Άγνοια

Είναι αργά, αποπνικτικό βράδυ ενός πρόωρα καυτού καλοκαιριού.
Στο δωμάτιο ακούγεται ποπ μουσική, που μοιάζει να φιλοδοξεί να απαλύνει την ένταση της ώρας.
Μουσική που τον ταξιδεύει σε παραλίες με καταγάλανα νερά, αιώρες και χρυσαφένια άμμο.
Σε γαλαξίες όπου ο χρόνος έχει πάψει να κυλάει και νιώθει πάντα τη νιότη να τον πλημμυρίζει από υπερβατικές τάσεις.
Ποιος θα το περίμενε, εκείνος που ήταν υπέρμαχος της τζαζ να διασκεδάζει με χαζοχαρούμενους ποπ ήχους. Ή να αρέσκεται στο ρομαντικό φως των κεριών τα αφόρητα ζεστά βράδια, εκείνος που άλλοτε ήθελε φωτοχυσία για να νιώθει ευδιάθετος.
Πολλά άλλαξαν εν καιρώ, άθελά του και ο ίδιος μετασχηματίστηκε σε καινή οντότητα.
Αισθάνεται μια παράξενη θαλπωρή, με συνήθειες που παλαιότερα θα χλευάζε και μόνο στο άκουσμα της υιοθέτησής τους, όπως το να λύνει μετά μανίας σταυρόλεξα, να απολαμβάνει παγωμένη σανγκρία ή να μαθαίνει μόνος του ισπανικά.
Πόσο απρόβλεπτος είναι ο άνθρωπος ! Πόση άγνοια τον καταδιώκει για τα πάντα !
Πορευόταν στη ζωή με ζευγάρια στερεοτύπων να κατοικοεδρεύουν στο μυαλό του σαν αντανακλαστικά απέναντι στον αντίποδα, στον εναλλακτικό τρόπο προσέγγισης. Θαρρούσε πως ήξερε να σφυγμομετρεί τις αντιδράσεις του κατασκευάζοντας ένα πλαίσιο όπου αποπειράθηκε να εντάξει τη ζωή του ατόφια. Μα πόσο άτοπο είναι να προσπαθείς να κλειδαμπαρώσεις τη ζωή και την προσωπικότητα σου που είναι υπερεκχειλίζουσες εκ φύσεως σε πλαίσια και καλούπια?
Τα πιο στυγερά εγκλήματα είναι εκείνα που διαπράττονται από άγνοια. Εκείνα όπου ο δράστης, αγαθός και υπερμέτρως αφελής, αγνοεί τι εστί στρατηγική, προσβολή, επίθεση, βλάβη, πρόθεση, τεχνογνωσία. Αλλά και πόση γνώση αντέχουμε να κουβαλάμε σε κάτι τόσο φευγάτο όπως η ζωή?
Πόση γνώση δεν απειλεί την ίδια μας την διανοητική ακεραιότητα και είναι σύμφυτη προς την ανθρώπινη μας ιδιότητα? Και, εν τέλει, πόση γνώση ξέρουμε να χειριζόμαστε χωρίς να ωθούμαστε στην αυτοκαταστροφή?
Όσα στοιχήματα έβαζε για τον εαυτό του σαρανταεπτά χρόνια, απέληξαν στο απόλυτο φιάσκο.
Εκ των υστέρων, διαπιστώνει ότι αναρίθμητες φορές ευχήθηκε με ένοχη ανακούφιση να μη μάθει τι, πώς, πού. Να είναι μακάριος μέσα στην απουσία απόδειξης, χωρίς συνάμα να ταλανίζεται μέσα σε υποχθόνιες υποψίες. Απλώς να μην ξέρει.
Η άγνοια είναι παράμετρος ευτυχίας. Είναι κομμάτι από το ίδιο μας το είναι, και πολλές φορές η δύναμη και αρωγός για την εγκατάλειψη αδιεξόδων. Αθόρυβα, διαδραματίζει έναν ρόλο καίριο για να οδηγηθούμε στην Αλήθεια. Γιατί η Αλήθεια πάνω από όλα απαιτεί ταπεινότητα, την αποδοχή ότι τίποτα δεν κατέχουμε, ότι όλα εξανεμίζονται ανά πάσα στιγμή, ότι τρέχουν με ταχύτητα φωτός μακριά από εμάς, όσο και αν προσευχόμαστε μακρόθυμα για σταθερότητα.
Το πλησίασμα της Αλήθειας μπορεί να γίνει μόνο μέσω της γνώσης. Ωστόσο, η γνώση δε μπορεί να επιτευχθεί αν δεν παραδεχτούμε σε μια λυτρωτική αυτοακύρωση της ολοσχερή μας άγνοια, που αφετηρία έχει τον ίδιο μας τον εαυτό ! Οι αντίρροπες έννοιες πρέπει να διασταυρωθούν για να παράγουν κάτι νέο, η άγνοια πρέπει να προσκρούσει στη γνώση για να αναδείξει τη σημασία της, όπως η αυταπάτη αναδεικνύει τη σπουδαιότητα της αντικειμενικής ματιάς.  
 Η προσωπικότητα, ως ένα σύνολο ιδιοτήτων που προσδίδουν ατομικότητα, ιδιάζουσα δηλαδή υπόσταση στον άνθρωπο, θα ήταν στατική και ημίνεκρη αν ζούσαμε υπό το κράτος της πλάνης της παντογνωσίας ! Αν , φρονώντας, πως έχουμε διαμορφώσει προσωπικότητα, δρέπαμε με κομπορρημοσύνη τις δάφνες των κοπων μας και εφησυχάζαμε, θα ήμασταν μίζερες και ξοφλημένες, μη εξελίξιμες καρικατούρες. Χωρίς όνειρα, προσδοκία, περιέργεια.
Στην άγνοια κυοφορείται η αθωότητα  που μας οδηγεί στη διάσωση κομματιών της παιδικής μας ψυχής.
Πόσοι άνθρωποι σήμερα ενστερνίζονται την παιδικότητα?
Οι περισσότεροι την ποινικοποιούν άνευ δεύτερης σκέψης, φορτώνοντας  την με ενοχές αβάσταχτες.
Είναι πιο βολικός ο κυνισμός μάλλον. Πιο ασφαλής.
Αυτό δε σημαίνει όμως ότι είναι η πλέον ειλικρινής επιλογή, εκείνη που θα μας καταστήσει ελεύθερους, σοφούς, μεστούς εσωτερικά. Ποτέ κανένας δεν ευτύχησε βασιζόμενος σε μια υπεκφυγή.
Ξαφνικά τον ζώνει μια ευδαιμονία που είχε χρόνια να νιώσει. Ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη, στιγμιαία του ξετυλίγει το Νόημα που πεισματικά του διέφευγε.
Ακροβατεί σε χρώματα όλο γλύκα, οι μελωδίες τον παρακινούν να προσηλωθεί στο δικό του '' Α'', της Αρχής μα και της Άγνοιας. Γιατί ίσως τελικώς να είναι το ένα και το αυτό.
Μια παράφορη χαρά για όσα δεν ξέρει και είναι αυτά που τον κρατάνε ζωντανό, υπενθυμίζοντάς του την ασημαντότητα που τον στιγματίζει κάθε φορά που καμώνεται τον σπουδαίο, αιφνιδιάζοντάς τον εκεί που νομίζει πως όλα τα είδε, καθιστώντας κάθε του πρόβλεψη υβριστικά γελοία.
Πώς θα ήταν η ζωή αν δεν είχαμε να περιμένουμε την ανατροπή?
Η νύχτα γίνεται όλο και πιο θερμή, οι σκοτεινοί δρόμοι γράφουν τις μεταμεσονύχτιες ιστορίες τους με οίστρο αξιοζήλευτο και η καρδιά του αναζητεί ένα μέρος να ξαποστάσει, ισορροπημένη από και για όλα αυτά που αγνοεί...