Παραλείψεις

Ξαφνιασμένη με κοιτούσες, με ζωγραφισμένη ανημπόρια.Το βλέμμα που θα με στοιχειώνει γιατί ποτέ δεν κατάφερα να το βγάλω από μέσα μου.Μια ζωή απωθούσα, και νόμιζα πως ήμουν θαρραλέος.Ζούσα εικονικά τη ζωή που αποτύπωνα στο χαρτί.Αυτή που μαινόταν με ανυπόφορη ομορφιά στη φαντασία μου.Αληθεύει ότι οι άνθρωποι με πλούσια φαντασία ζουν φτωχή σε βιώματα ζωή.Αναλώνονται στο να τα προσμένουν, όταν εκείνα διαλέγουν πότε θα συμβούν.

 

Ξέρεις πως δεν ήμουν ποτέ καλός στο να κατανοώ τα απλά μυστήρια της ζωής.Με συνέπαιρναν πάντα τα αινίγματα, με προκαλούσαν.Έφραξα έτσι στα σημαντικά το δρόμο.Και να που τώρα γέμισα αναμνήσεις από όλα εκείνα που ονειρευόμουν να ζήσω.Ακόμα και οι μνήμες είναι δικές μου φιλόδοξες επινοήσεις.

 

 Πάντα ήθελα να βαφτίζω τα συναισθήματά μου.Νόμιζα πως έτσι ασκούσα έλεγχο στα ατίθασα σχέδιά τους.Να που τώρα δεν ξέρω πώς να νιώσω.Δεν ξέρω πώς νιώθω.Είναι σα να έχω μπουχτίσει από σκόνη συναισθημάτων και αυτά πια έχουν ουδετεροποιηθεί.Δεν με αγγίζουν μα ούτε μπορώ να τα αγγίξω.Το ηλιόδωρο φθινόπωρο σκορπίζει αλλόκοτη διχόνοια.Με κάνει να πάρω τους δρόμους, για εμένα είναι φαγωμένοι από το γκρίζο, να χαθώ στη θεραπευτική χαύνωση της πολυκοσμίας,να δανειστώ λίγη από την επίπλαστη χαρά των πολύχρωμων και ασυνάρτητων εικόνων, να αντέξω εμένα, να αντέξω εμένα μόνο.

 

Για την αγάπη είμαι ο πλέον αναρμόδιος να αποφανθώ.Πάντα την απέδιωχνα όταν τολμούσε να εμφανιστεί στο προσκήνιο.Δαιμονιζόμουν, γινόμουν καταραμένα αμήχανος.Κλεινόμουν στους τέσσερεις τοίχους, κλεινόμουν στο μονόχνωτο μέσα μου, έκλεινα την πόρτα και το τηλέφωνο.Η πιθανότητα να αγαπηθώ αφύπνιζε το αγωνιώδες ερώτημα αν μπορώ να αγαπήσω.Μαραινόμουν στην ιδέα ότι η πιθανή μου ανικανότητα να αγαπήσω θα επαληθευόταν και θα γινόταν λερναία βεβαιότητα.Με παροιμιώδες χάρισμα, αφέθηκα στη λήθη και κατεδάφισα τις μνήμες τις δικές σου με σύμμαχο ένα πανίσχυρο οπλοστάσιο λογικής.Αν η αγάπη είναι φευγαλέα ανάταση ψυχών, είναι από μόνη της θαύμα που οδηγεί σε αιώνια ανύψωση.Αλλά αυτό είναι κάτι που ποτέ δε θα μάθω γιατί δεν άντεχα ποτέ το κυνικά εφήμερο των πάντων.Ήθελα να παρατείνω, να σταθεροποιώ, να μονιμοποιώ.

 

Με κατηγόρησες ότι δε σου είπα λέξη, ότι τα άφησα όλα ανεξήγητα.Μα οι σιωπές μας είναι οι πιο ευγλωττοι λόγοι μας, χωρίς το δόλο των λέξεων και τη σκοπιμότητα των αποχρώσεων της φωνής.Οι παραλείψεις μας είναι οι πιο καθοριστικές πράξεις μας.Τα ανομολόγητα είναι τα μόνα αληθινά, ως καταπιεσμένες αλήθειες μας που μας ξεπέρασαν.Αλήθειες μεγάλες, που είμαστε πολύ μικροί για να ξεστομίσουμε χωρίς να συρρικνωθούμε και άλλο.Τα απωθημένα είναι οι αναμνήσεις μιας ζωής που πάντα θέλαμε να ζήσουμε, στην ουσία όμως δεν είμαστε έτοιμοι για αυτή.

Και όταν κρύβεσαι από τα πάντα, πώς να σου φανερωθεί κάτι καλό;Είναι ο θάνατος που γεννά η δειλή ασφάλεια.Η ζωή άμοιρη συγκινήσεων.Επίπεδη, απόκοσμη,θηριώδης.Χωρίς όμως τη φασαρία της απολογίας, χωρίς μία, έστω αναίμακτη θυσία.

 

Για να βγεις από τη σκλαβιά της μοναξιάς πρέπει να αντέχεις την εκτυφλωτική ελευθερία του ''μαζί''.Για κάθε συμπεριφορά μου που αδυνατείς να αποκρυπτογραφήσεις ,όμως, κρύβεται μία αποτυχία στη δική σου αυτογνωσία.Γιατί όταν γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου, ξέρεις ότι οι αληθινές απαντήσεις βρίσκονται σε αυτόν.Στα δικά του ακατανόητα σύμπαντα όπου όμως λανθάνει η πολυπόθητη αρμονία.Εγώ πάντως τη δική μου αδυνατώ να την προσεγγίσω.Θα είναι μάλλον επειδή δε μπορώ ούτε εμένα να αγαπήσω.