και ο άνεμος οργιάζει σε αιθέρες φαγωμένους από τη νεφέλη
μωβ πένθιμα όνειρα κουδουνίζουν ένα τέλος
οξύμωρα χαρούμενο,
από εκείνα που ο νοσταλγός αδυνατεί να καταλάβει
δυο μάτια μαύρα μπροστά στο απέραντο γαλάζιο
σα να δανείζονται λίγη ελπίδα από το χρώμα
και η λογική ασφυκτιά μπροστά στη δική της διάψευση,
Εκεί όπου η φύση σωρεύει ομορφιά αβάσταχτη
(άραγε την αξίζω;)
και το θνητό σαστίζει μπροστά στην ευλογία,
στην πιθανότητα να αγγίξει το αιώνιο,
τίποτα δεν είναι περίπλοκο
τίποτα δεν είναι σίγουρο,
Εκεί καταλαβαίνω ότι όταν δεν υπάρχουν δεδομένα,
δεν πρέπει να πέσω στην παγίδα να τα δημιουργήσω.
Μήπως και οι σκέψεις μου δεν είναι κληρονομιές βασάνων ολότελα δικές μου;
Η μόνη Αλήθεια είναι εκείνη που ακόμα δε γνωρίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου