Η Πατρίδα

Είναι άτοπο να αναζητείς ζωή σε σκοτεινές γειτονιές, γεμάτες από την ομίχλη παλιωμένων ονείρων.

Εκεί όπου ουτοπίες ξεφυτρώνουν από το Πουθενά, εκτοπίζοντας την Ελπίδα.
 

Εκεί, κάθε Αναζήτηση έχει κάτι από Λήθη.Από επίμονο κρυφτό της Αλήθειας.Και άλλο τόσο, επίπονο.Αθώο παιχνίδι με σατανικές κυρώσεις.Δίκοπα μαχαίρια και αμφίσημα τερτίπια.Τις διολισθήσεις τις απέφευγε ανατριχιάζοντας μπροστά στην άνανδρη λιποταξία τους.Οι φυγόπονοι είναι καταδικασμένοι να επιστρέφουν στον πόνο.Στο φόβο που τους καθοδηγεί μέσα από οξύμωρους αποπροσανατολισμούς.

 

Είναι εκείνη η πόλη που μοιάζει να κοιμάται.Όχι αργά τη νύχτα.Τη μέρα πιο πολύ, που τα πάντα κινούνται και τα πάντα είναι στατικά.Αποσβολωμένες ματιές σε γαλαξίες αποκαθήλωσης.Πόσο πάλευε να εξορύξει ένα κομμάτι συγκίνησης μέσα από αυτό το μέρος όπου όλα είναι ξένα!Ένας τόπος γεμάτος ουτοπία.Ο χρόνος, βάσανο αργό, τριγύρω ταβάνια κατοικημένα από άρνηση, να ζεις Εκεί και να είσαι πάντα τουρίστας.Έπειθε τον εαυτό του ότι , έτσι ήταν.Δεν μπορούσε να ενσωματωθεί, ούτε και ήθελε.Στις λεωφόρους της πίκρας, γεννιόταν ο θάνατος.Ενταφίαζε κάθε βράδυ και άλλη πιθανότητα ζωής.Η εξόντωση της Ψυχής του σε έναν κόσμο ασφυκτικό.Εχθρικό.Γεμάτα αδιαφορία τα χρώματα της πόλης, τον σημαδεύουν με ένα βλέμμα κενό.Ήξερε ότι θα φύγει από Εκεί, ξαφνικά ένα πρωί που θα μοσχοβολούσε δυόσμο ο δρόμος και η φυγή θα γλύκαινε την αποκρουστικότητα του τόπου.

 

Περιπλανήθηκε έπειτα σε άλλους τόπους.Κάπου θα βρισκόταν η δική του Πατρίδα.Ανίχνευσε παράλογη ευδαιμονία κάτι πυρετώδη μεσημέρια σε κυκλαδίτικα σοκάκια που ένα αίσθημα ευφορίας ξεχείλιζε από παντού.Ξέθαψε τον νεανικό εαυτό του σε κάτι απόμερες βιβλιοθήκες με μυρωδιά κλεισούρας και τυπωμένου χαρτιού, κάποια ανυπόφορα νεφελώδη απογεύματα του Οκτώβρη.Κοντοστάθηκε μπροστά στη θαυμαστή ποικιλομορφία μιας χαώδους μεγαλούπολης.Ανακάλυψε ότι αυτό τον βοηθάει να οργανώσει τη σκέψη του.Παρατήρησε ανθρώπους πολλούς, καλοζωισμένους και χωρίς επαφή με τη χαλεπή πραγματικότητα, να απολαμβάνουν το λουκούλλειο γεύμα τους σε μοδάτα εστιατόρια, πρόσωπα γεμάτα έξαψη για μία ακόμη ανακάλυψη, μορφές γαλήνιες που είχαν κάτι από την αλλόκοσμη χάρη του έρωτα.Είδε ανθρώπους να προσπαθούν να ξεχαστούν στο παρήγορο ημίφως ενός μπαρ, με΄μόνη συντροφιά ένα δυνατό ποτό, πότε και ένα εκλεκτό τραγούδι.Κρυφάκουσε συζητήσεις κραυγαλέας μοναξιάς σε λεωφορεία παλιά, σε ταξίδια ατέλειωτα.Έζησε μία πρωτόγνωρη εμπειρία μένοντας σε πανδοχεία, με τη ζωή να ξημερώνει δίχως καμιά ρουτίνα.Σωτήρια χειραφέτηση.(Όταν όλα είναι νέα, ουδέποτε γερνάς.Τα ίδια και τα ίδια σε κάνουν ιδιότροπο).Γνώρισε δυσεύρετες ψυχές που δοκίμαζαν να ζήσουν στην εναλλακτική τους πραγματικότητα.Ένα κύμα ανθρώπων με πολυφορεμένες συνηθειες και οικείες κουβέντες, η ανακύκλωση των γεγονότων, η τολμηρή απόκλιση από αυτήν, η αναγέννηση.

 

Ο δικός του Τόπος είναι γεμάτος συμβολισμούς.Ανεξήγητα, τον σέρνει στην αιώνια νιότη.Τον πηγαίνει μπροστά, με αναγωγή στο πίσω.Σχιζοφρενικά σχεδόν, τον κάνει να ξανανιώνει.Το χώμα, ο αέρας, κάθε μικρή γωνιά που φιλοξενεί και από μία ωραιοποιημένη ανάμνηση, η αρμονία η απερίγραπτη, ότι όλα είναι σωστά, ότι όλα είναι δικά του και όλα θέλει να τα μοιραστεί.Είναι όπως ο έρωτας.Του κληροδοτεί την ανάμνηση αλλά του συντηρεί το πάθος να ελπίζει σε ανώτερα μελλούμενα.Είναι ο τόπος όπου η Ψυχή του γίνεται ανθηρή και ,ό,τι και να συμβεί, μοιάζει αντιμετωπίσιμο.Ειναι ο Τόπος όπου νιώθει εκτός τόπου και χρόνου.Η λήθη των συμβατικοτήτων γίνεται δυνατή.Περπατάει ανάλαφρος μέσα στην αβάσταχτη ευμορφία της ζωής.Βρίσκει Εκεί τη δική του Πατρίδα.Έναν τόπο άγιο, που κανένα επίτευγμα του χρόνου δε μπορεί να αλλοιώσει.Ένα μέρος όπου ξαναβρίσκει τον ευτυχισμένο του εαυτό.

 

Πατρίδα είναι εκεί όπου ανήκεις.Εκεί όπου ο καλύτερος εαυτός σου απελευθερώνεται.Πλέον το ξέρει καλά.Σε έναν κόσμο που κινείται μέσα από το ίδιο του το τέλμα, το να βρεις μια Πατρίδα είναι το ύψιστο Θαύμα.Γιατί ,όπου και να πηγαίνεις, πάντα εκεί θα καταλήγεις- εκεί θα νιώθεις παιδί, και θα ανακαλύπτεις τον κόσμο από την αρχή.