Σιωπές

Με κοιτούσες με τη γνώριμη σπιρτάδα στο βλέμμα, σα να πάσχιζα να σου κρυφτώ και εσύ με εντόπιζες ακόμα και στην πιο απίθανη κρύπτη. Ξημέρωμα νωχελικό, από εκείνα που εύχεσαι να μη σε περίμενε ο παροξυσμός της δουλειάς και να χουζούρευες μέχρι το μεσημέρι στο κρεβάτι.
Ο καφές μου έχει κρυώσει προ πολλού, οι δείχτες του ρολογιού μού ρίχνουν ένα επιτακτικό βλέμμα.
Από το χρόνο δε μπορώ να κρυφτώ πάντως.
Δε μπορούσες να καταλάβεις ότι δεν ήταν η ενδεδειγμένη ώρα για βαθυστόχαστες και μη συζητήσεις.
'' Κάθε κουβέντα την ανάλογη ώρα'' συνήθιζα να λέω για να συναντήσω την οργισμένη φωνή της ματιάς σου. Και μετά έκανες τάχα πως διάβαζες ένα βιβλίο για να μην εκτονώσεις αυτό που σε έτρωγε.
 ΄΄ Όχι, δε φοβάμαι τη μοναξιά..Ούτε μήπως πληγωθώ...Και δε φταίει η πανσέληνος..Με έχει κουράσει να λέω τα ίδια πράγματα συνέχεια'' σου είπα αγανακτισμένος.
Εκείνο το πρωί έφυγα σαν κυνηγημένος από το σπίτι.
Το πιο δύσκολο κομμάτι μιας σχέσης, εκτός βέβαια από την εμπιστοσύνη, είναι η συμπόρευση της διαφορετικότητας. Η αρμονική σύζευξη δύο μέχρι πρότινος αλλότριων, από το πουθενά συναντώμενων κόσμων. Είναι η μαγεία αλλά και η πρόκληση. Το θαύμα αλλά και το μυστήριο.
Και απαιτεί ακούραστη πάλη, θέληση ανθεκτική στα πάντα.
Είχα αρχίσει να εξαντλούμαι. Σε μαραθώνιους συζητήσεων όπου τα συναισθήματα μου έπρεπε να τεθούν υπό μεγεθυντικό φακό. Μα δεν το βλέπεις ότι η σφυγμομέτρηση των όσων αισθανόμαστε τα καταστρέφει? Η μετουσίωση των συναισθημάτων σε λόγο ισοδυναμεί τουλάχιστον με απόπειρα θανάτωσής τους.
Με κατηγορούσες ότι δεν αφηνόμουν συναισθηματικώς  επειδή βαθύτερα έτρεμα τη μοναξιά.
Σκέφτηκες ποτέ ότι μπορεί αυτό που ζω να είναι τόσο δυνατό που να νιώθω ότι βιώνω ένα όνειρο? Τα όνειρα δεν τα εξηγείς μάτια μου. Είναι σα να τα πολεμάς.
Οι ανασφάλειες μου, εγγενείς και επιθετικές, όντως με έκαναν σε πολλά σημεία  να νιώθω ανάξιος για κάτι που έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από στιγμιότυπα της πιο φιλόδοξης φαντασίας μου. Όμως κρατάω τις στιγμές. Εκεί κρύβεται άλλωστε το νόημα.
Αυτές κανείς δε μπορεί να μου τις στερήσει. Ούτε καν ένα άδοξο τέλος.
Γιατί να πρέπει να σχεδιάζουμε κάτι όταν εκείνο θα ακολουθήσει τη φυσική του πορεία?
Θέλω να είμαι παρών στο παρόν. Όχι να κατατεμαχίζομαι ανάμεσα σε ένα θολό χτες, ένα αποκαμωμένο σήμερα και ένα πεισματικά μυστικοπαθές αύριο. Ακόμα και η καρδιά υφίσταται μεταβολές, το να εγγυάσαι ότι θα νιώθεις το ίδιο πάντα είναι αφελής ματαιοπονία. Δεν είμαστε πλέον παιδιά, δυστυχώς.. Για αυτό προσπαθώ να ζήσω έστω με τον τρόπο  που το έκανα όταν ήμουν παιδί και ας έχω τώρα τα πάθη ορόσημο..
Ζούμε έναν διαρκή πόλεμο. Οι αντιθέσεις οι ίδιες που μας προάγουν, οι ίδιες μας εξοντώνουν.
Πρέπει να παραιτηθούμε από την αλαζονεία του ψυχαναγκαστικού σχεδιασμού. Τα πιο ονειρικά συμβαίνουν τις σπάνιες ώρες που η πραγματικότητα γίνεται πιο ταπεινή. Αρκετά την έχουμε υπερεκτιμήσει.
Όλα αυτά δεν πρόκειται ποτέ να σου τα πω. Θα σε αφήνω να μαντεύεις μέσα από τις εύγλωττες σιωπές μου. Και ποιος ξέρει? Ίσως όταν εκπαιδευτείς τόσο σε αυτές, ώστε να πάψεις να τις παρερμηνεύεις και να καταφέρεις να τις αποδέχεσαι και να τις αγαπάς, ίσως τότε να έχουμε δικεδικήσει ένα κομμάτι ουρανό..