Ένιωθε την ανάγκη να αποτραβηχτεί.Από όλους εκείνους που προκατασκεύαζαν την εικόνα και τις αντιδράσεις της.Από τις φωνές που δεν άφηναν τη δική της σιωπή να ακουστεί.Τελείωνε ο Νοέμβριος μαζί με κάτι συνεσταλμένες προσδοκίες για ανατροπή σκηνικού.Καθώς τρύπωνε το κρύο μέσα της, ενώ περιδιάβαινε δρόμους ρυπαρούς, με ανάσες χρωμάτων, θέλησε να χωθεί σε έναν ημισκότεινο χώρο.Να χαθεί.Να πιει γουλιά γουλιά κόκκινο κρασί και να κρυφογελάσει με τις παιδιάστικες αντιλήψεις των γύρω της.Με τα κωμικά τους άγχη, την ανατριχίλα της εμετικής επικαιρότητας, τα προγραμματισμένα φωτάκια των επικείμενων χριστουγέννων,τις διαφημίσεις.Παρατηρεί τη βρόχινη οργή ανακουφισμένη στους άνυδρους δρόμους.Σαν άγονα όνειρα που γεννούν θαύματα.Στην κοιτίδα του παράδοξου, μέσα σε καταφύγιο αδιεξόδων.Έξω μυρίζει νοτισμένο χώμα, σαν πολυαναμενόμενη ευεργεσία.Ανέλπιστη.
Χαζεύει την κρυμμένη ομορφιά της πόλης.Έτσι μελαγχολική, δίχως υπόσχεση, την αγγίζει πραγματικά.Απολαμβάνει τη μοναξιά της, η μέρα απλώνεται σε μια απεραντοσύνη φιλόξενη, που όλα τα περικλείει.Η σιωπή της κάνει κρότο.Την αφουγκράζεται με νήπια περιέργεια.Αυτά που διαμηνύει είναι ώρες-ώρες αβάσταχτα.Εγκλωβισμένα εντός της, δοκιμάζουν την ηδονή της χειμαρρώδους απελευθέρωσης.Όλες αυτές οι έξωθεν φωνές, φίμωναν τη σιωπή της.Στην απομόνωση συναντά την αλήθεια της.Εκεί που τίποτα δε χαρίζεται, οι κολακείες είναι τα ύπατα ανοσιουργήματα, οι επιθέσεις άνανδρες απόπειρες επικάλυψης της ανασφάλειας του επιτιθέμενου.Εκεί που είναι σε εναγκαλισμό παράφορο με τα δικά της λάθη.Τα πάθη και οι παραφωνίες θεριεύουν, υψώνουν ανάστημα,δηλώνουν ευθαρσώς''είμαι εδώ''.Άφησε τον εαυτό της να παραδέρνει σε υβρίδια επιδράσεων, να καταντήσει ένα πενιχρό επινόημα ρηχών οντοτήτων, που βιάζονται να βάλουν τίτλο και λεζάντα κάτω από κάθε τι.
Πίστεψε πως είναι αυτό που οι άλλοι έβλεπαν σε αυτή.Στον παραμορφωτικό φακό των Άλλων , εκείνη εμπιστεύθηκε την εικόνα της.Την άδειασαν.Δεν έχει την αναγκη ούτε να τους πει ''αντίο''.Τρομάζει μπροστά στην αθέατη ομορφιά των όσων προσπερνούσε.Έχανε τον εαυτό της, τη ζωή μέσα από την αλήθεια του, την υποτιμημένη ευλογία να απολαμβάνει αυτή την αλήθεια.Αυτή την ασύλληπτη ομορφιά της ζωής και των σκέψεων που γεννά δε μπορεί να την μοιραστεί με κανένα.Μόνο μια θέσει μοναχική ψυχή μπορεί να τη συναισθανθεί και να πλημμυρίσει παράλογη αυτάρκεια.Δεν την πειράζει που νιώθει μόνη επειδή δε φοβάται να είναι μοναχική.Στη μοναχικότητα εκτιμάται η αληθινή συντροφιά.
Γιατί όταν δεν είσαι ευτυχισμένος μέσα την ίδια σου την ύπαρξη, κάθε είδους συντροφιά σε κάνει να νιώθεις ολότελα μόνος.Το να ψάχνεις τη λύση έξω από εσένα, σημαίνει ότι μέσα σου διαιωνίζεις το αδιέξοδο.Το να περιμένεις από έξω την απάντηση, σημαίνει ότι αδυνατείς να θέσεις τη σωστή ερώτηση.Το να ζητάς να αγαπηθείς προϋποθέτει ικανότητα να αγαπήσεις δίχως όρους.Αυτό που ψάχνεις ίσως βρίσκεται στη σιωπή σου που φοβάσαι να ακούσεις.Άκουσε για να εισακουστείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου