Λήθη και αλήθεια

Μπήκε και ο Μάης σαν ανοιξιάτικο όνειρο, πολύχρωμο.
Ο χρόνος την πάει πίσω σε αναμνήσεις που τώρα φαντάζουν σαν θολό τοπίο. Ολότελα απρόσιτες, ασύλληπτες, αγέρωχες.
Οι μνήμες είναι φιλέκδικες ή ένα κομμάτι από την ουσία του παροντικού μας εαυτού?
Μέλλον, παρελθόν, παρόν, όλα σε ένα χωνευτήρι που δεν της επιτρέπει να τα αντικρύσει με διαύγεια. Κάποτε δεν το επιθυμεί άλλωστε.
Μπορεί ο χρόνος να παράγει αξιωματικά κυνισμό αλλά μερικές φορές η λήθη είναι ένας αμυντικός μηχανισμός για να αποσείσουμε ο,τι δε μπορούμε να αντέξουμε. Κάτι κομφορμιστικά δειλό σε μια εποχή κομφορμιστικά δομημένη.
Τι κι αν χρόνια έλεγε ότι ο πόνος εκδικείται τους φυγόπονους? Ο φυγόπονος στην ουσία ερωτοτροπεί με τον πόνο γιατί πασχίζει υβριστικά να του ξεφύγει, χωρίς να αντιλαμβάνεται την εξαγνιστική του λειτουργία.
Κοιτάζει γύρω της τη μεταμφίεση να είναι κραταιά δύναμη. Μάσκες , προσωπεία, φαρισαϊσμοί, κίβδηλα λόγια, νοθευμένες ματιές, πλασματικά χαμόγελα. Μια κοινωνία εκπαιδευμένη μαεστρικά να υποκρίνεται την ευημερούσα.
Όλοι ξεχνάμε αυτό που πραγματικά είμαστε γιατί φοβόμαστε να ξεκινήσουμε το ταξίδι για να το ανακαλύψουμε. Είναι επίπονη η αυτογνωσία και απείρως πιο άβολη από τη μίμηση.
Ξεχνάμε και ξεχνιόμαστε.
Κάθε επιλογή έχει το δικό της τίμημα. Και η Αλήθεια είναι το καταληκτικό προϊόν του χρόνου που υπερακοντίζει κάθε ενδιάμεσο παράγωγό του.
Ο χρόνος αποκωδικοποιεί τα πάντα, η γενναία ματιά θα αντικρύσει με πυγμή τα αποστάγματά του, ακόμα και αν αυτά γυρίσουν το σύμπαν ανάποδα.
Η θρασύδειλη ματιά από την άλλη θα κάνει αυτό που ανέκαθεν ήξερε να κάνει...να κρύβεται. Από λάθη, απογοητεύσεις, ραγισμένες καρδιές, αποτυχίες αλλά και από έντονες στιγμές που πλέον είναι οδυνηρές γιατί είναι και παρελθούσες.
Δε θέλει άλλο να ξεχνάει..Θέλει να θυμηθεί τα πάντα..όλα όσα την έφεραν εδώ που είναι και που την κάνουν να εγκλωβίζεται αυτό το νωχελικό απόγευμα.
Η ελευθερία συμβαδίζει με την αλήθεια, και όσο επιλέγουμε να την περιφρονούμε, θα κατοικούμε στην αυτοσχέδια φυλακή μας, και τότε ακόμα και το φως θα φαντάζει εχθρικό...