Η Ενηλικίωση, πρόωρα ή όψιμα, ήρθε.Σήμανε πολλά, κυρίως αυτό που ανέκαθεν έτρεμε, την Αλλαγή.Βρέθηκε εν μία νυκτί με ζευγάρια αγκαλιασμένων ευθυνών να χαχανίζουν στο ταβάνι.Έπειτα μεταμορφώνονταν σε αδυσώπητες εκκρεμότητες, που
τής έφραζαν το δρόμο ακόμα και για την πιο μικρή χαρά.
Βρέθηκε και η ίδια να ακούει το ξυπνητήρι στις έξι το πρωί κάθε μέρα, να καλωσορίζει μια ανέλπιδη μέρα, που διαδεχόταν τα πιο παρανοϊκά όνειρα.Προσευχόταν η μέρα να κυλήσει αναίμακτα, ανάμεσα σε ουρές στην τράπεζα, υπολογισμούς και πέρα-δώθε με τυπικούς χαιρετισμούς.Χωρίς πολλά-πολλά.Έπιασε τον εαυτό της να αναρωτιέται τι ακριβώς παριστάνει. Πώς έσπρωξε τον εαυτό της σε αυτή την παρωδία, πώς βρέθηκε να κάνει όσα από μικρή χλευάζε.Δεν είχε χρόνο όμως να αναρωτηθεί παραπάνω, αποκαμωμένη κοιμόταν κάθε βράδυ, πότε βαμμένη, πότε με τα μυωπικά της γυαλιά φορεμένα-και ξυπνούσε με ένα θεόρατο σημάδι στο κόκκαλο της μύτης.
Εξάλλου αισθανόταν αόρατη.Λυτρωτικό και φρικιαστικό συνάμα.
Η ανυπαρξία εαυτού.Δανειζόταν πρόσωπα κάθε μέρα, μέχρι που λησμόνησε το δικό της.
Πέρασαν χρόνια έτσι.Άπνοα, με μόνες αλλαγές εκείνες που φέρνει η φυσιολογική φθορά του χρόνου.Λίγες άσπρες τρίχες, μερικές έντονες γραμμές γύρω από τα μάτια που πλέον είναι βαθουλωτά και με μαβιές σκιές.Το δέρμα της είναι ωχρό και το ντύσιμό της συντηρητικό.Εμφάνιση παλαιάς κοπής.Αμελώς ατημέλητη.
Ίσα που προλαβαίνει να ρουφήξει μια γουλιά αχνιστού καφέ από το πλαστικό κάθε πρωί.Είναι άνοστος, συχνά αηδιαστικός, απορεί γιατί συνεχίζει να τον παραγγέλνει .Άλλη μια άτιμη συνήθεια που αφαιρεί από κάθε πράξη την προσωπική βούληση.Αυτό το πρωινό όμως, περιμένοντας τον καφέ της να ετοιμαστεί, στο πεπαλαιωμένο ζαχαροπλαστείο του πεζόδρομου που συνήθως ήταν ολότελα άδειο, κάποιος την κοίταζε με αλλόκοτη επιμονή.Τον απέφυγε προσποιούμενη πως ψάχνει κάτι στην τσάντα της, ώσπου εκείνος είπε το όνομά της.Τον κοίταξε με προσοχή.Οικεία εικόνα!Ο παλιός της συμφοιτητής και καρδιακός φίλος, ελαφρώς αλλαγμένος, παράταιρος στο κομψό του γκρι κοστούμι, με το ίδιο χαμόγελο ακόμα!Ήταν περαστικός από την περιοχή, θα έφευγε σε δυο ημέρες για Ρώμη.Εκεί ζούσε πλέον, παντρεμένος με ένα παιδί, περίμενε το δεύτερο.Στην ατμόσφαιρα δέσποζε μια μισητή αμηχανία.Εκείνη ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί, ένιωσε πως ο φίλος της θα έψαχνε να βρει τον παλιό της εαυτό κάπου αλλά αντ' αυτού θα αντάμωνε με μία ξένη.Από την άλλη εκείνος ήταν διακριτικός και έμοιαζε ενθουσιασμένος με την αναπάντεχη συνάντηση.Είχαν να μιλήσουν περίπου δώδεκα χρόνια.Χωρίς λόγο.Ξέχασε ο ένας τον άλλο.Ξέχασαν το τότε.
Πολλές φορές, στον αναβρασμό του ανέφικτου ύπνου, αναζητούσε τους παλιούς της φίλους-και μαζί με αυτούς το μυστικό της απόλυτης χαράς.Έπειτα σκεφτόταν ότι ήταν ευλογία που τα νιάτα της συμβάδισαν μαζί τους, που μεγάλωσαν μαζί-που αρνήθηκαν μαζί να μεγαλώσουν.Δεν ήταν μόνη στην εμμονή στην παιδικότητα.Αλλά το αναπτερωτικό αίσθημα του μοιράσματος της απόλυτης χαράς, διαδέχθηκε μια απρόσμενη λήθη.Μαζί της είδε τον ενήλικα εαυτό της να ασχημίζει τον καθρέφτη.Είδε τον μαρασμό μέσα της και γύρω της -και την ταυτότητά της να χάνεται σε ψυχαναγκαστικά καθήκοντα.Είδε την ανημπόρια της να καρπωθεί λιγοστή χαρά και απόλαυση.Να τροφοδοτεί συνήθειες με τις πράξεις και τις παραλείψεις της να είναι άμοιρες βούλησης.Απολύτως ελεγχόμενες, μόνο την καταστροφή της αδυνατούσε να ελέγξει.
Ήταν και η γεωγραφική απόσταση συναυτουργός στο έγκλημα της απομάκρυνσης, ήταν και τα τεχνάσματα του χρόνου που γύριζε τις σελίδες με αστραπιαία ταχύτητα..μα όχι...αυτά ήταν άλλοθι!Προβλέψιμες δικαιολογίες της μικρότητας και της μαλθακότητας όλων τους.
Και ας είχαν υποσχεθεί ότι δε θα τους παρέσυρε ο χρόνος στο θάνατο της Αλήθειας τους.
Ήταν παιδιά τότε...οι υποσχέσεις των ενθουσιασμένων είναι πάντα βραχύβιες.Ουδέπονται μετατρέπονται σε πράξεις.
Ήταν ένοχη, έτσι ένιωθε.Που άφησε τον ανέμελο εαυτό της να αυτοκτονήσει.Που ντρέπεται ακόμα και να περιφέρεται ανάμεσα σε κόσμο.Που δεν έχει πια ούτε μια ιστορία να διηγηθεί.Ένα ανθρωπάκι κατάντησε που αρέσκεται στο να υπάρχει αθόρυβα.Ξέχασε και την ξέχασαν.Ταρακουνημένη από την απροσδόκητη συνάντηση, ανακάλεσε παρελθοντικά σκηνικά, σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που έδιναν εν αγνοία τους ραντεβού με την ευδαιμονία.Αλλιώτικες υπάρξεις στα πιο αρμονικά παντρέματα.Να δεχτεί ότι η χαρά είναι ανεπίστρεπτη;Ότι η ένωση και η απομάκρυνση είναι λογικά κυήματα του χρόνου;Για την ώρα δε μπορεί να είναι τόσο κυνική.Μέσα της ξέρει ότι οι αληθινοί φίλοι δεν επιτρέπουν ποτέ να γίνουν σκέτη ανάμνηση.Πάντα είναι και παντού, και ας μην φαίνονται πουθενά.Βρίσκουν τον πιο παράδοξο τρόπο να υπάρξουν.Εκεί ακριβώς η μαγεία απογειώνεται και καμία ενηλικίωση δεν είναι εφιαλτική.Ο χρόνος είναι δυνατός όταν συναντά την αδυναμία των ανθρώπων..στη δύναμή τους, αποδυναμώνεται και ψάχνει μια γωνιά να ξαποστάσει από το φθοροποιό του έργο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου