Σε μία Στιγμή

Σου το είπαν, η ζωή απροσχεδίαστος δρόμος είναι. Νομίζεις πως ξέρεις τα βήματα, μα τυφλός πρέπει να αφεθείς για να βρεις το φως σου. Κι εκεί που μηχανικά περιδιαβαίνεις, αποπροσανατολίζεσαι. Κάπου λάθεψες, δε μπορεί. Ακολούθησες πιστά τις οδηγίες. Γιατί μπροστά σου υψώνεται ένα άγνωστο, μια λαβυρινθώδης απειλή; Τίποτα δε χαρίζεται, πολύ περισσότερο εχέγγυα προβλεψιμότητας της ζωής.

 

Ναι, η ζωή είναι απρόβλεπτη. Πότε σου δωρίζει μία έκρηξη ευδαιμονίας, πότε σε καρτεράει με δυσβάσταχτο πόνο. Πού να ξέρεις πως όλα είναι δώρα της; Κολλημένος στην κοντόφθαλμη απολαβή της στιγμής, δε μπορείς να δεις πέρα από την αίσθηση που αυτή δημιουργεί. Η στιγμή χτίζει την αίσθηση της αιωνιότητας. Ή την ψευδαίσθηση. Μα πρέπει να έχεις εξασκηθεί να την αντέχεις, είτε είναι πηγή χαράς, είτε θλίψης. Κάποιες φορές η μία είναι αναγκαία συνθήκη για την άλλη. Να πονέσεις για να γίνεις άξιος να χαρείς. Αλλά και να χαρείς, για να αντέχεις τον πόνο. Για να μάθεις να τον εκτιμάς. Να μάθεις να κολυμπάς στα βαθιά. Να μην περιμένεις καρδιοχτυπώντας ένα σωτήριο σωσίβιο. Είναι αυτό που σε κάνει να ξεχνάς την ικανότητά σου να επιπλέεις. Μια ζωή, στο νοσταλγικό σου εαυτό ταγμένος, σε εικόνες βουτηγμένος ιδωμένες με θωριά ευαισθησίας εφηβικής, μέσα από δραματοποιημένη ανάγκη για αλληλεπίδραση. Εκπαιδεύτηκες στην αναμονή της αιωνιότητας, στην ελπίδα για αποστασία από χωρο-χρονικά πλαίσια και άλλους συμβατικούς δυνάστες.

 

 Μα δε λογάριασες τη δυναμική της στιγμής, το πόσο ανατρεπτική μπορεί να είναι. Να τη που τώρα ρημάζει το δικό σου αιώνα...Μα αυτός ο εαυτός σου δεν αντέχει τον εκτροχιασμό, δεν το βλέπεις πως είναι κατεδαφιστέος; Στρίμωξε σε μια βαλίτσα τσαλακωμένα πουκάμισα, βινύλια γρατζουνισμένα, και κάτι ξέθωρα σημειωματάρια γεμάτα ορνιθοσκαλίσματα. Πώς κραυγάζει ο εφηβικός σου εαυτός, ακόμα και από τις παλιωμένες αποσκευές. Κανένα σημάδι ενηλικίωσης! Τι κι αν αυτό τον Αύγουστο θα κλείσεις τα τριάντα, τι κι αν αλλιώς το είχες φανταστεί(γεμάτο κρίσεις ανασφάλειας και ασύμφορους απολογισμούς), τι κι αν η φοιτητική σου φιγούρα γνέφει σαν θολή εικόνα παράλληλης πραγματικότητας, το παιδί δε λέει να σωπάσει μέσα σου. Τη ζωή ακόμα δε μπορείς να την καταλάβεις, είναι άκαρπος αυτός ο αγώνας. Την παρατηρείς με ενδιαφέρον, με έξαψη, με τρόμο και δέος, με απορία νηπιώδη. Νιώθεις ευγνώμων που έφτασες ως εδώ, ακόμα και αν δε μπορείς να χειραφετηθείς από όλα εκείνα που χρόνια τώρα στοιβάζονται στις αποσκευές σου. Τολμάς να πεις πως συνθέτουν τη διαχρονική σου δυναμική και αγάπη σε έναν κόσμο θυελλώδη, όπου μόνο η στιγμή έχει δύναμη. Όλα αυτά, εξάλλου, μια τόση δα στιγμή σου τα κληροδότησε. σου δίνουν δύναμη να αντέξεις και αυτά τα άλλα κληροδοτήματα, τα αθέλητα, που σε κατακλύζουν πόνο και αγωνία. Να μάθεις να κολυμπάς σε έναν ωκεανό αντιφάσεων. Να μην περιμένεις στιγμή, η ζωή είναι τόσο σύντομη για αναμονή. Να την αδράξεις τη στιγμή πια, να τη νοηματοδοτήσεις. Έτσι και το φόβο θα ξορκίσεις πως μια μέρα θα ξυπνήσεις Άλλος. Ένας τρομαγμένος, άδειος, πληκτικός μεσήλικας, που θα φλυαρεί και θα κενολογεί για να κουκουλώσει τη δική του κενότητα. Να μην αντέχει τη σιωπή γιατί θα του υπενθυμίζει την Αλήθεια του, εκείνη που εσκεμμένα καταχώνιασε σε ένα δρομάκι του χρόνου. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος, ούτε υπάρχουν βήματα ορθά και λανθασμένα. Επιθυμία μόνο υπάρχει να τον ζήσεις, με όλα του τα δώρα, ακόμα και εκείνα που σε γεμίζουν θυμό και πικρία.Μόνο η μέρα μένει, η ώρα, η στιγμή.

 

 Όλα περνούν, αρκεί να μην τα αφήσεις να σε προσπεράσουν. Μείνε Εσύ και κανένας Άλλος δε θα μπορέσει να σε αλλάξει. Όσα χρόνια και να περάσουν, κανένας Άλλος δε θα μπορέσει να σου αρπάξει τη 'Στιγμή΄΄.