Η Δική σου Αλήθεια

Ο πιο παράξενος Μάης, σκεφτόταν καθώς ανέβαινε τα σκαλιά της παμπάλαιας πολυκατοικίας. Αμφίθυμος και δύσθυμος. Με μια πνοή ατυχίας, μια κάποια ανεξήγητη αποκαρδίωση. Υπήρξαν, βέβαια, ανάσες ευφορίας, όχι ικανές να την αναστήσουν. Σε κωματώδη κατάσταση, σα να της λείπει πάντα κάτι. Ύπνος, γαλήνη, μια τρελή ανατροπή να της θυμίσει πόσο αδαής είναι. Μια απομάκρυνση από το ασήμαντο θόρυβο της πόλης. Έχει ανάγκη από σιωπή. Ίσως για αυτό νιώθει έτσι τελευταία. Γιατί ξεστόμισε αλλά και άκουσε πολλά ψέματα. Χοντροκομμένα, άτεχνα, ραφιναρισμένα, πειστικά, όλα αποπνέουν μια αίσθηση λιγοψυχίας. Δεν έχει αποφασίσει αν την ταράζουν περισσότερο τα ψέματα που ακούει ή εκείνα που ξεστομίζει σωρηδόν. Δεν ξέρει καν να πει αν την ταράζουν. Σα να εδραιώθηκαν, σα να έγιναν συνήθεια, ένας οχληρός θάνατος της αλήθειας. Η κολακεία επιφέρει ευρεία αποδοχή. Είναι απείρως ευκολότερο να παραποιείς την αλήθεια από το να την αντιμετωπίζεις.

 

 Η αναγνώριση της αλήθειας θέλει πολλά μερόνυχτα αυτοαναιρέσεων. Το ρίσκο  του να γίνεις αντιπαθής δεν είναι εφιαλτικό μόνο για εκείνον που στη μοναξιά απαντά μια ιδιότυπη γιορτή της ύπαρξης. Το ψέμα είναι βολικός τρόπος αποπροσανατολισμού της προσοχής από το πιο ουσιαστικό σημείο. Οι φόβοι μας δεν είναι παρά αλήθειες που θανατώσαμε. Ένα πρωινό αδιάφορο, αφήσαμε την αδιαφορία να μας υποδουλώσει σε εξαρτησιογόνα λόγια. Υποχθόνια, ζυγισμένα, αρεστά. Από εκείνα που αναζωπυρώνουν την καταρρακωμένη μας αυτοεκτίμηση. Οι φόβοι, θεριά ανήμερα, εξαπλώνονται και αναπαράγονται στο βωμό μιας αλήθειας που εξαϋλώνεται.

 

 Φοβόμαστε τις ελλείψεις μας αλλά μόνο αν τις αναγνωρίσουμε θα γίνουμε πλήρεις. Μέσα από αυτές, με την ταπεινότητα εκείνου που ξέρει πως δεν είναι τίποτα, ακόμα και αν τον αποθεώνουν τα πλήθη. Πως ένα ψεγάδι μαρτυρεί την αλήθεια του που δε μοιάζει με κανενός, μια αλήθεια που τον Διαφοροποιεί, τον στιγματίζει ακόμα, τον απελευθερώνει.

 Για τον εγκλωβισμό μας είναι πιο απλό να κατηγορούμε τρίτους ή να επικαλούμαστε τις απρόσφορες συγκυρίες. Τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας είναι τα πιο θλιβερά γιατί προδίδουν την αποξένωση από την ψυχή μας. Αντέχει η ψυχή όταν μάχεται για την αλήθεια, όταν κλείνει πεισματικά τα αυτιά σε μεγαλοπρεπή λόγια και διαστρεβλώσεις του αληθινού. Πονάει η αλήθεια γιατί υπενθυμίζει την ανεπάρκειά μας. Πονάει, συγκινεί, ζωογονεί. Η ατολμία μας είναι εκείνη που την εξουδετερώνει βάναυσα, γιατί καταδεικνύει την θρασύδειλη απόρριψη του ασύμφορου.

 

 

 Σε έναν κόσμο που είσαι ό,τι φαίνεσαι, το να γίνεις πραγματικά κάτι, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Μαθαίνεις να μην το σκέφτεσαι καν. Σου αρκεί να αποσπάς αποδοχή, να υποκρύπτεις ακόμα και με κραυγαλέους ερασιτεχνισμούς τις αδυναμίες σου. Οι αδυναμίες σου σε κάνουν δυνατό, αρκεί να αντέξεις να τις δεις. Όταν γίνεις ειλικρινής με τον εαυτό σου, κανένα ψέμα δε θα είναι ικανό να σε αγγίξει.

 Στη σιωπή ανθίζουν οι Αλήθειες...Σε απόσταση από τις λέξεις, στις πιο σπουδαίες πράξεις που γίνονται αθόρυβα, στις παραλείψεις που ισοδυναμούν με τις πιο ηχηρές πράξεις, στα λάθη που μας έφεραν πλησιέστερα στα σωστά, σε μεταμφιεσμένες επιθυμίες και ανομολόγητα θέλγητρα. Στη
Δική σου Αλήθεια.