Η Τροχιά

Έβλεπε τους πάντες να αναχωρούν.Σε ένα σταθμό, βαλίτσες πηγαινοέρχονταν πίσω από βλέμματα αγωνιώδη, ενθουσιασμένα, αδιάφορα.Η ίδια μόνιμα αναχωρούσε από την πραγματικότητα.Παρατηρούσε τη διασκεδαστική ποικιλομορφία των ανθρώπων με ένοχη απόλαυση.Φαντασιωνόταν σύντομα πλην όμως εξεζητημένα σενάρια για τις αποδράσεις τους.Είναι Καλοκαίρι και όλα μοιάζουν πιο απλά.Όλα συγχωρούνται και όλα τυλίγονται με ένα πέπλο ανεμελιάς.Ο Χειμώνας έχει καταχωνιαστεί σε ένα ερμάριο ανυπαρξίας.Ξέθωρος γνέφει, σαν αλαργινό μέλλον.Δεν έχει χώρο στην αυτοκρατορία του αναπάντεχου που σιγομουρμουρίζει ο αλέγρος καλοκαιρινός σκοπός.Έρωτες βιάζονται να γεννηθούν, παρέες σκορπούν γέλια και τραγούδια, οι βουτιές στη θάλασσα εξαφανίζουν το υπόλοιπο τοπίο, ζωή για το Τώρα όπου όλα είναι δυνατά.Η οικεία αίσθηση, ότι έχει μείνει πίσω, ξανά την κυριεύει.Ανένταχτη σε μια κοινωνία που κυλάει γοργά πάνω σε βαλτωμένα τελεσίγραφα εξελίξεων και σε μια κωδικοποιημένη ομορφιά που εδραιώνεται από διαδικτυακούς κώδικες.Μια νέα, στυλάτη διάλεκτος ξεπηδάει με νέα ορολογία κάθε μέρα, και δεν έχει καμία διάθεση να αποκρυπτογραφήσει.Μένει να ονειρεύεται το δικό της νησί, το γεμάτο σοκάκια έρημα και βαθυγάλανα νερά, με μελωδική ησυχία και ρέμβη, γεμάτο άσπιλη γοητεία και καθαρά πρόσωπα.Είναι απροσάρμοστη στις εποχές και στα γινάτια τους, σε άγραφα πρέπει και φυγές επιβεβλημένες.Δε θέλει να φυλακιστεί από μια υπαγορευμένη φυγή.Ερημώνει η αχώνευτη πόλη της και ομορφαίνει απρόσμενα.Θέλει να την εξερευνήσει από άκρη σε άκρη, με νέα ματιά.
 

Η δυστυχία δεν χωράει στο Καλοκαίρι.Είναι ολότελα παράταιρη.Η μελαγχολία της, αντιδραστική, θεριεύει.Κολλημένα τα άγρυπνα μάτια της στις αποσκευές που τόσο την ενοχλούν-είναι περιττές υπενθυμίσεις των εξαρτήσεων.Οι άνθρωποι πλανώνται ότι κάνουν διάλειμμα από τον ανιαρό εαυτό τους ενώ επανέρχονται σε αυτόν ταυτόχρονα με την επάνοδό τους στην πόλη.Δεν αρκεί μια εβδομάδα ανάπαυλας για ανακωχή με τα εσωτερικά δαιμόνια.Αυτή είναι αιώνια υπόθεση!
 

Μα το ξέρει, είναι πια καθεστώς!Αυτές τις μέρες εκτροχιάζεται.Τελεί σε παραφωνία με το πανευτυχές σύμπαν που αυτάρεσκο καμαρώνει την ηλιοκαμμένη του όψη και συλλέγει φωτογραφίες για να πεισθεί ότι απόλαυσε τη στιγμή.Σα μαραμένο λουλούδι, άψυχη γίνεται, αφού δεν αντικρύζει ψυχή στα επιμέρους.Κάτι έχει χαθεί, κάτι έχει σπάσει, τα ραγίσματα κάνουν κρότο στην πανηγυρική ευδαιμονία του Τώρα.Ο Δρόμος σπείρει διχόνοια, έχει βγει εκτός πορείας και δεν είναι σίγουρη ότι θέλει να επαναπροσανατολιστεί.Γιατί όταν βγαίνει εκτός τροχιάς, είναι για να νιώσει την ηδονή της παρέκκλισης και την αποκήρυξη της συνήθειας-ή απλά για να αλλάξει ρότα.Για να γνωρίσει τον εαυτό της καμιά φορά δεν πρέπει να επιλέγει τη φυγή.Πρέπει να μείνει εδώ.Να πει Αντίο σε όσα τη θανατώνουν.Το Αντίο είναι επίπονο αλλά και πηγή λύτρωσης από δήθεν  αναγκαία σκλαβιά.Αντίο Οριστικό και Αμετάκλητο.

Για να αλλάξει τροχιά, ο δρόμος δεν πρέπει να έχει γυρισμό.Ο ανεπίστρεπτος δρόμος είναι αυτός που δεν βιάζεται να συναντήσει το τέρμα.Αγαλλιάζει στη διαδρομή γιατί ξέρει πως αυτή και μόνο έχει αξία.Η Επιστροφή στην Αφετηρία, όπως και η Αγωνία για το Τέρμα είναι οι πιο βέβηλοι εκτροχιασμοί.Αυτοί που υποβιβάζουν ένα ταξίδι σε φυγή απελπισίας.Το Ταξίδι είναι απελευθέρωση από τον τόπο και το χρόνο όταν  είναι άχρονο και ασύνορο και αυτό.Παροδικό, μα με αιώνια επενέργεια.

Το αληθινό ταξίδι είναι αυτό που σκοτώνει την επιθυμία εκτροχιασμού.Αυτό που καθιστά ανούσιο το τέρμα και  νηπιακή την αφετηρία.Και αν έχει το βλέμμα σε ένα από τα δύο στυλωμένο, αλλού είναι το ταξίδι.Ίσως στο Εδώ που περιφρονεί, ρεμβάζοντας στο  ουτοπικό νησί της φαντασίας της.