To Μεγάλο Ναι

Μέρες ομίχλης. Αυτό σκεφτόταν τα πρωινά που περιστρεφόταν ανήσυχος στο κρεβάτι και ο ουρανός τον κοίταζε κατάμαυρος. Πάντα το ίδιο, αποστειρωμένο ξεκίνημα. Με ψυχαναγκαστική τήρηση συνέπειας, ακόμα και το δευτερόλεπτο αξιώνει καθημερινά την επαναλαμβανόμενη τήρησή του. Ο χρόνος που συνδέεται νοσηρά με τη συνήθεια, τον αγκαλιάζει ασφυκτικά μα εκείνος δε μπορεί να την αποτινάξει, και κάπως έτσι τον αφήνει μαραμένο. Πάντα υπάρχει κάποια δικαιολογία, ο εχθρικός ουρανός, η υγρασία, οι άνθρωποι που έχουν πάψει να είναι ενδιαφέροντες, ο Μάρτης που πάντα αναγορευόταν στο δικό του μαρτύριο. Πάντα τον έβρισκε άσκοπο, μεταβατικό και μαρτυρικό. Σα να έπρεπε να τον υποστεί για να δικαιούται λίγο από την αίγλη του Απρίλη. Μήνας που καθυστερεί την Άνοιξη είναι δυνατό να είναι αγαπητός; Πολύ περισσότερο μέσα από την όλη του δισημία και κυκλοθυμία. Ο κόσμος είναι ένας συνωστισμός από αναποφάσιστους. Δε χρειάζεται ακόμα και ο καιρός, το θυμικό του μήνα, να λυγίζει μπροστά στο κατηγορηματικό μιας απόφασης.

 Περπατάει στους βρεγμένους δρόμους και νιώθει να βαθμολογείται από κάθε κινούμενη ύπαρξη. Περιμένει να ακούσει από έξω έναν ψίθυρο έστω , και μέσα του βασιλεύει η μαρμάρινη σιωπή. Η αμηχανία του ανθρώπου που η αυτοεκτίμησή του έχει πάει περίπατο. Ό, τι και να κάνει, όσο και να τρέξει, τα δυνατά του τρακάρουν πάνω στο αδύνατο του εγχειρήματος. Χάνει επεισόδια και η ζωή του καταλήγει επεισοδιακή, μόνο που ο ίδιος δέχεται να καμωθεί τον κομπάρσο. Τα όνειρα μοιάζουν με αφελείς συλλήψεις του παιδικού του νου που καταστρώνονται μόνο σε ανέφελους αιθέρες. Απόληξή τους να φαντάζουν με ουτοπία, με τέχνασμα για να ξεγελάει την αφόρητη ανία της ώρας.

 

Εξασκήθηκε στην αναμονή του θαύματος, τόλμησε να αγαλλιάσει με το απαρατήρητο, με μικρές χαραμάδες φωτός, με εικόνες αφάνταστης ομορφιάς, αναδυόμενης πιθανότητας. Τόλμησε να ανασύρει τη δύναμή του μέσα από το χάος που τον έκανε να πεισμώσει και να δρομολογήσει μέσα από αυτό το ταξίδι του για τη γαλήνη. Το νόημα δε θα ήταν πολύτιμο αν δεν ήταν δυσδιάκριτο. Το διέκρινε κάποιες επίπονες στιγμές που όλα ξεκινούσαν από το μηδέν και τον σάρωνε η λυτρωτικότητα της άγνοιας. Συνειδητοποίησε μεμιάς το ανώφελο του καθημερινού ξοδέματος. Όλα είναι μικρά όταν είναι μακριά. Η δυστυχία είναι καρπός της ανικανότητάς μας να την πολεμήσουμε. Γέννημα της λαγνείας μας για το βολικό. Απόρροια της μετάφρασής μας πάνω σε έναν κώδικα που λιγόψυχα αποκρυπτογραφούμε. Αναμονή ενός θαύματος που έχει περάσει από δίπλα μας και το αφήσαμε να προσπεράσει γιατί δεν κοιτάζαμε μέσα μας. Δίχως προσωπική νίκη, το θαύμα έχει κάτι από το άλγος της ανέγγιχτης ευτυχίας. Αυτή η κατάφαση που χρόνια περίμενε να ακούσει από κάπου αλλού, από μία φωνή ξεψυχισμένη, πολυπόθητη. Το Μεγάλο Ναι που στεκόταν σε ένα ανυπέρβλητο σημείο και πάσχιζε να το εγκλείσει σε μία κατοικία λήθης. Τέτοιες αλλόκοτες μέρες το συναισθάνεται. Πρέπει να πεις πολλά '' μικρά'' Όχι για να γίνεις άξιος για το'' Μεγάλο'' Ναι.