Φόβος

Ζούσε υπό τη σκιά ενός αέναου φόβου.
Η ψυχή του γύρευε απεγνωσμένη λίγη ηρεμία αλλά ποτέ δεν στάθηκε άξιος να την αγγίξει.
Η δειλία του έχει υψώσει τα πάντα σε μία απροσπέλαστη ουτοπία.
Έμαθε πως όλα απειλούνται από το Χρόνο.
Κατάστρωσε τη ζωή του σε πειθήνιες αποθεώσεις του εφήμερου.
Τίποτα δεν τον άγγιξε γιατί τίποτα δε θα είχε τη δυναμική να τον διαπεράσει.
Γύρω του, όλα σε μια τραγελαφική μεταμφίεση.
Μόνο η γνώση μπορούσε να δαμάσει το φόβο που, απολυταρχικός, τον κατέκλυζε κάθε στιγμή.
Συνέλεξε γνώση με μανία, με εφηβική λαχτάρα σάστιζε μπροστά σε κάθε νέα ανακάλυψη.
Όμως γιατί η αλήθεια στέκεται μίλια μακριά?
Κατέπνιξε το ένστικτό του ως αμαρτωλή ενόρμηση που του φανέρωνε πτυχές μιας ζωής χυδαία δελεαστικής.
Δεν άφησε κανέναν να κατεδαφίσει το αμυντικό του οπλοστάσιο γιατί στην ουσία έτρεμε την ίδια του την απελευθέρωση από το φόβο.
Είχε εθιστεί στο μοναχικό του σύμπαν όπου ανθούσαν οι πιο ψυχωτικοί του συλλογισμοί.
Αντάμωνε το μυαλό του με αγωνία, την ψυχή του με φρίκη.
Κάθε μέρα αλλοιωνόταν, σε μια βλοσυρή παραμόρφωση που επέφερε η ανευ όρων υποταγή στο Χρόνο.
Ώσπου Άγνωστη και Ξένη, του αποκρύπτει τις βουλές, το θυμικό της.
Η ψυχή αποστρέφεται το φόβο με ένθεη μάνητα.
Ο κόσμος εξανεμίζεται με ένα αλλόκοτο επίχρισμα.
Είναι θελκτικός, όπως το ηλιοβασίλεμα αυτό το ανέμελο, όλο ραστώνη απόγευμα.
Είναι συνάμα εχθρικός, όπως ο αέρας που του φέρνει μια απροσδόκητη δροσιά.
Θυμίζοντάς του όλα εκείνα που άφησε πίσω, όλα αυτά για τα οποία ποτέ δεν αισθάνθηκε έτοιμος, τη ζωή που σπαρταριστή ξεγλίστρησε από τα χέρια του, ότι , μάλλον, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να παραδεχτεί πως είναι πολύ αργά.
Το καλοκαίρι είναι μια εκδικητική υπενθύμιση της ανικανότητάς του να βιώσει τη ζωή.
Τόσα χρόνια αρεσκόταν εκουσίως σε έναν κομπαρσικό ρόλο.
Είναι οξύμωρο ξαφνικά να εμφανιστεί στο προσκήνιο ως πρωταγωνιστής.
Αυτό που δεν ήξερε εξαρχής, είναι πως αν εθιστείς στη μοναξιά, είναι αδύνατο να την προδώσεις.
Έτσι, η ελπίδα πυροδοτεί την απελπισία του, τα θαύματα διεγείρουν τον κυνισμό του, η πρόκληση εξάπτει τα κυκλοθυμικά του ξεσπάσματα.
Ο φόβος έγινε κινητήρια  δύναμη, άλλοθι για να ξεχνάει ο, τι του θυμίζει πόσο μικρός είναι.
Και ο πόνος μια αφόρητη πληγή που τον βγάζει από τη λήθη γιατί του θυμίζει τη δυνατότητα που επιμένει να καταποντίζει στην ανυπαρξία..
Ποτέ δε μας φοβίζει ο θάνατος. Η ζωή μας φοβίζει όταν νιώθουμε ανάξιοι να την καρπωθούμε, με όλα τα βάσανα και τις μεγάλες της συγκινήσεις, με τρόπο που να την εξευτελίζουμε στον πιο έκφυλο θάνατο..