Η Ψυχή στο βλεμμα

Σε ένα αδιάκοπο κυνήγι της ιδανικής εικόνας, οι ατέλειες μοιάζουν αποκρουστικές. Πολλές φορές επινοούνται κιόλας, για να αμαυρώσουν το αλλιώτικο, για να καταστήσουν αναγκαία την ευλαβική υποταγή στα πρότυπα ομορφιάς. Συμβατικά, το δίχως άλλο, σε ερωτοτροπία με τη μόδα, να επικροτούν την ομογενοποίηση του στυλ και τη μαζική αποχρωματοποίηση. Την απουσία του διαφορετικού επειδή εισάγει την εξαίρεση. Βέβαια το διαφορετικό δεν είναι πάντοτε εκκεντρικό, ούτε κραυγαλέο. Καθίσταται κατακριτέο επειδή τολμά να αποσχιστεί από μια προκατασκευασμένη εικόνα τελειότητας. Εμμέσως, αν όχι με ρητές επικρίσεις και άκομψους μορφασμούς.

 

Κοιτώ γύρω μου και βλέπω ένα άχρωμο πλήθος. Ντύσιμο δίχως άποψη, ίδια μαλλιά, ίδιες τσάντες, ίδιο ύφος. Η ίδια ανυπόφορη επιτήδευση. Έλλειψη ουσίας , συλλογίζομαι με άκαμπτη απολυτότητα. Επιδερμική αρμονία, εσώτερο χάος. Άτομα που ξεστομίζουν κουβέντες αβάσταχτης πλήξης. Ρηχότητα επικίνδυνα προβλέψιμη. Μπορεί να είμαι αυστηρή, να τείνω σε γενικεύσεις. Έπειτα θυμάμαι πως ο πιο όμορφος άνθρωπος που είδα ποτέ μου ήταν κάποιος που ποτέ δεν είδε τις ατέλειες της όψης του. Όχι επειδή δεν υπήρχαν, αλλά απλούστατα επειδή τις εξαφάνισε το μεγαλείο της Ψυχής του. Αυτές οι ατέλειες έγιναν τα πιο γοητευτικά του στοιχεία. Ήξερε πως η εικόνα του δεν ήταν εντυπωσιακή, ωστόσο τραβούσε τους πάντες σα μαγνήτης. Ακτινοβολούσε αυτοπεποίθηση και για αυτήν δεν κυκλοφορεί εγχειρίδιο με σχετικές οδηγίες. Ή την έχεις, ή την αποκτάς. Με δουλειά επίμονη. Επίπονη. Κόντρα σε κάθε συμβατικότητα, ορισμό, στερεότυπο. Σε πάλη με τα δαιμόνια της ανασφάλειας.

 

 Η αυτοπεποίθηση είναι καρπός της προσωπικότητας. Η τόλμη να χαράζεις το μονοπάτι σου όταν όλοι , τυφλοί, βαδίζουν σε μια απέραντη λεωφόρο. Επειδή απλά αφέθηκαν να πιστέψουν πως είναι η πιο βολική, η πιο ασφαλής οδός. Οι ασφαλείς δρόμοι κρύβουν τα πλέον ανυπέρβλητα εμπόδια.

 

Βάλε την πινελιά σου σε κάθε τι, ακόμα και στο πιο μικρό και ανεπαίσθητο. Αυτή η παρεμβολή σου στα πράγματα, ακόμα και αν είναι ελάχιστη, μπορεί να γίνει ανατρεπτική.

 

 Η προσωπικότητα είναι ασυμβίβαστη ομορφιά γιατί είναι διαχρονική. Δε γυρεύει επιβεβαίωση, ούτε φθείρεται με το χρόνο. Αναζωπυρώνεται, αναβιώνει, μετασχηματίζεται. Γεννά την ανατροπή γιατί είναι η ίδια ανατροπή. Σε μια ομήγυρη νεκρικής ομοφωνίας, γίνεται η ζωογόνος φωνή, ο αντίλαλος.

 

 Δεν λείπουν όμορφα πρόσωπα. Λείπουν πρόσωπα με Ψυχή. Και μέχρι να αξιωθούμε να γίνουμε τέτοια, ή μια σπάνια τύχη να μας φέρει στο δρόμο μας ένα από αυτά, θα συνεχίζουμε να βουλιάζουμε στην αποχαύνωση ενός κόσμου που αποθεώνει την εικόνα μιας άψυχης τελειότητας.