Ανείπωτα

Ξημέρωσε μια μέρα σαν φυγή ουτοπική. Πλημμύρισε το δωμάτιο φως και δυνατότητα. Στέκεσαι στο περβάζι και απολαμβάνεις τη θέα της νεογέννητης ημέρας. Λουσμένα τα πάντα στο φως, η ησυχία της ώρας τόσο εύγλωττη, η μέρα που ξεκινά σε μια πολιτεία έγχρωμη. Τέτοιες μέρες θεωρείς αμάρτημα να κάθεσαι όλο ραθυμία στο κρεβάτι και να χουζουρεύεις. Θέλεις να μαζέψεις ήλιο, ζωή, βλέμματα, φωνές. Και εικόνες, προπαντός εικόνες αλληλοαναιρούμενες, εικόνες όλο λεπτεπίλεπτες λεπτομέρειες, εικόνες γεμάτες από συναίσθημα και ελπίδα.Κάτι σε βασανίζει, και έτσι ψάχνεις θεραπεία σε ατέλειωτες βόλτες και συναντήσεις ουρανοκατέβατες. Κάτι άλλαξε μέσα σου, από το πουθενά. Πλέον χαμογελάς σε ένα εκφραστικό βλέμμα, κάθεσαι κάπου και πιάνεις κουβέντα, όσο ριψοκίνδυνο και αν είναι το ταξίδι σε έναν άγνωστο κόσμο. Οι παλιοί σου φίλοι αφέθηκαν σε μία απαράδεκτη λήθη, ευτυχώς δηλαδή που τους βλέπεις σε κάτι όνειρα που μεθάνε τον ύπνο σου και τον ποτίζουν αναμνήσεις θαλερές, από μια αξέχαστη εφηβεία.

 

Κοιτάζεις τους ανθρώπους να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, συχνά σε συναρπάζει η απόκλιση που υπάρχει ανάμεσα στην εξωτερική τους εικόνα και στην προσωπικότητά τους, που δειλά ξεδιπλώνεται από τις πρώτες στιγμές, τις πρώτες κουβέντες, τα πρώτα κινήματα. Διδακτορικό έπρεπε να έχεις στη διάγνωση προσωπικοτήτων και την ψυχολογία, να η δική σου αντίφαση, που στην πραγματικότητα ήσουν οικονομολόγος. Γνώρισες άτομα που καχύποπτα σε απέφυγαν για να κλειστούν στο καβούκι μιας πάντα άγονης μοναξιάς. Άνδρες που σε φλέρταραν άγαρμπα και γυναίκες που αρκέστηκαν σε ένα-δύο βλέμματα αποδοκιμασίας. Κι έπειτα γνώρισες ανθρώπους επιφανειακά ψυχρούς, φλεγματικούς και ακοινώνητους, που με την πρώτη ευκαιρία έκαναν κατάθεση ψυχής, μέσα σε ένα καφέ πνιγμένο στον καπνό και τη δυνατή μουσική. Πόση μοναξιά υπάρχει γύρω μας, σκεφτόσουν, και η σκέψη καρφιτσώθηκε στο νου σου έκτοτε. Έλλειψη επικοινωνίας απόλυτη, όλοι να θέλουν να πουν μια κουβέντα, και να μην έχουν σε ποιον να μιλήσουν, είτε επειδή αυτός δεν υπάρχει, είτε επειδή είναι σα να μην υπάρχει. Το ένα και το αυτό δηλαδή, ή μάλλον το δεύτερο είναι αναμφίβολα χειρότερο.

 Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία άγνωστες μορφές σου αράδιαζαν τις ενδόμυχες σκέψεις τους, ίσως επειδή δε σε ήξεραν και ένιωθαν άνετα, ίσως επειδή εξέπεμπες μια σπάνια αίσθηση αξιοπιστίας και οικειότητας. Πόσοι άνθρωποι μας προσπερνούν καθημερινά, και πόσους παραγκωνίζουμε ασυλλόγιστα, πόσες ιστορίες ανείπωτες, πόσο πόνο και πόση αγάπη! Αυτά σκεφτόσουν και οι καθημερινές στιχομυθίες με αγνώστους μετατράπηκαν σε ιδανικό υποκατάστατο της απούσας ζωής σου. Χανόσουν μέσα στις ξένες ιστορίες, ένιωθες ασφάλεια και θαλπωρή να τις ακούς, χωνόσουν με πάθος στα λεγόμενα των άλλων, στη φλόγα που χόρευε στα μάτια τους όσο σου μιλούσαν. Η αλληλεπίδραση αυτή ήταν που είχες ανάγκη για να μην είσαι πια ξεκομμένη από όλα.

 Πρέπει να ανταμώσεις με ξένους καμιά φορά για να γλιτώσεις την αποξένωση.

 

Εκείνη την τρομερή ώρα που όλα και όλοι στέκονται τόσο μακριά από εσένα...δεν τους βλέπεις..δε σε διακρίνουν..δεν τους ακούς...δε σε αφουγκράζονται...δε σε αφορούν..δε νοιάζονται.

Το αντιλαμβάνεσαι όταν σε επισκέπτονται διχασμένα εκείνα τα όνειρα μιας ολάνθιστης εποχής που τίποτα δε μπορούσε να ήταν ξένο.

 

Οι λέξεις των ξένων σε ψυχαγωγούν, σε γαληνεύουν. Η διαφορετικότητα των ανθρώπων σα να σε παρηγορεί, επιπλήττοντας εκείνη την αβίαστη ετυμηγορία σου περί ανιαρού κόσμου και σύμπαντος. Ο κόσμος είναι με σοφία σμιλεμένος. Εμείς δεν έχουμε την ετοιμότητα να τη δούμε και να την εκτιμήσουμε.

 

Έτσι έγινε και ένα μελαγχολικό απόγευμα προς τα τέλη του Σεπτέμβρη, γνώρισες και εμένα. Με ρώτησες πώς μπορώ και πίνω σκέτο καφέ, αποκαλύπτοντας θαρρετά ότι άκουσες την παραγγελία μου.Στην αρχή σε πέρασα για τρελή, και εκείνη τη μέρα ήθελα απλώς να πιω καφέ και να ρίξω μια ματιά στις εφημερίδες. Δεν είχα διάθεση για συνομιλίες, για αυτό και ήμουν αρκετά σφιγμένος. Μου έκανε εντύπωση το καθαρό σου βλέμμα και η άνεση με την οποία μού απευθυνόσουν. Είχες κάτι αδιευκρίνιστα ελκυστικό, και ένα βλέμμα χαριτωμένα αδηφάγο, που ρουφούσε την κάθε εικόνα, άγρυπνο και ακόρεστο. Περισσότερο μιλούσα εγώ, για όλα τα κλισέ θέματα που μπορούν να απαλλάξουν μια αναγνωριστική συνομιλία από την άβολη αμηχανία. Εσύ με κοιτούσες με ύφος που στάθμιζε κάθε μου λέξη. Αυτή ήταν η αρχή μιας σειράς συναντήσεων. Άρχισα, εκτός από το να σε συναντώ, να νιώθω την επιρροή σου πάνω μου καταλυτική. Μια αλλόκοτη εξάρτηση που γεννιόταν και άκμαζε μέρα με τη μέρα. Μπορούσα να σου πω το κάθε τι, παρελθόν, παρόν, μέλλον, σαν όλα να ήταν ζυμωμένα και ενιαία και να πυροδοτούσαν χειμαρρώδεις εξομολογήσεις. Το γεγονός ότι εσύ δε μου μιλούσες για εσένα σχεδόν καθόλου δεν πρόλαβε να με προβληματίσει, εξάλλου ίσως αυτή η μυστηριώδης σου εικόνα ήταν που επενεργούσε εξαρτησιογόνα πάνω μου. Αυτή η αίσθηση που μου έδινες ότι στη ζωή , στην ψυχή και στη σκέψη σου, επικρατούσε μια θεϊκή αρμονία. Αυτή γέννησε το θαυμασμό και την ανάγκη μου για εσένα. Εκεί που ήμουν ξένος, ήθελα να γίνω δικός σου. Εκεί που ένιωθα ξένος, ένιωθα κομμάτι από εσένα. Δεν ήξερα αν ήσουν γρίφος, πόθος ή χίμαιρα. Απολάμβανα απλώς κάθε απόγευμα να κοιτάζω τα αχόρταγα μάτια σου και να ακούω τη βελούδινη φωνή σου να καταπραϋνει  τις εμμονές μου. Τη μοναξιά που κάποτε αποθέωνα, ήθελα πια να εξουδετερώσω. Δεν ήθελα τον παλιό μου εαυτό τον μονόχνωτο, που βυθιζόταν σε εφημερίδες και φορούσε ωτασπίδες σε μελωδικά καλέσματα. Ήθελα το μοίρασμα, το δόσιμο, το ξόδεμα. Και αν αυτό που ένιωθα για εσένα δεν ήταν έρωτας, τότε τι ήταν; Πάλεψα με τον εαυτό μου να το προσδιορίσω μέχρι που απελπίστηκα. Δε γινόταν να το κρατάω άλλο μέσα μου. Μέσα σε σμήνη εξομολογήσεων, θα γινόσουν δέκτης μιας ακόμα εξομολόγησης, που θα αφορούσε και εσένα. Και από τότε όλα θα μεταμορφώνονταν. Είτε επειδή ως ερωτευμένος εθελοτυφλούσα καθώς είχα ανάγκη να βιώσω αυτό που απρόσμενα αισθανόμουν, είτε επειδή όντως διαπίστωνα την πολυπόθητη αμοιβαιότητα, με διακατείχε μια θεότρελη αισιοδοξία. Έλεγα πως πλησίαζα σε μια ολοκληρωτική αλλαγή της ζωής μου. Η παλιά μου οντότητα θα αποτελούσε και επισήμως παρελθόν μετά από την κινηματογραφική μας αντάμωση. Τώρα που τα αναμοχλεύω αποστασιοποιημένα, ο ονειροπόλος ρομαντισμός μου ήταν ακράτητος και γραφικός, αν και μου λείπει πλέον.

 

Ίσως διαισθάνθηκες τι επρόκειτο να συμβεί και σε εκείνη τη συνάντηση δεν εμφανίσθηκες ποτέ. Έσβησες όλα τα ίχνη, από το πουθενά. Μπορεί να μην ήσουν έτοιμη για αυτή την εξομολόγηση που θα σε έκανε λιγότερο ξένη. Ποιος ξέρει, ίσως τελικά, να ένιωθες ανακούφιση μέσα στη γυάλινη αποξένωσή σου. Σε ιστορίες πλουμιστές και αγωνιώδεις, σαν υλικό για μυθιστοριογράφο που τις ατενίζει σαν εργαλείο για να αναπτύξει το συγγραφικό του ταλέντο. Ιστορίες στραγγισμένες από επαφή. Ανέπαφη έτσι όπως ήθελες να μείνεις, τα κατάφερες. Τα ανείπωτα πάθη μου ίσως ήταν τα πιο απερίσκεπτα λάθη μου. Μία φορά πήγα να λοξοδρομήσω αλλά και πάλι απέτυχα.

 

Μέσα από το ανικανοποίητο, βρήκα ξανά τον παλιό μου εαυτό. Ήταν πάλι εκεί, σκωπτικός όπως πρώτα, μόνο με υπεροψία και έπαρση. Μέσα σε ερείπια και στάχτες, καμάρωνε που επιβίωσε μετά από ένα αφελές ταξίδι-ναυάγιο. Καμιά φορά η μόνη ιστορία που δεν αντέχεις να ακούσεις είναι εκείνη που σε αφορά. Εκείνη που σε ξυπνά, σε τρομοκρατεί, σε ανασταίνει. Από τότε που αντάμωσα και πάλι με τον κυνικό μου εαυτό, η δική μου ιστορία ανασαίνει ανακουφισμένη που παρέμεινε ανείπωτη. Προτιμώ να λεηλατεί την ηρεμία μου κάθε ανυπόφορα μοναχικό βράδυ από το να την είχα μοιραστεί μαζί σου τότε. Πια σε νιώθω παράξενη, μια οπτασία που ήρθε και έφυγε, χωρίς να με αγγίξει ουσιαστικά, ανέπαφη πάντα, να συνεχίζει την περιπλάνηση σε ξένες ιστορίες.