Οι πρώτες βροχές τη βρήκαν χαμένη στους νοτισμένους δρόμους, να τριγυρίζει άσκοπα, με γουρλωμένα μάτια για να εντοπίσει μια πηγή χαράς. Έτσι γίνεται. Ξαφνικά, από το πουθενά, ξεχνάς τι σε γέμιζε χαρά, τι σε έκανε να αισθάνεσαι διαφορετικός, ακόμα και αν ποτέ δεν ήσουν. Το πώς νιώθεις καθορίζει τα πάντα, εξαλείφει ακόμα και αυτή την υπόγεια μελαγχολία που αναίτια καταβροχθίζει τη γαλήνη της στιγμής.
Στην άχαρη πόλη, αναζητεί χαρά. Γνώριμο σκηνικό. Τουρίστας σε απόκοσμο μέρος. Πρόσωπα απόμακρα, ευωδιές, μαγαζιά, χρώματα, όλα όμορφα, αλλά όλα ξένα. Σα να μη μπορεί να τείνει το χέρι και να τα αγγίξει. Σα να χορταίνει παρατηρώντας τα, συλλογιζόμενη γιατί στέκονται τόσο μακριά. Δεν έγιναν λίγα τελευταία. Σίφουνας σωστός οι στιγμές, όλο εκπλήξεις σκοτεινές, το φως να στερεύει κάθε μέρα παραπάνω, τα σχέδια άναυδα παρακολουθούν την ματαίωσή τους...Πάντα με λερναία σοφία. Όσο οι άλλοι προχωρούν, μένει αντιμέτωπη με το δικό της το ''τίποτα''.
Βουλιάζεις επειδή φοβάσαι την πραγματικότητα, κι έτσι το όνειρό σου βουλιάζει μαζί σου. Από ένα φόβο ορφάνεψαν όλα τα όνειρα. Δε νιώθει αποτυχημένη για το ''τίποτα'', αλλά για την αδυναμία της να το παραδεχτεί. Σαράκι ο εγωισμός, την κατασπαράζει μεμιάς και πού να βρει τη δύναμη για έναν ανέμελο πλανήτη. Πλέον δεν έχει χρόνο να σκεφτεί τα ανύπαρκτα επιτεύγματά της, ούτε το ''φυσιολογικό'' που αποχαυνώνει τον εγκέφαλο χτίζοντας μοντέλα κανονικότητας. Τα περιγράμματα του χώρου και του χρόνου και οι ακριβοζυγισμένες δοσολογίες συστατικών ευτυχίας είναι αφελείς αντιλήψεις ανθρώπων που τρέμουν τη διαφοροποίηση. Πια έχει να σκεφτεί πως μόνο χωρίς κανόνες η ζωή αξίζει. Γιατί δεν έχει κανόνες, γιατί τους μισεί, γιατί η ίδια τους καταρρίπτει.
Να είσαι πάντα σε εγρήγορση, η ζωή είναι μια ψευδαίσθηση μονιμότητας. Μια αυταπάτη αιώνιας αναπαραγωγής οικείων συνθηκών. Έρχεται η στιγμή που ο κόσμος , όπως τον ήξερες, βυθίζεται στην ανυπαρξία. Είναι γιατί δεν έπρεπε να νομίζεις πως τον ξέρεις.. γιατί ποτέ δε θα τον μάθεις. Έχεις την πολυτέλεια να γκρινιάζεις για κάθε τι μικρό και ασήμαντο...θανάσιμο αμάρτημα η γκρίνια. Δείκτης υπέρμετρης αγνωμοσύνης. Να ευγνωμονείς για κάθε τι ελπιδοφόρο λανθάνει σε κάθε μέρα, και ας είσαι μικρός για να το δεις. Αυτό εκεί, υπάρχει πάντα, είναι μεγάλο, υπόσχεται να κάνει και εσένα Μεγάλο αν το αναγνωρίσεις. Οι δυσκολίες είναι αφυπνίσεις από παρατεταμένο λήθαργο που σε κάνει να ξεχνάς από πού ξεκίνησες και πού κατευθύνεσαι. Πόνεσε πολύ, για να καταλάβει πολλά.
Θέλουμε να καταλάβουμε, αλλά δεν είμαστε αρκετά πρόθυμοι. Οι κατεδαφίσεις οικοδομημένων ψευδαισθήσεων δεν είναι ευχάριστες. Γερνάμε όταν γυρνάμε πίσω. Η ζωή εξανεμίζεται. Κι αν κάνει κύκλους, είναι για να μας παραπλανά πως στην επανάληψη κρύβεται κάποια προβλεψιμότητα. Πιο τρομακτική από την άγνοια είναι η προκαταβολική γνώση...Αιφνιδιασμένη, χάνεται σε δρόμους λατρεμένους, με μουσικές αθάνατες, με κάτι φιγούρες που τα μάτια τους κουβαλούν παράξενη ελπίδα...
Θυμάται πώς είναι να αγαπάει. Το ξημέρωμα, τη βροχή, τον παράλογο αέρα, τον εαυτό της. Δε θα φρενάρει τις παρορμήσεις της. Όπως της βγει. Οι μικρές επιθυμίες οδηγούν σε μεγάλη ευτυχία. Θα χαμογελάσει σε όσους νιώθει κοντά της, θα πει μια αλήθεια με όποιο τίμημα, θα ξεστομίσει ένα ΄΄όχι΄'' βροντερό, θα κοιμηθεί ξέγνοιαστα ένα βράδυ ξορκίζοντας τις ενοχές της, θα συγχωρήσει μια επιφανειακή αστοχία. Όταν είσαι κοντά στο να χάσεις πολλά, μπορείς να κερδίσεις τα πάντα. Ο φόβος της απώλειας γίνεται η δύναμη που σε ανασταίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου