Η Αγάπη

Μετράς μέρες για την Αρχή. Στριφογυρίζεις στο κρεβάτι αμήχανα, η αγριάδα του κόσμου σε υπνωτίζει..Και έπειτα το ξόδεμα. Η μέρα που ξεκινά και τελειώνει μέσα στο χαμό. Στιγμές που κυλούν απρόσκοπτα, με απρόσκοπτη αχρησία. Στόχοι που φαντάζουν χίμαιρες απενοχοποιώντας την εκ προοιμίου παραίτηση. Ικετεύεις για βροχή, ένα γιατροσόφι για την ισοπεδωμένη διάθεση, για έναν φίλο που θα σου αλλάξει τη ματιά. Οι μέρες γεμίζουν από το γκρι της αβεβαιότητας. Μια κοινωνία που λατρεύει να καταποντίζει στην αφάνεια αυτό που πριν ανύψωνε στην επιφάνεια.

 

Μέσα  σε απογεύματα που στεκόσουν συνέχεια στο μεταίχμιο, όλη η ύπαρξή σου ρωτά αν σ'αγαπώ. Η Αγάπη δεν πρέπει να αποδεικνύεται, γι' αυτό είναι αυτεξούσια. Πηγάζει, ανθεί, κυριαρχεί, κάνει θόρυβο ακόμα και μέσα από τη σιωπή.

 

 Σταμάτα να λογαριάζεις, σου λέω με αθέλητα απόλυτο τόνο. Όλα θα ακολουθήσουν μια πορεία που εσύ δε μπορείς ούτε να φανταστείς. Σταμάτα την εμμονή σου με τον έλεγχο.Αυτή κάνει αιωνίως ανεξέλεγκτο το θυμό σου γιατί ποτέ δε θα την ικανοποιήσεις. Έτσι είναι άλλωστε οι εμμονές. Τρωτές φιγούρες, αυτοαναφορικές, τρεφόμενες από το ανικανοποίητο.

 

Ζητάς συνεχή επαλήθευση της αγάπης, και χωρίς να το καταλαβαίνεις, την πολεμάς.

Σαμποτάρεις το αγνό της στοιχείο, το αβίαστο, εκείνο που την αναβιβάζει σε  θαύμα και κύημα παράλογο. Μάθε το πιο δύσκολο. Μάθε να αγαπάς εσένα. Τότε δε θα εξαρτάσαι από καμια άλλη αγάπη. Αν δεν αγαπάς εσένα, πάντα θα διψάς για επιβεβαίωση. Δε θα σε αγαπούν γιατί θα τους το έχεις ζητήσει, δε θα μπορέσεις να αγαπήσεις γιατί δε θα έχεις μάθει τον τρόπο. Παρακολουθώ παραξενεμένα την αυτοκαταστροφική σου μανία. Αφήνεσαι σε μια σειρά από ακρότητες, σε μια επαιτεία προσοχής. Γκρινιάζεις, πεισμώνεις, διατυπώνεις όλο μένος ένα νέο παράπονο. Την κατσουφιασμένη διάθεσή σου τίποτα δε μπορεί να γαληνέψει. Ακόμα και οι χιλιάδες τρόποι μου που σου λένε σ'αγαπώ εξάπτουν παραπάνω την παράφορη ανασφάλειά σου. Ρωτάς, θέλεις διευκρινίσεις, αναλύσεις, πλάνο. Ένα σχεδιασμό σε κάτι που στηρίζεται στο απροσχεδίαστο.

 

 Φοβάσαι τις νύχτες του Σεπτέμβρη. Τυλίγεις γύρω σου μια πλεκτή ζακέτα και περπατάς αγέλαστη στο λιμάνι. Η ανακύκλωση των εποχών σου θυμίζει πόσο ίδια μένουν όλα. Κάθε φορά όμως. Γυρεύεις θεραπεία από ομοιοπαθείς. Κανείς δε μπορεί να γιατρέψει τον πόνο μας εκτός από εμάς. Γινόμαστε ανίατες περιπτώσεις γιατί ψάχνουμε την ίαση έξω από εμάς..απλώς για να προσκρούσουμε σε μια ακόμη νόσο. Με κοιτάς με μάτια αδηφάγα. Αναζητάς την απόδειξη του ενδιαφέροντός μου, σαν ελπίδα στο χαώδες της ζωής σου.  Η μανία σου να βρεις το φως σε βυθίζει στο απόλυτο σκοτάδι. Τυφλή, ανήμπορη, μικρή μέσα στις πληγές σου, με ένα γινάτι να σε σπρώχνει στο γκρεμό, εξαλείφοντας και το ύστατο ψήγμα της πίστης σου. Όταν δεν πιστεύεις, πώς να εμπιστευθείς;Και όταν έχεις αρνηθεί τον εαυτό σου πώς να είσαι άξια για την αποδοχή από τους άλλους;

To σ'αγαπώ είναι άρρητο όταν είναι αληθινό. Το συναίσθημα δε μπορεί να είναι περίκλειστο σε λέξεις.Υπάρχει και το αντιλαμβάνεσαι διάχυτο παντού, το νιώθεις να σε διαπερνά, νικά μαγικά την αμφιβολία. Αυτό όταν δεν αμφιβάλλεις για εσένα. Γιατί αυτό το βράδυ του Σεπτέμβρη, αγνοείς με αγωνιώδη προσμονή τους απανωτούς τρόπους που φωνάζουν πόσο σε αγαπώ-και ας είναι αδέξιοι. Κλεισμένη στο βυθό σου, φοβισμένη, δειλή, ταξιδεύεις σε τόπους καμωμένους από καχυποψία και ανασφάλεια. Απορημένη με βλέπεις να απομακρύνομαι μην αντέχοντας άλλο, βλέποντας τον μόνιμο φόβο σου να αποκτά σάρκα και οστά.

 Κάποτε έλεγα ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από άνθρωπο ανίκανο να αγαπήσει.Ο άνθρωπος όμως που είναι ανέτοιμος να αγαπηθεί είναι εκείνος που το έχει πιο πολύ ανάγκη γιατί είναι ανίκανος να αγαπήσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.Κι έτσι θα εκλιπαρεί για αγάπη σε πολιτείες μεθυσμένες από λάθη που θα τον περιφρονούν και θα τον προσπερνούν, σαν τις τρομερές νύχτες του Σεπτέμβρη.