Εξιδανίκευση

Τον τελευταίο καιρό κάτι σε απασχολεί. Κάτι κατασπαράζει την επιθυμία σου για γαλήνη. Στέκεσαι στο ημίφως και θέλεις πάλι να κρυφτείς στο σκοτάδι. Να κρυφτείς θέλεις από τον κόσμο τον ανάλγητο, εχθρικός έτσι όπως σε περιστοιχίζει καθημερινά. Να αποδιώξεις το πρόσωπό σου από τη γκρίζα περιοχή όπου ο κόσμος μεθά και παρεκτρέπεται. Με κανονισμούς άγραφους και επιτακτικούς, αναπαράγει πράξεις και παραλείψεις με γελοία πανομοιοτυπία, κυρίως όμως αναπαράγει τη βλακεία. Με αξιοσημείωτη επιτυχία, μάλιστα. Σου κρούουν τον κώδωνα απρόσκλητοι έρωτες αλλά έχεις καιρό που φοράς ωτασπίδες. Χάνεσαι στη γυάλινη ανάγκη σου για απομόνωση, σε ένα κρυφό, ένοχο σχεδόν κυνήγι της ιδανικής ζωής. Λες ότι πλήττεις με την ανθρώπινη προβλεψιμότητα, πως τίποτα δε σε συγκινεί. Αποσύρεσαι στο δωμάτιό σου, κρότο κάνουν εκεί η νεκρική σιγή και τα ενταφιασμένα όνειρα. Κλαις επειδή έχεις πάθει ανοσία στη συγκίνηση. Τα ερεθίσματα σε αφήνουν παγερά αδιάφορη. Τα νέα που ως επιμέρους αντικειμενικά γεγονότα παρουσιάζονται με ανατριχιαστικά διαστρεβλωμένη υποκειμενικότητα, σε εξοργίζουν. Υπερεκτιμένα περιστατικά επιτυχίας και παραγκωνισμένα συμβάντα ήττας, μια ζωή ακούς ιστορίες μονόπλευρα ιδωμένες, βουλιάζουν στην ψευδαίσθηση της αντικειμενικότητάς τους, σε σύρουν σε ακόμα πιο αχόρταγη αναζήτηση της Αλήθειας. Και ας μη σε συμφέρει, η Αλήθεια δεν ικανοποιεί κανένα συμφέρον, περισσότερο απορρίπτει την έννοια πάσης φύσεως συμφέροντος. Σε ξεβολεύει η Αλήθεια για αυτό είναι άβολη. Για αυτό την περιφρονείς αλλά εκείνη καιροφυλακτεί στη γωνία, να σου θυμίσει πόσο τεχνητή είναι η κατασκευασμένη σου ανέμελη αίσθηση.

Συνεχίζεις να κυνηγάς το Ιδανικό. Μου φωνάζεις να σου γυρίσω την πλάτη, κάθε μορφή ενδιαφέροντος σε σοκάρει. Φρενάρει την ψυχρότητά σου που προσανατολίζεται σε υπερκόσμια μέρη για να ανιχνεύσει ελπίδα.Δυσκολεύομαι να σε αφήσω μόνη. Εξάλλου η σκέψη μου έχει κυριευτεί από τη μορφή σου. Προσπαθώ να σου πω ότι το Ιδανικό είναι μια αυτοδημιούργητη φάρσα. Μια αυταπάτη που διαιωνίζει την ελπίδα για το καλύτερο. Ένα αέναο, αιώνιο κίνητρο. Ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα που αμύνεται στη ρηχότητα της καθημερινής πάλης με τον αμήχανο,τρωτό εαυτό μας. Δε με ακούς, τρέχεις καλπάζοντας μακριά, συνοφρυώνεσαι σε κάθε μου λέξη, με απορρίπτεις, με ακυρώνεις. Θες να πιστεύεις ότι το δικό σου Ιδανικό είναι πολύ κοντά. Αναλώνεις την πιθανότητα της καθημερινής σου ευδαιμονίας για μία και μόνο πολύτιμη στιγμή ανάτασης.Κοιτάζεις ψηλά, το έδαφος για εσένα συμβολίζει την επίγεια πεζότητα. Την απώλεια της τελετουργίας, τον εξοστρακισμό του συναισθήματος. Τη μοιραία κατρακύλα της φαντασίας σε πηγάδια γιγάντιων συμβιβασμών.

Δε με αφήνεις να σου πω ότι Ιδανικό θα είναι πάντα ό,τι μας λείπει. Ό, τι ενσυνείδητα γνωρίζουμε πως δε θα αγγίξουμε ποτέ αλλά η απόπειρα να το πετύχουμε μας γλιτώνει από αμέτρητους θανάτους. Ένας νοητός στόχος που βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι δε θα υποστασιοποιηθεί αλλά υπάρχει πάντα εκεί για να μας θυμίζει τη Δυνατότητα, το πείσμα να παλεύουμε για το φαινομενικά αδύνατο.Μια πηγή αυτοβελτίωσης όταν όλα τα υπόλοιπα στο σύμπαν μοιάζουν ακίνητα και παράλυτα. Η αίσθηση του Ιδανικού διαμορφώνεται από τις ελλείψεις μας. Έτσι, το Ιδανικό μεταλάσσεται σε αντικατοπτρισμό ανικανοποίητων ονείρων και επιθυμιών. Εξιδανικεύουμε αυτό που ξέρουμε ότι ποτέ δε θα έχουμε, όπως και εκείνο που παρήλθε και δεν εκτιμήσαμε δεόντως. Και στις δύο περιπτώσεις, περισσεύουν ο μαζοχισμός και η αχαριστία.

 Η Εξιδανίκευση είναι συνεργός της Ψευδαίσθησης, αμφότερες είναι νοερά κυήματα που καμαρώνουν για την επινοητικότητά τους. Σε απομακρύνουν από το πιο ουσιαστικό κομμάτι της καθημερινότητας, το να είσαι παρών σε αυτή. Γιατί η καθημερινότητα μπορεί να σε ζημιώνει με άπειρους τρόπους-το να είσαι παρών σε αυτή αντί να πλάθεις εναλλακτικούς γαλαξίες, είναι ασύλληπτα αποζημιωτικό. Μα τι παραπάνω είναι η εξιδανίκευση από μηχανισμός άμυνας που μας κάνει να νιώθουμε ικανοί να ελέγχουμε την πραγματικότητα και να επενεργούμε σε αυτή;Το αυθεντικό Ιδανικό είναι εκείνο που εμφανίζεται από το πουθενά, η αιφνίδια έκπληξη. Το διαπιστώνεις εμπειρικά, δε συνιστά προκατασκευασμένη εμπειρία. Η αποφυγή της πραγματικότητας είναι πράξη δειλίας και το Ιδανικό προορίζεται για γενναίες ψυχές. Πρέπει να χαθείς στην πραγματικότητα με τα τερατώδη της δομικά στοιχεία για να βρεις τη διέξοδο προς μια ιδανική πολιτεία. Πρέπει να σε εγκλωβίσει η πραγματικότητα για να την αναχαιτίσεις. Πρέπει να είσαι αιχμάλωτος για να ποθήσεις διακαώς την ελευθερία σου. Πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου για να αγαπήσεις τους άλλους. Πρέπει να πονέσεις για να γίνεις έτοιμος να αγαπηθείς. Αλλά πάνω από όλα, πρέπει να μάθεις πώς να ζεις για να πάψεις να εξιδανικεύεις.

Τίποτα δε σε κρατάει πιο μακριά από το Ιδανικό πέρα από τη μανία σου να εξιδανικεύεις.