Κάτι για Εσένα

Τι περιμένεις; Όλα γύρω σου σε αφήνουν. Σύμβολα παντού.  Καλοκαιρινή ερήμωση.Τι πιο παραστατικό;Όλα φεύγουν  και σε αφήνουν. Και το πρόσκαιρο της φυγής σε εξαγριώνει παραπάνω. Θες να βυθιστείς στη μοναχική σου πόλη, νιώθεις πως ανιχνεύεις λίγη από την αλήθεια σου στην τρομακτική σιγή της . Μακριά από το θόρυβο που τεχνασματικά κουκουλώνει τα πάντα, από βλέμματα που διχάζουν, από λέξεις που ερεθίζουν την ανασφάλεια. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα. Ο λυτρωμός από τη φιλοδοξία, να ποιο είναι το μυστικό της γαλήνης. Να ζεις για να ανακαλύπτεις, όχι για να ακούς χειροκροτήματα. Να γίνεσαι σπουδαίος μέσα από την εξουδετέρωση της ανάγκης σου να είσαι σπουδαίος. Το σκέφτηκες πολλές φορές, αν και είναι αλλόκοτη η σκέψη μέσα στο κατακαλόκαιρο.. σου το είπαν κάποιοι παντογνώστες καθώς ένα κρυφό γελάκι στόλιζε με ειρωνική διάθεση τα κυνικά τους πρόσωπα.

 

 Δεν υπάρχει φάρμακο όταν η ψυχή σου παύει να νιώθει. Στην αποστασιοποίηση, θα χωθεί στη θρασύδειλη θαλπωρή του στοχασμού. Στη δράση, ποιος ξέρει πόσα λάθη θα χρεωθεί και πάλι; Τίποτα δε σου χαρίζεται, ούτε καν η ησυχία σου. Πρωτίστως αυτή. Πρέπει να μιλήσεις σωστά για να την κερδίσεις. Όχι πολύ. Να βρεις τις κατάλληλες λέξεις. Να μάθεις να σιωπάς, αν έτσι θα μιλήσεις πληρέστερα. Να προσέχεις τις παύσεις, τη χροιά της φωνής, τον τόνο. Στον εαυτό σου πρώτα να μιλάς, προτού ακόμα ορθώσεις τη σκέψη σου. Αυτό που έχεις ανάγκη βρίσκεται σε ένα δρόμο που μόνο εσύ μπορείς να δεις, αν καταστείς άξιος. Ουδείς θα σου το δώσει αν εσύ δεν κατευθυνθείς εκεί, αν δεν απλώσεις το χέρι με δέος και σεμνότητα, αν δεν στραγγίξεις την ψυχή σου από κάθε ρηχή προσδοκία. Να κοιτάζεις τον ουρανό, αλλά να μην τον αξιώνεις. Να ελπίζεις πως θα αξιωθείς μια μέρα να αγγίξεις ένα κομμάτι του.

 Πόσο αναχρονιστικές σκέψεις, καγχάζει μια αόρατη φωνή. Με θεόρατη δύναμη, γελάει περιπαικτικά. Σαράντα βαθμοί υπό σκιά, και εσύ τολμάς να σκέφτεσαι κάτι άλλο πέρα από τις καλοκαιρινές σου διακοπές. Μα είναι αυτή η ζωή που πέρα από εποχές και κλίμα, σε δοκιμάζει με μικρούς και μεγάλους γρίφους, είναι οι άνθρωποι που σκυφτοί στους υπολογισμούς τους σε προσπερνούν με παγερή αδιαφορία, είναι η ζωή που κυλάει με τέτοια έλλειψη ουσίας, είναι που καλείσαι κάθε στιγμή κάτι νέο να αποδείξεις. Μέσα στη βοή μιας καθημερινής πάλης που είναι μελοδραματική και αστεία συνάμα, εσύ ψάχνεις ένα μέρος να ξαποστάσεις. Μα πεισμώνεις, επανίστασαι στιγμιαία, ορθώνεις ανάστημα. Νιώθεις πως ήρθε η ώρα να κάνεις κάτι για εσένα. Να ζήσεις τη ζωή όχι σαν κριτής του εαυτού σου, αλλά νιώθοντας πως πράγματι σου ανήκει. Να αδράξεις κάθε λεπτό για τη δική σου ευχαρίστηση, ακόμα και αν το κάνεις με τον πιο αναχρονιστικό τρόπο.  Οι αναχρονισμοί έχουν κρυφή γοητεία. Είναι αποδράσεις από την κανονικότητα του χρόνου. Να είσαι αλλόκοτος, θεότρελος, ατελής, χαμένος, αποτυχημένος, μελαγχολικός, να μην έχεις ιδέα για τίποτα, αλλά ωστόσο να έχεις τα πάντα...την αγάπη για αυτό που είσαι. Αυτό είναι κάτι δικό σου...κάτι που κανείς δε μπορεί να σου αφαιρέσει. Όλα μπορείς να τα χάσεις, πέρα από τον εαυτό σου...αρκεί να τον βρεις  πρώτα !