσεις αυτοδημιούργητες ενοχές. Κάπου εδώ σε προσκαλεί επιτακτικά η απενοχοποίηση. Ίσως τότε ανακαλύψεις ότι ακόμη και ο Οκτώβρης κρύβει μια υποτιμημένη μαγεία και χαθείς σε μια ξέφρενη γιορτή από παρεξηγημένα μυστικά ευδαιμονίας.