Η Ευτυχία ερχεται πάντα απρόσκλητη

Όλα ήρθαν απρόσκλητα.Τα κοιτάζει με δέος.Χλωμές φιγούρες που άνθισαν στη νεφέλη μιας μέρας όλο αυτάρκεια.Στιγμές άμοιρες υποσχέσεων σουλατσάρουν σε λεωφόρους ευτυχίας.Δρόμοι απέραντοι, με φώτα αχνά, άλλοτε ανυπόφορα δυνατά.Εκτυφλωτικά.Πρωινά αγέλαστα, χωρίς προσδοκία.Με παγωμένα άκρα και χείλη σφιγμένα, περιφέρεται χωρίς νόημα.Σαν κουρδισμένο ανθρωπάκι, στη φασαρία της πόλης, ανυπόμονο να εγκλωβιστεί στην άκαρπη μοναχικότητά του πάλι.Το βράδυ, που όλα κρύβονται, που μπορεί και αυτή να κρυφτεί στο σκοτάδι, αγκαλιά με τους ήχους και τις λέξεις να ξορκίζουν τις σκέψεις που κομίζουν αυτοκαταστροφικά έναν αλλιώτικο θάνατο.Το καθημερινό κλίμα μοιάζει ακόμα πιο πένθιμο.Μέσα από τη βοή, κλείνονται όλοι σε μια θνησιμαία σιωπή.Ό,τι και να πουν, όσα σοφά και στομφώδη λόγια, όσο και να νομίζουν πως εξελίσσονται, πάντα οπισθοδρομούν.Γιατί δε μπορούν να επαναφέρουν τη χαρά.Νιώθει κινούμενο φάντασμα που καρπώνεται κάτι από την περιρρέουσα δυσθυμία.Κλέβει κάτι από το ανέκφραστο των ακινητοποιημένων μορφών.Όλα τριγύρω τρέχουν και όμως ο χρόνος μοιάζει καρφωμένος στο απέραντο λευκό της παντοτινής στασιμότητας.Μέσα από την εξέλιξη, βραδυπορεί η αληθινή πρόοδος.Και εκείνη σαστίζει μπροστά στην οδυνηρή δυνητικότητα του ιδανικού της κόσμου, αποφασίζει ότι εκεί δε μπορεί να συνυπάρχει παρά να είναι η μόνη παρούσα.

Όλοι αναζητούν την ευτυχία με τον πλέον αυτοκαταστροφικό τρόπο.Καρτερούν να τους την προσφέρει απλόχερα μια μαγική ψυχή που θα έχει ξεμείνει πίσω από αυτόν τον κόσμο και όμως θα είναι τόσο πιο μπροστά από αυτόν.Κοιμίζουν τη δική τους βούληση ξενυχτώντας με κωμικές απόπειρες μιμητισμού.Θάβουν αμαχητί κάθε ψήγμα της δικής τους προσωπικότητας που, εμβρυϊκή, βρυχάται στην ανυπαρξία.Προσποιούνται πως ακούνε ενώ εκπαιδεύονται στο πώς θα σχηματίσουν άποψη, που είναι συρραφή αλλότριων σχολίων και όχι δικό τους προϊόν.Κριτικάρουν με μένος και μανία, χωρίς όμως να αποχωρίζονται το βόλεμα και το συμβιβασμό τους.Κάποιοι πονούν ακόμα.Το διακρίνει στα μελαγχολικά τους πρόσωπα που παριστάνουν τα απαθή μέσα στη λήθη της μέρας.Γυρεύουν δανεική αισιοδοξία μα πέφτουν πάνω σε επικρίσεις και μοιρολατρικά λογύδρια.Δεν αντέχουν άλλο αργόσυρτο θάνατο.Να γίνονται επαίτες μιας φυσιολογικής ζωής.Να εκχωρούν την ορμή και τα νιάτα τους σε μια νομιμοποιημένη και επιβεβλημένη αναμονή.Θέλουν τον κόσμο και τον θέλουν τώρα.Θέλουν την ψυχή τους να βγει στο φως.Να νιώσουν.Να μην χάνονται σε αναπαραγόμενα αδιέξοδα.Να γελάσουν μια φορά χωρίς καταναγκασμό.Να γελάσουν με όλο τους το είναι.Να πάυουν να αναμοχλεύουν νοσταλγικά άλλες εποχές όπου όλα ήταν απλά και ξάστερα.Να διεκδικήσουν το δικό τους ''τώρα''.Γιατί μόνο αυτό μπορεί να δώσει νόημα στο πριν και στο μετά.Γιατί μόνο αυτό μπορεί να χωρέσει το θαύμα μιας ευδαιμονικής ανατροπής.

 

Κάπως έτσι, λίγο πριν ο νυχτερινός της περίπατος τελειώσει, μέσα στο βάλσαμο των σκοτεινών εικόνων, κάποιες φιλόδοξες σκέψεις σφηνώνουν στο μυαλό της.Η αναζήτηση της ευτυχίας είναι από μόνη της προβληματική.Περιέχει πολλά λογικά άλματα, το ότι έχουμε επίγνωση των επιθυμιών μας και του τρόπου ικανοποίησης αυτών.Παραβλέπει το πώς αυτές δαιμονικές μας διαφεντεύουν και μας θολώνουν την όραση.Ληστεύουν ολοένα κομμάτια από το δικό μας παρόν.Από το ''τώρα'' που μπορεί να γίνει ''για πάντα'', αλλά το βλέμμα λοξοκοιτάζει μπρος-πίσω και καθηλώνεται κάπου ανάμεσα.Η ευτυχία έρχεται πάντα απρόσκλητη.Δεν καταφθάνει ως λυτρωτική απάντηση στις δικές μας ερωτήσεις,ως ενσάρκωση των επιθυμιών μας.Ξεδιπλώνει και απομυθοποιεί αυτές τις επιθυμίες για να μας δείξει ότι δεν είναι ουσιαστικά δικές μας.Κάποιος, κάπου, κάποτε, μας τις εμφύτευσε, και τις οικειοποιηθήκαμε από το φόβο να γίνουμε μη φυσιολογικοί.Από το φόβο να ζήσουμε με τη διαφορετικότητά μας.Από το φόβο να ζήσουμε.Η ευτυχία είναι πάντα εκ-πληξη.Αναγέννηση και αναπροσδιορισμός.Νέα ματιά, νέα οντότητα.

Και όταν κάποια στιγμή παραιτηθείς από την προσδοκία να γίνεις ευτυχισμένος, το δικό σου το ''τώρα'' παίρνει προβάδισμα.Γίνεσαι ευτυχισμένος.Έτσι ξαφνικά.Μα είναι μια ευτυχία που ουδέποτε φαντάστηκες, και όμως σε διαπερνά, αποκαλύπτοντάς σου έναν εαυτό που είχες καταχωνιάσει στην αφάνεια.Είναι η ευτυχία που έρχεται πάντα δίχως πρόσκληση.Ακριβώς επειδή είναι αντισυμβατική και θέλει να αναποδογυρίζει το σύμπαν σου.Είναι η στιγμή που η αυτογνωσία αποκορυφώνεται.Ακόμα και αν δεν την αντέχεις, ακόμα και αν ένιωθες ασφαλής μέσα στις επίπλαστες επιθυμίες σου.Είναι που τότε δεν είναι αργά, ούτε νωρίς.Γιατί δεν υπάρχουν κανόνες.Ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι η ζωή όπου αφήνεσαι αμήχανος να πρωτοτυπήσεις.Τώρα που έπιασες το νόημα δεν χρειάζεσαι τα κόλπα.Είναι δεκανίκια για τους ανελεύθερους που περιμένουν ακόμα έναν σωτήρα.Αύριο.