Γαλήνη.-

Και έρχεται ξανά η στιγμή που στέκεται μπροστά στον παντοδύναμο χρόνο, αναπόφευκτα, ανήμπορος και ολότελα αμήχανος, σαστισμένος. Νιώθει το Χρόνο να συμπυκνώνεται οικειοποιούμενος βάναυσα την ψυχική του γαλήνη. Γαλήνη?
Τώρα που προφέρει δυνατά αυτή τη λέξη, ηχεί ακόμα πιο μεγαλεπήβολη.
Απροσπέλαστη, όπως ένας ευσεβής πόθος που γεννιέται από την Αντίφαση.
Συνειδητοποιεί παράταιρα, μέσα στην αίγλη και την θαλπωρή των ημερών, πόσο επανίσταται η ψυχή του όταν απειλείται η σωματική του νεοτητα. Η ευρωστία υπάρχει ακόμα, αναμφισβήτητα, όμως η νιότη αρχίζει να εξανεμίζεται και το τρίπτυχο ψυχή-μυαλό-πνεύμα δεν αντιδρά ορθόδοξα. Θαρρείς και ο Χρόνος είχε ατύπως υποσχεθεί την πραγματοποίηση επιθυμιών που τώρα φλέγονται στο ανικανοποίητο. Σα να παρήλθε η προθεσμία για την ευόδωσή τους και ο Χρόνος τις καταδικάζει άνευ όρων σε ένα ανεκπλήρωτο αβάσταχτο.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή τον κατακλύζει αυτό το ιλιγγιώδες σύνδρομο, η αναμέτρηση μπροστά στις βουλές του χρόνου. Μια ανασκόπηση επίπονη, ένας απολογισμός καθόλα ασύμφορος.
Πασχίζει να ξεγελάσει τον φιλοσοφίζοντα οίστρο του συλλέγοντας μικρές καθημερινές απολαύσεις. Τη μυρωδιά του καφέ και των ανάκατων αρωμάτων καθώς διασχίζει το δρόμο μπροστά από το εμπορικό κέντρο. Χρώματα και λουλούδια και μπαχαρικά και υφές που εγκλωβίζουν την άγρυπνη ματιά του. Την ανακουφιστική ελαφρότητα που παρέχει η ιδιότητά του ως θεατή.
 Την ανακάλυψη λιλιπούτειων, περιθωριακών γωνιών στην πόλη, ανόθευτων από τη λόξα του σήμερα. Ένα βλέμμα νήπιο που ικετεύει για απλότητα σε ένα γαλαξία όπου το περίπλοκο εξελίσσεται σε αυτοσχέδια παγίδα.
Αυτό που τον εξουθενώνει απολύτως είναι η επίγνωση ότι ποτέ δε θα είναι όπως πριν.
Δε μπορεί να συμφιλιωθεί με την απόσχιση από αυτόν κομματιών που τoυ ανήκουν, που τον συνδιαμορφώνουν. Πώς να πορευτεί νιώθοντας διφυής, δισυπόστατος, διχασμένος?
Επέμενε πάντα για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο να ανασταίνει πεισματικά το χτες. Δεν επρόκειτο ακριβώς περί παρελθολαγνείας γιατί ουδέποτε πίστεψε ότι αυτός ο όρος ήταν δόκιμος. Τι άλλο αντιπροσωπεύει το παρελθόν από έναν ανερμήνευτο οιωνό του παρόντος? Και πώς μπορεί να τρέφει λαγνεία για κάτι τόσο υγιές ώστε να είναι υπέυθυνο για την ενεστώσα του μορφή?
Νοσταλγός ορκισμένος λοιπόν (λιγότερο ανεδαφικός και περισσότερο προσήκων όρος !), μια ευαίσθητη ψυχή αλλεργική στην αλλαγή, στην φθορά του παιδιού που μαίνεται μέσα του.
Και όμως, και αυτή τη χρονιά, στεκόταν αθόρυβο σε μια μεριά απαρατήρητη και τον παρατηρούσε. Με βλέμμα καθαρό, με μάτια πελώρια, λουσμένα από φως άπλετο, που αντανακλούσαν αγνή προσδοκία.
Η αιώνια ματιά.
Καρτερικά, χωρίς βιασύνες, ούτε απαιτήσεις. Αλλά με εσώτερη προσμονή και πίστη αγέρωχη.
Πού και πού, όταν υπέκυπτε σε λαθραίες συμφωνίες και απλοικά τεχνάσματα, τον αφόπλιζε με ένα βλέμμα πίκραμένο, απογοήτευσης. Και τότε ήταν που δεν τον άφηνε να φυλακιστεί στην ευκολία της αδιάφορης ζωής.
Όμως το ήξερε και ο ίδιος, τον είχε προειδοποιήσει επανειλλημένως,,η παιδική πλευρά, εφόσον δεν την διώχνεις, εφόσον επιλέγεις συνειδητά να την προασπίσεις, είναι ευλογία και κατάρα μαζί,
Ευλογία ως η μόνη αξια να δωρίσει την απόλυτη, αξεπέραστη χαρά, κατάρα γιατί η διάσωσή της αποδεικνύεται καθημερινό μαρτύριο, ένας άθλος πραγματικός, που υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Μία απόπειρα να αγγίξει τον ηρωισμό ενώ μαστίζεται από αχίλλειες πτέρνες.
Όμως η νεότητα της ψυχής είναι η πεμπτουσία της ευδαιμονίας.
Όταν το σώμα αλληλεπιδρά με ψυχή νεανικά ζωηρή, αισθάνεται και εκείνο νέο, παρά την φαινομενικη του αλλοίωση. Γιατί η ύλη δεν αποκόπτεται από το πνεύμα αλλά σημασιοδοτείται από αυτό σε μια συγκρουσιακή πλην όμως ερωτικά παραγωγική συνάφεια.
Μόνη της είναι ασήμαντη, μονοσήμαντη, καταδικασμένη στην ανυπαρξία.
Καθώς το Άγνωστο του νεου χρόνου τον αντικρύζει με αινιγματικό τρόπο, προσπαθεί να αντιληφθεί τι θα ήθελε πιο πολύ να βιώσει στα χρονικά του πλαίσια. Ποια θα ήθελε να ειναι η κραταιά του δύναμη,
Να είναι δημιουργικός?
Ω ναι, η απραξία είναι ταυτόσημη του θανάτου. Θέλει πάθος μέσα του, ρυθμό. Την κινητήρια δύναμη να κυνηγά ακόμα και μεγαθήρια. Την προπέτεια να πιστεύει ότι μπορεί να πλάσει κάτι εκ του μηδενός.
Να αισθανθεί την απερίγραπτη υπερβατικότητα του έρωτα?
Δεν θέλει να εύχεται κατι τέτοιο, ούτε καν να το συλλογίζεται.
Ο έρωτας εμφανίζεται αποκλειστικά απρόσκλητος.
Έχει μια φαντασμαγορική ροπή προς τον αιφνιδιασμό και τον αυτοσχεδιασμό. Δεν ξέρει αν είναι υπερεκτιμημένος και άθελά του συκοφαντεί τη μοναξιά αλλά είναι σίγουρα μυστήριος, για αυτό δε θέλει να τον διεγέιρει με προβοκατόρικες, εξονυχiστικές αναλύσεις.
Να εξαγνιστεί από το παρελθόν του?
Μα....υπάρχει από αυτό και εξαιτίας αυτού. Η ανακωχή με τα άλλοτε φερόμενα ως φαντάσματα του χτες έχει λάβει προ πολλού χώρα. Άλλωστε, γιατί να λάβει άφεση αμαρτιών?
Οι αμαρτίες του είναι εκείνες που του υπενθυμίζουν το πόσο τρωτός είναι, το πόσο ανθρώπινος.
Και το έχει τόση ανάγκη πλεόν να νιώθει την ανθρωπιά του !
Γνωρίζοντας ότι είναι τρωτός δικαιούται να ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα γίνει ατρόμητος.
Η μετάνοια είναι και αυτή ένδειξη ανθρωπιάς αλλά ετεροχρονισμένη.
Και τα πεπραγμένα υπεγράφησαν με την τότε αλήθεια μας, όσο νοθευμένη και αν υπήρξε.
Αυτό αποκρυσταλλώθηκε στο χρόνο και παραμένει εσαεί αμετάβλητο.
Είναι υβριστικό με μια αποστασιοποιημένη εκ των υστέρων σκέψη να γυρεύουμε εξιλεωμό !
Γιατί αυτός δεν υπόκειται σε διαπραγματεύσεις, ούτε κατακτάται με απλές νοερές διεργασίες.
Οδύσσεια είναι της ψυχής ο δρόμος προς τη λύτρωση , στο Άπειρο του Χρόνου, και οι Ερινύες οι επίμονες διωκτικές δυνάμεις της συνείδησης, με σχολαστικά σωφρονιστικές προθέσεις.
Να πάψει να τρέμει μπροστά στην Ιδέα του θανάτου?
Αφού ο θάνατος είναι παραδόξως συστατικό στοιχείο της υπαρξής του, αναγκαίο τμήμα της πορείας του, αναγκαστικά ακροτελεύτιο. Ο,τιδήποτε κρύβει ζωή, κρύβει και το αντίθετό  της. Ένα αναπόφευκτο συμβάν που διακηρύττει την ανθρώπινη ασημαντότητα. Χμμ..και αν αυτό ακούγεται σκληρό, έστω την προσωρινότητα της ανθρώπινης φύσης.
Κάτι του ψιθυρίζει ότι ο θάνατος εξολοθρεύεται μόνο μέσα από έναν Υψηλό Σκοπό.
Αυτό που εν τέλει επιθυμεί για φέτος, είναι η Γαλήνη,
Μεγάλη αξίωση, υπερβολική, κατά μια κυνική άποψη εξεζητημένα ουτοπική.
Και όμως θα ήθελε μέσα στο συρφετό τον πολύβουο από διενέξεις, αντιλήψεις, αντιτιθέμενες τάσεις και συναισθήματα επαμφοτερίζοντα
, να σταθεί γαλήνιος, μειλίχιος, μοναδικός από και για τις ατέλειες του, έχοντας υποπέσει σε παραπτώματα ασυγχώρητα, μικρός.
Να δει , να νιώσει, να αισθανθεί πόσο σύντομη είναι η ζωή και πόσο παράλογος ο έρωτάς μας για τους πλατειασμούς και τις νομιμοποιημένες αναβολές.
Να κατοχυρώσει το αναφαίρετο προσόν να γίνεται κοινωνός της συγκίνησης, και ας τον καθιστά παλιομοδίτη, παρωχημένο, γραφικό, αιθεροβάμονα.
Να καταφέρει να υπάρξει έστω και μία στιγμή μόνος του, λυτρωμένος από φόβους, πάθη, επιθυμίες.
Να ατενίσει τη ζωή σαν Θαύμα, ακόμα και όταν μοιάζει αποκρουστική.
Να γίνει ο ίδiος το Θαύμα !
Καλή  Χρονιά !!!