Έμπνευση

''Και σε ρωτώ, πού πήγε η έμπνευσή σου? Γιατί δε γράφεις πια''?
Ένα τελευταίο τσιγάρο στο αεροδρόμιο πριν την επόμενη πτήση, για Λονδίνο αυτή τη φορά.
Η ατμόσφαιρα ομιχλώδης, φτιαγμένη θαρρείς από μια πάχνη παραμελημένων ονείρων.
Ένας κονιορτός από ενδεχόμενα, φράζει την ορατότητα στην πολυπόθητη απόκριση.
Η Δέσποινα φοράει το ίδιο άρωμα εδώ και εννιά χρόνια. Γλυκό αλλά όχι γλυκερό, σχεδόν αιθέριο.
Τριαντάφυλλο και βανίλια, είναι αληθές τελικώς αυτό που υποστηρίζουν περί όσφρησης. Είναι παντοδύναμη αίσθηση. Τόσο, ώστε να επιτυγχάνει μια ημίτρελη παλινδρόμηση, από κοινού με την αισθαντική, βελούδινη χροιά της φωνής της.
Μια μορφή που υπογραμμίζει τη δυσανεξία της απέναντι σε κάθε αλλαγή στο παράξενο, παντάξενο σύμπαν της.
Φίλες ανέκαθεν, συνοδοιπόροι καρδιακοί. Πάντα σε εκείνη εμπιστευόταν τα γραπτά της και άκουγε σε εγρήγορση την οξύνοια των παρατηρήσεων της. Είχε σαρκαστικό λόγο και ήταν άσος στην κριτική, γι' αυτό την ευθυγράμμιζε κάθε φορά που λοξοδρομούσε με πλατειασμούς, ανεδαφικές επαναλήψεις και βερμπαλιστικές τάσεις προς τη φιλοσοφία. Εκτιμούσε βαθύτατα την κρίση της όμως και για έναν ακόμη λόγο, γιατί είχε το ακαταμάχητο χάρισμα να συλλέγει σοφία μέσα από την εμπειρία, από την οιαδήποτε εμπειρία.
Η Δέσποινα είχε γίνει μάρτυρας όλου του φάσματος των συγγραμμάτων της, ακόμα και εκείνων που είχαν αμιγώς ημερολογιακό χαρακτήρα. Την είχε δει πολυγραφότατη, να πέφτει στο ναδίρ από διαψεύσεις αλλά και να αγγίζει το ζενίθ μέσα από απρόσκλητα θαύματα. Πάντα όμως η πένα της είχε κάτι να μαρτυρήσει.
Εδώ και χρόνο όμως, μοιάζει να στέρεψε από έμπνευση.Διάσπαρτες ιδέες χωρίς αλληλουχία, αδυνατούν να συγκροτήσουν ένα ολοκληρωμένο πόνημα. Και την κοιτάζουν με οχληρή απορία να χάνεται σε μια συνεχή μετανάστευση, σε επαγγελματικές πτήσεις και αλλαγές προτιμήσεων, συντρόφων, ανθρώπων. Χωρίς να μπορεί να στεριώσει κάπου. Ανήκοντας στον ίδιο της το φόβο.
Κάτι έχασε και ούτε που το κατάλαβε.
Η έμπνευση είναι δύναμη εκλεκτική. Έρχεται πάντα αβίαστα, όπως και εξ' απίνης αναχωρεί.
Νοσεί, όποτε νοσεί η ψυχή. Αλλά ακριβώς η ίδια της η απουσία, μετατρέπεται σε κίνητρο εύρεσής της.Αρκεί να μην έχουν χαθεί όλα.
Δε μπορεί να πιέζει τον εαυτό της να γράψει, είναι ιεροσυλία. Πάντα έγραφε για να ανακαλύψει τα μυστικά της. Πάνω στο χαρτί εκτυλίσσονταν και την μάγευαν , όσο και την τρομοκρατούσαν.
Τώρα όμως ίσως δεν αντέχει άλλα μυστικά.
Μπερδεύτηκε, έχασε το νόημα.
Δεν ξέρει αν αυτός που γράφει ζει δύο φορές ή υποδουλώνει και την ίδια του την ύπαρξη σε μια φανταστική δημιουργία, ακροβατώντας μονίμως σε δύο πόλους.
Δεν ξέρει αν διαιωνίζει τις σκέψεις της ή τις βεβηλώνει σε μια βάναυση αποκάλυψη.
Δεν έχει κάτι άλλο να πει η πένα της.
Επιδιώκει την απομόνωσή της μέχρι να τής γίνει ανυπόφορη και πάλι.
Αυτή την απάντηση έδωσε στην έκπληκτη, βουρκωμένη της φίλη που την είδε να απογειώνεται μόνο μεταφορικά.
'' Δεν ξέρω πότε θα γυρίσω αυτή τη φορά. Ελπίζω μόνο να μην είναι σύντομα'' της είπε και απομακρύνθηκε.
Το μόνο που ξέρει είναι ότι η έμπνευση πυροδοτείται από τη βεβαιότητα του ενστίκτου που η ίδια υποσκέλισε. Μέχρι να το εντοπίσει ξανά, θα περιπλανηθεί χαμένη ώσπου κάποιο δροσερό πρωινό τη βρει άυπνη να γράφει για όσα λησμόνησε..